ตอนที่ 4 ไม่มีเวลา
ตอนที่ 4 ไม่มีเวลา
"ไอ้เวร รนหาที่ตายหรือไง"
จอมมารฉู่ไม่เคยถูกใคร ‘ทักทาย’ อย่างเป็นกันเองเช่นนี้มาก่อน ความเยือกเย็นแผ่กระจายขณะเขาเงื้อตบหน้าเซียวเฉิน
"ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม อวดดี ข้าจะสอนเจ้าให้รู้สำนึก!"
ปัง!
เสียงตบดังก้อง ทว่าเซียวเฉินยังคงยืนมั่นคง ร่างของจอมมารฉู่กลับกระเด็นออกไป
บนใบหน้าของจอมมารฉู่ มีรอยนิ้วมือสีแดงห้ารอย
เซียวเฉินลงมือเร็วกว่าเขา!
เขากุมใบหน้าบวมและเจ็บปวดของตน ท่าทีเหลือจะเชื่อ
เขาถูกเด็กหนุ่มตบอย่างนั้นหรือ
ในเมืองวายุไกล เขาเดินไปไหนมาไหนโดยไม่เกรงกลัว ใครจะกล้ารังแกเขาได้!
ความตกตะลึงนี้แปรเปลี่ยนเป็นความเกรี้ยวกราดโดยพลัน "ข้าจะโยนเจ้าลงเตาหลอมยา หลอมเจ้าสี่สิบเก้าวัน ให้เจ้าทนทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุด!"
เซียวเฉินราวกับไม่ได้ยินคำพูดของจอมมารฉู่ สายตายังคงเย็นชา ก้าวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า
ครืน!
ไอสังหารแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเซียวเฉิน ราวกับเทพเจ้าแห่งการต่อสู้ได้จุติลงมา กำปั้นโหดเหี้ยมพุ่งเข้าใส่อกของจอมมารฉู่เข้าอย่างจัง
เมื่อเห็นว่าเซียวเฉินชิงลงมือก่อน จอมมารฉู่ตกใจในทีแรก จากนั้นค่อยรับรู้ถึงระดับพลังบำเพ็ญของเซียวเฉิน มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน
"ขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นสาม ยังกล้ามาท้าทายข้าอีกหรือ"
เพลิงสีเข้มปรากฏบนฝ่ามือจอมมารฉู่ ราวกับมันผุดมาจากนรก พุ่งแผดเผาไปที่เซียวเฉิน
ฉ่า!
ชั่วขณะที่กำปั้นของเซียวเฉินผ่านไป เพลิงสีเข้มนั้นไม่ทันได้สำแดงฤทธิ์เดช กำปั้นทรงพลังก็กระแทกเข้าที่อกของจอมมารฉู่โดยตรง!
ปัง!
ร่างของจอมมารฉู่กระแทกเข้ากับเสาอย่างแรง เลือดทะลักออกจากปาก ดวงตาเบิกกว้าง เขาเป็นผู้บำเพ็ญในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นหก แต่กลับถูกกำปั้นเดียวเล่นงานอย่างนั้นหรือ
ตุบ!
เซียวเฉินไม่หยุดฝีเท้า ทุกย่างก้าวราวกับว่าไอสังหารที่แผ่ลงมาบนร่างจอมมารฉู่จะยิ่งแข็งแกร่ง พาให้รู้สึกหวาดกลัวเต็มที!
"ปล่อยข้าไป แล้วข้าจะมอบยาให้เจ้าสิบเม็ด ไม่สอ ยี่สิบเม็ดเลย!" จอมมารฉู่เอ่ย
"กล้าแตะน้องสาวของข้า เจ้าต้องตาย!" เซียวเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซิ่นเอ๋อร์เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขาในโลกนี้ เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายซิ่นเอ๋อร์เด็ดขาด!
"คิดให้ดี คนจำนวนมากต้องการยาของข้า หากเจ้าฆ่าข้า เจ้าจะทำให้หลายคนไม่พอใจ!" เมื่อเห็นว่าการอ้อนวอนไม่ได้ผล จอมมารฉู่ก็พูดข่มขู่โดยตรง
ในฐานะนักหลอมยา มีผู้คนมากมายรอคอยยาของเขา
"คร้านจะคิด!"
สิ้นคำกำปั้นที่สองของเซียวเฉินก็พุ่งออกมา จอมมารฉู่รู้สึกราวกับตับและถุงน้ำดีของเขาจะแตกออก ร่างกายของเขาราวกับมีแมลงพิษมากมายกัดกิน!
เสียงโหยหวนเสียดหูดังขึ้น จอมมารฉู่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้บำเพ็ญในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นสามจะมีพลังแข็งแกร่งเช่นนี้!
"อึก!"
หมัดที่สามกระแทกออกไป เลือดที่จอมมารฉู่กระอักออกมาดูเหมือนจะมีเศษกระดูกปะปนอยู่ด้วย ใบหน้าของเขาแดงก่ำเหมือนจะระเบิดได้ทุกเมื่อ!
