บทที่ 70 (ฟรี)
บทที่ 70
เขาอยากอธิบายใจจะขาด ว่าที่เลือดกำเดาไหลน่ะมันไม่ใช่เพราะสาเหตุนั้น! แต่กลัวว่าจะไม่มีใครเชื่อเขา
“ช่างแม่งเหอะ อยากลืออะไรก็ลือไป สุดท้ายเดี๋ยวทุกคนก็ลืม!”
ณ ขณะนี้ แม่หลิวเดินเข้ามาพร้อมกับไม้กวาดและถามด้วยความเป็นกังวล “เสี่ยวอู๋ เมื่อวานเธอเป็นอะไรรึเปล่า เลือดกำเดาไหลเยอะมากเลย หน้าก็ซีดมาก ทำเอาป้ากลัวแทบแย่!”
อู๋เกออธิบายว่า “แม่หลิว ที่ผมเลือดกำเดาไหลเมื่อวานเพราะแพ้อากาศร้อน!”
“แพ้อากาศร้อน? ค่อยโล่งใจหน่อย! แต่หน้าเธอยังซีดอยู่เลย หยุดพักซักวันดีไหม?”
“ไม่ครับ ผมยังไหว”
“เอาล่ะๆ ในเมื่อไม่เป็นไร งั้นไปทำงานกัน” แม่หลิวยื่นไม้กวาดให้
เมื่อเห็นท่าทางปกติของแม่หลิว อู๋เกอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นสามส่วน จากนั้นเขาก็เริ่มงานทำความสะอาดของวันนี้
ขณะเดียวกันในใจก็คิดแผนแก้แค้นต่อ
“ค่ายกลห้าธาตุรูปแบบไฟคงใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว หากอยู่ในห้องเดิม แล้วคนสองคนเกิดอาการเดียวกัน ทุกคนต้องสังเกตเห็นถึงความผิดปกติแน่ โดยเฉพาะหลินเป่ยฝาน เจ้าหมอนี่ฉลาดเป็นกรด! ไม่มีทางที่จะไม่สังเกตเห็น”
“ดังนั้น ฉันต้องเปลี่ยนไปใช้ค่ายกลรูปแบบอื่น!”
“และต้องเป็นค่ายกลที่แนบเนียนยิ่งขึ้น!”
“คราวนี้ ฉันจะใช้ ... ค่ายกลหกคชสารรูปแบบมนต์เสน่ห์!”
อู๋เกอยิ้มอย่างภาคภูมิใจ“รูปแบบนี้สามารถกระตุ้นความปรารถนาในส่วนลึกของมนุษย์! ทำให้ผู้คนตกหลุมรัก หลงใหล และบ้าคลั่ง! ถ้าโดนเข้าไปหลินเป่ยฝานจะกลายเป็นหื่นกระหาย! และตราบใดที่กลายเป็นไอ้หื่น ภาพลักษณ์ของแกก็จะถูกทำลายป่นปี้! แล้วตัวตนชั่วช้าที่แท้จริงของแกก็จะปรากฏสู่สายตาของทุกคน!”
เมื่อคิดได้แบบนี้ อู๋เกอก็แทบรอไม่ไหวที่จะดำเนินการ
....
“เสร็จซักที!”
วันต่อมา อู๋เกอมองผลงานชิ้นเอกของตัวเองอย่างมีความสุข
“เมื่อค่ายกลนี้เปิดออก ภายในครึ่งชั่วโมง หลินเป่ยฝาน! แกจะตกอยู่ในสภาวะแห่งความสับสนและความหลงใหล เกิดอาการหงี่โดยไม่คำนึงถึงเพศ เต็มไปด้วยความหยาบโลน! เมื่อถึงเวลานั้น ภาพลักษณ์ที่ดีของแกในใจทุกคนจะต้องถูกทำลาย!”
“และถ้าสถานการณ์ถึงขั้นร้ายแรง แกอาจถูกโยนเข้าคุกเหมือนที่เคยทำกับฉันในชาติก่อน!”
