บทที่ 491 ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ไหมว่าครอบครัวของซุนม่อเป็นเจ้าของเหมือง?
บทที่ 491 ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ไหมว่าครอบครัวของซุนม่อเป็นเจ้าของเหมือง?
มีเสาหินจำนวนมากที่ชั้นที่ห้าของโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืด และเหนือเสาเหล่านั้นมีรูปปั้นนูนต่างๆ ที่เหมือนจริงมาก
ประติมากรรมเหล่านี้สดใสเกินไป ราวกับว่าพวกมันกำลังจะพุ่งลงมาจากยอดเสาหิน
“ระดับนี้คืออะไร?”
เจียงหย่งเหนียนสงสัย
ซุนม่อดีดนิ้ว
ป๊ะ!
พลังปราณวิญญาณสีดำเริ่มไหลออกมาจากประติมากรรมสองสามชิ้น จากนั้นพวกเขาก็ควบแน่นเป็นรูปร่างของภาพลวงตาแห่งความมืด
“ท่านควรจำไว้ว่าข้าได้รับอัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืดนี้ในการแข่งขันรวมหลังจากทำให้ยอดแหลมแห่งความมืดระดับเทพพังทลาย ตลอดหลายปีมานี้ ข้าไม่รู้ว่ามีนักผจญภัยกี่คนที่เข้าไปในอาคารนั้นเพื่อค้นหาสมบัติ แต่สุดท้ายก็สังเวยชีวิต ไม่ว่าในกรณีใด อัญมณีสามารถจำลองภาพลวงตาของผู้ที่เข้ามาในอาคารก่อนหน้านี้ได้”
ซุนม่อแนะนำ
“นี่ก็หมายความว่าใครๆ ก็สามารถต่อกรกับยอดฝีมือจากทุกยุคทุกสมัย!”
โอว~
ทุกคนสูดหายใจหนาวเหน็บ สายตาของพวกเขาหันไปที่เสาหินเหล่านั้นขณะที่พวกเขามองไปที่รูปแกะสลักบนนั้น พวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความปรารถนาที่จะตรวจสอบสิ่งนี้
“เดี๋ยวก่อน อีกนัยหนึ่ง นั่นไม่ได้หมายความว่าอาจมีวิทยายุทธ์ที่สาบสูญอยู่ที่นี่? จากภาพลวงตาในอดีต?”
มหาคุรุค้นพบความลับ
"ใช่!"
ซุนม่อยิ้ม
“เมื่อสองวันก่อน ข้าเพิ่งต่อสู้กับภาพลวงตาของพระ วิทยายุทธ์ที่ใช้คือหัวใจโพธิสัตว์ ที่สาบสูญไป 500 ปี”
“นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
“หากสิ่งต่างๆ เป็นไปตามที่อาจารย์ซุนกล่าวจริง สิ่งก่อสร้างนี้ก็สมควรถูกเรียกว่าสิ่งก่อสร้างระดับเทพอย่างแท้จริง!”
"อย่างแท้จริง จากนี้ไป โรงฝึกภาพลวงตาแห่งนี้จะเป็นสัญลักษณ์ของจินหลิงไม่ใช่สิ เป็นของแคว้นจงโจวได้เลย!”
เหล่ามหาคุรุได้สนทนากัน มหาคุรุเหล่านั้นที่รู้สึกว่าพวกเขาแข็งแกร่งมากเริ่มหมดความอดทนแล้ว หากพวกเขาได้รับวิทยายุทธ์ชั้นเซียนผ่านการประลองกับภาพลวงตาที่นี่ วิทยายุทธ์นั้นจะเป็นของพวกเขา
“ซุนม่อ เนื่องจากมันเป็นวิทยายุทธ์ที่สูญหายไปเป็นเวลานาน จึงไม่มีใครควรได้เห็นมันมาก่อน ในกรณีนี้ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านี่คือหัวใจโพธิสัตว์”
จางฮั่นฟูสงสัยเสียงดัง
"ฮ่า ฮ่า!"
