บทที่ 483  อาคารหายาก โรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืด

 บทที่ 483  อาคารหายาก โรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืด

“เฉียนตวนและหวังเฉา มีปัญหาที่คล้ายกัน ทักษะฝีมือของพวกเขานั้นธรรมดาและไม่สามารถเป็นไปตามความคาดหวังของพวกเขาได้!”

ซุนม่อพูดขึ้น

“ข้อกำหนดของอาจารย์ซุนรุนแรงจริงๆ!”

เฉาเสียนแกล้ง

"ต่อไป!"

เยี่ยหรงป๋อแสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็นและฟังอย่างจริงจัง

“อันที่จริง ด้วยความถนัดของพวกเขา ความก้าวหน้านี้ก็ไม่เลว อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เข้าร่วมการสอบคัดเลือกมหาคุรุระดับ 1 ดาว พวกเขาได้เห็นอัจฉริยะมากเกินไป และสภาพจิตใจของพวกเขาก็เสียสมดุลนำไปสู่การปฏิเสธตนเอง”

ซุนม่อยักไหล่

นี่เป็นเหมือนนักเรียนชั้นนำในเมืองเล็กๆ ที่เข้าเรียนในโรงเรียนชั้นนำของจังหวัด คู่แข่งของพวกเขาดีกว่าหลายเท่า และพวกเขาจะได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวงจนพวกเขาสงสัยในชีวิตของพวกเขา

“จากที่เจ้าพูด พวกเขาไม่มีข้อดีเลยเหรอ?”

เฉาเสียนถาม

"พวกเขามี  เฉียนตวนและหวังเฉาเป็นคนประเภทที่กล้ายอมรับความผิดพลาดและเปลี่ยนแปลงเมื่อทำผิด เมื่อพวกเขาพบกับความพ่ายแพ้ พวกเขาจะเริ่มครุ่นคิดถึงวิธีแก้ปัญหาในทันที”

ซุนม่อชมเชยว่า

“อย่างน้อยที่สุดคนอย่างพวกเขาก็ประสบความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ บ้าง”

เยี่ยหรงป๋อพยักหน้าด้วยความชื่นชมอย่างมากสำหรับคำตอบของซุนม่อ

“หลังจากได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด ตอนนี้ข้ารู้สึกอยากได้พวกเขาจริงๆ”

เฉาเสียนจ้องไปที่ซุนม่อ อยากรู้ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

“อาจารย์ใหญ่เฉาชอบพูดด้วยอารมณ์ขันมาก เนื่องจากสถาบันว่านเต้ามีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง และเนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่ท่านต้องสร้างผลลัพธ์อย่างรวดเร็ว ท่านจึงไม่มีเวลาที่จะเลี้ยงดูผู้คนใหม่ๆ มันจะดีกว่าถ้าท่านไปหาอาจารย์ที่เก่งๆ ที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว”

ซุนม่อไม่เชื่อว่าเฉาเสียนจะเป็นอิสระถึงขนาดออกตามดึงตัวเฉียนตวน เป็นเพราะอัตราส่วนต้นทุนต่อประสิทธิภาพที่สูงเกินไป

เฉาเสียนปรบมือทำให้เยี่ยหรงป๋อจ้องมอง เขาเป็นอาจารย์ใหญ่และมันคงทำให้เขาดูน่าประทับใจน้อยลงหากเขายังคงพูดว่าเขาต้องการดึงตัวใครสักคน ดังนั้นเขาต้องการให้เยี่ยหรงป๋อทำแทน

ติง!

คะแนนประทับใจจากเฉาเสียน +50 เป็นกันเอง (690/1,000).

“อาจารย์ซุน…”

เยี่ยหรงป๋อเพิ่งปรับเสียงของเขาและเรียกซุนม่อ เมื่อเขาถูกขัดจังหวะ

“อาจารย์ใหญ่เฉาและอาจารย์เยี่ย เรารู้สึกเป็นเกียรติที่ท่านมาที่นี่ ทำไมท่านไม่มาหาข้าเพื่อรำลึกความหลังล่ะ”

อันซินฮุ่ยก็มา ถัดจากนางคือจินมู่เจี๋ย

“อาจารย์ซุน ขอแสดงความยินดีที่ได้อันดับหนึ่ง!”

