บทที่ 488 กำจัดคนน่ารังเกียจ สร้างบรรยากาศและนำชื่อเสียงของโรงเรียนกลับมา!
บทที่ 488 กำจัดคนน่ารังเกียจ สร้างบรรยากาศและนำชื่อเสียงของโรงเรียนกลับมา!
“ข้าไม่สนว่าซุนม่อเป็นคู่หมั้นของใคร ข้าสนใจแค่ว่าเขาสามารถทำตามสัญญาได้ด้วยความสามารถของเขา!”
หวังซู่ไม่ได้เปิดเผยความลับใดๆ และเขาพิจารณาถึงข้อดีและข้อเสียของกำไรและขาดทุน
เขาเป็นคนแบบนี้ ถ้าเขาชื่นชมท่าน เขาจะชอบท่านและเชื่อใจท่าน ถ้าเขาเกลียดท่าน ไม่ว่าท่านจะทำอะไร เขาก็ไม่ชอบ
“ซุนม่อไม่มีปัญหาในฐานะมหาคุรุ ความจริงที่ว่าวิชายุทธเวชกรรมของเขานั้นมีคนเต็มอยู่เสมอเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด สำหรับความสามารถในการจัดการโรงเรียนของเขา ได้แสดงให้เห็นถึงความเฟื่องฟูนับตั้งแต่ที่เขาได้เป็นหัวหน้าแผนกพัสดุ ดังนั้นคราวนี้ข้าเลือกที่จะเชื่อเขา!”
ขณะที่หวังซู่พูดเช่นนี้ เขาก็ยิ้มออกมา และสิ่งนี้ทำให้มหาคุรุทุกคนในหอประชุมประหลาดใจ หวังซู่เป็นที่รู้กันดีว่าเป็นคนแข็งกร้าว และมีรุ่นผู้เยาว์ที่เขาชื่นชมน้อยกว่าห้าคนในโรงเรียนทั้งหมด
“อาจารย์หวัง ขอบคุณสำหรับการยอมรับ!”
ซุนม่อพยักหน้าเพื่อแสดงความขอบคุณ
"เจ้า…"
สีหน้าของจางฮั่นฟูเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เขาไม่เข้าใจว่าคนอย่างหวังซู่สามารถเป็นผู้นำของครูบางคนได้อย่างไร
(เจ้าไม่สนใจว่าคนที่อยู่เบื้องล่างเจ้าจะคิดอย่างไร ถ้าซุนม่อต้องการไล่คนออก ผู้ติดตามของเจ้าบางคนจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย!)
แน่นอนว่าหวังซู่เข้าใจเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม แทนที่จะเป็นผู้นำ เขากลับชอบบทบาทของมหาคุรุมากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการเห็นสถาบันจงโจวตกต่ำลง เขาคงไม่รับบทบาทที่น่ารำคาญนี้ในฐานะรองอาจารย์ใหญ่
แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ไม่ได้มีส่วนร่วมในงานบริหารเกือบตลอดเวลา เขาเล่นบทบาทของผู้ตัดสินเท่านั้น ดังนั้นจางฮั่นฟู จึงมีโอกาสมากมายที่จะสร้างปัญหา
“ถ้าในอนาคตข้าไม่อยู่ในโรงเรียน ซุนม่อสามารถเป็นตัวแทนของข้าและมีสิทธิ์เต็มที่ในการจัดการเรื่องต่างๆ ของโรงเรียน!”
อันซินฮุ่ยประกาศอีกครั้ง ทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายอีกรอบ
“รายละเอียดจะประกาศให้ทราบต่อไปทางเอกสารเป็นทางการที่จะแจกจ่ายให้ทุกสำนักงาน การประชุมวันนี้จบลงเพียงแค่นี้!”