ซุนม่อหัวเราะอย่างเย็นชาและมองไปทางอื่น
"เจ้า…"
เมื่อเห็นว่าซุนม่อเพิกเฉยต่อเขา จางฮั่นฟูก็โกรธแทบเป็นแทบตาย สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าก็คือไม่มีใครช่วยเหลือเขาเลย
(เจ้าโง่พวกนี้ ทำไมพวกเจ้าไม่ดูมาตรฐานของพวกเจ้าเองล่ะ? แม้ว่าพวกเจ้าจะไม่สร้างปัญหาในวันนี้ ซุนม่อจะไล่พวกเจ้าออกไปในที่สุด!)
จางฮั่นฟูรู้สึกสลดใจมาก เขาไม่สามารถเอาชนะซุนม่อได้อย่างแท้จริง
“เราจะใช้ภาพลวงตาเหล่านี้ได้อย่างไร?”
เจียงหย่งเหนียนถาม
“เพียงแค่ระบุเงื่อนไขของท่านเกี่ยวกับภาพลวงตาที่ท่านต้องการต่อสู้ อัญมณีจะเรียกภาพลวงตาที่ใกล้เคียงกับคำขอของท่านมากที่สุด!”
ซุนม่อยิ้ม
“ว้าว วิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ทุกคนเริ่มคุยกัน หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มตะโกนร้องขอแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งนี้ทำให้พวกเขามองไปที่ซุนม่อด้วยความงุนงง
"เสียใจ. เนื่องจากต้องใช้หินวิญญาณจำนวนมากในการเรียกภาพลวงตาในระดับนี้ ในฐานะเจ้าของอาคารนี้ ข้าจึงจำกัดอำนาจของผู้ใช้”
ซุนม่ออธิบาย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของทุกคนรอบข้างก็เต็มไปด้วยความอิจฉาทันที เจ้าของตึกระดับเทพ! เขาไม่โชคดีเกินไปเหรอ?
จางฮั่นฟูโกรธมากจนร่างกายของเขาสั่น เขารู้สึกเปรี้ยวในปากเสียจนเหมือนกับว่าเขาถูกบังคับให้ป้อนน้ำมะนาวในสระว่ายน้ำ
“อัญมณี! อัญเชิญภาพลวงตาของนักบวช!”
ซุนม่อสั่ง
ในไม่ช้าหมอกสีดำก็ไหลออกมาจากเสาหิน ทุกคนหันไปทันทีและเห็นว่ามันควบแน่นเป็นรูปลวงตาที่สูงและแข็งแรงของพระนักบวช
“ใครอยากลองบ้าง”
ซุนม่อเตือน
“อย่างไรก็ตาม ท่านต้องระวัง ถ้าท่านถูกเขาฆ่า ท่านจะตายจริงๆ!”
อาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หลายคนเต็มไปด้วยความปรารถนา แต่พวกเขาทั้งหมดก็อดทน นักบวชผู้นี้แสดงกลิ่นอายที่ทรงพลังอย่างมาก
"ให้ข้าลองดู!"
เซี่ยหยวนก้าวออกไป
เมื่อพระนักบู๊เคลื่อนไหว ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความตกใจ
กระบวนท่าของนักบวชนั้นงดงามและสง่ามาก แม้ว่าวิทยายุทธ์ของเขาจะไม่ใช่ระดับเซียน แต่อย่างน้อยที่สุดก็คือระดับสวรรค์
เพียงสามนาทีต่อมาเซี่ยหยวนก็พบว่ามันยากเย็นแสนเข็ญ
“แม้ว่าภาพลวงตาเหล่านี้จะเป็นของโรงเรียน แต่ถ้าท่านสามารถเรียนรู้วิทยายุทธ์ของพวกเขาผ่านการต่อสู้กับพวกเขา โรงเรียนจะส่งมันให้เป็นของขวัญเพื่อแสดงความยินดีเท่านั้น!”
