ตอนที่ 134 อคติ
ตอนที่ 134 อคติ
ไอร่าต้องการไปเมืองอสูรกับเชร์
ในขณะนี้ อสูรทั้งสามต่างก็คัดค้าน โดยเฉพาะคอนริ
ไอร่ารบกวนพวกเขาและใช้ความพยายามทั้งหมดของเธอเพื่อทำให้เชร์เห็นด้วยในที่สุด
แต่คอนริยังคงไม่เห็นด้วย
เขาไม่ต้องการให้ไอร่าไปจากภูเขาหิน โลกภายนอกช่างน่ากลัวมาก และมีคนเก่ง ๆ ในเมืองอสูรนับไม่ถ้วน หากเธอถูกรังแก ทั้งเขาและธยาน์ก็ช่วยอะไรไม่ได้ พวกเขาทำได้เพียงกังวล
“เชร์จะปกป้องข้า” ไอร่าผลักเขาออกไป “เขามีพลังมาก อยู่กับเขาไม่มีใครรังแกข้าได้หรอก”
เธอขยิบตาให้กับเชร์ ขณะที่เธอพูด
เชร์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาพูดกับคอนริว่า “ข้ารับประกันเรื่องอื่นไม่ได้ แต่ในเมืองสุริยะ ไม่มีใครสามารถรังแกไอร่าได้ ไม่ต้องกังวล”
คอนริมองดูเขาอย่างสงสัย “เจ้าเป็นใครถึงรับประกันเรื่องนี้ได้ ตอบมา”
เขาสับสนกับคำถามนี้มานานแล้ว วันนี้ในสุดเขาก็สามารถถามได้อย่างเปิดเผย
เชร์พูดอย่างใจเย็น “ข้าเกิดที่เมืองสุริยะ ที่นั่นคือบ้านของข้า”
อย่างไรก็ตาม คอนริไม่ได้ถูกหลอกด้วยคำพูดสบาย ๆ ของเขา
“ถึงกระนั้น เจ้าก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะปกป้องไอร่าในเมืองสุริยะได้ใช่หรือไม่ นั่นเป็นเมืองที่อยู่ตรงกลาง ความแข็งแกร่งของที่นั่นคล้ายกับเมืองเดือนดับ หากไม่มีสถานะและความแข็งแกร่งที่มากพอ เจ้าจะไปโดยไม่ถูกขัดขวางได้อย่างไร”
คอนริจ้องเข้าไปในดวงตาของเชร์ “เจ้าเป็นใคร” เขาถาม
เชร์ไม่ตอบ “มันสำคัญด้วยหรือว่าข้าเป็นใคร”
“ข้าต้องยืนยันว่าเจ้าจะสามารถปกป้องไอร่าได้หรือไม่”
คอนริตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ปล่อยให้เชร์หลอกเขาอีก
เชร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และหันขึ้นไปที่ชั้นบน “ถ้าอยากรู้ก็ตามข้ามา”
คอนริตามไปทันทีโดยไม่ลังเล ธยาน์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตามไป
ในท้ายที่สุด ไอร่าก็เหลืออยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง
เธอมองขึ้นไปที่ประตูห้องนอนบนชั้นสองอย่างไม่แน่ใจ เธอควรตามไปหรือไม่
แต่เชร์ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการบอกเธอ เขาจะไม่พอใจหรือไม่ หากเธอตามเขาไป
ก่อนที่เธอจะตัดสินใจ เชร์ คอนริ และธยาน์ก็เดินออกจากห้องนอนและลงมาที่ชั้นล่าง
การแสดงออกของคอนริมีความซับซ้อน ดูเหมือนเขาจะตกใจและสับสน
ใบหน้าของธยาน์ยังคงไร้ความรู้สึกและเย็นชา แต่หากใครมองดี ๆ พวกเขาจะมองเห็นความตกใจในแววตาของเขา
คนที่สงบที่สุดในสามคนนี้คือเชร์
เขาสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เสร็จแล้วเหรอ”
“ใช่” เชร์ลูบศีรษะของเธอ “เราได้พูดคุยเรื่องนี้กันแล้ว พรุ่งนี้เจ้าตามข้าไปยังเมืองสุริยะได้”
ทันทีที่เธอได้ยินว่าเธอสามารถเข้าไปในเมืองอสูรได้ ไอร่าก็ลืมความสงสัยของเธอเกี่ยวกับตัวตนของเชร์ทันที
เธอกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “เยี่ยมเลย”
เชร์จับก้นของเธอไว้เพื่อที่เธอจะได้ไม่เลื่อน
“เจ้าต้องเอาอะไรติดตัวไปด้วยหรือไม่ ข้าจะช่วยเจ้าจัดของ”
ไอร่ากล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ไม่จำเป็นต้องรบกวนเจ้า ข้าจะเก็บของเอง”
เมื่อเห็นการตอบสนองอย่างกระตือรือร้นของเธอ เชร์ก็ยิ้ม
คอนริและธยาน์มองไปที่ไอร่าอย่างเงียบ ๆ
ความคิดที่จะไม่ได้เจอสาวน้อยในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าทำให้พวกเขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของพวกเขาถูกขุดออกมา พวกเขารู้สึกว่างเปล่าและไม่เต็มใจอย่างยิ่ง
ในที่สุด เชร์ก็ช่วยไอร่าเก็บของ
ในตอนกลางคืน คอนริแนะนำให้นอนกับไอร่า
พวกเขากำลังจะจากไป เขาแค่อยากใช้เวลากับไอร่าให้มากขึ้น