ซุนม่อรู้สึกไม่พอใจอย่างเต็มที่เพราะเขารู้ว่าส่วนที่น่าสนใจของการแสดงยังมาไม่ถึง
มหาคุรุออกจากหอประชุมเป็นกลุ่มเล็กๆ
มหาคุรุบางคนที่มีข้อตกลงที่ดีกว่ารวมตัวกันเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนของซุนม่อ บางคนรู้สึกตื่นเต้นมาก ในที่สุดก็สามารถอวดความสามารถของตนได้ ในขณะที่บางคนรู้สึกกังวลเมื่อรู้ว่าวันเวลาดีๆ ของพวกเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว พวกเขาจะไม่สามารถย่อหย่อนการงานได้ในอนาคต
“ซุนม่อทำเกินไป เขาปฏิบัติต่อผู้อาวุโสที่มีส่วนร่วมในสถาบันจงโจว ในลักษณะนี้ ถ้าอาจารย์ใหญ่คนเก่าได้ยินเรื่องนี้ เขาจะต้องถูกไล่ต้อนไปที่หลุมฝังศพอย่างแน่นอน!”
พานอี้บ่น แต่เขารู้ว่าเพื่อนร่วมงานจากที่ทำงานเดียวกันออกไปเร็วมาก
“อาจารย์โจว เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้”
พานอี้มองไปยังโจวซานอี้ เนื่องจากทั้งคู่อายุใกล้เคียงกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงค่อนข้างดี
“อ๊ะ ข้าปวดท้อง!”
โจวซานอี้จับที่ท้องของเขาเกือบจะฉี่ราดกางเกงของเขา (บ้าไปแล้ว ใครจะกล้ารับบทสนทนานี้ล่ะ ถ้าซุนม่อเข้าใจผิดว่าข้ามีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับเจ้าล่ะ?)
หากเป็นในอดีตโจวซานอี้ ก็สามารถลาออกจากงานได้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นหมอและไม่ต้องกลัวว่าเขาจะตกงาน แต่ตอนนี้สถาบันจงโจว ขึ้นเป็นโรงเรียนชั้นสาม แล้ว และเห็นได้ชัดว่ากำลังจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าโจวซานอี้จะถูกล่อเตะเข้าที่หัว เขาจะไม่เลือกที่จะจากไปในเวลาเช่นนี้
ถ้าซุนม่อประสบความสำเร็จจริงๆ และโรงเรียนขึ้นเป็นโรงเรียนชั้นสอง มันก็จะเป็นส่วนเสริมที่ดีในประวัติการทำงานของเขา
โจวซานอี้จำตัวเองได้อย่างชัดเจน เขาสามารถยืนหยัดอย่างมั่นคงในโรงเรียนระดับสี่ได้ แต่มันยากเกินไปสำหรับเขาที่จะเลื่อนขึ้นเป็นระดับสาม ดังนั้นเขาจึงพอใจกับงานปัจจุบันของเขามาก
“ในโรงเรียนมีแพทย์ไม่มากนัก และข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะไล่คนออก แต่ความสามารถของข้ายังไม่โดดเด่น ดังนั้นจึงยังมีความเสี่ยงอยู่บ้าง”
โจวซานอี้ตัดสินใจที่จะทำงานให้หนักขึ้นในอนาคต อย่างน้อยที่สุด เขาต้องทำตัวให้เหมือนกับว่าตนเป็นคนซื่อสัตย์ต่องานของเขาตอนที่ซุนม่ออยู่ในสำนักงาน
“ข้ามาจากที่ทำงานเดียวกับซุนม่อ ดังนั้นข้าจึงต้องใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบนี้”
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้โจวซานอี้ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ซุนม่ออายุเพียง 20 ปี แต่เขามาถึงระดับนี้แล้ว เขาน่าทึ่งจริงๆ
แน่นอนว่าเขารู้สึกอิจฉาแต่เขาก็รู้สึกชื่นชมซุนม่อไม่น้อยเช่นกัน ถ้าโจวซานอี้คือคนที่คิดแทนซุนม่อ เขาคงหนีไปนานแล้ว เขาจะไม่ได้ทำเช่นเดียวกับซุนม่อ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากโจวซานอี้ +100 กันเอง (420/1,000).