จินมู่เจี๋ยยิ้ม เมื่อนางผ่านมาก่อนหน้านี้ นางได้ยินใครบางคนเรียกชื่อซุนม่อ เมื่อสังเกตเห็นว่าคือเฉาเสียนและเยี่ยหรงป๋อ นางรีบให้นักเรียนสองคนไปเรียกอันซินฮุ่ยในขณะที่นางอยู่ข้างหลังเพื่อจับตาดูสถานการณ์

สิ่งต่างๆ กลับกลายเป็นอย่างที่นางคาดไว้ เฉาเสียนและเยี่ยหรงป๋อมาเพื่อดึงตัวซุนม่อ นอกจากนี้ข้อเสนอที่พวกเขาทำนั้นสูงมาก

อันซินฮุ่ยจ้องมองไปที่กล่องไม้เล็กๆ ในมือของซุนม่อ นางได้ยินจากจินมู่เจี๋ยว่า เฉาเสียนได้มอบผลดาราจันทร์ให้ ซุนม่อเป็นของขวัญ เขาใจกว้างมาก

อย่างไรก็ตามซุนม่อปฏิเสธเขา

“อาจารย์ใหญ่อัน ขอโทษที่พูดขวานผ่าซาก เจ้ากำลังฆ่าพรสวรรค์ของเขาโดยใช้สถานะของเจ้าที่เป็นคู่หมั้นของเขาเพื่อบังคับให้เขาอยู่ในโรงเรียนของเจ้า”

เฉาเสียนไม่สามารถใส่ใจที่จะพูดสิ่งต่างๆ อย่างมีชั้นเชิง เนื่องจากอันซินฮุ่ยมา เขาจึงมุ่งตรงเข้าประเด็น

“อาจารย์ใหญ่เฉา ท่านคิดผิดแล้ว อาจารย์ซุนคือความหวังของสถาบันจงโจว ที่จะฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ ทั้งท่านปู่ของข้าและข้าให้ความสำคัญกับเขามาก!”

อันซินฮุ่ยตอบโต้

“ยังไม่ทราบว่าสถาบันจงโจว จะยังคงอยู่ในระดับสามได้ ในปีหน้าหรือไม่!”

ริมฝีปากของเฉาเสียนกระตุก

“มาเข้าประเด็นกันเถอะ เจ้าจะยอมเสียซุนม่อไปเพื่ออะไร?”

ในโลกของมหาคุรุ เมื่อเกิดสถานการณ์เช่นนี้ ฝ่ายที่เกี่ยวข้องจะให้ผลประโยชน์บางอย่างแก่โรงเรียนเพื่อตามดึงตัวครูคนใดคนหนึ่ง มันเหมือนกับว่านักฟุตบอลย้ายไปมาระหว่างสโมสร

“ข้าขอโทษ อาจารย์ซุนไม่ใช่แค่ครูของสถาบันจงโจว เขาเป็นหนึ่งในเจ้าของโรงเรียนด้วย ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าเขาจะอยู่หรือไม่”

อันซินฮุ่ยปฏิเสธโดยไม่ลังเลใดๆ

"ยอดเยี่ยม!"

เมื่อจินมู่เจี๋ยและเยี่ยหรงป๋อได้ยินสิ่งนี้ ทั้งคู่ก็อดไม่ได้ที่จะให้กำลังใจ

อันซินฮุ่ยมีไหวพริบมาก ไม่เพียงแต่นางไม่ประพฤติตัวด้วยท่าทีที่เหนือกว่าเท่านั้น นางยังกล่าวอย่างเป็นทางการว่าซุนม่อเป็นหนึ่งในเจ้าของโรงเรียน

สิ่งนี้ไม่เพียงแสดงว่านางกำลังจะทำตามข้อตกลงการแต่งงานนี้ นางยังยอมรับว่าครึ่งหนึ่งของสถาบันจงโจวเป็นสินสอดของนาง ผู้ชายคนไหนจะทนได้