ซุนม่อปลดปล่อยความ 'สุดยอด' อีกครั้ง
“หัวหน้าแผนกซุน เจ้าเป็นคนจริงเหรอเปล่า?”
“สุภาพบุรุษจะไม่โกหก หัวหน้าแผนกซุน เจ้าต้องจำสัญญาของเจ้าในวันนี้!”
“ข้ารู้เสมอว่าอาจารย์ซุนใจดีที่สุด!”
มหาคุรุทุกคนเริ่มยกย่องเขา แม้แต่คนที่ออกไปประท้วงก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปในขณะนี้
นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ (สำหรับสมบัติระดับสูง บางทีข้าอาจจะไม่สามารถหามันมาได้แม้ว่าข้าจะตรากตรำมาทั้งชีวิตก็ตาม แต่ตราบใดที่ยังมีโอกาสที่จะได้มันมา ข้าก็ไม่อยากพลาดโอกาสนั้น)
ฟางเฮ่าหรานรีบออกไปโดยมีความคิดที่จะทดสอบภาพลวงตาด้วยตัวเขาเอง
“อาจารย์ซุน ยังมีระดับที่เหนือกว่าอีกหรือไม่?”
มีคนถามหลังจากเห็นว่าทางใต้สุดยังมีบันไดอยู่
“ยังมีอีกสองระดับ!”
ซุนม่อยิ้ม
“อย่างไรก็ตาม ข้าต้องขอโทษ เนื่องจากระดับนี้แข็งแกร่งเกินไป มีเพียงครูหรือนักเรียนที่ยอดเยี่ยมที่มีส่วนช่วยเหลือโรงเรียนเท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะใช้มัน”
ทุกคนเงียบลงนักสู้ผู้มีประสบการณ์และมหาคุรุบางคนอยากจะบ่น แต่ในขณะที่พวกเขาต้องการที่จะพูดพวกเขาอดทนต่อแรงกระตุ้น
ซุนม่อคนปัจจุบันไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถล่วงเกินได้โดยไม่ตั้งใจ และพวกเขาทั้งหมดเริ่มให้ความสนใจกับคำพูดและการกระทำของพวกเขา
ในใจของพวกเขา คุณค่าของสถาบันจงโจวนั้นมีค่ามากแล้ว
มันเหมือนกับคนงานในสายการประกอบในโรงงาน หากใครไม่มีความสุขก็สามารถเลิกได้ แต่ถ้าใครอยู่ในบริษัทระดับแนวหน้า แม้ว่าจะถูกด่าทุกวันเนื่องจากภาระงาน แต่ก็หายากมากที่คนจะลาออก
ไม่มีทางแก้ไขได้ ผลประโยชน์นั้นดีเกินไป และผู้คนต่างก็ต่อสู้กันเพื่อเข้าไป!
“ไม่เลวเลยที่เราสามารถใช้ห้าระดับแรกได้!”
“ใช่ มันสมเหตุสมผลแล้วที่มีเพียงผู้ที่มีผลงานให้กับโรงเรียนเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปถึงสองระดับสุดท้ายได้”
“หัวหน้าแผนกซุนกำลังคิดถึงโรงเรียนจริงๆ!”
หลายคนเริ่มชื่นชม
“ทุกคนโปรดตามข้ามา!”
ซุนม่อนำทุกคนลงบันไดและตรงไปที่ชั้นใต้ดิน
“นี่คือเขตใต้ดิน!”
ขณะที่ซุนม่อพูด เขาก็ผลักประตูหินบานใหญ่ออก
โอว~
พลังปราณอันเข้มข้นพรั่งพรูออกมา
“อะไรกัน?”
