บทที่ 499  ภาพวาดที่มีชื่อเสียงเสียหาย

บทที่ 499  ภาพวาดที่มีชื่อเสียงเสียหาย

ในรถม้าที่มุ่งหน้าไปยังท่าเรือ หลิ่วมู่ไป๋นั่งอยู่คนเดียวมีสีหน้าเศร้าหมองเมื่อเขามองไปที่รถม้าที่อยู่ข้างหน้าเขา

ซุนม่อกำลังนั่งอยู่ที่นั่นกับอันซินฮุ่ย

หากไม่ใช่เพราะงานเลี้ยงหางกวางนั้นสำคัญเกินไปและเป็นโอกาสที่ดีมากที่จะทำความคุ้นเคยกับคนระดับสูงของจินหลิง หลิ่วมู่ไป๋คงไม่รู้สึกอยากมาจริงๆ

ที่จริงแล้วรถม้าสามารถบรรทุกคนได้ 5 คน แต่อันซินฮุ่ยไม่ต้องการใช้พื้นที่อย่างเต็มที่และเลือกที่จะจ้างรถม้าอีกคันสำหรับหลิ่วมู่ไป๋ เห็นได้ชัดว่านางหลีกเลี่ยงการนินทา

"อย่างไรก็ตาม ข้าจะไม่ยอมแพ้ซุนม่อ ตราบใดที่เจ้าสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน ก็ยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะ!"

หลิ่วมู่ไป๋กำหมัดแน่น เขาหวังว่าในระหว่างการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาว หานจื่อเซิงจะได้พบกับลูกศิษย์ส่วนตัวของซุนม่อคนหนึ่ง ในเวลานั้นหานจื่อเซิงสามารถบดขยี้พวกเขาโดยตรงและทำลายความฝันของซุนม่อที่จะปีนขึ้นไปที่ระดับ 2 ดาว

“ข้าเตรียมตัวมาสามปีเต็มก่อนที่จะกล้าแสดงผลงานระดับสามดาวเป็นเวลาหนึ่งปี เจ้าเพิ่งจบใหม่อยากทำสิ่งนี้ เจ้ากำลังดูถูกวีรบุรุษของโลก!”

หลิ่วมู่ไป๋รู้สึกไม่พอใจในใจ แต่หลังจากครุ่นคิดเขารีบเตือนตัวเองว่าอย่าใจแคบ

เมื่อเร็วๆ นี้ เนื่องจากอันซินฮุ่ยทำให้หลิ่วมู่ไป๋กลายเป็นคนไม่ค่อยสุขุมเยือกเย็น และไม่มีท่าทีที่สง่าผ่าเผยอย่างที่มหาคุรุควรจะมี

ภายในรถขบวนสุดท้ายคือหลี่จื่อฉี, ลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่ นอกเหนือจากพวกเขาแล้ว จางเหยียนจงศิษย์ส่วนตัวของกู้ซิ่วสวินและหานจื่อเซิง ลูกศิษย์ส่วนตัวของหลิ่วมู่ไป๋ก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน

เมื่อเทียบกับจางเหยียนจงที่เป็นคนสูงและกำยำ หานจื่อเซิงมีพัดขนนกอยู่ในมือและดูเหมือนนักศึกษาที่อ่อนแอ แต่ใครก็ตามที่ประเมินเขาต่ำเกินไปจะต้องเสียเปรียบอย่างมาก

ต้องรู้ว่าเขาเป็นผู้จัดอันดับสูงสุดในปีที่ 2 ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขายอดเยี่ยมมาก

เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของหยิงไป่อู่ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังหานจื่อเซิงก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าไม่รู้ว่าทำไม แต่ข้ารู้สึกอยากต่อยเขาทุกครั้งที่เจอหน้าเขา!”

ลู่จื่อรั่วงงงวย

“เอ๊ะ? เจ้าก็รู้สึกเหมือนกันเหรอ?”

หลี่จื่อฉีรู้สึกงุนงง ต้องรู้ว่าเด็กสาวมะละกอเป็นคนใจดีที่ไม่เคยสร้างปัญหา

“โชคดีที่ซวนหยวนพ่อไม่มา มิฉะนั้นจะต้องทะเลาะกันแน่”

เด็กสาวมะละกอรู้สึกหวาดกลัวในใจ ซวนหยวนพ่อคือไพ่ตายของอาจารย์ หากเขาได้รับบาดเจ็บ จะเกิดอะไรขึ้นหากสิ่งนั้นส่งผลต่ออัตราความสำเร็จในการสอบของอาจารย์ของนาง?