นอกจากนี้ เฉาเสียนยังเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันว่านเต้า ต่อหน้าบุคคลที่มีชื่อเสียง อันซินฮุ่ยจะไม่สามารถคืนคำพูดของนาง มิฉะนั้นชื่อเสียงของนางในโลกแห่งมหาคุรุจะตกต่ำลง

“…”

เฉาเสียนพูดไม่ออก รู้สึกเสียใจและผิดหวัง

ตอนนี้เขาจะตามดึงตัวซุนม่อได้อย่างไร?

แม้ว่าเขาจะมอบส่วนหนึ่งของสถาบันว่านเต้าให้ซุนม่อได้ แต่เขาก็ยังหาผู้หญิงสวยเทียบอันซินฮุ่ยกับซุนม่อไม่ได้

ได้ทั้งสาวงามและอาชีพ ใครจะสามารถปฏิเสธการสิ่งล่อใจนี้ได้?

เยี่ยหรงป๋อและจินมู่เจี๋ยมองซุนม่อ และสังเกตว่าเขายังคงสงบ ดูเหมือนจะไม่ร่าเริงเลย ราวกับว่าเขาได้ยินใครซักคนถามว่ากินอะไรเป็นมื้อเที่ยง

“สภาพจิตใจของเขามั่นคงจริงๆ!”

เยี่ยหรงป๋อรู้สึกมีอารมณ์มากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในทางกลับกัน จินมู่เจี๋ยเป็นผู้หญิงและพิถีพิถัน นางตระหนักว่าซุนม่อดูเหมือนจะไม่สนใจว่าเขาจะสามารถแต่งงานกับอันซินฮุ่ยได้หรือไม่

อันซินฮุ่ยแอบชำเลืองมองซุนม่อ เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นใดๆ นางจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ การเดาของนางถูกต้อง เสี่ยวม่อม่อไม่ได้หลงใหลและหลงรักนางเหมือนเมื่อครั้งยังเด็กอีกต่อไป

“อาจารย์ซุน คราวหน้าขอเชิญมากินข้าวด้วยกันนะ!”

เฉาเสียนกล่าว

เนื่องจากอันซินฮุ่ยอยู่ที่นี่จึงไม่สะดวกที่จะพูดคุย เฉาเสียนจึงตัดสินใจยอมแพ้ในวันนี้

ในพริบตา เหลือเพียงสี่คนข้างแปลงดอกไม้

ซุนม่อมองไปรอบๆ มีหลี่จื่อฉี, อันซินฮุ่ยและจินมู่เจี๋ย พวกนางล้วนเป็นสาวงามที่มีทั้งหน้าตาและความสามารถ แต่ละคนต่างก็มีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง

ในท้ายที่สุด สายตาส่วนใหญ่ของซุนม่อยังคงจับจ้องไปที่จินมู่เจี๋ย ผู้หญิงที่ชอบสะสมกระดูก นางเป็นคู่นอนในอุดมคติ!

ซุนม่อไม่ใช่คนวิปริต แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะไม่ใช่ลูกศิษย์ของเขา แต่เขาก็จะไม่พัฒนาไปสู่เด็กสาวอายุต่ำกว่า 20 ปี สำหรับอันซินฮุ่ย ท่าทางเหมือนเทพธิดาของนางแข็งแกร่งเกินไป ถ้าพวกเขาอยู่ในยุคปัจจุบัน ซุนม่อคงไม่มีโอกาสแม้แต่จะสนทนากับนาง ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกที่ไม่จริงจังเสมอเมื่ออยู่กับนาง

จินมู่เจี๋ยดีกว่า รูปร่างของนางช่างยอดเยี่ยมราวกับลูกพีชสุก แค่เหลือบมองนางก็ทำให้แข็งไปสามวัน

อันซินฮุ่ยลังเลมากไม่รู้ว่านางควรพูดอะไร ความโปรดปรานที่ซุนม่อแสดงนั้นยิ่งใหญ่เกินไปในการตัดสินใจของเขาที่จะไม่จากไป นางควรจะแสดงท่าทางบ้างไหม?

