ตอนที่ 5 คนโง่

ตอนที่ 5 คนโง่

ภายในโรงเตี๊ยม ผู้คนต่างหวั่นไหวเมื่อไป๋เนี่ยนปิงเอ่ยเชื้อเชิญ ทว่าเซียวเฉินกลับปฏิเสธ!

ไม่ต้องกล่าวถึงฐานะของตระกูลไป๋ ลำพังเพียงความงามของไป๋เนี่ยนปิงก็ไม่มีผู้ใดพูดคำว่า ‘ไม่’ กับนางได้ไม่ใช่หรือ

ไป๋เนี่ยนปิงไม่พูดมากความ นางรู้ว่าเซียวเฉินไม่ไว้ใจนาง ดังนั้นนางจึงเดินไปกุมมือซิ่นเอ๋อร์ "ที่บ้านพี่สาวมีของอร่อยมากมาย เจ้ากับพี่ชายอยากไปหรือไม่"

"จริงหรือ" ดวงตาของซิ่นเอ๋อร์ทอประกายขึ้นก่อนหม่นแสงลงอีกครั้ง "พี่สาวจะไม่โกหกข้าใช่ไหม"

เห็นชัดว่าหลังประสบเหตุจากโจวหลิงเสวี่ย ซิ่นเอ๋อร์ก็เกิดแผลใจ จึงหวาดระแวดผู้อื่นไม่น้อย

"แล้วข้าจะเชื่อพี่สาวได้อย่างไร" รอยยิ้มของไป๋เนี่ยนปิงเสมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ ชวนให้ผู้คนอบอุ่นสบายใจ

"เว้นแต่..." ซิ่นเอ๋อร์คล้ายครุ่นคิดจริงจังพักหนึ่งแล้วมองไป๋เนี่ยนปิง "เว้นแต่พี่สาวจะมาเป็นพี่สะใภ้ของข้า"

"อะแฮ่ม!"

เซียวเฉินอดกระแอมขัดจังหวะซิ่นเอ๋อร์ไม่ได้ เด็กคนนี้ชักพูดเหลวไหลใหญ่แล้ว

ใบหน้าขาวราวหิมะของไป๋เนี่ยนปิงปรากฏรอยแดงเรื่อเล็กน้อย เซียวเฉินหล่อเหลาอยู่แล้ว แม้พลังบำเพ็ญจะหมดสิ้นไป แต่ในเวลานี้กลับมีปราณลึกลับบางอย่างที่ทำให้นางอยากรู้อยากเห็นสงสัยใคร่รู้

"ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะพูดเรื่องนี้" คำพูดของไป๋เนี่ยนปิงทำให้คนรอบข้างแสดงสีหน้าแปลก ๆ นี่เป็นการบอกใบ้บางอย่างหรอกหรือ

จากนั้นไป๋เนี่ยนปิงเดินไปหาเซียวเฉินแล้วขยับชิดข้างหูเขา

ฉากค่อนข้างคลุมเครือนี้ยิ่งทำให้ผู้คนประหลาดใจ

"พ่อของข้าได้รับข่าวว่าหวังเทียนฉิน ผู้มีพรสวรรค์ของตระกูลหวังในเมืองหลวงจะมาสู่ขอโจวหลิงเสวี่ยในวันงานประลองครั้งใหญ่ของเมืองวายุไกล ถึงเวลานั้นนางจะใช้กายเต๋าโดยกำเนิดที่ไร้เทียมทานเพื่อคว้าชัยชนะ เข้าสู่สำนักสวรรค์ไร้ขอบเขต ทรัพยากรเหมืองแร่ทั้งหมดของเมืองวายุไกลจะตกอยู่ในกำมือของตระกูลโจว ตระกูลไป๋ไม่ต้องการให้ตระกูลโจวครองเมืองวายุไกลแต่เพียงผู้เดียว ข้าเชื่อว่าพี่เซียวก็ไม่อยากพบสถานการณ์เช่นนี้" ไป๋เนี่ยนปิงกระซิบ

"เจ้าไม่กังวลหรือว่าข้าจะเป็นอย่างที่ตระกูลโจวพูดว่าข้าถูกขับไล่เพราะข่มเหงโจวหลิงเสวี่ย" เซียวเฉินหันศีรษะมาหาไป๋เนี่ยนปิงซึ่งอยู่ข้าง ๆ ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดขณะสบตามองกัน

ไป๋เนี่ยนปิงใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังคงยิ้มแย้ม "จะเชื่อคำพูดเพียงด้านเดียวของตระกูลโจวได้อย่างไร แน่นอนว่านอกจากผลประโยชน์ของตระกูลแล้ว ข้ายังมีเจตนาส่วนตัวอีกเล็กน้อย ข้าอยากให้พี่เซียวช่วยข้า แต่เรื่องนี้ต้องรอให้ท่านไปถึงตระกูลไป๋ก่อน"

"ข้าสัญญา" เซียวเฉินไม่ลังเลอีกต่อไป "ข้ามีเงื่อนไขเดียวคือ อาหารและที่พักของน้องสาวข้า..."

