ตอนที่ 2 ท้องสมุทรอัสนีรูปร่างประหลาด
ตอนที่ 2 ท้องสมุทรอัสนีรูปร่างประหลาด
ใบหน้าอาฆาตมาดร้ายโฉบขย้ำอย่างบ้าคลั่ง หมอกดำแผ่กระจายราวกับความมืดมิดที่ปกคลุมทั่วบริเวณ สร้างความหวาดหวั่นและตื่นตระหนกไม่น้อย
ความคับแค้น ความเกลียดชัง และการเข่นฆ่า... ห้วงอารมณ์เชิงลบนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าท่วมท้นร่างเซียวเฉิน จู่โจมเจตจำนงค์ของเขา!
"เจ้าต้องการทำลายเจตจำนงค์ของข้า เพื่อจะได้มาแทนที่หรือ"
เจตจำนงค์ของเซียวเฉินคล้ายถูกกัดกร่อน ทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดเกินบรรยาย
ใบหน้าอาฆาตมาดร้ายที่ต้องการจะกลืนกินเขานั้น ต้องเป็นยอดอัจฉริยะแห่งโลกทั้งมวลในอดีต แม้จะล่มสลายไปแล้ว ทว่าจิตใจที่ไม่ยอมถูกทำลายก็ยังคงหลงเหลืออยู่!
ไม่ได้มีเพียงเท่านี้ แต่ใบหน้าบนฟากฟ้าที่เหลือก็ดูเหมือนจะไม่มีใครตายสนิท!
ครืน!
เจตจำนงค์ของเซียวเฉินสั่นคลอน ร่างสั่นสะท้านเช่นกัน ราวกับถูกห้วงอารมณ์ร้ายกาจครอบงำ!
"ข้ายังไม่ได้ล้างแค้น ข้าไม่ยอมตายเด็ดขาด..."
"ที่นี่คือกระดูกเต๋าของข้า ดวงดาวบนท้องฟ้าล้วนอยู่ในกำมือข้า!"
เซียวเฉินเปล่งเสียงอันหนักแน่น ตัวอักษรบนกระดูกเต๋าราวกับลอยออกมา ส่องประกายอยู่รอบ ๆ ตัวเขา แผ่พลังเต๋าอันยิ่งใหญ่!
ดวงดาวบนท้องฟ้าสั่นคล้ายจะสั่นไหวไปกับอักษรบนกระดูกเต๋า พลังเต๋าร้องคำราม ชั่วพริบตาใบหน้าเหล่านั้นก็หายไปราวกับไม่เคยปรากฏมาก่อน
ส่วนที่พยายามจะกลืนกินเจตจำนงค์ของเขายังคงดันทุรังอยู่ ส่งเสียงร้องเสียดหู ทำให้ห้วงสมุทรสำนึกของเซียวเฉินสะเทือนเลื่อนลั่น!
กริ๊ง!
อักษรบนกระดูกเต๋ายิ่งส่องสว่าง ราวกับมันผสานรวมกับแสงศักดิ์สิทธิ์ ทว่าต่อให้ใบหน้านั้นดึงดันเพียงไหน ไม่นานก็ค่อย ๆ จางหายไป ในขณะเจตจำนงค์อันหนักแน่นก็หลอมเข้ากับเจตจำนงค์ของเซียวเฉิน
"จักรพรรดิพิษ!"
ในห้วงสมุทรสำนึกของเซียวเฉินพลันผุดเคล็ดวิชาการใช้พิษมากมาย ซึ่งล้วนมาจากเจตจำนงค์อันหนักแน่นที่ต้องการจะกลืนกินเขา เมื่อก่อนอีกฝายเคยใช้เคล็ดวิชาเหล่านี้เพื่อทำลายล้างศัตรูและอาบย้อมแผ่นดินด้วยเลือด ก่อนถูกร่างยิ่งใหญ่กำราบเอาไว้
“นี่เป็นพลังที่ได้มาอย่างคาดไม่ถึง” เขานึกถึงความเจ็บปวดจากเจตจำนงค์ที่แทบจะถูกฉีกขาดออกจากกันของตน แล้วยังคงรู้สึกหวาดกลัว ทว่าเคล็ดวิชาการใช้พิษอันล้ำเลิศที่ได้มาก็เป็นสิ่งที่ได้มาก็นับว่าไม่ใช่ย่อยทีเดียว
เขาถอนจิตสำนึกออกจากมิติที่ซ่อนภายในกระดูกเต๋า ดวงตาของเขาเปิดขึ้นอย่างฉับพลัน
ยามนี้เขายังคงอยู่ในจวนสกุลโจว เหตุการณ์ที่ถูกขโมยกระดูกเต๋ายังคงตราตรึงในใจเขา
"พวกเขายังไม่ได้ฆ่าข้า แสดงว่าโจวหลิงเสวี่ยยังไม่สามารถปลุกกระดูกเต๋าได้อย่างสมบูรณ์" เซียวเฉินคิดในใจ หากปลุกกระดูกเต๋าได้เกรงว่าคนแรกที่นางจะฆ่าก็คือเขา
เขาไม่รอช้านั่งสมาธิทันที บทสวดเต๋าอันยิ่งใหญ่ปรากฏขึ้นในห้วงสมุทรสำนึกของเขา ดูเหมือนมันจะเต็มไปด้วยพลังสวรรค์อมตะ
พลังนั้นพรั่งพรูมาราวสายธาร ไหลเวียนไปทั่วร่างเขา ชำระล้างเส้นเอ็นของเขา และทุกส่วนในร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยพลัง!
