บทที่ 500 อย่าตกใจ เรายังมีอาจารย์ซุน!
บทที่ 500 อย่าตกใจ เรายังมีอาจารย์ซุน!
อา!
ลู่จื่อรั่วรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก นางรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยต้องการจะคว้าภาพวาดที่มีชื่อเสียงนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้มันเปียกโชกไปกว่านี้ อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของ หยิงไป่อู่ นั้นเร็วกว่า นางดึงแขนของลู่จื่อรั่วโดยตรง
"ปล่อยนะ!"
การทำลายภาพวาดมีชื่อเสียงเป็นเหตุการณ์สำคัญ หยิงไป่อู่ก็เป็นห่วงสาวใช้เช่นกัน แต่ถ้าสาวใช้พยายามพลิกเรื่องแล้วโยนความผิดไปที่เด็กสาวมะละกอ กลับบอกว่านางมีส่วนในความเสียหายล่ะ?
มีความเป็นไปได้ดังกล่าว!
"ทำไม?"
ลู่จื่อรั่วไม่เข้าใจ
“อย่าสร้างปัญหาให้อาจารย์!”
หยิงไป่อู่กล่าว
"หา?"
เด็กสาวมะละกอไร้เดียงสา แต่นางไม่ได้โง่เขลา หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นนางก็เหลือบมองไปยังหลี่จื่อฉี นางรู้สึกว่าศิษย์พี่ใหญ่ของนางจะต้องมีวิธีแก้ปัญหานี้อย่างแน่นอน
สาวใช้ชนกับโต๊ะ นางไม่รู้สึกเจ็บ แต่หลังจากที่นางเห็นภาพวาดเปียกน้ำชา นางก็ตกตะลึง
"อา?"
สาวใช้ตัวน้อยกรีดร้องอย่างโหยหวน นางเอื้อมมือไปหยิบภาพวาด แต่ก็พบว่าทุกอย่างเปียกไปหมดแล้ว อีกทั้งหมึกก็เริ่มเลอะเช่นกัน
คนใช้และสาวใช้ที่อยู่รอบๆ ต่างก็เงียบลงเพราะความกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
“หวา ตอนนี้ภาพวาดเปียกแล้ว จะมัวงุนงงอยู่ทำไม เช็ดมันเร็วๆ!”
หลี่ฟงเย้ยหยัน
สาวใช้ตัวน้อยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เมื่อได้ยิน นางก็ยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวและต้องการใช้แขนเสื้อเช็ดมัน
"อย่าทำ!"
หลี่จื่อฉีต้องการห้ามนาง แต่ก็สายไป แขนเสื้อของสาวใช้ปัดไปทั่วภาพวาดทำให้รอยเปื้อนแย่ลงไปอีก
"ฮ่าฮ่า!"
หลี่ฟงปรบมือและหัวเราะดังลั่น เขาถึงกับเยาะเย้ย
“เจ้าทำเสร็จแล้ว ภาพวาดที่มีชื่อเสียงนี้มีราคาแพงกว่าชีวิตราคาถูกของเจ้า เจ้าของของเจ้าคงจะทุบตีเจ้าจนตายเป็นแน่!”
“ข้าเห็นทุกอย่างแล้ว เจ้าเป็นคนทำร้ายนาง!”
ลู่จื่อรั่วมองไปที่หลี่ฟงและพูดด้วยความเป็นธรรมอย่างขุ่นเคือง
“ข้าจะอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เจ้าของของนางฟัง เจ้าเป็นคนใช้กลอุบาย!”
“นักเรียนจากสถาบันจงโจว?”
เมื่อเห็นชุดนักเรียนของลู่จื่อรั่ว หลี่ฟงก็แสดงความดูถูกเหยียดหยามอย่างรุนแรงบนใบหน้าของเขา
“เจ้าคิดว่า เจ้าเป็นใคร? ทำไมเจ้ากล้ามายุ่งกับธุระของข้า”
“บริวาร มาตบปากบวมๆ ของนาง ให้ข้าที!”