"ข้าจะส่งคนไปดูแลโดยเฉพาะ" ไป๋เนี่ยนปิงโบกมืออย่างกระตือรือร้น "พี่เซียว เชิญ!"

พี่น้องสกุลไป๋และพี่น้องสกุลเซียวจากไป เรื่องราวในโรงเตี๊ยมแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ตระกูลโจวโกรธเต็มที เซียวเฉินเป็นคนที่ตระกูลโจวออกหน้าไล่ล่า ตระกูลไป๋กลับเชิญเขาไป

"ถึงขั้นเชื้อเชิญคนไร้ค่า ตระกูลไป๋ ชะตาของเจ้าสิ้นสุดลงแล้ว" เสียงดังขึ้นภายในจวนสกุลโจว ดูไม่ออกว่าเป็นการเยาะเย้ยหรือข่มขู่

"เราทำแบบนี้คุ้มค่าหรือ" หลังพาพี่น้องสกุลเซียวกลับไปตระกูลไป๋ ไป๋เนี่ยนซงก็ถามน้องสาวของเขา

"คุ้มค่าหรือไม่ก็ต้องลองดู" รอยยิ้มบนใบหน้าไป๋เนี่ยนปิงหายไป "ผู้อื่นไม่รู้ถึงวิกฤตของตระกูลไป๋ แต่พวกเราเล่า ยังไม่ชัดเจนอีกหรือ"

ไป๋เนี่ยนซงเงียบ ตระกูลไป๋ดูเหมือนจะรุ่งเรือง ทว่าแท้จริงแล้วมีวิกฤตซ่อนเร้นอยู่ มันอาจทำให้ตระกูลไป๋ตกต่ำลงในชั่วข้ามคืน...

"ท่านพ่อ ข้าพาคนมาพบ" ไป๋เนี่ยนปิงผลักประตูห้องลึกที่สุดของจวนสกุลไป๋ แต่เห็นว่าด้านในไม่ได้มีเพียไป๋ชิงเฟิง ผู้นำตระกูลไป๋ แต่ยังมีอีกหลายคนยืนอยู่ด้วย พวกเขามองมายังนางและเซียวเฉินที่อยู่ข้างหลัง

สีหน้าของเซียวเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ปราณของคนเหล่านี้ไม่ธรรมดา ตระกูลไป๋มีผู้แข็งแกร่งมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด

"เนี่ยนปิง" ยามนี้ร่างอ่อนเยาว์เดินออกจากห้อง ดูงามสง่าและมีเสน่ห์ ส่งรอยยิ้มให้ไป๋เนี่ยนปิง

"หลิงจื่อหวน" คิ้วขมวดของไป๋เนี่ยนปิงทำให้เซียวเฉินเหลือบมอง หลิงจื่อหวนคือเจ้าเมืองน้อยของเมืองวายุไกล

‘เช่นนี้ก็แสดงว่าคนในห้องล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งของจวนเจ้าเมืองหรือ’ เซียวเฉินพึมพำในใจ จวนเจ้าเมืองเป็นตัวแทนของจักรพรรดิในการปกครองเมืองวายุไกล แม้ปกติจะไม่ค่อยแทรกแซงเรื่องของสามตระกูลใหญ่ แต่ความแข็งแกร่งของจวนเจ้าเมืองนั้นไม่ต้องสงสัย

"ได้ยินมาว่าท่านลุงไม่สบาย จึงได้เชิญหมอชื่อดังจากภายนอกมาตรวจอาการให้ หวังว่าท่านลุงจะหายดีโดยเร็ว" หลิงจื่อหวนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

"ขอบคุณท่าน" ไป๋เนี่ยนปิงตกใจในทีแรกจากนั้นค่อยตอบกลับ ทว่าคำพูดของนางดูเย็นชาอยู่บ้าง จวนเจ้าเมืองรู้ได้อย่างไรว่าบิดาของนางไม่สบาย

หลิงจื่อหวนไม่สนใจท่าทีของนางเช่นกัน ในเวลานี้เขาสังเกตเห็นเซียวเฉินที่อยู่ด้านหลังไป๋เนี่ยนปิง ดวงตาหรี่ลง "เจ้าคือ... เซียวเฉิน เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"

เซียวเฉินไม่ได้รู้จักมักคุ้นกับหลิงจื่อหวน แต่หลิงจื่อหวนเคยเห็นเซียวเฉินในการประลองครั้งก่อน