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังรู้สึกได้ชัดเจนว่าพลังรากฐานแก่นแท้ที่หลอมรวมจากพลังนี้นั้นเหนือกว่าพลังรากฐานแก่นแท้ที่เขาหลอมรวมได้ก่อนหน้านี้มาก!
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เสียงอึกทึกก็ดังขึ้นจากร่างกายของเซียวเฉิน!
"ทะเลทุกข์!"
เซียวเฉินยินดีนัก ทะเลทุกข์เปิดออก เขาได้กลายเป็นผู้บำเพ็ญอีกครั้ง!
ผู้บำเพ็ญท้ายทายสวรรค์และต่อต้านโชคชะตา ขอบเขตแรกที่ผู้บำเพ็ญต้องเผชิญคือเขตแดนทะเลทุกข์ ฝ่าฟันข้ามทะเลทุกข์ไปให้ถึงฝั่งฝัน!
สิ่งที่ทำให้เซียวเฉินประหลาดใจยิ่งกว่าคือทะเลทุกข์ของเขาไม่ใช่สีน้ำเงินเหมือนผู้บำเพ็ญทั่วไป ทว่าเป็นสีทองแดง!
"นี่คือทะเลทุกข์ของกายเต๋าอมตะหรือ"
ในเวลาเดียวกัน กระดูกเต๋าอมตะที่อยู่ตรงกลางทะเลทุกข์สีทองแดงก็เปล่งแสงอันเจิดจ้าและลึกลับ ราวกับมีเจตจำนงค์อันแรงกล้าพุ่งทะยานไปยังสวรรค์เก้าชั้นฟ้า!
ครืน ๆ!
เหนือจวนสกุลโจว เมฆแห่งหายนะแผ่กระจายปกคลุม อัสนีน่าสะพรึงกลัวคำรามก้องกังวาน!
สายฟ้าสีทองแดงก่อตัวเป็นท้องสมุทรอัสนีไหลหลั่งไปทั่วท้องฟ้า ปลดปล่อยพลังน่าเกรงขาม และยังมีมังกรแท้จริงและวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์โบยบินพาดผ่านท้องฟ้า!
"นิมิตแห่งฟ้าดิน!"
ผู้คนในเมืองวายุไกลต่างตื่นตระหนก ทุกสายตามองไปที่จวนสกุลโจว
ใครกันที่ก่อให้เกิดนิมิตแห่งฟ้าดิน
ภายในจวนสกุลโจวเกิดความโกลาหลเช่นกัน โจวขวางเจารีบไปที่ห้องของโจวหลิงเสวี่ย เมื่อเห็นลูกสาวมีสีหน้าสดใส ก็ถามด้วยความตื่นเต้น "สำเร็จแล้วหรือ"
"สำเร็จแล้ว" โจวหลิงเสวี่ยเผยสีหน้าหยิ่งผยอง "กระดูกเต๋าโดยกำเนิดตื่นขึ้นในร่างกายข้าแล้ว ข้าได้ครอบครองกายเต๋าโดยกำเนิดแล้ว และพลังบำเพ็ญของข้าก็พุ่งทะลวงสองขั้นไปถึงขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นแปด!"
ในเมืองวายุไกล ขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นแปดนั้นถือว่าเป็นระดับอาวุโสแล้ว!
"กระดูกเต๋าตื่นขึ้น ขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นแปด แสดงว่านิมิตแห่งฟ้าดินนี้เกิดจากเจ้า!"
โจวขวางเจายินดียิ่งนัก "อย่างนี้ในงานประลองเมืองวายุไกลในอีกเจ็ดวันข้างหน้าก็คงไม่มีใครเทียบเจ้าได้แล้ว แม้จะไม่มีเจ้าสวะเซียวเฉิน ทรัพยากรเหมืองแร่ทั้งหมดก็ยังคงเป็นของตระกูลโจวเรา!"
"มีข่างคราวจากตระกูลหวังบ้างไหม" โจวหลิงเสวี่ยถาม เป้าหมายของนางไม่ได้อยู่แค่ในเมืองวายุไกลอีกต่อไป!