“ข้ารู้สึกว่าการต่อสู้กำลังจะปะทุขึ้นแล้ว!”

หลี่จื่อฉีเกลี้ยกล่อมด้วยเสียงต่ำ

“ไป่อู่ อย่าวู่วาม!”

"ข้าจะไม่อยู่แล้ว!"

หยิงไป่อู่รู้สึกได้ถึงความมั่นใจและพลังจากหานจื่อเซิง เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม ดังนั้นนางจึงต้องฝึกฝนหนักยิ่งขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าอาจารย์ของนางจะได้เป็นที่หนึ่งในแคว้นจงโจว

รอให้ซวนหยวนพ่อลงมือ?

ขอโทษนะ ผู้หญิงหัวดื้อไม่เคยพึ่งพาคนอื่น

“หยิงไป่อู่ เจ้าไม่หยิ่งไปหน่อยเหรอที่ทำตัวแบบนั้น?”

จางเหยียนจงผู้ซึ่งถูกปฏิบัติเหมือนเป็นคนกึ่งโปร่งใส รู้สึกพูดไม่ออก

“มีอะไรเหรอ? อยากสู้เหรอ?”

หยิงไป่อู่ถามกลับ

"..."

จางเหยียนจงพูดไม่ออก ไม่มีทางที่จะสนทนาต่อได้ แต่ในใจของเขา เขายิ่งชื่นชอบบุคลิกของหยิงไป่อู่

จัตุรัสหลินเจียงไม่ใช่อาคารตึกราม แต่เป็นเรือสำราญที่ตกแต่งอย่างสวยงามสูง 5 ชั้น เป็นการล่องเรือที่หรูหราและแพงที่สุดในจินหลิง

นั่งบนเรือสำราญเพื่อท่องเที่ยวไปตามแม่น้ำฉินไหว พร้อมเพลิดเพลินกับเสียงเพลงอันไพเราะ ชื่นชมการเต้นรำ ฟังบทกวี และชื่นชมทิวทัศน์อันงดงาม—สิ่งเหล่านี้เป็นงานอดิเรกที่ชื่นชอบของขุนนางและผู้มั่งคั่ง

เฉพาะผู้ที่อยู่ในระดับสูงสุดของสังคมเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะเพลิดเพลินกับการขึ้นเรือลำนี้ สำหรับตระกูลผู้มั่งคั่งปานกลางทำได้แต่เพียงมองดูและทอดถอนใจ

อาจกล่าวได้ว่าใครก็ตามที่มีคุณสมบัติในการขึ้นเรือหลินเจียงก็คือสมาชิกในสังคมชั้นสูงในจินหลิง

ที่ท่าเรือ.

ทุกคนลงจากรถม้าและคนรับใช้ของจัตุรัสหลินเจียงก็ออกมาต้อนรับทันที พร้อมนำชา ขนมอบ หรือแม้แต่ผ้าขนหนูอุ่นๆ มาให้พวกเขา

หยิงไป่อู่ไม่รู้จะทำอย่างไร

“แค่ทำตามสิ่งที่ข้าทำ”

หลี่จื่อฉีสงบมากเพราะนางเคยเห็นฉากที่ยิ่งใหญ่กว่านี้สิบเท่า

“คนพวกนี้ไม่กลัวจำคนผิดเหรอ?”

หยิงไป่อู่ รู้สึกงงงวย

“ไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ ท่าเรือนี้เป็นของจัตุรัสหลินเจียงแต่เพียงผู้เดียวและไม่มีใครสามารถใช้มันได้ นอกจากนี้ยังไม่ทราบว่ามีบุคคลสำคัญหลักกี่คนที่มาในวันนี้ แม้แต่หนูก็ไม่สามารถลอบเข้าไปได้”

หานจื่อเซิงอธิบาย

“ทหาร?”