อู๋เกอกางฝ่ามือของตัวเอง เผยให้เห็นวัตถุอันเล็กๆข้างใน
“และนี่คือกล้องรูเข็ม!”
อู๋เกอยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ฉันจะบันทึกพฤติกรรมน่าเกลียดของแกเอาไว้ และมั่นใจได้เลยว่าจะเผยแพร่มันไปทั่วโลก! ให้กลายเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตที่ไม่อาจลบเลือนได้ของแก!”
ระหว่างพูด อู๋เกอก็ลอบติดตั้งกล้องรูเข็มบนปกเสื้อของตัวเอง เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น จะได้รีบบันทึกมันให้เร็วที่สุด!
และเพื่อไม่ให้พลาดละครดี เขาจึงเลือกทำงานใกล้ๆกับห้องทำงานของหลินเป่ยฝานเพื่อรอโอกาส
ในเวลานั้นเอง จู่ๆประตูห้องทำงานของหลินเป่ยฝานก็เปิดออก
หลินเป่ยฝานโบกมือให้อู๋เกอ “เสี่ยวอู๋ มานี่หน่อยสิ!”
“รองประธานหลิน ไม่ทราบมีอะไรหรือครับ?”
“ห้องน้ำผมเริ่มสกปรกแล้ว ผมรบกวนเข้าไปทำความสะอาดให้หน่อย ขอบคุณ”
“ไม่มีปัญหารองประธานหลิน!” อู๋เกอเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วพูดว่า “รองประธานหลิน ห้องน้ำนี่สกปรกจริงๆ คงต้องใช้น้ำยาทำความสะอาดแบบพิเศษในการขัด พอดีมันอยู่ที่แม่หลิว ฉันจะรีบไปนำมันมาเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ คุณทำความสะอาดก่อน! ผมอยากไปเดินเล่นพอดี เดี๋ยวจะตามตัวแม่หลิวมาให้!” หลินเป่ยฝานจิบชา ก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปอย่างมีความสุข
“รบกวนด้วยครับรองประธานหลิน!” อู๋เกอตะโกนไล่หลัง
“เรื่องเล็กน้อย!” หลินเป่ยฝานโบกมือ
หลังออกจากห้องทำงาน หลินเป่ยฝานก็ปิดประตูและไปเจอแม่หลิว พร้อมอธิบายสถานการณ์อย่างละเอียด
“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเห็นแม่หลิวจากไป หลินเป่ยฝานก็เข้าไปที่ห้องทำงานของเลขาหลิวอีกครั้ง
ระหว่างนั่งชมการทำงานของหลิวรู่เหมยอย่างเพลิดเพลิน เขาก็ขอพรอย่างเงียบๆ
“ฉันขอพรให้อีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า ฉันจะติดอยู่ในห้องและออกมาไม่ได้! และหากจิตใจของฉันได้รับผลกระทบด้านลบ ผลจะเพิ่มเป็นสองเท่า!”
...
ณ จุดนี้อู๋เกอกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอย่างจริงจัง
แม้ว่าเขาจะอยู่ในค่ายกล แต่เขาก็ไม่ได้กังวลเลย
เพราะแค่ล้างห้องน้ำก็เสร็จภายใน 10 นาทีแล้ว หากมีน้ำยาแบบพิเศษก็ยิ่งเร็วขึ้น!
หากเขาออกจากที่นี่หลังจากผ่านไป 10 นาที เขาก็จะไม่ได้รับผลกระทบ
ณ ขณะนี้มีเสียงเคาะประตูด้านนอก
“เสี่ยวอู๋ ประตูถูกล็อค ช่วยเปิดมันที” เสียงของแม่หลิวดังขึ้น
“โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้!” อู๋เกอเดินไปเปิดประตู แต่หลังจากหมุนสองกริ๊กแล้ว ประตูก็ยังเปิดไม่ออก
ความรู้สึกแย่ๆ แล่นเข้ามาในหัวใจ 'อย่าบอกนะว่าล็อกประตูพังอีกแล้ว!'