"เขาเป็นเพื่อนของข้า ข้าเชิญเขามา มีปัญหาอะไรหรือ" ไป๋เนี่ยนปิงดูเหมือนจะไม่ถูกชะตากับหลิงจื่อหวนนัก

"เพื่อนหรือ" สีหน้าหลิงจื่อหวนเย็นชาลงเล็กน้อย สายตาจดจ้องเซียวเฉิน "หลังถูกตระกูลโจวขับไล่ก็มาพึ่งตระกูลไป๋อย่างนั้นหรือ ดูเหมือนว่าความสามารถในการเกาะผู้หญิงกินของเจ้าจะไม่เลว"

"อืม ใช่แล้ว" เซียวเฉินพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ

ไป๋เนี่ยนปิงมองเซียวเฉินด้วยความประหลาดใจ คนผู้นี้กลายเป็นคนซื่อสัตย์อดทนตั้งแต่เมื่อไรกัน

ดูเหมือนจะไม่เกรงกลัวคนของจวนเจ้าเมืองแม้แต่น้อย

"กลายเป็นคนไร้ค่าแล้วก็ต้องมีสติยั้งคิดเยี่ยงคนไร้ค่า ยามนี้ตระกูลโจวมีแววจะรุ่งโรจน์ไม่หยุดยั้ง เจ้าอยู่ที่ตระกูลไป๋รังแต่จะนำปัญหามาให้กับเนี่ยนปิง เจ้าเข้าใจหรือไม่" หลิงจื่อหวนพูดอย่างไม่เกรงใจ

"อืม ใช่แล้ว" เซียวเฉินพยักหน้าอีกครั้ง

"เจ้าพูดเป็นแค่ประโยคนี้อย่างนั้นหรือ" หลิงจื่อหวนตะโกนลั่น คำตอบของเซียวเฉินฟังดูสุกเอาเผากิน!

"แม่ของข้าสอนมาตั้งแต่ยังเล็กว่าอย่าโต้เถียงกับคนโง่ แค่ขานรับตามน้ำไปก็เพียงพอ" เซียวเฉินยิ้มบาง

"พรืด!"

ไป๋เนี่ยนปิงปิดปากหัวเราะ คนผู้นี้ช่างน่าสนใจนัก

"ไอ้สวะ กล้าด่าข้าหรือ"

เมื่อเห็นว่าไป๋เนี่ยนปิงหัวเราะเยาะ หลิงจื่อหวนยิ่งบันดาลโทสะ

"ยังพอจะฟังรู้เรื่อง แสดงว่ายังไม่โง่จนเกินไป" เซียวเฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ตูม!

พลังรุนแรงแผ่กระจายขณะหลิงจื่อหวนก้าวเท้าออกไป ปราณปั่นป่วนพุ่งตรงไปยังเซียวเฉิน

ผู้แข็งแกร่งคนอื่น ๆ ของจวนเจ้าเมืองในห้องกรูกันเข้าไป พลังกดทับแผ่ลงบนนร่างเซียวเฉิน

"ที่นี่คือตระกูลไป๋ ท่านพ่อข้ายังพักผ่อนอยู่ พวกเจ้าทำอะไรกัน!" สีหน้าของไป๋เนี่ยนปิงจริงจังขึ้นโดยพลัน ทำให้พลังจากร่างของหลิงจื่อหวนค่อย ๆ คลายลง

"เห็นแก่หน้าเนี่ยนปิง ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน หวังว่าภายภาคหน้าเจ้าจะไม่ซ่อนตัวอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงตลอดไป" หลิงจื่อหวนว่าเย้ยหยัน

"ก็ดีกว่าบางคนที่อยากซ่อนตัวอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงแล้วกัน" เซียวเฉินไม่สนใจสีหน้าบถมึงทึงของหลิงจื่อหวน เขาเดินตามไป๋เนี่ยนปิงเข้าไปในห้อง

เมื่อไปถึงด้านในห้อง กลิ่นประหลาดก็โชยมาให้เซียวเฉินต้องขมวดคิ้ว

ไป๋ชิงเฟิง ผู้นำตระกูลไป๋ นอนอยู่บนเตียง ชายชราผมขาวโพลนกำลังตรวจอาการให้เขา

"ผู้อาวุโส อาการของท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง" ไป๋เนี่ยนปิงถามด้วยความกังวล

"ไม่ค่อยดีนัก อาการของนายท่านไป๋ซับซ้อนเกินไป ข้ารักษาคนมาทั้งชีวิตแต่ไม่เคยเห็นอาการแบบนี้" ชายชราส่ายหัว

"กลิ่นนี้..." เซียวเฉินพบว่าต้นตอของกลิ่นประหลาดนี้คือไป๋ชิงเฟิงบนเตียง!

"ข้ารู้แล้วว่านายท่านไป๋มีปัญหาอะไร!" เซียวเฉินโพล่งขึ้น ทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึง!