ตอนที่ 15 กล้าหรือ

ตอนที่ 15 กล้าหรือ

"ไม่คู่ควรหรือ" เมื่อได้ยินคำนี้ หลิงจื่อหวนและคนอื่น ๆ ต่างเดือดดาล

"เป็นเพียงคนไร้ค่ากลับโอหังเช่นนี้หรือ" ฉือเฉวียอดเย้ยหยันไม่ได้

"หากเจ้าไม่ลงมือ พวกเราจะขึ้นลานประลอง คนตระกูลไป๋ทั้งหมดจะถูกโยนลงจากเวที เจ้าเก่งนักก็ยืนกรานไม่สู้ต่อไป ปล่อยให้คนตระกูลไป๋พ่ายแพ้ในงานประลองครั้งนี้" หลิงจื่อหวนยืนหยัดอยู่บนลานประลอง ด้วยฐานะของเขา เขาไม่ควรพูดเช่นนี้ แต่เพื่อบังคับให้เซียวเฉินลงมือ เขาไม่แสแยแต่อย่างใด

ฉือเฉวีย เหล่งชิง และโจวหลิงอันยืนอยู่ข้างหลิงจื่อหวน ราวกับว่าพวกเขาคิดเห็นแบบเดียวกัน

"พวกเจ้าอยากสู้กับข้าจริง ๆ หรือ ได้ ศึกนี้ไม่แบ่งแยกเป็นตาย กล้าหรือไม่"

ภายใต้ท่าทีสงบนิ่งของเซียวเฉิน น้ำเสียงทรงพลังกลับดังออกมา ชวนให้ทุกคนใจสั่นสะท้าน

เมื่อเผชิญหน้ากับสี่อัจฉริยะแห่งเมืองวายุไกล เซียวเฉินเพียงถามคำเดียว ‘ไม่แบ่งแยกเป็นตาย กล้าหรือไม่’

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนเลือดพลุ่งพล่าน

อย่างไรก็ตาม ทุกคนยังคงสงสัยว่าเซียวเฉินจะเอาสิ่งใดมาสู้ในศึกครั้งนี้

เคล็ดวิชาพิษหรือ

"กล้าสิ" หลิงจื่อหวนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้ "เจ้ารนหาที่ตายเอง ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา"

"เจ้าเมืองน้อยโปรดระวังกลลวง"

โจวหลิงอันเตือน จากนั้นจึงมองไปยังเซียวเฉิน "หากเจ้ารับปากว่าจะไม่ใช้พิษ พวกเราทุกคนจะสู้กับเจ้าแบบแบ่งแยกเป็นตาย"

ฉือเฉวียและเหล่งชิงพยักหน้าเบา ๆ แน่นอนว่าพิษของเซียวเฉินเป็นภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้แต่ผู้อาวุโสขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นแปดก็ยังถูกพิษตายตก

เมื่อได้ยินคำพูดของโจวหลิงอัน เซียวเฉินก็หัวเราะลั่น "ฆ่าพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องใช้พิษหรอก พวกเจ้าขึ้นมาพร้อมกันเลย"

ฮือฮา!

ฝูงชนตกอยู่ในความโกลาหล เซียวเฉินหาญกล้าเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ ไม่ใช้พิษแล้วยังให้หลิงจื่อหวนและคนอื่น ๆ ขึ้นมาพร้อมกัน!

"เหิมเกริมเกินไป" รอบตัวหลิงจื่อหวนราวกับมีพายุพลังปราณน่าสะพรึงรวมตัวกันเป็นดาบแห่งการลงทัณฑ์เรียงรายนับไม่ถ้วน คล้ายเป็นกระบวนดาบที่พร้อมจะเข่นฆ่าเซียวเฉิน

ท่าทีของเซียวเฉินยังคงสงบและผ่อนคลาย ก้าวขึ้นไปยังลานประลอง สายตาของผู้คนมากมายจับจ้องมาที่เขา สีหน้าแตกต่างกันไป

หลายคนต้องการให้เขาตาย

มีไม่น้อยที่คาดหวังในตัวเขาเช่นกัน

และอีกมากมายอยากรู้ว่าเขาซึ่งสูญเสียพลังบำเพ็ญจะต่อสู้กับสี่อัจฉริยะได้อย่างไร

"ไอ้เศษสวะ ตายซะ"

ในจังหวะที่เท้าของเซียวเฉินเหยียบลงบนลานประลอง ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาทันที ทั้งแขนของอีกฝ่ายดูเหมือนถูกหุ้มด้วยเกราะหินแข็งแกร่ง

ตูม!