…
หวังซู่มองไปที่อันซินฮุ่ย แล้วถอนหายใจลึกๆ
“ซินฮุ่ย ข้าหวังมาตลอดว่าเจ้าจะเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้ แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถเห็นมันเกิดขึ้น เจ้าใจอ่อนเกินไป”
อันซินฮุ่ยเงียบลง
“อาจารย์หวัง นั่นไม่เป็นความจริง ดีที่สุดที่คนเลือดเย็นอย่างข้าจะมีน้อยลงไปบ้าง!”
ซุนม่อยิ้มเย้ยหยันตัวเอง พูดกับอันซินฮุ่ย
ด้วยสติปัญญาของอันซินฮุ่ย นางจะไม่รู้วิธีแก้ไขสถานการณ์ได้อย่างไร เป็นแต่เพียงว่านางไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้ นางไม่ต้องการปฏิบัติต่อคนเหล่านี้อย่างเลวร้าย
นางยังคงพยายามหาทางออกที่ดีที่สุดให้ทั้งสองฝ่าย แต่ความจริงนั้นช่างโหดร้าย
“อาจารย์ซุน ทำได้ดีมาก!”
หวังซู่ให้กำลังใจ
“ซุนม่อ คราวนี้เจ้าจะทำให้หลายคนไม่พอใจ!”
จินมู่เจี๋ยเดินเข้ามาด้วยท่าทางกังวล
“ไม่เป็นไร!”
ซุนม่อยักไหล่
“แต่ถ้าข่าวแพร่ออกไป มันจะมีผลกระทบต่อชื่อเสียงของเจ้า!”
กู้ซิ่วสวินก็กังวลเช่นกัน คนที่ถูกไล่ออกคงจะพูดเรื่องแย่ๆ เกี่ยวกับซุนม่อเป็นแน่
“มหาคุรุที่มีแรงบันดาลใจสูงส่งจะหยุดก้าวหน้าเพียงเพราะเสียงแมลงวันรบกวนได้อย่างไร?”
ซุนม่อหัวเราะ
รอยยิ้มของเขาไร้การควบคุม มั่นใจ และเต็มไปด้วยความรู้สึกกล้าหาญ!
ชิ้ว!
รัศมีมหาคุรุปะทุขึ้นและจุดแสงสีทองเจิดจ้าสาดส่องออกไปทุกทิศทุกทาง ตกกระทบมหาคุรุคนอื่นๆ ทำให้พวกเขามีพลัง
“เจ้าใช้คำแนะนำล้ำค่า อีกแล้วเหรอ?”
กู้ซิ่วสวินพูดไม่ออก แต่ทำไมนางถึงรู้สึกว่าเขาดูเท่มาก? โดยเฉพาะรอยยิ้มของเขา มันดูน่าหลงใหลมาก
เฮ้อ นางไม่สามารถละสายตาได้เลยจริงๆ
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ กู้ซิ่วสวินก็รู้สึกประหลาดใจและมองไปที่อันซินฮุ่ยซึ่งอยู่ข้างๆนาง นางตระหนักว่า อันซินฮุ่ยกำลังมองไปที่ซุนม่อด้วย โดยไม่มีใครสามารถเข้าไปขวางสายตานางได้
"พูดได้ดี!"
จินมู่เจี๋ยกล่าวชื่นชม
“ฮ่าฮ่า ถูกต้อง เมื่อเราเจอแมลงวัน เราควรตบมันให้ตายซะ!”
หวังซู่ตบไหล่ซุนม่อแล้วจากไป หัวเราะออกมาดังๆ
ติง!
คะแนนความประทับใจที่น่าพอใจจากหวังซู่ +100 ความเคารพ (1,100/10,000).
…
ในคฤหาสน์ของตระกูลจาง คนรับใช้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเกินไป
“ซุนม่อ! ไม่มีทางที่เราจะคืนดีกันได้!”
จางฮั่นฟูตะโกนและทุบแจกันลายครามที่มีค่าที่สุดในห้องหนังสือของเขาลงบนพื้น
“นายผู้เฒ่า โปรดใจเย็น!”
ภรรยาน้อยของเขาปลอบใจเขา แต่พอนางเข้ามาใกล้ จางฮั่นฟูก็ตบหน้านาง
“ออกไป!”
จางฮั่นฟู ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว
“เล่าจาง อย่าโกรธอีกต่อไปเลย!”