ทุกคนอุทานด้วยความตกใจ พวกเขาสูดหายใจลึกโดยไม่ได้ตั้งใจ สำหรับผู้ฝึกฝน ไม่มีอะไรที่จะทำให้พวกเขามีความสุขได้มากเท่ากับการได้รับความสุขในสภาพแวดล้อมที่มีพลังงานปราณหนาแน่น
“โอ๊ว พวกเรา… ดูนั่นเร็วเข้า!”
“มันคือหินวิญญาณ มีหินวิญญาณมากมาย!”
“สวรรค์ ตาของข้าเสียไปแล้วหรือ”
มหาคุรุพึมพำ พวกเขาเหมือนเป็ดที่ส่งเสียงร้องตลอดเวลาขณะที่สายตาจับจ้องไปยังพื้นที่ภายในเขตใต้ดิน
สถานที่นี้เต็มไปด้วยหินวิญญาณ
“ทองคำเหล่านี้มีมูลค่าเท่าไร?”
ตู้เสี่ยวถามโดยไม่รู้ตัว
“หินวิญญาณถือเป็นทรัพยากรการต่อสู้ และไม่ใช่สิ่งที่จะตีเป็นมูลค่าได้ด้วยเงิน!”
ฟางเฮ่าหรานแทรกเข้ามา อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสนใจเขาเพราะพวกเขาไม่สามารถละสายตาไปได้อีกต่อไป
“หากสิ่งก่อสร้างนี้ต้องการใช้งานตามปกติ มันต้องใช้พลังงานของหินวิญญาณเพื่อค้ำจุนมัน!'
ซุนม่อเข้ามาและหยิบหินวิญญาณขึ้นมาชิ้นหนึ่ง
“ค่าของพวกนี้ไม่ต้องพูดถึงเลยใช่ไหม? สิ่งที่พวกเจ้าเห็นตอนนี้คือรากฐานของ สถาบันจงโจว!”
อดไม่ได้ที่จะพูดว่าอาคารแห่งความมืดนั้นน่าประทับใจมาก ไม่รู้ว่าองค์ประกอบของโซนใต้ดินคืออะไร แต่มันสามารถสร้างพื้นที่ที่สมบูรณ์แบบได้ ตราบใดที่หินวิญญาณถูกเก็บไว้ที่นี่ อัตราการสลายตัวของพลังปราณวิญญาณที่บรรจุอยู่ภายในจะช้ามาก
“หัวหน้าแผนกซุน เจ้าประมาทเกินไป เจ้าไม่ควรแสดงสิ่งนี้ให้ทุกคนเห็น!”
เหลียนเจิ้งแสดงความคิดเห็น แล้วถ้ามีขโมยล่ะ?
สีหน้าของจางฮั่นฟูนั้นซีดเซียว เขารู้ว่าเขาไม่มีความหวังแม้แต่น้อยนิดที่จะพลิกสถานการณ์อีกต่อไป
สำหรับมหาคุรุระดับสูง ความมั่งคั่งเช่นทองคำและเงินเป็นเพียงทรัพย์สินทางโลก อย่างไรก็ตาม หินวิญญาณนั้นแตกต่างออกไป ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงระดับสูง เงินเดือนของครูถูกจ่ายด้วยหินวิญญาณ
จางฮั่นฟูไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าซุนม่อจะร่ำรวยขนาดนี้
“ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ไหมว่าครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของเหมือง?”
จางฮั่นฟูนึกถึงพ่อของซุนม่อ เพื่อนคนนั้นทิ้งมรดกไว้ให้เขาหรือ? แต่นี่ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง ซุนม่อจัดการขนย้ายหินวิญญาณจำนวนมากออกมาได้อย่างไร?
“ซุนม่อต้องมีสมบัติลับที่ข้าไม่รู้!”
จางฮั่นฟูคาดเดา
ซุนม่อปิดประตูหิน แต่สายตาของทุกคนยังคงแสดงความไม่เต็มใจ
“อย่ามองอีกต่อไป ในอนาคต หินวิญญาณเหล่านี้จะถูกมอบให้เป็นรางวัลแก่อาจารย์ด้วย!”