หลี่ฟงไม่สามารถโต้เถียงกับลู่จื่อรั่วได้และออกคำสั่งโดยตรง เขารู้ว่าพ่อของเขาเกลียดคนจากสถาบันจงโจวมากที่สุด ดังนั้นหากเขาเอาชนะพวกเขา เขาอาจได้รับรางวัลด้วยซ้ำ
บุรุษร่างกำยำที่อยู่ข้างหลังหลี่ฟงไม่สามารถทำอะไรได้เลยหลังจากเห็นว่า ลู่จื่อรั่ว น่ารัก แต่เขาไม่สามารถขัดคำสั่งจากนายน้อยของเขาไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถเก็บชามข้าวได้
“อย่าโทษข้าเลย ใครขอให้พวกเจ้าทำร้ายหลี่ฟงต่อหน้าทุกคนที่นี่”
ชายร่างกำยำพึมพำและรีบไปอย่างรวดเร็ว
"หา?"
สีหน้าของลู่จื่อรั่วค้าง นางไม่คิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะชั่วร้ายขนาดนี้
"เวร!"
หยิงไป่อู่ไม่ทราบว่าตัวตนของหลี่จื่อฉี อาจทำให้หลี่ฟงรู้สึกกังวลใจหรือไม่ ดังนั้น นางจึงดำเนินการโดยตรง
หวด~
เด็กหญิงหัวดื้อปล่อยกระบวนท่าศักดิ์สิทธิ์ของราชันย์วายุและพุ่งเข้าหาหลี่ฟง
สำหรับการเผชิญหน้ากับชายร่างกำยำคนนั้นโดยตรง?
หยิงไป่อู่ เข้าใจว่านางมีน้ำหนักแค่ไหน
“หาที่ตาย!”
เมื่อเห็นหยิงไป่อู่วิ่งไปหานายน้อยของเขา บุรุษร่างกำยำก็หัวเราะอย่างมุ่งร้าย ผู้หญิงคนนี้กล้าโจมตีจริงๆ หรือ นางไม่รู้จริงๆ ว่าคำว่า 'ความตาย' เขียนอย่างไร เขาเหยียดแขนออกและคว้า หยิงไป่อู่ แต่ทันทีที่เขาพยายามคว้าผมยาวของนาง ร่างของเด็กสาวก็แวบผ่านเหมือนเงาที่หายวับไป
"อะไร?"
บุรุษร่างกำยำมีสีหน้าประหลาดใจ เมื่อเขาหันกลับมา เขาเห็นแขนของหลี่ฟงถูกเด็กสาวคนนั้นกระชากแล้วขณะที่นางจับตัวเขาไว้
หยิงไป่อู่ไม่ได้ทำการคุกคามใดๆ กริชถูกวางไว้ใต้คางของหลี่ฟงโดยตรง
บุรุษร่างกำยำไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวโดยประมาท เพราะเขาสามารถเห็นความเด็ดขาดและความบ้าคลั่งในสายตาของหญิงสาวคนนี้
"บัดซบ!"
บุรุษร่างกำยำรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขาชา ทำไมพวกเขาต้องเจอคนแบบนี้ หลังจากนั้นเขารู้สึกเสียใจ (ข้าควรจะระวังมากกว่านี้!)
“เจ้ารู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
ชายร่างกำยำขู่
“เจ้ากำลังหาเรื่องตายใช่ไหมเจ้ากล้าที่จะลักพาตัวข้าจริงๆ ข้าหลี่จื่อ..…เอ๊ะ…”
หลี่ฟงไม่สามารถพูดต่อไปได้เนื่องจากกริชของหยิงไป่อู่ ขยับขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกของคมกริชที่สัมผัสกับคอของเขาทำให้หลี่ฟงเกือบจะฉี่รดกางเกงของเขา
"สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"
คนรับใช้และสาวใช้ที่อยู่รอบๆ ล้วนมีสีหน้าตกตะลึง ทำไมจู่ๆ จึงเกิดการต่อสู้ นอกจากนี้ เจ้าชายน้อยดูเหมือนจะถูกลักพาตัว?
“ยะ...อย่าขยับ!”
ชายร่างกำยำแทบจะกลัวตาย เขารีบถอยไป 2 ก้าวเพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้มีเจตนาเป็นศัตรู (สวรรค์ของข้า ลูกศิษย์ของใครกันล่ะ บ้าบิ่นจัง?!)