กวนซานเข้ามา
“เป็นยังไงบ้าง? เจ้าได้ติดต่อกับพวกเขาหรือไม่”
จางฮั่นฟูถามอย่างกังวลใจ
"ข้าติดต่อแล้ว เราจะมีการเรียกร้องในช่วงบ่าย หากซุนม่อไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขของเรา เราจะหยุดงาน”
กวนซานได้รับการพิจารณาให้อยู่ในตำแหน่งที่สองในกลุ่มของจางฮั่นฟู หาก จางฮั่นฟู มีคำแนะนำใดๆ เขาจะเป็นผู้สื่อสารข้อความนั้น
“เอาล่ะ เราจะทำให้แน่ใจว่าซุนม่อจะต้องเสียใจในเรื่องนี้ เขากล้าดียังไงมาทำให้ข้าลำบาก! แค่รอก่อน!”
สีหน้าของจางฮั่นฟู นั้นโหดเหี้ยม
…
ซุนม่อไปทานอาหารกลางวันในโรงอาหารของโรงเรียน หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามใหญ่ที่มีเนื้อเยอะเสร็จ เขาก็มุ่งหน้าไปยังประตูโรงเรียน
"อาจารย์!"
หลี่จื่อฉีวิ่งไล่ตามเขา ตามด้วยเด็กสาวมะละกอ
“ไปฝึกฝนที่ตำหนักซะ!”
ซุนม่อสั่ง
“จางฮั่นฟู จะสร้างปัญหาในตอนบ่ายใช่หรือไม่?”
ไข่ดาวน้อยถาม
“ผู้ชายคนนั้นมีอารมณ์ร้อนและไม่ชอบให้เสียเปรียบ มีโอกาสสูงที่เขาจะมาสร้างปัญหาในตอนบ่าย!”
ซุนม่อยิ้มและลูบหัวของลู่จื่อรั่วระหว่างทาง
“ระบบ เปิดหีบสมบัติ!”
ซุนม่อเพิ่งได้รับหีบสมบัติสีเงินสองใบ และแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดมัน
แสงสีเงินหายไปในพริบตา ทิ้งผลไม้ที่สวยงามไว้เบื้องหลัง
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับผลดาราจันทร์หนึ่งผล!”
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก ตอนนี้เขาอยู่ที่ขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์และไม่สามารถพัฒนาได้มากนักจากการกินผลไม้นี้
“ว่าต่อไป!”
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับตราสัญลักษณ์ครั้งเดียว”
ซุนม่อเห็นว่าเป็นเวลาสิบปีและรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาก็ปลอบใจตัวเองว่ามันก็ไม่เลวเหมือนกัน!
“หัวหน้าแผนกซุน!”
เมื่อลุงฉินเห็นซุนม่อ เขาก็โผออกไปทักทายเขาทันที
"ท่านกำลังจะไปไหน?"
“ข้าไม่ไปไหน!”
ซุนม่อเริ่มรอ
ลุงฉินมีไหวพริบและนำเก้าอี้มาอย่างรวดเร็ว
…
เมื่อจางฮั่นฟูมาถึงโรงอาบน้ำหัวชิง เขาตระหนักว่ามีผู้คนจำนวนมากอยู่ที่นี่แล้ว นอกจากครูแล้วยังมีนักเรียนอีกจำนวนมากเช่นกัน
“อาจารย์ใหญ่จาง สวัสดีตอนบ่าย!”
“คราวนี้เราต้องโค่นซุนม่อลงให้ได้!”
“ครูใหม่ที่หูยังเปียกคิดว่าเขาคือท้องฟ้าของสถาบันจงโจว!”
มหาคุรุไม่พอใจมากและบ่น
จางฮั่นฟูรู้สึกตื่นเต้นมาก ใช่ นี่คือความโกรธที่เขาต้องการ ความสามัคคีที่แข็งแกร่งนี้
เวลา 13.00 น. จางฮั่นฟูรวบรวมผู้นำสองสามคนเข้าด้วยกัน
“ทุกคนมาพร้อมที่นี่หรือยัง?”
