ตอนที่ 6 เข้ามาเร็วเข้า
ตอนที่ 6 เข้ามาเร็วเข้า
"เจ้ารู้หรือ" ปรมาจารย์จี้กล่าวปรามาส "เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้าพูดจาโอหังเช่นนี้หรือ"
"ปรมาจารย์จี้ไม่เพียงเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่ยังเป็นนักหลอมยาอีกด้วย แม้แต่เขายังไม่สามารถวินิจฉัยอาการของท่านลุงไป๋ได้ แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไร" หลิ่งจื่อหวนเดินทอดน่องเข้ามา เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเฉินก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้
คนอื่นในห้องเผยสีหน้าเย้นหยันเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคิดไม่ต่างจากหลิงจื่อหวน
"เจ้ารู้จริง ๆ หรือ" มีเพียงดวงตาหม่นหมองของไป๋เนี่ยนปิงที่ทอประกายแห่งความหวัง นางต้องการขอร้องเซียวเฉินให้ลองดูว่าจะสามารถหาต้นตออาการของไป๋ชิงเฟิงได้หรือไม่
"อืม!" เซียวเฉินพยักหน้า ไม่สนใจปรมาจารย์จี้และคนอื่น ๆ แต่หันไปมองไป๋เนี่ยนปิง "คุณหนูไป๋ เขาถูกวางยาพิษร้ายแรง โอสถจิตโกลาหล!"
"โอสถจิตโกลาหลหรือ" ผู้คนในที่นั้นไม่คุ้นเคยกับคำนี้
"เหลวไหล! ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องโอสถจิตโกลาหลมาก่อนเลย เจ้าเป็นเด็กหนุ่มอายุยังน้อย จะรู้ดีไปกว่าข้าได้อย่างไร" ปรมาจารย์จี้กล่าวด้วยความดูถูก
"ท่านไม่รู้ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอยู่จริง" เซียวเฉินคร้านจะพูดไร้สาระกับคนเช่นนี้ ในแง่ของความรู้ มีใครในแคว้นไพศาลที่สามารถทัดเทียมกับจักรพรรดิพิษได้
"โอสถจิตโกลาหลทำให้อวัยวะภายในปั่นป่วนก่อน จากนั้นค่อยทำให้จิตใจสับสน ไร้สีไร้กลิ่นเมื่อถูกวางยาพิษ แต่เมื่อพิษแพร่กระจายไปทั่วร่างกายแล้ว ส่วนต่าง ๆ ของร่างกายจะส่งกลิ่นเหม็นออกมา คุณหนูไป๋ ช่วงหลายเดือนมานี้ ท่านพ่อของเจ้านอนหลับยากในตอนแรก จากนั้นก็ไม่เจริญอาหาร และยามนี้อาการก็หนักถึงขั้น..."
เซียวเฉินไม่ได้พูดต่อ แต่เขาเชื่อว่าไป๋เนี่ยนปิงเข้าใจ
"สิ่งที่พี่เซียวพูดนั้นไม่ผิดเลย!"
ดวงตาของไป๋เนี่ยนปิงเผยแววตกตะลึง เซียวเฉินรู้จริง!
