ตอนที่ 28

ตอนที่ 28

เต๋าซุนคาดว่าซุยหยานต้องเป็นหนึ่งในมอนสเตอร์ที่ไปมอบค่าประสบการณ์ให้กับเย่เฉินในชีวิตก่อนหน้าแน่นอน

หลังจากที่เย่เฉินสังหารซุยหยานเสร็จ เขาก็ได้รับลูกปัดผนึกสวรรค์เม็ดสุดท้าย และนั่นก็สมควรเป็นแหล่งที่มาของมัน

แต่ในชีวิตนี้เขาบังเอิญปล้นลูกปัดผนึกสวรรค์มาจากซุยหยานได้เสียก่อน พูดได้คำเดียวเลยว่า โชคชะตาช่างเล่นตลกนัก

เมื่อเห็นเหย33เดินเข้ามาทีละก้าว เย่เฉินก็ก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกปวดแสบที่หน้าอก และหัวของเขาก็วิงเวียนเล็กน้อยจากอาการเสียเลือดจำนวนมาก

“ข้าต้องมาตามเช่นนี้รึ?” เย่เฉินคิดอย่างไม่เต็มใจ

 เขาได้รับคำชี้แนะจากผู้เฒ่าโม่และฝึกบ่มเพาะวิถีเทพอมตะแล้ว อีกทั้งยังต้องไปตามหาหลี่เอ๋อ…

ดังนั้นเขาจึงยังไม่พร้อมที่จะตายที่นี่ เขายังไม่เต็มใจที่จะตาย!

“เย่เฉินอย่ากังวลไป ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้แน่นอนตรายใดที่ข้ายังอยู่ที่นี่” เสียงของผู้เฒ่าโม่ก็ดังออกมาจากวงแหวน

“ผู้เฒ่าโม่ ท่าน….” เย่เฉินมองดูแหวนด้วยความสับสน

 เงาของชายชราค่อยๆสะท้อนออกจากวงแหวน

 ทันทีที่ชายชราปรากฏตัว ก็ราวกับโลกทั้งใบกลายเป็นเงียบงัน

 ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์กลับหัว และราวกับปาฏิหาริย์กำลังจะบังเกิด

 แรงกดดันที่มองไม่เห็นก็มารวมกันที่ชายชรา เขายืนเอามือไพล่หลังพร้อมกับเส้นผมสีขาวและสวมชุดสีเขียว

เขาถอนหายใจออกมา และกลิ่นอายที่รุนแรงก็สั่นสะเทือนไปรอบๆ เมื่อเขายื่นมือออกมา บรรยากาศรอบๆก็ราวกับถูกหยุดไว้และกลายเป็นแข็งตัว

 “นี่มัน…” เหย33ก็มองไปยังร่างชราอย่างจริงจัง

“ตอนที่ข้ายังรุ่งเรือง แม้แต่ผู้บ่มเพาะระดับ 8 ก็ไม่อาจดูถูกข้าได้ ชะมดปลวกระดับ 4 อย่างเจ้ามีหรือจะแตะต้องผู้สืบทอดของข้าได้” ชายชรากล่าวอย่างสงบ

“ถ้ามันเป็นตอนที่เจ้ายังรุ่งเรืองก็คงใช่ แต่….ด้วยความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่ของเจ้าแล้ว ….” เหย33ก็พูดพร้อมกับหยิบแผ่นหยกออกมาอย่างช้าๆ

แผ่นหยกนี้เขาได้มาจากเต๋าซุน และมันก็ผนึกพลังของเต๋าเสี่ยวโม่ไว้ ซึ่งมันเทียบได้กับพลังของครึ่งก้าวสู่ระดับ 8

 “ไม่ดีแล้ว” ชายชราก็ตระหนักได้ถึงอันตรายจากแผ่นหยกอย่างรวดเร็ว

เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเลือกลงมือตอนที่เขาปรากฏตัวในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้

ด้วยการโบกมือขวา ผนึกก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า และครอบร่างของเหย33ไว้ข้างใน จากนั้นเขาก็คว้าไปที่ไหล่ของเย่เฉินโดยตรงและตะโกนว่า   "ไปกันได้แล้ว"