คำพูดของซุนม่อ ทำให้ใจของจางฮั่นฟูคิดอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง
(ใครสามารถจะหาเงินเช่นนี้ได้?)
ตามที่คาดไว้ มหาคุรุในที่เกิดเหตุต่างก็ตื่นเต้นอย่างมาก พวกเขาคิดอยู่แล้วว่าควรใช้หินวิญญาณอย่างไร
“เอาล่ะ การนำชมอาคารระดับเทพเสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนออกไปได้แล้ว!”
ซุนม่อประกาศ
ครูที่ไม่ได้ยืนอยู่ด้านข้างของกวนซาน ก่อนหน้านี้กำลังพยายามหลบหนีในขณะนี้ น่าเศร้าที่ซุนม่อไม่ยอมให้โอกาสพวกเขา
“ข้าขอถือโอกาสนี้พูด ครูที่เลือกติดตามจางฮั่นฟู ก่อนหน้านี้ถูกไล่ออกทั้งหมด กรุณารีบเก็บข้าวของและออกจากโรงเรียนก่อน 20.00 น. คืนนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าจะนำคณะครูไปบังคับให้ท่านอพยพด้วยตัวเอง”
เสียงของซุนม่อเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
ในที่เกิดเหตุบรรยากาศกลายเป็นน้ำแข็ง ทุกคนมีสีหน้าที่แตกต่างกัน บรรดามหาคุรุที่เปลี่ยนข้างในวาระสุดท้ายต่างดีใจ ส่วนที่เหลือมีความตื่นตระหนกและหวาดกลัวบนใบหน้าของพวกเขา
โดยธรรมชาติแล้ว คนที่สง่างามที่สุดคือผู้ที่ไม่เข้าร่วมการประท้วง ทุกคนถือว่านี่คือการชมการแสดงที่ดี
“อาจารย์ซุน อย่างน้อยพวกเราก็เคยช่วยเหลือโรงเรียนมาก่อน เจ้าอย่าโหดเหี้ยมขนาดนั้นได้ไหม?”
“หัวหน้าแผนก อา เราคิดผิด ขอโอกาสเราอีกครั้งได้ไหม?”
“ข้าอยู่ข้างกวนซาน!”
มหาคุรุต่างก็ประนีประนอม หลังจากเห็นรากฐานของสถาบันจงโจวไม่มีใครกล้าที่จะติดตามจางฮั่นฟูเพื่อสร้างปัญหา
“ขออภัย ข้าให้โอกาสพวกเจ้าทุกคนแล้ว แต่พวกเจ้าไม่รู้จักรักษามันไว้!”
ซุนม่อกวาดสายตามองทุกคน
“อาจารย์ไป๋ ไม่จำเป็นต้องไปหลบหลังอาจารย์กวน ข้าจำชื่อเจ้าได้หมดแล้ว!”
“หัวหน้าแผนกซุน ถ้าเจ้าไล่พวกเราทั้งหมด เจ้าต้องเสียค่าปรับจำนวนมาก!”
ทุกคนหวังว่าซุนม่อจะเปลี่ยนใจเพราะเหตุนี้
“ฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าข้าไม่มีเงินจ่ายเหรอ?”
ซุนม่อหัวเราะ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของอาจารย์เหล่านั้นเปลี่ยนเป็นสีขี้เถ้าที่ตายแล้ว ซุนม่อไม่เพียงแค่ร่ำรวยเท่านั้น เขายังร่ำรวยมากมายอีกด้วย!
ตามธรรมดาแล้ว ซุนม่อไม่ได้คิดที่จะชดเชยพวกเขาเต็มจำนวน (ข้าจะหาข้อบกพร่องของเจ้าและลดจำนวนเงินชดเชย) นี่เป็นเพียงขั้นตอนมาตรฐาน
“โชคดีที่ข้าไม่สู้กับอาจารย์ซุน!”