หลายคนในที่นั้นเปลี่ยนสีหน้าโดยพลัน
คำพูดของปรมาจารย์จี้และหลิงจื่อหวนราวกับการตบหน้าซ้ำสอง พาให้พวกเขาละอายใจยิ่งนัก
"ทุกท่านจากจวนเจ้าเมืองและปรมาจารย์จี้ เชิญพักผ่อนที่ห้องโถงสักครู่ เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่ท่านทั้งสองมีต่อท่านพ่อของข้า หลังจากนี้จะมีการเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้ให้ พี่ชายของข้าจะเป็นผู้ต้อนรับ"
ไป๋เนี่ยนปิงมองไปที่หลิงจื่อหวนและคนอื่น ๆ ชวนให้สีหน้าของหลิงจื่อหวนยิ่งย่ำแย่ลง คำพูดนี้ต่างจากการไล่แขกที่ใดกัน
"ไม่จำเป็นแล้ว จวนเจ้าเมืองยังมีธุระสำคัญ เมื่อท่านลุงไป๋หายดีข้าจะมาเยี่ยมอีกครั้ง" หลิงจื่อหวนไม่โง่ พวกเขาไม่ได้ช่วยอะไรเลย การอยู่ที่นี่เพื่อรับการต้อนรับจะมีความหมายอันใด
ไป๋เนี่ยนปิงไม่รั้งเขาไว้ พวกเขาขอตัวกลับไปได้ด้วยตนเองยิ่งดี
ทว่าทันทีที่ก้าวพ้นจวนสกุลไป๋ รอยยิ้มของหลิงจื่อหวนก็หายไปทันตา แทนที่ด้วยสีหน้าเย็นชา
"เจ้าเมืองน้อย พวกเราจะกลับจวนกันเลยหรือไม่" ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งถาม
"ข้าจะกลับจวนก่อน พวกเจ้าไปจัดการบางอย่างให้ข้า" หลิงจื่อหวนกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"โปรดสั่งการ เจ้าเมืองน้อย" ทุกคนมองออกว่าเขาไม่พอใจจึงกล่าวเป็นเสียงเดียวกัน
"ปรมาจารย์จี้ อาการป่วยของไป๋ชิงเฟิงรุนแรงมากไหม กระทบถึงพลังบำเพ็ญหรือไม่" หลิงจื่อหวนไม่ได้สั่งการทันที กลับหันไปถามปรมาจารย์จี้เป็นอันดับแรก
ปรมาจารย์จี้พยักหน้า "แม้ข้าจะไม่พบสาเหตุของอาการป่วยและพิษร้ายของเขา แต่ร่างกายของเขาก็อ่อนแอมาก พลังบำเพ็ญต้องลดลงอย่างมากเป็นแน่"
"แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว" สีหน้าหลิงจื่อหวนเปลี่ยนไป "พวกเจ้าไปปล่อยข่าวเรื่องอาการป่วยหนักของไป๋ชิงเฟิงให้ทั่วเมืองวายุไกล โดยเฉพาะตระกูลโจวและตระกูลเหล่ง เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลไป๋จะต้องมาขอความช่วยเหลือจากจวนเจ้าเมืองของเราอย่างเชื่อฟัง ไป๋เนี่ยนปิง หญิงผู้นั้นย่อมหนีไม่พ้นเงื้อมมือข้า"
สิ้นคำหลิงจื่อหวนก็กำมือราวกับได้ไป๋เนี่ยนปิงมาครอบครองแล้ว
"ส่วนเซียวเฉิน เขากล้าทำให้ข้าเสียหน้าต่อหน้านาง ข้าจะทำให้เขารู้ว่าการอยู่ไม่สู้ตายเป็นอย่างไร"
หลิงจื่อหวนเปล่งเสียงเย็นชา ในเมืองวายุไกล ไม่มีใครกล้าแย่งสาวงามจากเขา
เขาไม่มีทางได้ตัวโจวหลิงเสวี่ยแล้ว จะปล่อยไป๋เนี่ยนปิงหลุดจากอาณัติไปไม่ได้เด็ดขาด...
ในขณะเดียวกัน ในห้องนอนของไป๋ชิงเฟิง
เซียวเฉินได้เขียนเทียบยาแล้ว ระบุรายชื่อสมุนไพรสิบกว่าชนิด
ไป๋เนี่ยนปิงเหลือบมองก็รู้สึกขนลุก นางมีความรู้เรื่องสมุนไพรเพียงเล็กน้อย ทว่าก็รู้จักสมุนไพรบางชนิดที่อยู่ในนั้น ซึ่งล้วนเป็นสมุนไพรที่มีพิษร้ายแรงมาก!