หยิงไป่อู่จ้องมองไปในระยะไกล แต่ไม่เห็นใครเลย

“หยุดมอง เจ้าไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้”

หานจื่อเซิงหัวเราะเบาๆ เมื่อบุคคลสำคัญกำลังสนุกถ้าพวกเขาเห็นทหารและคนทั่วไปเดินไปมาในสายตาของพวกเขา นั่นจะทำให้พวกเขาเสียอารมณ์ ดังนั้น ผู้คุมกันเหล่านี้จึงอยู่ห่างออกไปมาก

หลี่จื่อฉีเดินเข้าไปหาหยิงไป่อู่ และกระซิบเบาๆ สองสามประโยคเพื่ออธิบายให้นางฟัง

“ผู้จัดต้องใช้เงินเท่าไหร่ ใช้คนเท่าไร?”

หยิงไป่อู่รู้สึกประหลาดใจ ทุกคนรู้ว่ายิ่งมีระยะป้องกันมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งต้องการทหารมากขึ้นเท่านั้น ไม่เป็นไรหากเป็นธุระทางการ แต่งานนี้จัดขึ้นเพื่อความสนุกสนานและเพลิดเพลินเท่านั้น

“เจ้าก็จับผิดมากเกินไป!”

หานจื่อเซิงขมวดคิ้ว

“จับผิดเกินไป? ทหารเหล่านี้ไม่ได้รับค่าจ้างจากเงินภาษีของคนทั่วไปหรือเป็นไปได้ไหมว่าทางการจ่ายเงินให้พวกเขาเพียงเพื่อปกป้องบุคคลสำคัญเมื่อพวกเขาสนุกสนานและแสวงหาความสุข”

หยิงไป่อู่ไม่ได้ล้อเลียนหานจื่อเซิง นางถามคำถามสนทนาด้วยใบหน้าที่ตรง

“งานเลี้ยงหางกวางถือได้ว่าเป็นงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ!”

หานจื่อเซิงโต้แย้ง

“เป็นไปได้ยังไง อย่าบอกนะว่า ปกติแล้วกองทหารเหล่านี้ไม่ได้ถูกส่งไปเพื่อวัตถุประสงค์ที่เหมาะสม ในทางกลับกันพวกเขามักจะระดมพลเพื่องานจัดเลี้ยงหางกวางเสมอ”

หยิงไป่อู่รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจของนาง ในอดีตนางมีรายได้น้อยมากจากการขนถ่ายสิ่งปฏิกูล แต่นางก็ยังต้องจ่ายภาษี นางไม่คาดคิดว่าเงินที่นางจ่ายไปจะใช้กับทหารที่ปฏิบัติหน้าที่ เพื่อป้องกันสถานที่เช่นนี้

“เอาล่ะ ไม่ต้องคุยเรื่องนี้แล้ว!”

หลี่จื่อฉีรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก อย่างไรก็ตาม นางเป็นองค์หญิงแห่งจักรวรรดิต้าถัง

จัตุรัสหลินเจียงเป็นจุดสุดยอดของสถานบันเทิงทั้งหมด ดังนั้น การบริการของที่นี่จึงไม่ได้ดีเพียงอย่างเดียว แต่ดีมากจนคนธรรมดาไม่สามารถจินตนาการได้

หลังจากที่พวกเขาทานอาหารว่างและล้างตัวง่ายๆ เสร็จ คนรับใช้ก็พาพวกเขาไปที่เรือลำเล็กทันที หลังจากนั้นเรือก็แล่นไปยังจัตุรัสหลินเจียง

"ทำใจให้สบายไว้!"

หลี่จื่อฉีพยายามเกลี้ยกล่อมหยิงไป่อู่ ดูอย่างเด็กสาวมะละกอ นางเป็นคนเรียบง่ายและใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลาย!

ทุกคนขึ้นเรือและมีคนรับใช้มารับซุนม่อและคนอื่นๆ ไปที่ห้องพักผ่อนทันที

“ซุนม่อ อาจารย์หลิ่ว พวกเจ้าพักผ่อนหรือท่องเที่ยวตามอัธยาศัย”

อันซินฮุ่ยพูดขึ้น

ที่นี่แยกห้องพักผ่อนสำหรับแขกชายและหญิง อย่างไรก็ตาม แขกบางคนไม่ต้องการให้คนอื่นพบเห็นมากเกินไป

อันซินฮุ่ยมีวงสังคมของนางเอง และนางก็ต้องรักษาความสัมพันธ์อย่างระมัดระวังเช่นกัน

"อืมม!"