“อาจารย์ซุน การสร้างโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดเสร็จสมบูรณ์แล้ว อยากพาพวกเราไปดูบ้างไหม”

จินมู่เจี๋ยแนะนำ

"ซินฮุ่ยบอกว่าเจ้ายังไม่กลับมา นั่นเป็นเหตุผลที่นางไม่อนุญาตให้ข้าไปดู!”

“ความฉลาดทางอารมณ์ของอาจารย์จินสูงมาก!”

หลี่จื่อฉีแอบชื่นชมจินมู่เจี๋ยกำลังบอกซุนม่อว่าสถานะของเขาในใจของ อันซินฮุ่ยนั้นสูงมาก

“งั้นก็ไปด้วยกัน!”

ซุนม่อก็ต้องการตรวจสอบเช่นกัน

ฝาครอบที่ล้อมรอบโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดยังไม่ถูกถอดออก แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะซ่อนมันอีกต่อไป อาคารนี้สร้างขึ้นโดยใช้อัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืดสูงเจ็ดชั้น จากลักษณะภายนอก มันมีรูปร่างเป็นเสาแปดเหลี่ยมพร้อมกับประติมากรรมนูนทุกประเภท

“สมบัติลับแห่งความมืดน่าทึ่งเกินไป! คิดว่ามัน 'เติบโต' ถึงระดับนี้ด้วยหินวิญญาณและใช้เวลาเพียงครึ่งเดือนเล็กน้อย!”

จินมู่เจี๋ยอุทาน

“ประติมากรรมนูนเหล่านี้ไม่ได้ถูกแกะสลักโดยคน?”

หลี่จื่อฉี รู้สึกประหลาดใจ

"ไม่!"

อันซินฮุ่ยส่ายหัว นางไม่มีเงินพอที่จะจ้างช่างฝีมือ ยิ่งไปกว่านั้น อาจมีช่างฝีมือน้อยกว่าห้าคนในแคว้นจงโจวทั้งหมดที่สามารถแกะสลักประติมากรรมนูนต่ำเช่นนั้นได้

“เคยเข้าไปแล้วเหรอ?”

ซุนม่อยืนอยู่หน้าประตูหิน

"ไม่."

อันซินฮุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพูดว่า

“ข้าอยากจะไปดูสถานที่นี้กับเจ้า!”

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นเราก็มีประทีปสว่างไสวอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ?”

จินมู่เจี๋ยแกล้ง นางต้องการออกไปเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับซุนม่อและอันซินฮุ่ย แต่นางไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของนางได้

ซุนม่อยิ้ม เขาไม่ได้ผลักประตูทันที แต่เปิดใช้งานเนตรทิพย์ของเขาแทน

“โรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืด อาคารแห่งความมืด หลังจากผ่านไป 17 วัน สองในสามก็เสร็จสมบูรณ์ และโครงสร้างภายในบางส่วนกำลังได้รับการปรับปรุง อาคารนี้มีอัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืดเป็นแกนกลาง ดังนั้นเมื่ออัญมณีสูญหายหรือเสียหาย อาคารจะพังทลายลงทันที”

“มีอะไรผิดปกติ?”

จินมู่เจี๋ยขมวดคิ้วเมื่อเห็น ซุนม่อยืนอยู่ตรงนั้นและไม่ขยับเขยื้อน

"ไม่มีอะไร!"

ซุนม่อผลักประตูและเข้าไป

ทางเดินยาวสิบเมตรปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา สุดทางเดินมีห้องโถงใหญ่คล้ายรังผึ้ง มีทางเดินไปยังสถานที่ต่างๆ

“พวกท่านได้ยินอะไรไหม?”

การแสดงออกของหลี่จื่อฉีนั้นน่ากลัว นางรู้สึกได้ถึงเสียงร้องโหยหวนและเสียงคร่ำครวญเจ็บปวด พวกมันส่งเสียงดังมากจนหัวของนางสั่นด้วยความเจ็บปวด

“สงบสติอารมณ์และมีสมาธิ!”

