ตอนที่ 7 เอาชนะข้า
ตอนที่ 7 เอาชนะข้า
งดงาม งดงามเหลือเกิน!
ผ้าโปร่งบางเบาเหมือนปีกแมลงปอแนบชิดกับเรือนร่างสะโอดสะองไร้ที่ติ ผิวขาวราวหิมะเปล่งประกายริ้วแดงระเรื่อน่าหลงใหล เมื่อรวมกับดวงหน้างดงามแล้ว ภาพนี้เปี่ยมล้นแววความเย้ายวนใจ
"ข้า ข้ารู้สึกไม่สบาย" น้ำเสียงแตกตื่นของไป๋เนี่ยนปิงเรียกสติเซียวเฉินในทันที เขาสบถด่าตัวเองในใจว่ายังยับยั้งชั่งใจได้ไม่มากพอ
"มีปัญหาอะไรหรือไม่" เซียวเฉินเดินเข้าไปในอ่างอาบน้ำ ทว่าสายตาไม่ได้มองไปที่ร่างกายของนาง กลับจงใจหลบเลี่ยงไปอีกทาง
"เลือดของข้าร้อนขึ้น คล้ายจะสูงเกินกว่าข้าจะรับไหวแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะอาบต่อหรือไม่" ไป๋เนี่ยนปิงมักสงบนิ่งกับเซียวเฉินมาโดยตลอด แต่ยามนี้กลับตื่นตระหนกเต็มที พลังน่ากลัวบางอย่างกำลังพุ่งพล่านอยู่ในร่างกายของนาง ทำให้ไม่คิดแยแสแม้กระทั่งการแบ่งแยกชายหญิง ปล่อยร่างกายเปล่าเปลือยต่อหน้าเซียวเฉิน
หากหลิงจื่อหวนรู้เรื่องนี้คงคลั่งจนกระอักเลือด
เซียวเฉินขมวดคิ้ว ความทรงจำของจักรพรรดิพิษไม่มีสถานการณ์เช่นนี้
"เจ้าออกมาจากอ่างก่อน"
ทันทีที่เซียวเฉินพูดจบ ไป๋เนี่ยนปิงก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองสวมเสื้อผ้าเนื้อบางด้วยกลัวว่าจะส่งผลต่อการดูดซับประสิทธิภาพของยา
นางถึงค่อยรู้ตัวว่าร่างกายของนางไร้ซึ่งความลับใดต่อหน้าชายผู้นี้อีกแล้ว
ไป๋เนี่ยนปิงก้มหน้าลง พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าทันทีที่สวมเสื้อคลุมตัวนอก พลังรุนแรงในเลือดของนางก็คล้ายเกินควบคุม กระทบกระเทือนอวัยวะในให้ต้องกระอักเลือดออกมาในทันใด
เซียวเฉินรีบประคองไป๋เนี่ยนปิงที่กำลังจะล้มลง สัมผัสนุ่มนวลนั้นทำให้จิตใจของเขาสั่นไหว
ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีอารมณ์จะละเมียดลิ้มรส ได้แต่รีบจับข้อมือของนางเพื่อตรวจชีพจร
"เป็นความประมาทของข้า!" สีหน้าของเซียวเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย
"ข้าจะตายไหม" ไป๋เนี่ยนปิงมองเขา นางรู้สึกราวกับว่ากำลังจะถูกพลังในร่างฉีกเป็นชิ้น ๆ พิษร้ายแรงขนาดไหนกัน
"ข้าอยู่ที่นี่ เจ้าจะไม่ตาย"
คำพูดที่ดูเรียบง่ายของเซียวเฉินทำให้ไป๋เนี่ยนปิงใจเต้นแรง ดวงตาคู่งามฉายแววพิกล
"ล่วงเกินแล้ว"
เซียวเฉินพูดเสียงเบา จากนั้นใช้สองนิ้วกดจุดสำคัญหลายจุดบนหลังของไป๋เนี่ยนปิงอย่างรวดเร็ว
"พลังบำเพ็ญของเจ้าอยู่ในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นหก ประสิทธิภาพของยาตัวนี้เหมาะสำหรับผู้แข็งแกร่งในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเก้า ดังนั้นพลังที่แฝงอยู่จึงรุนแรงและแข็งแกร่งเกินไปจนเจ้ารับมือไม่ไหว ไม่ใช่พิษร้ายแรง ข้าจะเปิดเส้นเอ็นให้เจ้าตอนนี้ ให้พลังเหล่านี้ไหลรวมไปที่ทะเลทุกข์ของเจ้า เจ้าลองหมุนเวียนพลังเพื่อดูดซับดู"