ซุนม่อพยักหน้าอย่างไม่เป็นทางการก่อนจะมองไปในระยะไกลในแม่น้ำ สามารถเห็นเรือสำราญที่ตกแต่งอย่างสดใสลอยลำอยู่ พร้อมกับดนตรีขลุ่ยแบบดั้งเดิมและทิวทัศน์ที่สวยงาม

หลิ่วมู่ไป๋รู้สึกผิดหวังมากเมื่อได้ยินอันซินฮุ่ยเรียกชื่อซุนม่อโดยตรงในขณะที่เรียกเขาว่า 'อาจารย์หลิ่ว' เห็นได้ชัดว่านี่เป็นคำปราศรัยที่สุภาพ

“ซุนม่อ ข้าจะช่วยส่งเสริมหัตถ์เทวะของเจ้าเอง!”

กู้ซิ่วสวินต้องการอยู่กับอันซินฮุ่ย

“จื่อฉี เจ้าทั้งสามคนต้องการติดตามเราหรือไม่?”

อันซินฮุ่ยชำเลืองมองที่ไข่ดาวน้อย

“ไม่ ข้าอยากอยู่กับอาจารย์!”

หลี่จื่อฉีส่ายหน้า

นี่คือความแตกต่างในตัวตน หยิงไป่อู่และเด็กสาวมะละกอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะแสดงความเคารพต่อบุคคลเหล่านั้น สำหรับหลี่จื่อฉี นางไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ตรงกันข้าม คนอื่นอาจต้องแวะเวียนมาทักทายทำความเคารพด้วยซ้ำ

“อาคันตุกะผู้มีเกียรติ เชิญทางนี้!”

คนรับใช้นำทางไป

ในไม่ช้าทุกคนก็ถูกพาเข้าไปในห้องโดยสารขนาดใหญ่ซึ่งปูพรมนุ่ม ชุดหมากรุก และสิ่งต่างๆ เช่น การทอยไพ่นกกระจอก

หยิงไป่อู่สูดจมูก

มีเครื่องหอมที่มีชื่อเสียงและมีค่าอบอวลอยู่ในอากาศสามารถปลุกวิญญาณและกระตุ้นสติได้

“ทุกท่าน ท่านต้องการสั่งขนมไหม ข้าขอเสนอน้ำผลไม้หรือชาได้ไหม?”

คนรับใช้ถาม

“เอาขนมอบสี่สีมาให้ข้า แล้วเอาชาหลงจิ่งขวดหนึ่งมาให้ข้า!”

โดยพื้นฐานแล้ว ซุนม่อไม่จำเป็นต้องตอบ หลี่จื่อฉีเป็นเหมือนแม่บ้านตัวน้อย

เมื่อเห็นฉากนี้ หลิ่วมู่ไป๋รู้สึกอิจฉามาก

ต้องรู้ว่าคนรับใช้ที่หน้าตาดี มีการศึกษาและรูปร่างสมส่วนซึ่งรู้จักวิธีรับแขกและมีความรู้เรื่องชานั้นหาซื้อไม่ได้ในท้องตลาด ถึงจะมีเสบียง ต้นกำเนิดของพวกเขาก็มีปัญหาแน่นอน

พวกเขาโชคดีที่รอดชีวิตจากกลุ่มที่ถูกกำจัดหรือถูกไล่ออกจากกลุ่มเนื่องจากละเมิดกฎ ในกรณีใดๆ คนรับใช้และสาวใช้เหล่านี้มีราคาแพงมาก

ดังนั้น ตระกูลและขุนนางที่ร่ำรวยทั้งหมดจะซื้อเด็กเมื่อพวกเขายังเด็กและดูแลพวกเขาเอง

สิ่งที่ทำให้หลิ่วมู่ไป๋ รู้สึกอิจฉาคือสถานะของหลี่จื่อฉี

นางไม่ใช่ใครอื่นนอกจากองค์หญิงแห่งจักรวรรดิถัง แต่นางทำตัวเหมือนสาวใช้และดูแลซุนม่อ ราวกับว่านางกลัวว่าเขาจะอึดอัด ซุนม่อสนุกกับชีวิตของเขามากเกินไปหรือเปล่า ?

ยิ่งกว่านั้น ซุนม่อยังกล้ายอมให้นางทำเช่นนี้!

