ตอนที่ 50
ตอนที่ 50
“ไม่ต้องห่วง ข้าไปถึงระดับ 1 ขั้นเจ็ดแล้ว ข้าต้องได้อันดับดีๆในการประลองที่จะถึงนี้แน่นอน” ซูเมิงเมิง กล่าวอย่างมั่นใจ
คังไป่หลี่ก็ยิ้มและพยักหน้า จากนั้นก็ขึ้นไปบนยอดเขาบังหิมะเพียงลำพัง และมองไปยังเส้นขอบฟ้าที่อยู่ไกลออกไปไม่มีสิ้นสุด
นั่นคือทิศทางของหมู่บ้านชิงหยาง "พี่เย่เฉิน ตอนนี้ท่านกำลังทำอะไรอยู่นะ ?
แต่เสียงฝีเท้าเล็กๆก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของคังไป่หลี่ นางรีบหันไปมองคนที่เดินเข้ามาและตะโกนทัก "ท่านป้า"
คังเย่ซานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้าทะลวงเข้าสู่ระดับ 2 ได้แล้วรึ ?"
คังไป่หลี่พยักหน้าและกล่าวว่า "ข้าเพิ่งทำสำเร็จเมื่อครู่เอง"
“ข้าได้ปรึกษาเรื่องนี้กับรองหัวหน้านิกายแล้ว และการแต่งงานระหว่างเจ้ากับเต๋าซุนก็ไม่อาจเป็นไปได้” คังเย่ซานกล่าวอย่างเสียใจ
“มีอะไรเกิดขึ้นงั้นรึ?” คังไป่หลี่ถามอย่างสงสัย เพราะนางค่อนข้างมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
แน่นอนว่านางนั้นไม่ได้สนใจเต๋าซุน แต่เหตุผลที่นางตัดสินใจรับข้อเสนอแต่งงานกับเต๋าซุนของท่านป้าก็เพราะผลประโยชน์ที่มาจากอำนาจของรองหัวหน้านิกาย
เมื่อถึงเวลาที่นางกลายเป็นธิดาสวรรค์ของนิกาย ทรัพยากรบ่มเพาะที่นางได้รับก็จะมหาศาลยิ่งขึ้น และหลังจากที่นางประสบความสำเร็จในการบ่มเพาะจนสูงส่ง การแต่งงานที่เกิดขึ้นก็จะไร้ซึ่งความหมายใดๆ
นางมีเพียงเย่เฉินเท่านั้นในหัวใจ และนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นเพียงหมากกระดานหนึ่งในชีวิตนางเท่านั้น
สิ่งที่นางต้องการตอนนี้ก็คือใช้ประโยชน์จากอำนาจของท่านป้า และยิ่งหากนางสามารถหมั้นหมายกับเต๋าซุนได้ นางก็จะได้รับประโยชน์จากอำนาจจากอำนาจของรองหัวหน้านิกายด้วย
“เต๋าซุนมีความคิดบางอย่างของตัวเอง” คังเย่ซานกล่าว“ แต่ข้าคิดนี่ไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะยังไงป้าก็มั่นใจในตัวเจ้า
หลังจากที่เต๋าซุนกลับมา เจ้าสมควรสร้างความสัมพันธ์กับเขาให้มากขึ้น ยังไงเสียเขาก็เป็นเพียงชายหนุ่ม "
“ข้าเข้าใจแล้ว” คังไป่หลี่พยักหน้าอย่างจริงจัง
…………
เมื่อดวงอาทิตย์ที่เปรียบเสมือนม่านสีทองคำร่วงหล่นจากฟ้าปกคลุมโลกทั้งใบ
เย่เฉินก็ออกจากหมู่บ้านชิงหยางพร้อมกับจี้หยกครึ่งหนึ่งของโค้ชโม่ และเริ่มการเดินตามเส้นทางของตัวเอง
หลังจากที่เขามาถึงเมืองซวนหยวน เขาก็พักผ่อนในคืนนี้ก่อน จากนั้นจึงตรงไปยังค่ายทหารที่โค้ชโม่พูดถึงในวันรุ่งขึ้น
โดยพื้นฐานแล้ว มีค่ายทหารอยู่ในทุกเมือง พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการปกป้องความปลอดภัยของเมือง และเป็นองค์กรอิสระไม่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของเจ้าเมือง