หลังจากพยายามลองสองสามครั้ง ก็เป็นไปตามที่คาดไว้ เขาตะโกนว่า “แม่หลิว ประตูเปิดไม่ได้ มันอาจจะล็อกอยู่ คุณไปหารองประธานหลินหรือท่านประธานแล้วขอให้พวกเขาเปิดมันที!”
ไม่กี่นาทีต่อมา ประธานก็มาพร้อมกุญแจในมือ “กุญแจเปิดไม่ออก ดูเหมือนว่าล็อกจะเสียอีกแล้ว”
“ทำไมมันถึงพังอีกแล้ว!” อู๋เกอเริ่มร้อนใจ
“หลังจากตรวจสอบเมื่อวานก็ไม่พบอะไรเสียหายนี่ แต่จู่ๆตอนนี้มันกลับใช้งานไม่ได้ ดูท่าคงต้องเปลี่ยนล็อกซะแล้ว! เสี่ยวอู๋ อดทนไว้ก่อนนะ ฉันจะโทรหาช่างทำกุญแจ เดี๋ยวทุกอย่างก็เรียบร้อยเร็วๆ!”
อู๋เกอเกือบจะเป็นลมด้วยความโกรธ
ณ จุดนี้ สติสัมปชัญญะของตัวเองค่อยๆ เริ่มไม่ชัดเจน จิตใจเขาเริ่มตกอยู่ในความสับสนและหลงใหล
แต่แล้วเจ้าตัวก็ตบหน้าตัวเองแรงๆเพื่อปลุกให้ตัวเองตื่น
“ทนไว้! แค่ชั่วโมงเดียวทุกอย่างก็จะจบลง!”
หลังจากนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่สติใกล้หลุดเขาจะตบหน้าตัวเองไม่ก็บีบต้นขาอย่างแรงเพื่อปลุกตัวเอง
เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที และเขาก็อดทนอย่างสุดความสามารถ
อย่างไรก็ตาม สภาพจิตใจเขาย่ำแย่มาก สติอาจเลือนหายได้ตลอดเวลา
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ประตูก็มีเสียงกริ๊กดังขึ้นและเปิดออก
อู๋เกอประคองสติเฮือกสุดท้ายของตัวเองแล้วรีบวิ่งออกมา เป็นผลให้เขาชนเข้ากับแม่หลิวที่รออยู่อย่างจัง
ทั้งสองล้มลงกับพื้นพร้อมเสียงดังตึง
และเพราะการชนกันครั้งนี้ ทำให้การประคองสติเฮือกสุดท้ายของอู๋เกอหายไป
เขาส่ายหัว มองตรงไปยังแม่หลิวด้วยแววตาระยิบระยับเหมือนดวงดาว ... แขนคนรุ่นป้าที่หนา ขาที่สั้น หน้าที่กลม ปากที่อวบ ... ทำไมแม่หลิวถึงได้ดูดีขนาดนี้?
ณ ขณะนี้ เขาอยู่ในภาวะสับสนและรู้สึกเหมือนกำลังมีความรัก จึงรีบพุ่งเข้าไปช่วยเหลือแม่หลิวแล้วพูดว่า “ที่รัก ผมดีใจมากที่ได้พบคุณ”
แม่หลิวตกตะลึง “เสี่ยวอู๋ เมื่อกี้เธอเรียกป้าว่าอะไรนะ?”
อู๋เกอพูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ผมเรียกคุณว่าที่รัก!!”