หลิ่วมู่ไป๋รู้สึกว่าถ้าเขาอยู่ในบทบาทของซุนม่อ เขาจะต้องรู้สึกหวาดกลัวและประหม่าอย่างแน่นอน และจะไม่กล้าให้หลี่จื่อฉีทำเรื่องเบ็ดเตล็ดเหล่านี้

ซุนม่อหมดความสนใจทันทีหลังจากมองไปรอบๆ เขานั่งข้างหน้าต่างและกำลังคิดถึงอักขรยันต์ที่เสียหายบนร่างกายของเจียงเหลิ่งในขณะที่เขาดื่มชา

เด็กสาวมะละกอมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น หลังจากนั้นไม่นานนางก็เบื่อสิ่งรอบข้างและเริ่มอยู่ไม่สุข

"อาจารย์!"

ลู่จื่อรั่วกระพริบตาใสของนางและเป็นเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่รอการให้อาหาร นางมองไปที่ซุนม่อด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร

“ไม่เป็นไรถ้าเจ้าต้องการไปเล่น แต่ต้องมีคนไปกับเจ้า!”

ซุนม่อยิ้ม แม้ว่าเขาจะรู้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นบนเรือ แต่ก็ยังดีกว่าที่จะระมัดระวังมากกว่านี้

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

เด็กสาวมะละกอดึงมือของหลี่จื่อฉีทันทีและดึงเบา ๆ

“แต่ข้าต้องดูแลอาจารย์!”

หลี่จื่อฉีขมวดคิ้ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิ่วมู่ไป๋รู้สึกปวดท้อง

“เอาเลย ถ้าข้าต้องการอะไร ข้าขอให้คนรับใช้หามาให้ได้ตลอด!”

จากนั้นซุนม่อก็มองหยิงไป่อู่

“เจ้าควรไปกับพวกเขาด้วย!”

เด็กหญิงทั้งสามจากไป จางเหยียนจงก็อยากไปกับพวกนางเช่นกันแต่รู้สึกอายที่จะทำเช่นนั้น

“อาจารย์ซุน ข้าจะไปหาเพื่อนสองสามคน ขอตัวก่อน!”

หลิ่วมู่ไป๋ไม่ต้องการอยู่กับซุนม่อจริงๆ ดังนั้นเขาจึงหาข้ออ้างที่จะจากไป

ซุนม่อไม่ได้สนใจอะไร เขาจึงหลับตา และเข้าสู่สมาธิ

…

หลี่จื่อฉีและอีกสองคนวิ่งจากต้นเรือไปจนสุดทางแล้ววิ่งกลับอีกครั้งอย่างสนุกสนาน

อดไม่ได้ที่จะพูดว่าจัตุรัสหลินเจียงเป็นการล่องเรือที่ดีที่สุดจริงๆ บริการของพวกเขาไม่มีอะไรให้เลือกเลย เมื่อคนใช้เห็นหลี่จื่อฉีและกลุ่มของนาง พวกเขาเห็นเครื่องแบบของพวกนางและรู้ว่าสถานะของพวกเขาไม่ใช่สูง อย่างไรก็ตามคนรับใช้ไม่ได้ขัดขวางพวกเขา พวกเขาเพียงเตือนพวกนางเบาๆ ไม่ให้รบกวนอาคันตุกะคนอื่นๆ

โดยปกติแล้วสำหรับกระท่อมสำคัญบางแห่งจะมีคนรับใช้ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ดังนั้น ความกังวลของหยิงไป่อู่ที่จะหลงทางและทำให้คนอื่นขุ่นเคืองหากพวกเขาเข้าไปในสถานที่ผิดนั้นไม่มีอยู่จริง

“ภาพวาดที่มีชื่อเสียงมีลักษณะอย่างไร ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน เราควรจะไปดูไหม”

เสียงวิงวอนลอยมาในทันใด ทำให้ลู่จื่อรั่วหูอื้อ

"ภาพวาดมีชื่อเสียง?"

เด็กสาวมะละกอรีบเรียกหลี่จื่อฉี

“ศิษย์พี่! มานี่เร็ว!”

เด็กหญิงทั้งสามเดินตามเสียงและพบกระท่อมในไม่ช้า เมื่อเห็นการตกแต่งของกระท่อมนี้ หลี่จื่อฉีก็รู้ว่ามันถูกเตรียมไว้สำหรับคนรับใช้และผู้ใต้บังคับบัญชาของอาคันตุกะสำคัญ

เมื่อเข้ามา ตามที่คาดไว้ มีเด็กรับใช้อายุ 16 ปีมากกว่าสิบคน ตอนนี้ พวกเขาล้อมรอบสาวใช้คนหนึ่ง

ในอ้อมกอดของสาวใช้มีกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยม ในขณะนี้ ใบหน้าของนางมีท่าทางกระอักกระอ่วนและทำอะไรไม่ถูก

“ลองดูสิ จะไม่มีเนื้อหายไปสักชิ้นเหรอ?”