กรงธรรมดานี้ไม่อาจหยุดเหย33ไว้ได้แม้แต่น้อย แต่มันก็พอทำให้ชายชราใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดพาเย่เฉินหนีออกไปได้ไกล

  …………

ในป่าทึบ ชายชราค่อยๆวางเย่เฉินลงในเวลานี้ เงาของเขาสลัวเล็กน้อยราวกับว่าจะเลือนหายไปเมื่อใดก็ได้

“ผู้เฒ่าโม่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่” เย่เฉินตะโกนอย่างกังวล

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล" ผู้เฒ่าโม่พูดด้วยรอยยิ้ม: "เพียงแค่ตอนนี้ข้าใช้พลังจิตวิญญาณมากเกินไปเท่านั้น แค่ต้องใช้เวลาพักฟื้นสักหน่อย

หากเจ้าพบเจอสมุนไพรจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ในอนาคต ก็อย่าลืมบอกข้าแล้วกัน  "

 หลังจากที่ผู้เฒ่าโม่พูดจบ เขาก็กลับเข้าไปในแหวน

เย่เฉิน พยักหน้าและหายใจเข้าลึก ๆ เลือดบนหน้าอกของเขาหยุดไหลแล้ว

 แต่หัวของเขายังคงเจ็บเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงเอนกายลงใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ ๆ และพักผ่อน

แต่ทว่าก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง และ เย่เฉินก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

 เขาหันกลับไปและเห็นชายคนหนึ่งถือดาบยาวเดินเข้ามาช้าๆ

ชายคนนั้นแต่งกายด้วยชุดสีขาว ดูสง่างาม และประดับด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่เย่เฉินกำลังจะพูด เขาก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอันแข็งแกร่งที่กดทับลงมายังเขา

เขาส่งเสียงอู้อี้ออกมาและไม่อาจขยับตัวได้แม้แต่น้อย

ชายถือดาบคนนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าชายชุดดำก่อนหน้านี้มากนัก

ชายถือเดินมาข้างหน้าเขา จากนั้นก็ค่อยๆก้มลงหยิบลูกปัดผนึกสวรรค์ออกมาจากหน้าอกของเย่เฉิน

“เจ้าเป็นใคร” เย่เฉินมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่ร้อนเหมือนไฟ

“ชิลีชางคง” ชายคนนั้นตอบด้วยรอยยิ้ม และจากไปพร้อมกับลูกปัดผนึกสวรรค์

หลังจากที่ชายคนนั้นจากไป เย่เฉินรู้สึกว่าร่างกายของเขาผ่อนคลาย และอดไม่ได้ที่จะหายใจไม่ออก

“ผู้เฒ่าโม่” เย่เฉินเรียกอย่างไม่มั่นคง

“ชายเมื่อครู่แข็งแกร่งเกินไป ข้าไม่อาจรับมือได้ อย่างน้อยเขาก็อยู่ระดับ 5”ผู้เฒ่าโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าวิ่งอยู่บนฝ่ามือของฝีมือใครสักคนอยู่ ราวกับว่ามีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นคอยบงการทุกสิ่ง” เย่เฉินกล่าวอย่างครุ่นคิด

 “คนเหล่านี้เป็นใครกัน?”

“อย่าได้คิดให้มาก เจ้าเพียงต้องฝึกฝนให้หนักก็พอ” ผู้เฒ่าโม่กล่าว “ตอนนี้เจ้ายังอ่อนแอเกินไป เมื่อใดที่เจ้าแข็งแกร่งขึ้น สักวันหนึ่งเจ้าจะได้ทุกสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา”

 แต่ช่างน่าเสียดายลูกปัดนั่นนัก….. "

เย่เฉินพยักหน้าอย่างหนัก ดวงตาของเขาเป็นประกาย

　　…………

เต๋าซุนหยิบลูกปัดผนึกสวรรค์เม็ดสุดท้ายที่ชิลีชางคงนำมาให้ เขาระงับความสุขในใจและพูดว่า   "ดีมาก ขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยากของเจ้า "

 “ทำไมท่านถึงไม่ให้ข้าสังหารเขาซะ ” ชิลีชางคงถามอย่างสงสัย

“เจ้าไม่คิดว่ามันน่าเศร้าเกินไปหน่อยรึหากโลกนี้ไร้ซึ่งคู่ต่อสู้ที่แท้จริง?” เต๋าซุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ข้าต้องการให้เขามีความหวัง และข้าก็จะเป็นผู้ทำลายความหวังนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งนั่นไม่น่าสนใจกว่ารึไง   !”