"ในวันงานประลองเมืองวายุไกล ผู้อาวุโสตระกูลหวังจะมาที่เมืองวายุไกลเพื่อสู่ขอเจ้าด้วยตนเอง และพวกเขายังสัญญาว่าจะพาเจ้าเข้าไปฝึกฝนในสำนักสวรรค์ไร้ขอบเขต และให้เจ้าเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสด้วย!" โจวขวางเจาหัวเราะร่า
"ถึงเวลาที่จะกำจัดเจ้าสวะเซียวเฉินนั่นแล้ว"
ไอสังหารส่งผ่านมาจากแววตาของโจวหลิงเสวี่ย อนาคตของนางจะต้องสดใส เซียวเฉินจะเป็นเพียงคราบมลทินในชีวิตของนาง
"ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครรู้ว่าเขามีกระดูกเต๋ามาก่อน และนิมิตแห่งฟ้าดินในวันนี้ โลกทั้งใบจะรู้เพียงว่าตระกูลโจวของเราได้ให้กำเนิดอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ ไม่มีใครจำชื่อของเซียวเฉินอีกแล้ว!"
...
เซียวเฉินที่อยู่ในห้องไม่รู้เลยว่าโลกภายนอกตกอยู่ในความโกลาหลเพราะนิมิตแห่งฟ้าดิน และยิ่งไม่รู้ว่าทุกคนต่างคิดว่าโจวหลิงเสวี่ยเป็นผู้ก่อให้เกิดนิมิตแห่งฟ้าดิน เขาจมอยู่ในความเพลิดเพลินกับการบำเพ็ญอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ตูม!
ประตูห้องถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง ขัดจังหวะการบำเพ็ญของเซียวเฉิน
"น่าแปลกนัก เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูขมวดคิ้ว
"โจวหลิงเทา" ดวงตาของเซียวเฉินเย็นชา อีกฝ่ายเป็นลูกพี่ลูกน้องของโจวหลิงเสวี่ย
"เจ้าอยากให้ข้าตายนักอย่างนั้นหรือ"
"เจ้าตายไปข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงอย่างไรเล่า"
โจวหลิงเทาก้าวเข้ามาในห้อง “ข้านับถือเจ้านัก ธาตุไฟเข้าแทรกและสูญสิ้นพลังบำเพ็ญไปแล้วแต่ก็ยังกล้าดีมุ่งร้ายต่อหลิงเสวี่ย รนหาที่ตายนัก”
“ธาตุไฟเข้าแทรกและมุ่งร้ายอย่างนั้นหรือ” เซียวเฉินแค่นหัวเราะ คำโป้ปดของพ่อลูกสกุลโจวช่างแนบเนียน แม้แต่คนสกุลโจวด้วยกันยังหลงเชื่อ!
“น่าเสียดายที่ลำพังแค่เจ้าน่ะ ฆ่าข้าไม่ได้หรอก” เขามองโจวหลิงเทาอย่างเฉยชา ราวกับไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา
“ยังหลงคิดว่าตนเองเป็นยอดอัจฉริยะในเมืองวายุไกลเหมือนเมื่อก่อนอีกหรือ” โจวหลิงเทาโมโห “ไม่ดูเงาตนเองในกระจกเสียบ้างเลย เจ้ามันก็แค่เศษสวะไร้พลังบำเพ็ญ ไม่คู่ควรเป็นสุนัขของข้าด้วยซ้ำ!”
เมื่อครั้งเซียวเฉินอยู่เหนือคนหนุ่มสาวในเมืองวายุไกล ในจวนสกุลโจว แม้แต่โจวหลิงเทายังต้องฟังคำสั่งเขา!
โจวหลิงเทาอยากคันไม้คันมืออยากสังหารเซียวเฉินมานานแล้ว!
ตูม!
ปราณขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นห้าปะทุเมื่อโจวหลิงเทาทะยานออกมา หมัดที่ห่อหุ้มด้วยแสงแห่งพลังรากฐานแก่นแท้พุ่งเข้าใส่เซียวเฉิน!
ตูม!
มือข้างหนึ่งคว้ากำปั้นของเขาไว้!
"เจ้ากลายเป็นคนพิการแล้วไม่ใช่หรือ"
พลังรากฐานแก่นแท้รุนแรงไหลเข้าสู่แขนของโจวหลิงเทา เรียกสีหน้าตะลึงงันของเจ้าตัว เส้นเอ็นของเขาราวกับจะถูกทำลาย!
“ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าผิดหวังแล้ว”
เซียวเฉินคลายหมัดของฝ่ายตรงข้ามด้วยมือเดียว ขณะอีกมือบีบคอแล้วทุ่มร่างโจวหลิงเทากระแทกกำแพงห้อง
ฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว ภายในห้องสั่นสะเทือน ขณะโจวหลิงเทากระอักเลือดจากการแรงทำลาย ภาพตรงหน้าพร่าเลือนไป
"อยากฆ่าข้าก็ส่งหมาตัวอื่นมา!"