เซียวเฉินยกมือขึ้นต่อยด้วยพลังสั่นสะเทือน ขณะเรียกใช้พลังสวรรค์อมตะ หมัดของเขาเสมือนหมัดของเทพเจ้าแห่งสงคราม พลังยุทธ์พลุ่งพล่าน แขนหินที่โจมตีเข้ามาแตกกระจายในทันที ร่างของฉือเฉวียถูกกระแทกกระเด็นลงไปเบื้องล่างลานประลอง

"เจ้าต้องการเอาชนะข้าเพื่อล้างแค้นความพ่ายแพ้ก่อนหน้านี้หรือ น่าเสียดายที่เจ้าเลือกคู่ต่อสู้ผิด...ไอ้เศษสวะ"

เสียงเยาะเย้ยดังออกจากปากของเซียวเฉิน ทำให้ฉือเฉวียที่ร่างอาบเลือดโกรธจนสิ้นสติ

"เป็นไปไม่ได้"

โจวขวางเจาและโจวหลิงเสวี่ยต่างตกตะลึงเมื่อเห็นหมัดของเซียวเฉิน ไม่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น

ไม่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น คนทั้งสนามพากันแตกตื่น ไหนว่าเซียวเฉินเป็นเศษสวะกัน

มีเศษสวะที่แข็งแกร่งขนาดนี้หรือ

"ข้าไม่ได้เป็นเศษสวะ ตระกูลโจวคงจะผิดหวังมากสินะ" เซียวเฉินเงยหน้าขึ้นมองไปทางตระกูลโจว "ข้าเคยพูดไว้แล้วว่าวันนี้ข้าจะทวงทุกสิ่งกลับคืนมา"

ฝูงชนยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ตระกูลโจวป่าวประกาศว่าเซียวเฉินเสียสติจนสูญสิ้นพลังบำเพ็ญ แต่จากสถานการณ์ในวันนี้ เห็นชัดว่าไม่เป็นเช่นนั้น

มีความลับใดซ่อนเร้นอยู่เบื้องลึกเบื้องหลังกัน

ยามนี้โจวหลิงเสวี่ยคิดสรรหาคำมาตอบเซียวเฉินไม่ถูก นางตกอยู่ในอารามตะลึงงันสุดขีด กระดูกเต๋าถูกช่วงชิง ขอบเขตทะเลทุกข์แตกสลาย เซียวเฉินยังสามารถฟื้นตัวได้อีก ในโลกนี้มีสิ่งใดแปลกประหลาดไปกว่านี้อีกหรือ

"แม้พลังบำเพ็ญของเจ้าจะไม่สูญสลาย แต่ก็อยู่เพียงขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นห้า ยุคสมัยของเจ้าผ่านพ้นไปแล้ว"

โจวหลิงอันรับรู้ถึงปราณของเซียวเฉินและตะโกนออกมา จับหอกยาวในมือทะยานออกมา เงาหอกขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นบนลานประลองทันที พุ่งเข้าใส่เซียวเฉินหมายสังหาร

ตุบ!

เซียวเฉินก้าวเท้าลง ลานประลองราวกับสั่นสะเทือน เงาหอกขนาดยักษ์ที่โจมตีมาแตกกระจายในทันที ขณะเดียวกัน พลังยุทธ์รุนแรงก็ถาโถมมายังโจวหลิงอันเข้าอย่างจัง ราวกับถูกฝ่ามือเทพเจ้ากระแทกจนกระเด็นไปไกล

"อั๊ก"

ขณะร่างร่วงหล่น โจวหลิงอันกระอักเลือดคำโต ปราณอ่อนกำลังลงมาก ดวงตาของเขาฉาแววหวาดกลัวสุดขีด "พลังบำเพ็ญของข้า...สูญหายไปแล้วหรือ"

"เพียงก้าวเดียวก็ทำลายพลังบำเพ็ญของโจวหลิงอันที่อยู่ขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นหกได้"

ฝูงชนตื่นตกใจ เพียงก้าวเดียวเขาก็ข้ามขั้นทำลายพลังบำเพ็ญของโจวหลิงอันได้ นี่คือพลังยุทธ์แบบใด

ผู้แข็งแกร่งในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นแปดทำได้หรือไม่