ค่ายทหารได้รับการจัดการอย่างเข้มงวด และทหารที่สวมชุดเกราะสีดำก็กำลังลาดตระเวนอยู่รอบๆ
“เจ้าหนู เจ้าอยากเข้าร่วมกับกองทัพรึ ?” ที่โต๊ะลงทะเบียนทหาร ชายร่างใหญ่สองคนมองดูเย่เฉินและพูดด้วยรอยยิ้ม
“พวกท่านรู้จักตู้เทียนหยินหรือไม่ ?” เย่เฉินถาม
“เจ้ามีอะไรกับนายพลตู้?” ทหารก็สงบใจและถามกลับ
“สหายเก่าของเขาโม่เทียนฉีบอกให้ข้ามาพบเขา ” เย่เฉินหยิบจี้หยกครึ่งหนึ่งที่โค้ชโม่มอบให้เขาออกมา
“เดี๋ยวก่อน” ทหารก็หรี่ตาลง แล้วเขาก็รีบวิ่งไปในค่ายทหาร
ไม่นานหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากค่ายทหาร
แล้วเขาก็เห็นชายร่างสูงสง่าผมยาวสีดำเดินออกไป
“เจ้าคงเป็นหลานชายของน้องโม่สินะ ?” ชายคนนั้นมองไปที่เย่เฉินแล้วถาม
เขาสวมชุดเกราะสีดำที่ประณีตเป็นพิเศษ มีดาบห้อยอยู่ที่เอว คอที่โผล่อยู่ข้างนอกเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น เมื่อมองแวบแรก ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาผ่านสนามรบมาไม่น้อย
“ใช่แล้วขอรับ โค้ชโม่บอกให้ข้ามาที่เมืองซวนหยานเพื่อตามหาท่าน ” เย่เฉินพยักหน้าและยื่นจี้หยกครึ่งหนึ่งให้
“ในเมื่อเจ้าเป็นหลานของน้องโม่ ก็อย่าได้เกรงใจ จากนี้ไปจะเรียกข้าว่าลุงตู้ก็ได้” ชายที่ชื่อตู้เทียนหยินก็กล่าวพร้อมตบไหล่เย่เฉิน
“คารวะลุงตู้” เย่เฉินก็ทักทายอย่างรวดเร็ว
“ในเมื่อน้องโม่บอกให้เจ้ามาหาข้า เช่นนั้นเขาก็คงอยากให้เจ้าเข้าร่วมการฝึกกับกองทัพของเรา ” ตู้เทียนหยินกล่าว “ข้ามั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าคนที่น้องโม่แนะนำมาจะต้องไม่ธรรมดา ถ้าเจ้าไม่ติดอะไรก็เข้าไปรายงานตัวในค่ายได้เลย ”
เย่เฉินพยักหน้าและเดินตามตู้เทียนหยินเข้าไปในค่ายทหาร
ในค่ายทหารมีกระโจมอยู่ทุกแห่ง เต็นท์สีน้ำตาล และเขียวกระจัดกระจายอย่างเป็นระเบียบ มีทหารที่กำลังถืออาวุธ และแบกก้อนหินฝึกกระโดดกบอยู่ ทหารบางคนก็กำลังฝึกออกดาบแนวตั้งแนวนอน และบางคนก็ประลองชี้แนะกัน
เย่เฉินที่ลงทะเบียนข้อมูลส่วนตัวเสร็จก็รับป้ายมา
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือสมาชิกของหน่วยหมาป่าโลหิตเราแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่ในหน่วยนี้เจ้าจะต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบของค่ายทหารอย่างเคร่งครัด ” ทหารที่มอบป้ายให้เย่เฉินก็กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น "หากวันใดที่เจ้าต้องการออกจากหน่วยหมาป่าโลหิตแห่งนี้ จงอย่าลืมส่งป้ายนั้นคืน
ป้ายนี้ไม่เพียงแต่เป็นสิ่งที่ใช้ยืนยันตัวตนของหน่วยหมาป่าโลหิตของเจ้าเท่านั้น แต่มันยังเป็นความรุ่งโรจน์และศักดิ์ศรีตลอดทั้งชีวิตของเจ้าด้วย "
เย่เฉินพยักหน้าอย่างจริงจังและถือป้ายจ้องมองดูด้วยมือทั้งสองข้าง
ต่อจากนั้น ภายใต้การนำของทหารคนนี้ เขาก็ได้รับเสื้อคลุมและวิชาระดับ 2 สองวิชา