มีร่องรอยของความอิจฉาในดวงตาของเขาเมื่อเขาสำรวจหยิงไป่อู่ อย่างไรก็ตาม สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แท้จริงแล้ว เด็กสาวไม่มีความกลัว เด็กหญิงคนนี้ได้ลักพาตัวเจ้าชายน้อยไปเพื่อเพื่อนของนาง!
นอกจากนี้ วิทยายุทธ์ของนางควรอยู่ในระดับสวรรค์อย่างน้อยที่สุด มิฉะนั้นนางจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการคว้าจับของเขาได้
โดยธรรมชาติ สิ่งที่ทำให้ชายร่างกำยำตกใจมากที่สุดคือความใจเย็นและกระตือรือร้นของเด็กสาวคนนี้ นอกจากนี้ นางยังมีความเด็ดขาดอย่างยิ่ง หากเป็นเขา แม้จะมีพละกำลังในตอนนี้ เขาคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้
“หยุดพูดไร้สาระ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นเจ้าชายน้อย!”
หยิงไป่อู่จ้องไปที่ชายร่างกำยำ
“อย่าเข้าใกล้ ศิษย์พี่ของข้าไม่งั้นข้าจะไม่เกรงใจ”
“ไป่อู่!”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกประทับใจมาก
“หลี่ฟง หยุดร้องโวยวายได้แล้ว เจ้าไม่คิดว่ามันน่าอายเหรอ?”
หลี่จื่อฉีพูด
“พี่จื่อฉี?”
หลี่ฟงเห็นหลี่จื่อฉีเดินออกมาจากฝูงชนและเผยรอยยิ้มที่พึงพอใจทันที
“ข้าไปหาท่านหลายครั้งแล้ว แต่ทำไมท่านไม่ต้องการพบข้า”
“ข้าเรียนอยู่!”
หลี่จื่อฉีหาข้อแก้ตัว
“สถาบันจงโจวเป็นโรงเรียนขยะ มีอะไรดี ทำไมเจ้าไม่เข้าร่วมสถาบันว่านเต้า ข้าจะให้อาจารย์ใหญ่เฉาสอนเป็นการส่วนตัว!”
หลี่ฟงคุยโว
“ไป่อู่ ปล่อยเขา!”
หลังจากที่หลี่จื่อฉีพูด นางมองไปที่ชายร่างกำยำ
“เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”
“อะ...”
ก่อนที่บุรุษร่างกำยำจะโค้งคำนับหลี่จื่อฉีก็หยุดเขา
“นางเป็นศิษย์น้องของข้า!”
“ศิษย์น้องของท่านเหรอ?”
หลี่ฟงขมวดคิ้ว หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ลู่จื่อรั่ว
“นางเป็นศิษย์น้องของท่านด้วยใช่ไหม?”
"ใช่!"
น้ำเสียงของหลี่จื่อฉีเย็นชา
“เรื่องต่างๆ นั้นยากที่จะจัดการ ข้าหลี่ฟงอาศัยอยู่ในจินหลิงมาหลายปีแล้วและไม่เคยเสียเปรียบเลย”
หลี่ฟงยังสงบลงหลังจากการลักพาตัวที่วุ่นวาย เขาขู่หยิงไป่อู่ว่า
“ทำไมเจ้ายังไม่ปล่อยข้า?
หยิงไป่อู่มีสีหน้าเย็นชา จากนั้นนางก็ยกกริชขึ้น
“อา!”
รอยยิ้มของหลี่ฟงแข็งทื่อ ร่างกายและจิตวิญญาณของเขาชาไปทั้งร่างโดยไม่รู้ตัว ไม่มีทางแก้ไขได้ เพราะเขากลัวจะถูกกริชแทง
"เจ้าพูดอะไร?"
หยิงไป่อู่ถาม
หลี่ฟงไม่กล้าพูดซ้ำในสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้
“ไป่อู่ ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!”