"นี่... ไม่เป็นไรจริงหรือ" นางลังเลใจ สมุนไพรเหล่านี้มีพิษมากพอที่จะล้มช้างได้ทั้งฝูง
"ไม่ได้ใช้กิน"
เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเฉิน ไป๋เนี่ยนปิงก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย
"ใช้สำหรับเตรียมผสมน้ำอาบ ให้เขาแช่อาบ พิษ อ๊ะ ไม่ใช่ ยาจะค่อย ๆ ซึมเข้าสู่ร่างกาย"
เซียวเฉินเสริมอีกประโยค ทำให้สีหน้าของไป๋เนี่ยนปิงแข็งค้างไปชั่วขณะ
"ไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ" นางถาม
เซียวเฉินส่ายหัว "วิธีแก้พิษโอสถจิตโกลาหล ข้ารู้จักวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น อีกทั้งข้าก็รู้จักแต่เรื่องยาพิษ ทว่าโปรดวางใจ สมุนไพรของข้าเหล่านี้ ตราบใดที่ผสมให้เข้ากันได้ดี พิษจะสามารถลบล้างกันเองได้ และสามารถลบล้างพิษร้ายแรงของโอสถจิตโกลาหลได้เช่นกัน นายท่านไป๋จะไม่เป็นไร"
"นี่คือการใช้พิษแก้พิษหรือ" ไป๋เนี่ยนปิงครุ่นคิด คำพูดของเซียวเฉินทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายลงได้บ้าง
ดูเหมือนว่าการเชิญเซียวเฉินกลับมาในครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก
"พี่เซียว ท่านเคยปรุงน้ำยาอาบนี้มาก่อนหรือไม่" ไป๋เนี่ยนปิงถามด้วยความอยากรู้ ก่อนหน้านี้นางรู้เพียงว่าเซียวเฉินมีพลังเหนือคนรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ความสามารถในการใช้ยาพิษนั้นเป็นสิ่งที่เลื่องลือหลังพลังบำเพ็ญของเขาถูกทำลาย
"ไม่เคย" เซียวเฉินไม่ได้ปิดบัง เขาได้นับมรดกของจักรพรรดิพิษโดยบังเอิญ ผ่านไปยังไม่ทันถึงสองวัน ไหนเลยจะมีโอกาสปรุงน้ำยาอาบ
"อย่างนั้น..." ไป๋เนี่ยนปิงมองบิดาของตนที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของนางมีแววกังวล "หากเกิดว่าตอนปรุงยา กะปริมาณผิดพลาดเล่า หรือไม่ก็ให้ข้าลองยาดูก่อนก็ได้"
"เจ้าลองยาดูก่อนหรือ" เซียวเฉินประหลาดใจเล็กน้อย ความกตัญญูของไป๋เนี่ยนปิงช่างน่าชื่นชม
"อาการป่วยของพ่อข้านั้นไม่เคยเปิดเผยให้คนอื่นรู้ ข้าไม่รู้ว่าหลิงจื่อหวนได้ยินมาจากไหน การให้คนอื่นลองยาอาจเกิดข้อผิดพลาดได้ ข้าลองเองดีกว่า สำหรับตระกูลไป๋ ท่านพ่อสำคัญกว่าข้ามาก"
เขาไม่ได้ห้ามปรามนาง เขากับนางไม่ได้มีมิตรภาพลึกซึ้งไปกว่าการมีผลประโยชน์ร่วมกัน
ไม่นานคนของตระกูลไป๋ก็ซื้อสมุนไพรต่างกลับมา ไป๋เนี่ยนปิงแบ่งให้คนต่าง ๆ ซื้อยาแตกต่างกัน จากนั้นค่อยผสมเอง ด้วยเกรงว่าคนอื่นจะคาดเดาเหตุการณ์ได้
หากนางรู้ว่าหลิงจื่อหวนสั่งให้คนเผยแพร่ข่าว นางคงจะโกรธแทบคลั่ง
"ข้าจะรออยู่ข้างนอก" เซียวเฉินยืนอยู่หน้าห้องของไป๋เนี่ยนปิง กล่าวอย่างเฉยเมย
"อืม" ใบหน้าขาวของนางขึ้นสีแดงเรื่อ แม้จะมีประตูคั่นอยู่แต่นางก็ยังรู้สึกแปลก ๆ อยู่บ้าง
ทว่าไม่มีหนทางอื่น น้ำยานี้ปรุงจากสมุนไพรที่มีพิษร้ายแรงหลายชนิด หากเกิดข้อผิดพลาด เซียวเฉินไม่อยู่ ผู้ใดจะช่วยนางได้
ประตูห้องปิดลง เซียวเฉินยืนอยู่ข้างนอก รอบข้างไร้ผู้คน
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เซียวเฉินได้ยินเสียงน้ำไหล เขาส่ายหัวระรัวอย่างพยายามไม่คิดฟุ้งซ่าน
"น่าจะไม่เป็นไร" หลังผ่านไปครู่หนึ่ง เซียวเฉินประเมินว่าน่าจะล่วงเลยไปประมาณหนึ่งในสี่ชั่วโมง ในจังหวะจะถามถึงสถานการณ์ภายในห้อง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงลนลานดังออกมา!
"ดูเหมือนท่าไม่ดีแล้ว เข้ามาเร็วเข้า!"
เซียวเฉินไม่รอช้า รีบผลักประตูเข้าไป!
ทันทีที่ประตูเปิดออก เรือนร่างงดงามไร้ที่ติก็ปรากฏสู้สายตาเขา ชวนให้ใจเต้นแรงจนไม่อาจสงบได้!