ธยาน์ก็มีความคิดเช่นเดียวกัน
ทั้งสองมองดูไอร่าด้วยสีหน้ากระตือรือร้น ทำให้เธอตัดสินใจเลือกได้ยาก
จริง ๆ แล้ว เธอทนไม่ได้ที่จะแยกจากคอนริและธยาน์เช่นกัน แต่ต้องมีอยู่เป็นผู้นำในเผ่าหมาป่าหิน คอนริไม่สามารถไปไหนได้นาน
ตัวตนของธยาน์อ่อนไหวเกินไป มันไม่เหมาะสำหรับเขาที่จะเข้าไปในเมืองสุริยะในเวลานี้ จะได้ไม่สร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น
ไอร่าไม่สามารถปล่อยใครไปได้ เธอแค่อยากให้พวกเขาทั้งสามคนนอนด้วยกัน อย่างไรก็ตาม เตียงในห้องนอนของไอร่าก็ใหญ่มาก พวกเขาทั้งสามจะไม่รู้สึกคับแคบ
แต่ในอีกความคิดหนึ่ง คอนริจะใช้โอกาสนี้ทำสิ่งที่ไม่สามารถรับปากกับเธอได้อย่างแน่นอน มันจะอึดอัดเพียงใด หากธยาน์มองจากด้านข้าง
ในท้ายที่สุดเธอก็ลังเลอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจนอนกับธยาน์
คอนริคัดค้านทันที
“เจ้าลำเอียง”
ไอร่ารู้สึกเขินอาย “มันเป็นความผิดของเข้าที่นิสัยไม่ดี เจ้าชอบสัมผัสข้าตอนกลางคืนอยู่เสมอ”
“ข้ารักเจ้า อยากอยู่ใกล้เจ้า ข้าทำอะไรผิด” คอนริกล่าวอย่างชอบธรรม
ไอร่าหน้าแดงทันที “เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร”
“ข้าพูดไร้สาระตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าบอกว่าข้ารักเจ้า” คอนริรู้สึกไม่มีความสุขมาก
ไอร่าหน้าแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ
พวกเขาไม่ควรบอกว่ารักใครเป็นการส่วนตัวหรอกหรือ คอนริพูดต่อหน้าคนอื่นจริง ๆ และเขาไม่รู้สึกเขินอายเลย
คอนริยังคงถามไอร่าเกี่ยวกับความลำเอียง เขาอยากให้เธอเปลี่ยนใจ
ในท้ายที่สุด เชร์ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและยืนหยัดเพื่อไอร่า “ไอร่าพูดไปแล้วนะ กลับห้องของเจ้าเสีย”
คอนริปฏิเสธ
ไอร่ากำลังจะออกเดินทางพรุ่งนี้ คืนนี้เป็นสุดท้ายที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน เขาจะไม่มีวันมอบไอร่าให้กับธยาน์
แน่นอนว่าธยาน์ก็จะไม่ถอยเช่นกัน เขาทนไม่ได้ที่จะออกไปจากไอร่าเช่นนี้ คืนนี้เขาต้องอยู่เคียงข้างไอร่า
เชร์ยิ้มอย่างอบอุ่น
เนื่องจากเขาไม่สามารถใช้เหตุผลกับหมาป่าตัวนี้ได้ เขาจึงทำได้เพียงใช้วิธีการที่ป่าเถื่อนกว่านี้เท่านั้น
เชร์ผลักคอนริออกไป จากนั้นลากเขาไปที่ห้องนอนข้าง ๆ เขาปิดประตูและทิ้งเขาไว้ตามลำพัง
ธยาน์อยู่ในห้องของไอร่า
ไอร่าคุกเข่าลงบนเตียงและเหยียดแขนของเธอเพื่อจัดเตียง ทันใดนั้นธยาน์ก็กอดอุ้มเธอขึ้นมาจากด้านหลัง
ธยาน์วางเธอลงบนพื้นข้าง ๆ เขา จากนั้นก้มลงไปถึงเก็บผ้าห่ม
หลังจากจัดเตียงแล้ว ธยาน์ก็นำน้ำร้อนมาให้ไอร่าแช่เท้า
เท้าของไอร่าเล็กและงดงาม นิ้วทุกนิ้วกลมราวกับไข่มุก เท้าของเธอดูน่ารักจนไม่อาจพรรณนาเมื่ออยู่ในน้ำ
ธยาน์นั่งยอง ๆ และจับเท้าเล็ก ๆ ของเธอไว้
“จั๊กจี้นะ” ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถอยกลับ แต่การจับของธยาน์นั้นแข็งแกร่งมากจนเธอไม่สามารถหลุดออกไปได้
ธยาน์ช่วยเธอเช็ดน้ำออกจากเท้าของเธอ จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงเพื่อจูบหลังเท้าของเธอ เขาเป็นเหมือนผู้ศรัทธาที่กำลังจูบเทพธิดา
“เจ้ากำลังทำอะไร มันสกปรกนะ”
ธยาน์เงยหน้าขึ้นมองและยิ้ม มีรูปลักษณ์อ่อนโยนในส่วนลึกของดวงตาสีดำเย็นชาของเขา
“เจ้ามีรสหวานมาก”
ใบหน้าของไอร่าร้อนผ่าว “ทำไมเจ้าถึงชอบพูดเรื่องไร้สาระเหมือนคอนริเล่า”
“ข้าไม่เหมือนเขา”
“เจ้าสองคนมีอะไรแตกต่างกันเล่า เจ้าทั้งสองเหมือนกันอย่างชัดเจน”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ธยาน์ก็จูบเธอ
เขาใช้เวลาตลอดทั้งคืนบอกหญิงสาวตัวน้อยในอ้อมแขนของเขาอย่างเต็มตาว่าเขาแตกต่างจากหมาป่าหางใหญ่อย่างไร