กวนซานชื่นชมยินดีในโชคของเขาเมื่อเขามองดูคนโง่ที่โชคร้ายเหล่านี้
ติง!
คะแนนความประทับใจที่น่าพอใจจากกวนซาน +100 เป็นกันเอง (510/1,000).
ซุนม่อชำเลืองมองที่กวนซานและจากไป ไม่ใส่ใจที่จะพูดกับจางฮั่นฟูแม้แต่ประโยคเดียว เรื่องยังไม่จบ
“กวนซาน ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างยุติธรรมเสมอมา นี่คือการตอบแทนข้าเหรอ?”
จางฮั่นฟูเดินอย่างโกรธจัดไปที่กวนซาน และตะโกนด้วยความโกรธ
“ข้าทำสิ่งนี้เพื่ออนาคตของโรงเรียน!”
กวนซานถอยหลังหนึ่งก้าว
“ควบคุมตัวเองด้วย น้ำลายของเจ้ากระเด็นใส่หน้าข้าแล้ว!”
“ไร้ยางอาย!”
จางฮั่นฟูต้องการที่จะถ่มน้ำลายใส่กวนซานในตอนนี้
“ทุกคน เจ้าต้องการจะคุยเรื่องต่างๆ กับข้าไหม?”
กวนซานมองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชารอบๆ จางฮั่นฟู
“คุยอะไร?”
ลูกน้องถาม
“เจ้าจะรู้หลังจากการสนทนาเริ่มขึ้น!”
กวนซานรู้ความหมายของการเหลือบมองของซุนม่อ ในตอนท้าย ซุนม่อต้องการให้เขาตามหาผู้ใต้บังคับบัญชาของจางฮั่นฟู เพื่อที่พวกเขาจะได้รายงานเขา ท้ายที่สุด คนเหล่านี้ย่อมรู้เรื่องสกปรกเกี่ยวกับจางฮั่นฟูอย่างแน่นอน
ก่อนหน้านี้กวนซานจะปฏิเสธเรื่องนี้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าทำให้ดีที่สุดและทำให้จางฮั่นฟูตกต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ ท้ายที่สุดเขาต้องทำคะแนนกับซุนม่อ
“เฒ่าจาง อย่าโทษข้าเลย ใครขอให้ซุนม่อใช้อุบายเช่นนั้น”
กวนซานถอนหายใจ
“กวนซาน บอกข้ามาตรงๆ ซุนม่อ เจ้าอันธพาลนั่นส่งเจ้ามาสร้างปัญหาให้ข้าเหรอ?”
จางฮั่นฟูไม่ได้โง่ มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่กวนซานต้องการค้นหาคนเหล่านี้
“อาจารย์จางอย่าคิดมาก”
กวนซานเกลี้ยกล่อม
“อย่างมากที่สุด เจ้าจะสูญเสียตำแหน่งมหาคุรุเท่านั้น และเจ้าจะไม่สามารถสอนได้ในอนาคต แต่เจ้าจะไม่ตาย!”
“ถุย!”
จางฮั่นฟูไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและพ่นเสมหะเต็มปากไปที่ใบหน้าของกวนซาน
(ถ้าข้าเสียตำแหน่งมหาคุรุ ข้าจะยังทำมาหากินอยู่ได้อย่างไร ข้าอาจฆ่าตัวตายด้วย!)
“ถ้าเจ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ในตอนนั้น เจ้าจะยังต่อต้านซุนม่ออยู่หรือเปล่า?”
กวนซานหัวเราะอย่างเย็นชา
“ไอ้เจ้า!”
จางฮั่นฟูต้องการทุบตีใครบางคน (เจ้าเพิ่งเป็นลูกน้องของซุนม่อได้ไม่กี่วัน แต่เจ้ายังซื่อสัตย์ขนาดนี้? คิดว่าข้าไว้ใจเจ้ามากขนาดนี้!)
ฟางเฮ่าหรานจากไป เขาไปไล่ตามซุนม่อ