เสื้อคลุมนี้เป็นสัญลักษณ์ของหน่วยหมาป่าโลหิต ส่วนหนึ่งของมันเป็นสีแดงเลือดและส่วนอื่นก็เป็นสีดำเข้ม
เมื่อเย่เฉินสวมมันเขาก็รู้สึกได้ถึงความองอาจ
สำหรับวิชาระดับ 2 ทั้งสองวิชานั้น อันหนึ่งมีชื่อว่า ดาบโลหิตเชือดเฉือน และอีกอันก็มีชื่อว่าฝ่ามือปราณโลหิต
ทหารทุกคนที่เข้าร่วมหน่วยหมาป่าโลหิตล้วนแต่ต้องเรียนรู้วิชาทั้งสองนี้ให้ได้ และหากว่าพวกเจ้าอยากได้วิชาอื่น เจ้าก็ต้องทำภารกิจของค่ายให้สำเร็จเพื่อสะสมคะแนนไปซื้อมัน
ในหน่วยหมาป่าโลหิตนั้นมีความแตกต่างจากหน่วยอื่น พวกเขาเข้มงวดเป็นอย่างยิ่ง
คนที่เพิ่งเข้าร่วมหน่วยหมาป่าโลหิตนั้นจะเป็นทหารทั่วไป และหลังจากทหารทั่วไปก็จะเป็น นายสิบ ซึ่งจะมีทหารทั่วไปใต้บัญชาสิบคน และ ต่อมาผู้ที่มีผู้ใต้บัญชาร้อยคนจะเรียกว่านายร้อย และนายพันก็จะเป็นผู้มีทหารในสังกัดหนึ่งพันคน และสูงกว่านั้นขึ้นไปอีกก็คือ นายพล
เนื่องจากตู้เทียนหยินยุ่งเกินไป เขาจึงมอบหมายให้เย่เฉินให้กับนายพันคนหนึ่งและบอกให้เขาอีกฝ่ายจัดแจงตำแหน่งให้กับเขา
ตู้เทียนหยินไม่ต้องการให้เย่เฉินอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา แม้ว่านี่จะปลอดภัย แต่โม่เทียนฉีย่อมไม่แนะนำเขาอย่างแน่นอน เพราะอีกฝ่ายต้องการเห็นเย่เฉินฝึกฝนและเติบโตยิ่งขึ้น
จากนั้นนายพันก็ได้ส่งเย่เฉินไปอยู่ในกลุ่มของนายสิบคนหนึ่ง
นายสิบนั้นจะเป็นกลุ่มทหารเล็กๆที่รวมเขาด้วยแล้วก็จะมีทั้งหมด 10 คน บังเอิญก่อนหน้านี้มีคนในกลุ่มของนายสิบถูกฆ่าตายในสนามรบ เย่เฉินจึงได้รับมอบหมายให้รับตำแหน่งนี้แทน
จากนั้นเขาก็แนะนำตัวเองต่อหน้าทุกคน คนในกลุ่มของเขานั้นล้วนแต่มีอายุมากกว่าเขาทั้งสิ้น แต่ยกเว้นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีอายุพอๆกับเย่เฉิน
หลังจากแนะนำตัวเองแล้ว ชายหนุ่มก็เดินเข้ามาหาเย่เฉินและพูดด้วยความสนใจ: "ข้าชื่อตงกวน เจ้าสนใจเป็นลูกน้องข้าไหม ?"
“ข้าไม่สนใจ” เย่เฉินส่ายหัว เขายังคงยุ่งอยู่กับการฝึกฝนวิชาทั้งสองที่หน่วยหมาป่าโลหิตมอบให้
“ลองคิดดูดีๆ หากเจ้าเต็มใจเป็นน้องชายของข้าล่ะก็ ข้าก็จะสามารถปกป้องเจ้าได้เมื่อเราออกไปปฏิบัติภารกิจกัน ไม่เช่นนั้น ผู้มาใหม่เช่นเจ้าจะต้องบาดเจ็บมากที่สุดแน่นอน ” ตงกวนก็พูดขู่
“ไปให้พ้น” เย่เฉินมองอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วพูด
“เหอะ คอยดูเถอะ” ใบหน้าของตงกวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเหลือบมองที่เย่เฉินอย่างดูถูก จากนั้นก็ส่ายหัวด้วยความโกรธแล้วจากไป
…………
เย่เฉินไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก และเขาก็เริ่มทำความเข้าใจวิชาที่ชื่อว่า ฝ่ามือปราณโลหิต
“เจ้าหนู เจ้าเคยฆ่าใครมาก่อนไหม?” ชายชราที่อยู่ข้างๆเขาซึ่งอยู่ในทีมเดียวกับเย่เฉินก็ถามด้วยความสนใจขณะเช็ดดาบของเขา