หมัดของเซียวเฉินต่อยเนื้อตัว ทำให้ร่างกายของจอมมารฉู่เหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายก็ยังไม่มีปัญญาส่งเสียงร้องน่าอนาถได้
"ฆ่าข้า..." ความเจ็บปวดที่จอมมารฉู่เผชิญอยู่ยามนี้นั้นเกินจินตนาการได้ อวัยวะภายในแหลกละเอียด กระดูกหัก ทว่ายังไม่ตาย!
"ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่หลอมละลายเจ้าสี่สิบเก้าวัน ข้าจะทรมานเจ้าเพียงวันเดียวเท่านั้น!"
ฝ่ามือของเซียวเฉินสั่นเล็กน้อย หมอกสีดำลอยโอบล้อมฝ่ามือเขา จากนั้นก็ประทับฝ่ามือลงบนร่างกายของจอมมารฉู่โดยตรง พิษทั้งหมดไหลเข้าสู่ร่างกายของจอมมารฉู่!
"อ๊าก!"
จอมมารฉู่ในสภาพเจียนตายอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นทันที ลูกตาแทบถลนออกมา ความเจ็บปวดจากพิษที่เข้าสู่ร่างกายยนั้นไม่ต่างกับถูกแมลงพิษกัดกินทั่วร่างกาย!
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลังใช้มนุษย์เป็นวัตถุดิบในการหลอมยามาทั้งชีวิต เขาจะจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถและเจ็บปวดเพียงนี้
"ข้าสาปแช่งให้เจ้าตายอย่างทรมาน! ทรมานกว่าข้าหลายพันเท่า!"
จอมมารฉู่สาปแช่งอย่างเคียดแค้น ทว่าเซียวเฉินไม่สนใจอีกต่อไป เขาพาซิ่นเอ๋อร์ออกจากจวนสกุลฉู่
หลังผ่านไปหลายชั่วโมง ข่าวการตายของจอมมารฉู่แพร่กระจายไปทั่วเมืองวายุไกล และสภาพศพของเขาก็สยดสยองมาก ผิวหนังทั่วร่างกายถูกเล็บจิกข่วน เนื้อหนังจมกองเลือด
ยิ่งไปกว่านั้นร่างของเขายังแหลกสลายไม่มีชิ้นดี
ไม่มีใครรู้ว่าจอมมารฉู่ประสบเหตุใดมา เห็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินออกจากจวนสกุลฉู่ และหญิงสาวเจ้าของใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาแต่ยิ้มอย่างสบายใจอยู่ข้างกายเขา
...
"ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวสำลัก"
ภายในโรงเตี๊ยมสดับวายุ เซียวเฉินมองเด็กสาวที่กินอย่างตะกละตะกลาม แม้จะมีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ท้องน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา
"ได้เจอพี่ชายข้าก็หิวมากขึ้น" เด็กสาวถือขาไก่ในมือพลางยิ้มหวาน
"พี่จะไม่ทิ้งซิ่นเอ๋อร์อีกแล้ว" เซียวเฉินลูบหัวซิ่นเอ๋อร์ด้วยความเอ็นดูและพูดด้วยรอยยิ้ม
"ซิ่นเอ๋อร์ก็จะบำเพ็ญด้วย จะได้ปกป้องพี่ชายในภายภาคหน้า" แม้นางจะเคี้ยวขาไก่อยู่ แต่สายตาก็ยังแน่วแน่
เซียวเฉินยิ้ม ทว่ากลับเกิดเสียงที่ไม่เหมาะสมดังขึ้นในจังหวะนี้ พรากรอยยิ้มของเขามลายหายไป
"เกรงว่าคงไม่มีภายภาคหน้าแล้ว ตอนนี้ตระกูลโจวตามล่าพวกเจ้าทั่วเมือง พวกเจ้ายังกล้าปรากฏตัวอีกหรือ ไม่กลัวตายข้างถนนหรอกหรือ"
"ไป๋เนี่ยนซง" เซียวเฉินเหลียวหลังไปเห็นคนคุ้นเคยสองร่าง
ในเมืองวายุไกล นอกจากตระกูลโจวแล้ว ยังมีตระกูลไป๋และตระกูลเหล่งอีกด้วย
ไป๋เนี่ยนซงเป็นบุคคลที่โดดเด่นของตระกูลไป๋ ข้าง ๆ เขาคือหญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีขาว ใบหน้าสะสวย เป็นน้องสาวของไป๋เนี่ยนซง ชื่อไป๋เนี่ยนปิง
ไป๋เนี่ยนปิงกับโจวหลิงเสวี่ย ขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงงามเลื่องชื่อในเมืองวายุไกล
"บางทีคนที่ตายข้างถนนอาจจะเป็นเจ้าก็ได้ ไอ้ขี้แพ้!" เซียวเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาเคยออกรบแทนตระกูลโจวและเอาชนะอัจฉริยะรุ่นเดียวกันในเมืองวายุไกล
พูดถึงเรื่องนี้ คนรุ่นใหม่ของตระกูลไป๋และตระกูลเหล่งต่างก็บาดหมางกับเขา
"เจ้ายังคิดว่าตัวเองเป็นเซียวเฉินยอดอัจฉริยะในอดีตอยู่หรือ พลังบำเพ็ญสูญสิ้นแล้ว ต่างอะไรกับคนไร้ค่า หากเจ้าปล่อยให้แม่นางน้อยคนนี้มาเป็นสาวใช้ของข้า ข้าอาจช่วยชีวิตพวกเจ้าทั้งสองได้"
อีกคนหนึ่งที่มากับไป๋เนี่ยนซงกล่าวถ้อยคำเสียดสีแฝงแววเหยียดหยาม
"สาวใช้หรือ"
ไอสังหารยะเยือกแผ่กระจายจากร่างเซียวเฉิน ฝ่ามือของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงดำขณะฟากหน้าอกของคนผู้นั้นราวกับสายฟ้า!