“ใจแคบเกินไปจริงๆ!”

“มันต้องเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงปลอม!”

คนใช้ซุบซิบกัน พยายามเกลี้ยกล่อมสาวใช้

“ภาพวาดมีชื่อเสียงนี้เป็นสิ่งที่เจ้านายของข้าทุ่มเงินมหาศาลเพื่อซื้อมันมา เป็นของแท้แน่นอน!”

สาวใช้เถียงแต่นางไม่อยากเอามันออกไปให้ใครดู ยังไงซะ ถ้ามันเสียหาย ชีวิตน้อยๆ ของนางก็จะหายไป

“ว้าว ภาพวาดที่มีชื่อเสียง!”

ลู่จื่อรั่วอยากรู้อยากเห็น นางเขย่งปลายเท้าและจ้องมองไปรอบๆ ฝูงชน

หลี่จื่อฉีจ้องมองเด็กสาวมะละกอโดยไม่ได้ตั้งใจหลังจากที่นางได้ยินสิ่งนี้ (เจ้าไม่รู้หรือว่าอาจารย์วาดภาพที่มีชื่อเสียงเพื่อตามหาเจ้าหลังจากที่เจ้าหายตัวไปในตอนนั้น?)

เมื่อใดก็ตามที่นางนึกถึงเรื่องนี้ หลี่จื่อฉีก็ยังรู้สึกอิจฉา

“หวา.. ภาพวาดที่มีชื่อเสียงมีราคาแพงมาก ทุกคน ได้โปรดอย่าทำให้นางลำบาก!”

แม้ว่าเด็กสาวมะละกออยากจะดูด้วย แต่นางก็ยังพูดกับสาวใช้

ทุกคนหันไปมองทันที

วู้~

ลู่จื่อรั่วซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลี่จื่อฉีทันที เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็ตระหนักว่าไข่ดาวน้อยก็สู้ไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหยิงไป่อู่

"ภาพวาดที่มีชื่อเสียงอยู่ที่ไหน"

ขณะที่ทุกคนกำลังพูด เด็กชายอีกคนในชุดเสื้อคลุมปักลายก็เดินเข้ามา เขาอายุประมาณ 12 ปีและมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น หลังจากที่เขาเห็นสาวใช้พร้อมกล่องไม้ เขาก็เดินไปทันที

"หลีกทาง!"

เมื่อเห็นว่ามีคนรับใช้จำนวนมากขวางทางเขา เด็กหนุ่มจึงผลักพวกเขาออกไปตรงๆ

คนรับใช้ไม่ใช่คนโง่ เมื่อพวกเขาเห็นอาภรณ์ราคาแพงที่เด็กหนุ่มสวมใส่ พวกเขารู้ว่าเขาเป็นคนมีฐานะ พวกเขาไม่กล้ารุกรานคนอย่างเขาและก้าวออกไปอย่างเชื่อฟัง

“มันเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงอะไร?”

เมื่อเด็กหนุ่มถาม เขาก็คว้ากล่องไม้ออกมา

สาวใช้กอดกล่องแน่นทันที

“ปล่อยนะ ถ้าไม่อย่างนั้น ภาพวาดเสียหาย ชะตากรรมของเจ้าคงน่าสมเพช ต่อให้เจ้าไม่โดนซ้อมตาย เจ้าก็จะถูกขายทิ้ง”

เด็กหนุ่มขู่

สาวใช้ตกใจ แต่หลังจากนั้นนางก็กรีดร้องไห้

“เจ้าผู้นี้น่ารำคาญมาก!”

เด็กสาวมะละกอเม้มปากอย่างเป็นทุกข์ นางเห็นเด็กหนุ่มกำลังบีบสาวใช้ บังคับให้นางปล่อยกล่อง

“เอามาคืนข้านะ!”

สาวใช้กังวลมากจนนางร้องไห้

“หยุดตะโกน ข้าหลี่ฟง!”