"ถึงตาเจ้าแล้ว" เซียวเฉินมองไปที่เหล่งชิง ทำให้สีหน้าของเหล่งชิงไม่สู้ดีนัก

เหล่งชิงคิดว่าตนคงไม่ด้อยไปกว่าโจวหลิงอัน เขารู้ว่าสามารถเอาชนะโจวหลิงอันได้ แต่ก็ไม่สามารถทำลายพลังบำเพ็ญได้โดยง่าย

เห็นชัดว่าเซียวเฉินยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่

"หากไม่กล้าก็ลงไปซะ" เซียวเฉินตะโกน เสียงของเขาเสมือนเสียงของยมทูตที่ดังก้องอยู่ในหูของเหล่งชิง ราวกับจะทำลายขวัญกำลังใจของเจ้าตัว

"ดรรชนีเยือกเย็นลึกล้ำ"

คล้ายเหล่งชิงตัดสินใจได้แล้ว เขาส่งเสียงตะโกนออกมา นิ้วของเขาพลันพุ่งไปข้างหน้า ปราณเยือกเย็นรวมตัวกันเป็นลำแสงสีน้ำเงินแกมม่วงที่พุ่งออกมา ราวกับมันจะเจาะร่างของเซียวเฉิน

ตุบ!

เซียวเฉินทำเหมือนไม่เห็นลำแสงที่พุ่งเข้ามา มุมปากปรากฏรอยยิ้ม เท้ายังคงก้าวต่อไป

ฉับพลันลำแสงนั้นก็แตกกระจาย ร่างของเหล่งชิงราวกับถูกเท้าขนาดใหญ่เหยียบย่ำ พลังน่าเกรงขามบดขบขยี้ร่างของเขา ขอบเขตทะเลทุกข์แตกกระจายและพังทลายลง

"อ๊าก"

เสียงร้องอันเจ็บปวดก้องไปทั่วลานประลอง ผู้นำตระกูลเหล่งโกรธจนลุกขึ้นยืน ลูกชายของเขาถูกเซียวเฉินทำลายพลังบำเพ็ญ

"การประลองคือสถานที่สำหรับการฝึกฝน แต่เจ้ากลับโหดเหี้ยมเพียงนี้"

"ก่อนสู้ข้าพูดแล้วว่าไม่แบ่งแยกเป็นตาย ข้ายังไม่ได้เอาชีวิตเขา เพียงแค่ทำลายพลังบำเพ็ญ จะโหดเหี้ยมได้อย่างไร"

เซียวเฉินตอกกลับผู้นำตระกูลเหล่งอย่างเย็นชา จากนั้นก็ก้าวออกไปเป็นครั้งที่สี่ คราวนี้ตรงไปหาหลิงจื่อหวน

พลังน่าสะพรึงพุ่งเข้าใส่หลิงจื่อหวน ดาบทองลงทัณฑ์ทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าหลิงจื่อหวนสลายไป สีหน้าของเขาเผยท่าทีประหวั่นพรั่นพรึงขณะก้าวถอยกรูด

"จื่อหวน ยอมแพ้เสีย" หลิงหยวนถูลุกพรวดพร้อมตะโกนบอกหลิงจื่อหวน

แม้ว่าจะต้องเสียหน้าแต่ก็ยังดีกว่าต้องเสียชีวิต

หลิงจื่อหวนไร้ซึ่งแววหยิ่งทะนงเหมือนอย่างก่อนหน้า ยามนี้เขาเสียสติและควบคุมตนเองไม่ได้ภายใต้การข่มขู่ของเซียวเฉิน

ย่างก้าวของเซียวเฉินเมื่อครู่ ทำให้เขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะมีพลังบำเพ็ญในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเจ็ด เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉิน

"ข้า..."

ถึงกระนั้นไม่ทันหลิงจื่อหวนจะได้ยอมแพ้ เขาพูดได้เพียงคำแรก พลังหมัดรุนแรงก็พุ่งปะทะร่างของเขา ชั่วขณะนี้เขาเหมือนได้ยินเสียงกระดูกทั่วร่างกายแตกร้าว

"อั๊ก"

เลือดจำนวนมากพุ่งจากปาก เขาไม่สามารถพยุงร่างกายของตนไว้ได้อีกต่อไป ก่อนล้มลงไปด้านหลังอย่างหมดกำลัง

สายตาของทุกคนต่างนิ่งค้างไป เจ้าเมืองน้อยหลิงจื่อหวนตายแล้ว!