ซุนม่อเตือน

ระดับแรกของโรงฝึกภาพลวงตาคือห้องโถงภาพลวงตา เมื่อมนุษย์เข้ามา พวกเขาจะพบภาพหลอนต่างๆ นานา ถ้าพวกเขาทนได้ กำลังใจของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้น หากทนไม่ได้ พวกเขาจะกลายเป็นคนบ้าและเสียสติ

“ระดับแรกคือสนามทดสอบ ผู้ฝึกฝนสามารถฝึกฝนที่นี่ได้ และระยะเวลาที่พวกเขาสามารถฝึกฝนได้จะขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาสามารถอยู่ในระดับนี้ได้นานเพียงใดโดยไม่เสียสมาธิ”

ซุนม่ออธิบาย

อันซินฮุ่ยและอีกสองคนไม่ได้คิดมากว่าทำไมซุนม่อถึงรู้หน้าที่ของโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืด ท้ายที่สุด สมบัติลับนี้เป็นของสินสงครามของเขา

“ดูเหมือนว่าเราไม่สามารถให้นักเรียนทุกคนเข้ามาฝึกได้”

อันซินฮุ่ยถอนหายใจ อาคารแห่งความมืดไม่ใช่สถานที่ทุกคนสามารถใช้ได้

“ซินฮุ่ย แม้จะไม่มีระดับนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้นักเรียนทุกคนเข้ามา”

จินมู่เจี๋ยส่ายหัวของนาง อันซินฮุ่ยไร้เดียงสาและใจอ่อนเกินไป นี่เป็นกรณีที่อุปสงค์เกินอุปทาน สิทธิ์ในการเข้าถึงอาคารที่หายากเช่นนี้จะต้องมอบให้กับนักเรียนดีเด่นเหล่านั้นอย่างแน่นอน

ทั้งสี่คนขึ้นไปที่ชั้นสอง

นี่คือเวทีประลองขนาดใหญ่ สร้างขึ้นจากหินลึกลับสีดำบางชนิด ไม่มีการตกแต่งใดๆ และดูธรรมดามาก

“นี่คือชั้นสอง มันถูกเรียกว่าโรงฝึกการต่อสู้ภาพลวงตา ใช้สำหรับการต่อสู้ระหว่างผู้ฝึกฝน”

ซุนม่อยังคงมุ่งหน้าขึ้นบันได ไม่มีอะไรให้ดูมากนักบนชั้นนี้

ชั้นสามยังเป็นเวทีประลอง อย่างไรก็ตาม วัสดุก่อสร้างนั้นเป็นหินโปร่งแสงบางชนิด มันดูเหมือนกระจก เมื่อมีคนเหยียบมันจะมีแสงสะท้อนเหมือนมีชีวิต

"ในอนาคต ห้ามนุ่งกระโปรงเด็ดขาด!"

ทั้งหลี่จื่อฉี และอันซินฮุ่ย ใช้มือกดหน้าท้องโดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าที่จะก้าวยาวๆ เนื่องจากการสะท้อนแสง หากพวกเขาก้าวเท้ามาก พวกเขาจะถูกเปิดเผย

“ว้าว ที่นี่ก็ไม่เลว สามารถใช้เป็นห้องลองเสื้อผ้าได้”

จินมู่เจี๋ยยิ้มและหันไปรอบหนึ่ง ชายกระโปรงของชุดครูของนางพลิ้วไหว ขายาวทั้งสองของนางถูกเปิดออกทันที

ซุนม่อรู้สึกผิดหวังมาก เนื่องจากยังเป็นฤดูหนาว จินมู่เจี๋ยจึงสวมกางเกงไว้ด้านใน เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย

“อาจารย์ ระดับนี้มีความลึกซึ้งอะไร? มันคงไม่เป็นแค่เวทีประลองฝีมือใช่ไหม?”

หลี่จื่อฉีประเมินสภาพแวดล้อม