คนรอบข้าง “เอ๊ะ ~ ~”
สีหน้าของแม่หลิวเต็มไปด้วยความสับสน “ไอ้หยา ป้าแก่แล้ว อย่าเรียกป้าว่าที่รักเลย”
“อายุมากแล้วเป็นยังไงบ้าง? แก่แล้วเรียกที่รักไม่ได้เหรอ? มันไม่ใช่อุปสรรคเลย ยังไงผมก็รักคุณ”
คนรอบข้าง “เอ๊ะ ~ ~”
แม่หลิวหน้าแดง เธอตัวสั่นด้วยความโกรธ “เสี่ยวอู๋ ถ้ายังพูดไร้สาระอีกล่ะก็ ป้าจะโกรธจริงๆแล้วนะ!”
อู๋เกอดูสับสน “ผมไม่ได้พูดอะไรไร้สาระ สิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นเรื่องจริง!”
เพี๊ยะ!
แม่หลิวโกรธมากจนตบหน้าเขา
“เจ้าคนพาล!”
จากนั้นเธอก็เหลือบมองคนที่มุงดูรอบๆ ก่อนวิ่งหนีไปด้วยความเขินอาย
อู๋เกอไล่ตามเธอไปพลางตะโกนว่า “ที่รัก อย่าไป!”
ในวันนั้นก็มีข่าวซุบซิบเกิดขึ้นภายในบริษัทอีกครั้ง
“นายได้ยินไหม เสี่ยวอู๋วิ่งไล่ตามแม่หลิวและเรียกเธอว่า 'ที่รัก!'
“รอบก่อนฉันแค่เดา แต่คราวนี้เรียกได้ว่าตอกตะปูฝาโลงแล้ว ระหว่างวิ่งไล่ตามกัน เสี่ยวอู๋ตะโกนที่รักๆ ได้ยินกันทั้งตึก!”
“อายุมากแล้วเป็นยังไงบ้าง? แก่แล้วเรียกที่รักไม่ได้เหรอ? มันไม่ใช่อุปสรรคเลย ยังไงผมก็รักคุณ บรึ๋ยยย หวานเลี่ยนจนฉันขนลุก”
“ฉันไม่เข้าใจ เสี่ยวอู๋ยังหนุ่มและหล่อเหลา แล้วจะไปหลงรักแม่หลิวได้ยังไง?”
“สหาย! นายต้องเชื่อมั่นในความรักนะ ความรักน่ะมีหลายรูปแบบ!”
อู๋เกอที่กำลังลอบฟังอยู่เงียบๆ “พรวดดดดดด”
เขาแตะหน้าอกแล้วรู้สึกเจ็บมาก!
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมของดีๆที่ตนทุ่มเทลงทุนสร้างขึ้นถึงให้ผลลัพธ์แบบนี้
จัดวางค่ายกลไปสองครั้ง กลายเป็นตัวเองที่โดนทั้งสองครั้ง!
ครั้งแรกเข้าไปกอดแม่หลิวแล้วพ่นเลือดกำเดาใส่ ครั้งที่สองไล่ตามแม่หลิวพร้อมตะโกนเรียกที่รัก
ถ้าไม่ใช่เพราะยึดมั่นเรื่องต้องแก้แค้น อู๋เกอคงไม่มีหน้าอยู่ในบริษัทแห่งนี้อีกต่อไปแล้ว!
ช่างเป็นความอัปยศอดสู!
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วดูฉากที่กล้องรูเข็มถ่ายไว้ อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นและขนลุกไปทั้งตัว “เอ๊ะ~~ ผลกระทบร้ายแรงถึงขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันกลายเป็นคนบ้ากามขนาดนั้นไปได้ยังไง! พระเจ้า! ทำลาย! ต้องรีบทำลายหลักฐาน!”
หลังจากทุบกล้องรูเข็มจนพัง จิตใจของอู่เกอค่อยปลอดโปร่งขึ้น เหมือนได้รับการชำระล้างอีกครั้ง
“หลินเป่ยฝาน! ฉันปล่อยให้แกหนีไปสองครั้ง แต่คราวหน้าฉันจะไม่ปล่อยให้แกหนีไปได้อีกแน่!”