จางฮั่นฟูเหลือบมอง มีคนประมาณ 400 คนหรือมากกว่านั้น
“ยังมีอีกประมาณ 50 คนที่ยังไม่ได้มา ซึ่งจากจำนวนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าจะไม่มา 31 คน ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เหลือ พวกเขาอาจจะกำลังมา!”
กวนซานตอบกลับ
“ระหว่างทาง? เห็นได้ชัดว่าพวกเขากลัวซุนม่อและไม่กล้ามา!”
“พวกเขาแค่ต้องการได้รับผลประโยชน์แต่ไม่ต้องการมีส่วนร่วมใดๆ คนพวกนี้มันขยะจริงๆ!”
“พวกเขาเป็นคนที่ไม่คู่ควรที่จะร่วมงานด้วย!”
ผู้นำไม่กี่คนด่าออกไป พวกเขาทั้งหมดภักดีต่อจางฮั่นฟูอย่างมาก และถ้าเขาโชคไม่ดี ก็จะไม่มีใครไว้ชีวิตพวกเขา ดังนั้นพวกเขาทำได้เพียงเดินต่อไปตามเส้นทางเดิมจนถึงที่สุด
“ไม่ต้องห่วง เมื่อข้าขึ้นสู่ตำแหน่ง ข้าจะไล่คนเหล่านี้ออกทั้งหมด!”
จางฮั่นฟูกัดฟันของเขา นอกจากแสดงความเกลียดชังอย่างยิ่งต่อผู้คนที่ไม่ได้มา เขายังเตือนผู้นำที่นี่ว่าอย่าคิดที่จะถอยหนีในนาทีสุดท้าย
“อาจารย์ใหญ่จาง เราควรออกเดินทางได้แล้ว!”
กวนซานแนะนำ
“ทุกคน ในอนาคตเราจะมีความสุขกับชีวิตหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับวันนี้!”
จางฮั่นฟูมองไปที่พวกเขา
“ตราบใดที่ข้า จางฮั่นฝู อยู่ในตำแหน่ง ข้าจะไม่ปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างเลวร้าย!”
“อาจารย์ใหญ่ เจ้าพูดแรงเกินไปแล้ว!”
พวกเขาไม่กี่คนรีบตอบอย่างนอบน้อม
“แคก แคก!”
จางฮั่นฟู ไอออกมาเล็กน้อยแล้วประกาศด้วยน้ำเสียงที่กระฉับกระเฉงว่า
“อันซินฮุ่ยถูกคนแซ่ซุนเป่าหูทำให้ชื่อเสียงของสถาบันจงโจวได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง เพื่อให้แน่ใจว่าโรงเรียนแห่งนี้ซึ่งมีประวัติศาสตร์ยาวนานถึง 1,000 ปีจะไม่ล่มสลาย เราต้องกำจัดผู้ชายที่น่ารังเกียจ สร้างบรรยากาศ และนำชื่อเสียงของโรงเรียนกลับมา!”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ฝูงชนก็ตะโกนไล่หลังเขา
“กำจัดคนน่ารังเกียจ สร้างบรรยากาศ และนำชื่อเสียงของโรงเรียนกลับมา!”
กวนซานยืนอยู่ข้างหลังจางฮั่นฟู ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่สบายและรำคาญเล็กน้อย (เจ้ากำลังพูดอย่างชอบธรรม แต่เจ้าแค่ทำสิ่งนี้เพื่อผลประโยชน์ของเจ้าเอง)
จางฮั่นฟูมองไปที่ผู้นำไม่กี่คน สำหรับเรื่องดังกล่าว เขาต้องอยู่ข้างหลังโดยธรรมชาติเพื่อเฝ้าป้อมและไม่เป็นผู้นำ
“ให้ข้าทำ!”
กวนซานนำทุกคนไปที่สถาบันจงโจว ขณะที่พวกเขายังคงตะโกนคำขวัญ ผู้คนที่อยู่สองข้างทางก็ตื่นตระหนก ทุกคนออกมาดูความโกลาหล
ดังนั้น การเดินขบวนจึงดูยิ่งใหญ่มากขึ้น
