บทที่ 481 ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่รักษามัน!

บทที่ 481 ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่รักษามัน!

รัศมีสีทองเหมือนปรอทที่ไหลเทลงมายังพื้น ปกคลุมทั้งสำนักงานและกระจายไปยังทุกคน

เมื่อแสงสีทองส่องวาบไปทั่วร่างของเขา หัวของเฉินมู่ก็ถูกกระแทกราวกับว่าเขาถูกค้อนขนาดใหญ่ฟาดอย่างแรง จากนั้นเขาก็เดินออกไปราวกับว่าเขาเสียสติ

เมื่อสติของเฉินมู่กลับสู่สมองของเขา เหงื่อเย็นก็ไหลออกมา เปียกโชกหลังของเขาในทันที และเขารีบมองไปทางซ้ายและขวา

"ทุกคนออกมา! ทุกคนออกมา!"

เฉินมู่คิดอย่างเสียไม่ได้ เพื่อที่กฎหมายจะไม่กล่าวโทษทุกคน แต่ความจริงก็ยังทำให้เขาผิดหวัง เพราะมีคนเพียงสามคนเท่านั้นที่ออกมารวมทั้งเขาด้วย

แม้ว่าจะมีเพียงสองก้าว แต่ดูเหมือนระยะห่างระหว่างความเป็นกับความตาย!

"นี่... นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

กลุ่มหัวหน้าของแผนกพัสดุเต็มไปด้วยความสับสนและตื่นตระหนก แม้ว่าพวกเขาจะทำงานในสถาบันจงโจว แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็ตระหนักว่ามีมหาคุรุจำนวนน้อยเกินไปที่พูดถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และพวกเขาแทบไม่เคยเห็นพวกเขาเลย

แม้ว่าพวกเขาเคยเห็นมาก่อน พวกเขาไม่กล้านึกถึงรัศมีมหาคุรุของซุนม่อ เพราะมันเหลือเชื่อพอๆ กับเห็นแมลงสาบที่ครอบครองแผ่นดินใหญ่และจับมนุษย์เป็นทาส

"รัศมีคำลึกซึ้ง?"

หลี่จื่อฉีตกตะลึงและมองไปที่ซุนม่ออย่างตกตะลึง เพราะความตกใจปากของนางจึงอ้าค้าง และลิ้นเล็กๆ ของนางก็เผยอออก

ซุนม่อได้รับคะแนนความประทับใจของหลี่จื่อฉีอีกครั้ง

(ข้ารู้เสมอว่าอาจารย์มีพลังมาก แต่ข้าไม่คิดว่าเขาจะน่าประทับใจถึงขนาดนี้)

(แม้แต่ข้าในฐานะเจ้าหญิง บรรดาแม่เฒ่าทั้งหลายที่สอนมารยาทบอกข้าครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอย่าสบถ แต่ขอโทษ วันนี้ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ!)

รัศมีคำลึกซึ้งนี่คือรัศมีของมหาคุรุซึ่งมีเพียงมหาคุรุระดับสูงเท่านั้นที่สามารถรู้แจ้งได้ ในสถาบันจงโจวทั้งหมด คนที่เชี่ยวชาญรัศมีนี้มีจำนวนนับได้ด้วยมือข้างเดียว

หลี่จื่อฉีมองไปที่ซุนม่อด้วยสายตาตกตะลึง ยกย่อง และให้เกียรติ แต่ท้ายสุดก็กลายเป็นความเคารพบูชา

ครูของข้าเป็นที่หนึ่งในโลกจริงๆ!

ติง!