หลี่จื่อฉีจ้องมองที่หลี่ฟง
“สำหรับเรื่องในวันนี้ เราจะถอยคนละ 1 ก้าว ข้าจะไม่รายงานเรื่องนี้กับท่านลุงว่าเจ้าเป็นคนทำให้ภาพวาดนี้เสียหาย”
“ท่านคิดว่าท่านพ่อจะลงโทษข้าไหม?”
หลี่ฟงหัวเราะเยาะเย้ย
“ในกรณีนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าของภาพวาดจะทำอย่างไรหลังจากรู้เรื่องนี้ ท้ายที่สุดนี่เป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงซึ่งใช้เงินเป็นจำนวนมาก!”
หลี่จื่อฉีขู่
หลี่ฟงมีสีหน้าไม่น่าดู เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า
“ตกลง ข้าจะลืมเรื่องนี้!”
หลังจากนั้นเขามองไปที่หยิงไป่อู่
“ในอนาคต ภาวนาอย่าให้เจอข้าอีก และสำหรับพวกเจ้าที่เหลือด้วย ถ้าวันนี้พวกเจ้าปล่อยเรื่องนี้ออกไป ข้าจะถลกหนังพวกเจ้าทั้งเป็น!”
ด้วยเสียงคำราม หลี่ฟงพุ่งออกจากห้องโดยสาร
ขณะที่เขาเดินออกไป เขาก็หยุดทันที
“เจ้า ก้มลง!”
“องค์ชายน้อย มีอะไรให้รับใช้”
บุรุษร่างกำยำคำนับและฝืนยิ้มบนใบหน้า
“สวะ เจ้าปล่อยให้ข้าถูกเด็กสาวลักพาตัวไป จะให้ข้าจ่ายเงินเดือนให้เจ้าทำไม เพื่ออะไร?”
ขณะที่หลี่ฟงสาปแช่ง เขาก็ตบบุรุษร่างกำยำ
เผียะ!เผียะ!เผียะ!
ใบหน้าของบุรุษร่างกำยำถูกตบจนบวม แต่เขาไม่กล้าตอบโต้ ไม่มีวิธีแก้ไข อำนาจของเจ้าชายหลี่นั้นยิ่งใหญ่เกินไป เขาไม่สามารถเป็นศัตรูกับองค์ชายน้อยได้
…
ในห้องโดยสารลู่จื่อรั่วไม่พอใจ
“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านต้องการปกปิดเรื่องนี้เพื่อคนชั่วคนนั้นจริงๆ หรือ?”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกเจ็บปวดมาก โดยคิดว่าศิษย์พี่ใหญ่ของนางกำลังเข้าข้างผู้กระทำการชั่วร้าย
"ข้าควรทำอย่างไร?
สาวใช้ตัวน้อยพึมพำและนั่งลงบนพื้นเป็นอัมพาต นางมึนงงแล้ว
คนใช้และสาวใช้คนอื่นๆ หนีไปหมดแล้ว
พวกเขาซึ่งเป็นคนรับใช้เข้าใจว่าผลที่ตามมาจากภาพเขียนที่มีชื่อเสียงถูกทำลายนั้นร้ายแรงเพียงใด พวกเขาไม่กล้าที่จะพูดเหยียดหยามและไม่มีเวลาที่จะรู้สึกเห็นใจสาวใช้ ดังนั้น พวกเขาจึงกระจัดกระจายไปราวกับนกและสัตว์ตื่นกลัว
“ถึงข้าจะเปิดโปงเขาก็ไร้ประโยชน์!”
หลี่จื่อฉีถอนหายใจ ศิษย์น้องผู้ไร้เดียงสาของนางเพียงแค่ไม่รู้ว่าโลกนี้เลวร้ายเพียงใด แม้ว่านางจะรายงานเรื่องนี้กับเจ้าของภาพวาดจริง แต่เจ้าของก็ยังบอกว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่สำคัญ
ท้ายที่สุด เจ้าของภาพวาดคงไม่สามารถตามหาองค์ชายหลี่เพื่อเรียกร้องค่าชดเชยได้ใช่ไหม?
ไม่ว่าในกรณีใด ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ไม่ว่าอย่างไร สาวใช้ตัวน้อยก็ตกเป็นเป้าหมาย เจ้าของของนางจะต้องระบายอารมณ์ใส่นางแน่ นางตายแน่
"ไป่อู่ ปฏิกิริยาของเจ้าก่อนหน้านี้ยอดเยี่ยมมาก!"