“แล้วสิ่งที่ท่านสัญญากับข้าล่ะ” ชิลีชางคงถาม

เต๋าซุนยิ้มและส่งหนังสือลับสองเล่มไปให้ชิลีชางคง หนังสือลับสองเล่มนี้คือ  "เพลงดาบหยินเทียน" และ "รูปแบบสามดาบพรสวรรค์"

“ไม่ต้องกังวล ใครทำดีข้าก็ไม่ลืมสัญญา” เต๋าซุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชิลีชางคงเหลือบมองเต๋าซุน และไม่พูดอะไร

 จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าการเป็นสหายกับเต๋าซุนนั้นดีกว่าศัตรูมากนัก

 เช้าวันรุ่งขึ้น หลายคนก็ออกเดินทางออกจากเมืองเทียนเจียน

ก่อนออกเดินทาง เต๋าซุนก็พูดเตือนกวนเจิ้นไห่  "บางสิ่งก็ควรพอประมาณ"

“ข้าเข้าใจแล้ว” กวนเจิ้นไห่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เขารู้ว่าคำพูดของเต๋าซุนนั้นหมายถึงการกระทำช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมาที่เขานั้นได้ใช้ชื่อของนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์แสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวผ่านอำนาจของตระกูลชาง

เต๋าซุนไม่สนใจเรื่องของกวนเจิ้นไห่มากนัก เขารู้อยู่แล้วว่าโลกใบนี้ล้วนแต่เป็นสีขาวและดำ ยิ่งที่ใดมีสีดำ สีขาวก็ย่อมปรากฏชัด

 ไม่มีใครดีแท้สมบูรณ์และเลวอย่างสมบูรณ์

 ตราบเท่าที่รู้จักพอประมาณและอยู่ในขอบเขต มันก็หาใช่เรื่องสำคัญอะไรไม่

  …………

วันนี้เป็นช่วงเวลาที่ยุ่งที่สุดสำหรับนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ เพราะเป็นวันที่นิกายเปิดรับศิษย์

ในพื้นที่เล็กๆหลายพันไมล์แห่งนี้ มีคนหนุ่มสาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่เตรียมพร้อมและกระตือรือร้นที่จะเข้ามายังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ด้วยหัวใจที่แน่วแน่

แม้แต่นิกายเล็ก ๆ บางแห่งที่อยู่รอบๆก็ยังส่งศิษย์บางคนที่มีความสามารถมาทดสอบเพื่อแสวงหาโอกาสเข้าสู่นิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์

 ด้วยโลกที่กว้างขึ้น เจ้าก็จะได้รับโอกาสและทรัพยากรที่มากขึ้น

  …………

 ที่ด้านหน้านิกายมีบันไดอยู่ 188 ขั้น คนหนุ่มสาวทุกคนที่ต้องการเข้าร่วมนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์จะต้องก้าวผ่านบันไดนี้ ซึ่งมันคือบททดสอบแรก

หนึ่งร้อยขั้นแรกมีแรงโน้มถ่วงสองเท่าจากปกติ และตั้งแต่ขั้นที่101-180  ก็จะมีแรงโน้มถ่วง 5 เท่า และ ที่ 8 ขั้นสุดท้าย แรงโน้มถ่วงก็จะสูงถึง 10 เท่า

การทดสอบนี้มีไว้เพื่อทดสอบความพยายามของผู้ที่มาสมัครเท่านั้น มันไม่เกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่งของแต่ละคนแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหนแรงโน้มถ่วงหรือน้ำหนักที่ต้องแบกรับก็ล้วนแต่ถูกปรับให้รู้สึกสาหัสเท่ากัน

ผู้ที่จะสามารถข้ามผ่านบันได 188 ขั้นเหล่านี้ได้ ย่อมต้องเป็นผู้ที่มีความมุ่งมั่นและพยายามอย่างหนักทั้งสิ้น