"พิษ!"
ดววงตาของชายผู้นั้นเบิกกว้างอย่างรุนแรง พิษแล่นเข้าสู่ปอดของเขาโดยตรง ภายในไม่ถึงสามอึดใจ เขาก็ล้มลงกับพื้นในสภาพฟองฟอดเต็มปาก
ฉากนี้ทำให้ทุกคนในโรงเตี๊ยมแตกตื่น ชายหนุ่มคนนี้มาจากตระกูลใหญ่ในเมือง แต่กลับต้องจบชีวิตลงเพราะคำพูดดูแคลนผู้อื่น!
"ดูเหมือนการตายของจอมมารฉู่จะเกี่ยวข้องกับเด็กสาวคนนี้ด้วย"
"หากเกี่ยวข้องกับเด็กสาวคนนี้ก็ต้องระวัง ไม่เช่นนั้นเซียวเฉินจะบันดาลโทสะเอาได้!"
เซียวเฉินตีหน้าเฉยชาขณะจ้องชายหนุ่มที่ล้มลง ทว่าแท้จริงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแผ่กระจายมาจากจุดตันเถียน เคล็ดวิชาจักรพรรดิพิษที่ไม่ได้บำเพ็ญมานานหลายปีเริ่มส่งผลกระทบต่อเขาแล้ว ทำได้เพียงพึ่งพากระดูกเต๋าเพื่อกดข่มมันไว้
‘ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถใช้พิษได้ง่าย ๆ อีกแล้ว การฆ่าพ่อแม่ตระกูลโจวต้องพึ่งหมัดเท่านั้น’ เซียวเฉินคิดในใจ หากเขาอยู่คนเดียวยังสามารถสู้จนตัวตายได้ แต่ซิ่นเอ๋อร์เล่า
ซิ่นเอ๋อร์ยังอายุน้อย โลกนี้มีอันตรายมากมาย ชายหนุ่มที่ล้มลงเมื่อครู่เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด!
ไป๋เนี่ยนซงเห็นสหายร่วมทางของเขาล้มลง ใบหน้าของเขาหม่นหมองจนเห็นไม่ชัด ‘ใช้พิษแบบนี้ถือเป็นความสามารถของตัวเองด้วยหรือ"
"พิษก็คือส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่งไม่ใช่หรือ เจ้ากล้ารับมือกับพิษของข้าหรือไม่เล่า" ในน้ำเสียงของเซียวเฉินมีแววข่มขู่ เรียกสีหน้าซีดเผือดของไป๋เนี่ยนซง
เซียวเฉินใช้พิษฆ่าคนได้ในพริบตาเดียว เขาจะรับมืออย่างไรไหว
สายตาเย้ยหยันที่จ้องมองมาสร้างความอับอายขายหน้าให้แก่ไป๋เนี่ยนซง
การท้าทายของคนไร้ค่า เขากลับไม่กล้ารับ
"พี่เซียว อย่าโกรธเลย พี่ชายข้าพลั้งปากไป ให้ข้าได้ขอโทษแทนเขาด้วยเถิด"
ยามนี้สาวงามเดินเข้ามาหาเซียวเฉินก่อนก้มตัวให้เล็กน้อย ทำให้เซียวเฉินประหลาดใจเล็กน้อย
"หาเรื่องก่อนค่อยขอโทษทีหลัง พวกเจ้าตระกูลไป๋ช่างมีวิธีการที่น่าสนใจจริง ๆ"
เซียวเฉินเอ่ย ไป๋เนี่ยนปิงฉลาดกว่าพี่ชายของนาง
"ทักษะการใช้พิษของพี่เซียวร้ายกาจ แม้แต่ผู้อาวุโสห้าแห่งตระกูลโจวและจอมมารฉู่ยังต้องตายตก ตระกูลไป๋ของเราย่อมไม่ต้องการบาดหมางกับพี่เซียว"
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไป๋เนี่ยนปิงเห็นว่าไป๋เนี่ยนซงตั้งท่าจะพูดบางอย่างจึงรีบปิดปากเขา "ข้าเห็นน้องสาวคนนี้แล้วรู้สึกถูกชะตา อยากรับเป็นน้องสาวและเชิญพวกเจ้าไปพักผ่อนที่จวนสกุลไป๋ ไม่ทราบว่าพอจะเป็นไปได้หรือไม่”
"ไม่มีเวลา!" เซียวเฉินปฏิเสธในทันที