เมื่อจุดสำคัญหลายจุดที่หลังถูกเซียวเฉินเปิดออก ไป๋เนี่ยนปิงก็รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายลงเล็กน้อย แม้กระทั่งพลังที่ไหลเวียนก็ราบรื่นยิ่งขึ้น
"ยังมีอีก..." เซียวเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังคงใช้ปลายนิ้วจิ้มลงไป จุดสำคัญบางจุดอยู่ด้านหน้า
ใบหน้าไป๋เนี่ยนปิงยิ่งแดงเรื่อ แม้เขาจะไม่ได้สัมผัสจุดสำคัญ ทว่านางก็ไม่เคยถูกชายใดสัมผัสร่างกายมาก่อน
เมื่อนึกถึงสถานการณ์ก่อนหน้านี้ ใบหน้าและร่างกายของไป๋เนี่ยนปิงก็เริ่มร้อนผ่าว
"ทำไมอุณหภูมิร่างกายไม่ลดลงเล่า" เซียวเฉินรับรู้ได้ว่องไว เขาอดฉงนใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าอุณหภูมิในร่างของนางกลับมาสูงขึ้น
"ไม่ ไม่ใช่ เป็นเพราะตัวข้าเอง ข้าจะหมุนเวียนพลังเพื่อปรับสภาพ" ไป๋เนี่ยนปิงรีบพูด
เซียวเฉินเหมือนจะเข้าใจบางอย่างจึงเบือนหน้าหนีพลางบอก "เจ้าหมุนเวียนพลังก่อน เสร็จแล้วเรียกข้า"
พูดจบก็ก้าวออกไปจากห้อง
ไป๋เนี่ยนปิงถอนหายใจโล่งอก ความตึงเครียดและความอับอายก่อนหน้านี้ลดลงไปมาก เวลานี้นางเพิ่งนึกคำถามหนึ่งขึ้นได้
"ก่อนหน้านี้เขากดจุดข้าเพื่อกระตุ้นประสิทธิภาพของยา เขาใช้พลังบำเพ็ญไม่ใช่หรือ!"
ด้วยความฉลาดของนาง นางคิดได้หลายอย่าง "แสดงว่าเขาไม่ได้ถูกทำลายพลังบำเพ็ญ หรือพูดอีกอย่างก็คือไม่ได้ถูกทำลายทั้งหมด..."
อย่างไรก็ตาม ไป๋เนี่ยนปิงไม่ได้คิดมาก รีบตั้งสมาธิ หมุนเวียนพลังเพื่อดูดซับประสิทธิภาพของยาอันรุนแรง
เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป...
"ขอบคุณพี่เซียว" ไป๋เนี่ยนปิงเปิดประตูห้อง นางยังคงงดงามเหมือนเดิม ส่งยิ้มสดใสให้กับเซียวเฉินที่อยู่หน้าห้อง
"เจ้าก้าวเข้าสู่อีกขั้นของขอบเขตทะเลทุกข์แล้วหรือ" เซียวเฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อรับรู้ถึงพลังของไป๋เนี่ยนปิง
"ต้องขอบคุณพี่เซียวมาก หากพี่เซียวไม่ช่วยเปิด... เปิดจุดสำคัญของข้า ข้าคงยังไม่สามารถดูดซับประสิทธิภาพของยาได้อย่างราบรื่น ทักษะการแพทย์ของท่านช่างยอดเยี่ยมนัก!" ไป๋เนี่ยนปิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีหากต้องการก้าวเข้าสู่อีกขั้นของขอบเขตทะเลทุกข์ นางยังต้องใช้เวลาอีกหลายเดือน
ทว่าตอนนี้นางได้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นสามระดับปลายแล้ว ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเซียวเฉิน!
เซียวเฉินส่ายหัวและยิ้มเจื่อน มีเพียงเขาที่รู้ว่าสิ่งที่ตนเชี่ยวชาญไม่ใช่ทักษะการแพทย์ แต่เป็นทักษะการใช้พิษต่างหาก!
เพียงแต่ว่าพิษนั้นไม่สามารถใช้ได้แค่สังหารคน
"ในเมื่อพิสูจน์ประสิทธิภาพของยาแล้ว ก็สามารถให้นายท่านไป๋อาบยาได้แล้ว นายท่านไป๋ร่างกายอ่อนแอ ไม่ควรอาบทุกวัน พอจะอาบสองวันครั้งได้ ครั้งละหนึ่งชั่วโมง" เซียวเฉินกำชับ
"ข้าจะปฏิบัติตามคำสั่งของพี่เซียวอย่างเคร่งครัด" ไป๋เนี่ยนปิงเชื่อมั่นในคำพูดของเซียวเฉินอย่างเต็มที่
ในเวลานี้ มีองครักษ์ของตระกูลไป๋หลายคนเดินเข้ามาและคำนับไป๋เนี่ยนปิง
"นายท่านรองโจวมาแล้ว นายน้อยให้พวกเราแจ้งแก่คุณหนู"
"โจวขวางโม่" สีหน้าของเซียวเฉินเย็นชา โจวขวางโม่คือพ่อของโจวหลิงเทา
โจวหลิงเทาถูกเขาฆ่าตาย เจตนาของโจวขวางโม่นั้นชัดเจน!
"ข้าจะไปพบ" ไป๋เนี่ยนปิงพูดกับองครักษ์
"ข้าจะไปกับเจ้า" เซียวเฉินกล่าว
"พี่เซียวเป็นแขกของตระกูลไป๋ และยังเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลไป๋ด้วย เรื่องเช่นนี้ไม่ควรรบกวนท่าน ข้าจะจัดการเอง" ไป๋เนี่ยนปิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉินก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เขามอบเทียบยาให้ไปแล้ว สำหรับตระกูลไป๋ เขาไม่มีประโยชน์อันใดอีก ทว่าไป๋เนี่ยนปิงยังเต็มใจปกป้องเขา แสดงให้เห็นถึงคุณธรรมและความคิดของนาง
ขณะนี้ไป๋ชิงเฟิงยังนอนป่วยบนเตียง หากบาดหมางกับตระกูลโจว หรือแม้กระทั่งต่อต้านตระกูลโจวจะยิ่งไม่เป็นผลดีต่อตระกูลไป๋
เขาต่อสู้ไหวทว่าไม่อาจรับประกันความปลอดภัยของซิ่นเอ๋อร์ได้
"โจวหลิงเสวี่ยมีชื่อเสียงทัดเทียมกับเจ้า แต่ตอนนี้ดูเหมือนนางจะสู้เจ้าไม่ได้เลย ข้าไม่ได้คบเพื่อนผิด" เซียวเฉินยิ้ม "เช่นนั้นข้าจะไปดูนายท่านไป๋ก่อน"
"ได้ ขอบคุณพี่เซียวที่เสียสละ" ไป๋เนี่ยนปิงมองหลังเซียวเฉิน ราวกับตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยแววมุ่งมั่น
จากนั้นนางจึงมาที่ห้องโถงและพบโจวขวางโม่ในอารามโกรธเกรี้ยว
"เซียวเฉินอยู่ไหน ให้มันออกมา!" อีกฝ่ายตะโกน
"ตระกูลโจวดูถูกตระกูลไป๋ของเรามากเกินไปหรือไม่ แขกของตระกูลไป๋ ตระกูลโจวพาตัวไปได้หรือ" ไป๋เนี่ยนปิงมีพลังไม่แพ้ผู้อาวุโส
"สิ้นไป๋ชิงเฟิงแล้ว ตระกูลไป๋ของเจ้าจะเทียบอะไรได้กับตระกูลโจวของข้า" คำพูดของโจวขวางโม่ทำให้นางและพี่ชายตกตะลึง ข่าวแพร่กระจายออกไปแล้วหรือ
อย่างไรก็ตาม สีหน้าของไป๋เนี่ยนปิงก็กลับมาสงบโดยเร็ว ดวงตาของนางเปี่ยมล้นความมั่นใจขณะลั่นคำกล่าว "หากท่านต้องการพาเซียวเฉินไปก็ได้ แต่มีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง ท่านต้องเอาชนะข้าให้ได้"