หลี่จื่อฉีชื่นชมความสามารถในการปรับตัวของสาวหัวดื้อ ไม่ว่าในกรณีใด นางรู้สึกว่าหากนางอยู่ในสถานะของหยิงไป่อู่ นางคงไม่กล้าลักพาตัวองค์ชายน้อย
“ศิษย์พี่ใหญ่ต้องล้อเล่นแน่ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงตายไปแล้ว”
สีหน้าของหยิงไป่อู่หม่นหมอง นี่คืออำนาจที่ยอดเยี่ยม เห็นได้ชัดว่าผู้ร้ายคือองค์ชายน้อย แต่แม้ว่าทุกคนจะรู้ แต่คนที่รับโทษก็ยังเป็นสาวใช้คนนั้น
“ภาพวาดนี้ยังสามารถกู้คืนได้หรือไม่”
ลู่จื่อรั่วนั่งยองๆ ข้างสาวใช้และพยายามคิดวิธีที่จะช่วยนาง
"มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกู้คืน!"
สาวใช้ตัวน้อยน้ำตาไหล
“นี่เป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงที่นายผู้เฒ่าของข้ารักชอบมากที่สุด วันนี้เขาตั้งใจจะมาที่งานเลี้ยงหางกวางเพื่อจัดแสดง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันเสียหายแล้ว เขาจะโกรธแค่ไหน?”
ถ้านางถูกซ้อมจนตายก็ถือว่าเป็นบทลงโทษเล็กน้อย!
สาวใช้ตัวน้อยเคยเห็นสาวใช้ที่ทำผิดมาก่อนแม้ว่าพวกนางจะอยากตายก็ตาม
เมื่อคิดได้ดังนั้นสาวใช้ตัวน้อยที่ยอมแพ้ต่อความสิ้นหวังมานานก็ลุกขึ้นแล้วรีบออกจากกระท่อม
“หยุดนางเร็วเข้า!”
หลี่จื่อฉีตกใจมาก สาวใช้ต้องตายแน่!
หยิงไป่อู่ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจัดการให้ทันกับสาวใช้ตัวน้อยโดยคว้าแขนของนาง
“ปล่อยให้ข้าตายเถอะ!”
สาวใช้ตัวสั่นอย่างรุนแรง
“อย่ากังวลไป มีวิธีแก้ไขแน่นอน”
ลู่จื่อรั่วปลอบใจ
“ใช่ อาจารย์ของข้ายอดเยี่ยมมาก เขาย่อมมีวิธีช่วยเจ้าอย่างแน่นอน!”
"จื่อรั่ว!"
หยิงไป่อู่บ่นไม่พอใจ อาจารย์ของพวกนางจะมีวิธีแก้ไขอะไรได้บ้าง?
“ไป่อู่ เจ้าต้องเชื่อใจอาจารย์!”
ลู่จื่อรั่วบูชาซุนม่ออย่างไม่มีขอบเขต นางปลอบใจสาวใช้ตัวน้อยว่า
“อย่าตกใจ อาจารย์ของข้าเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมที่สุด”
“อาจารย์ที่เจ้าชื่นชมเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงหรือเปล่า”
หลังจากสาวใช้ตัวน้อยถาม นางก็ส่ายหัวอีกครั้งด้วยความสิ้นหวัง
“นี่เป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียง อยู่ในประเภทบุปผามหัศจรรย์ แม้ว่าอาจารย์ของเจ้าจะเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะทำซ้ำได้”
“ข้าจะไปหาอาจารย์!”
เด็กสาวมะละกอเริ่มวิ่ง
"ความเห็นอกเห็นใจของจื่อรั่ว ... "
หยิงไป่อู่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ลู่จื่อรั่วใจดีเกินไป นางจะต้องเสียเปรียบไม่ช้าก็เร็ว
"ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตาเถอะ!"
หลี่จื่อฉีถอนหายใจ นางไม่รู้สึกว่าเป็นไปได้ที่อาจารย์ของนางจะมีความคิดดีๆเกี่ยวกับเรื่องนี้