หลังจากที่เด็กหนุ่มพูด บรรยากาศที่อึกทึกในห้องโดยสารก็เงียบลงทันที สีหน้าของคนรับใช้ก็แสดงความเคารพมากขึ้นเช่นกัน

หลี่ฟงเป็นลูกชายคนสุดท้องของเจ้าชายหลี่จื่อซิ่ง ซึ่งเกิดเมื่อหลี่จื่อซิ่งอายุ 60 ปี สำหรับคนชรา นี่เป็นสัญญาณของการมีอายุยืนยาวและเป็นลางบอกเหตุที่โชคดีอย่างยิ่ง ดังนั้นหลี่จื่อซิ่งจึงหวงลูกชายคนนี้มากเป็นพิเศษ

นับประสาอะไรกับคนธรรมดา แม้แต่ลูกของขุนนางและพ่อค้าผู้มั่งคั่งก็ไม่อาจทำให้เขาขุ่นเคืองใจได้

“ไป ย้ายโต๊ะไป!”

หลี่ฟงสั่ง หลังจากนั้นเขาก็เหลือบมองสาวใช้

“อย่าร้องไห้อีก ข้าจะคืนให้เจ้าหลังจากดู ถ้าไม่ ข้าจะฉีกมันเดี๋ยวนี้”

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น รีบดูเถอะ!”

สาวใช้ทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมและตื่นตระหนก

ในไม่ช้า คนรับใช้สี่คนก็นำโต๊ะกลมมาวางบนโต๊ะ หลี่ฟงเปิดกล่องและหยิบภาพวาดออกมาก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ

“โต๊ะสกปรก!”

สาวใช้รู้สึกปวดใจ แต่โดยทั่วไปหลี่ฟง ไม่สนใจนาง เขาแตะคางของเขาและแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“แค่นี้เหรอ ข้าสงสัยว่ามันจะสวยงามขนาดไหน”

“งี่เง่าและไร้ความสามารถ!”

หลี่จื่อฉีกลอกตาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลี่ฟงคนนี้ความรู้ด้อยกว่าจริงๆ ต้องรู้ว่ามีเพียงภาพวาดขอบเขตบุปผามหัศจรรย์ เท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียง เมื่อภาพวาดดังกล่าวถูกเปิดขึ้น มันจะแสดงแนวคิดของตัวเองและทำให้ผู้คนหลงใหลภายใน

การตัดสินของหลี่ฟงแย่แค่ไหน เขาไม่เข้าใจเรื่องนี้เลยเหรอ?

“นี่ไม่ใช่ภาพวาดชื่อดัง เจ้ากำลังโกหก!”

จากนั้นหลี่ฟงก็ชี้ไปที่คนรับใช้อย่างไม่ตั้งใจ

“เจ้า มานี่ เจ้ารู้สึกว่านี่เป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงหรือไม่?”

คนรับใช้รู้สึกว่าใช่แต่ในเมื่อเจ้าชายน้อยถามเขาจะกล้าพูดได้อย่างไร ดังนั้น คนรับใช้จึงส่ายศีรษะ

หลังจากนั้น หลี่ฟงก็ชี้ไปที่คนรับใช้อีกสองสามคนและได้รับคำตอบเดียวกัน

“นี่ข้าฟังไม่ผิดใช่ไหม?”

หลี่ฟงล้อ

“นี่เป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงจริงๆ แต่พวกเจ้าไม่รู้จะชื่นชมมันอย่างไร!”

สาวใช้ตัวน้อยรู้สึกขุ่นเคืองใจ

“พวกเจ้าได้เห็นมันแล้ว รีบคืนมันมาให้ข้า!”

"เจ้าพูดอะไร?"

ใบหน้าของหลี่ฟง เปลี่ยนเป็นสีดำ หลังจากนั้น ดวงตาของเขาก็กลอกไปรอบๆ ขณะที่เขายกเท้าขึ้นวางดักไว้ข้างหน้าเท้าของสาวใช้ตัวน้อย

สาวใช้ตัวน้อยมุ่งความสนใจไปที่ภาพวาดที่มีชื่อเสียง ดังนั้น นางจึงไม่ทันสังเกต ในที่สุด นางสะดุดและกระแทกเข้ากับโต๊ะ

ปัง

โต๊ะสั่นอย่างรุนแรงทำให้ถ้วยชาล้มลง ชาจากภายในไหลออกมาและเปียกโชกภาพวาดที่มีชื่อเสียง