คะแนนความประทับใจจากหลี่จื่อฉี +500 ความเทิดทูน (23,710/100,000)

“คำลึกซึ้ง...คำลึกซึ้งงั้นหรือ ถูกต้องแล้ว นี่เป็นคำลึกซึ้ง มีเพียงมหาคุรุระดับหกดาวขึ้นไปเท่านั้นที่ทำได้ ข้าโชคดีมากที่ได้เห็นอาจารย์ใหญ่คนเก่าใช้มันเพียงครั้งเดียว จริงๆ ปฏิบัติตามกฎและไม่มีใครสามารถต่อต้านคำสั่งของเขาได้”

ชายชราวัยหกสิบเศษตะโกนด้วยอารมณ์ นึกถึงท่าทางของอาจารย์ใหญ่ชราที่ไม่มีใครเทียบได้

"ไม่ เป็นไปได้เหรอ?"

พนักงานกลุ่มหนึ่งมองซุนม่อด้วยสายตาตกตะลึง ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาทำงานในโรงเรียน พวกเขารู้ว่ารัศมีของมหาคุรุน่ากลัวเพียงใด และยากแค่ไหนที่จะรู้ตัวในทันที แต่ซุนม่อ เขารู้หรือไม่ มัน?

ตุ้บ!

เหมียวลี่คุกเข่าลง

"หัวหน้าแผนกซุน ข้าคิดผิดแล้ว ข้าไม่ควรไปร่วมขบวนนัดหยุดงาน แต่ข้าไม่มีเจตนาอื่นจริงๆ ข้าไปเพื่อร่วมสนุก"

เหมียวลี่คนนี้เป็นหนึ่งในสามคนที่ได้รับอิทธิพลจากคำลึกซึ้ง

"อย่างที่ข้าพูดเมื่อกี้ ข้าเกลียดการโกหกที่สุด!"

ซุนม่อมองไปที่เหมียวลี่

"และข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว เจ้ากลับไม่รักษามัน!"

"ข้าผิดไปแล้ว หัวหน้าแผนก ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าจะทำตามคำแนะนำของท่าน ท่านให้ข้าไปทางตะวันออก รับรองข้าจะไม่ไปทางตะวันตก!"

เหมียวลี่สาบาน

"หัวหน้าแผนกซุน!"

หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยหลี่เป่ามาพร้อมกับชายที่มีความสามารถสองสามคน ทันเห็นเหมียวลี่คำนับและร้องขอความเมตตา

"ลากสามคนนี้ออกมาแล้วหักขา!"

ซุนม่อสั่ง

หลี่เป่าตกตะลึง

"อะไรนะ จะให้ข้าพูดครั้งที่สองเหรอ?"

ซุนม่อจ้องไปที่ผู้ชายแขนขาหนาคนนี้ เขาเป็นคนของหวังซู่ มิฉะนั้นเขาจะใช้ประโยชน์จากหยางไฉเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อแทนที่เขา

หลี่เป่าเคยเห็นโลก แต่เมื่อซุนม่อจ้องมาที่เขาอย่างดุดัน เขาก็กลัวจริงๆ แล้วก็โบกมือ

"กำจัดพวกมัน!"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาราวกับหมาป่าและเสือ

"หัวหน้าแผนก ปล่อยข้า!"

"ข้าแค่ไปร่วมสนุก ข้าไม่ได้ทำอะไรให้ท่านเสียใจ!"

"หัวหน้าแผนก ให้โอกาสข้าด้วย!"

เฉินมู่ทั้งสามกำลังร้องไห้อย่างขมขื่น

ในขณะนี้ คนเพียงไม่กี่คนที่ยืนขึ้นก่อนหน้านี้ มองดูชายผู้โชคร้ายทั้งสามนี้ จู่ๆ ก็ดีใจมากที่พวกเขาไม่ได้ปกปิดซุนม่อ และมีความรู้สึกว่ารอดชีวิตหลังจากภัยพิบัติ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถหลบหนีการทดสอบนี้ได้ เฉินมู่ผู้ร้องขอความเมตตาก็แข็งกระด้าง

"ซุนม่อ เราแค่เข้าร่วมในขบวนนัดหยุดงาน และเจ้าหักขาของข้า มันไม่ใจร้อนเกินไปเหรอ? ข้าจะไปหาอาจารย์ใหญ่อัน ที่นั่น!"

“ใครบอกว่าข้าลงโทษเจ้าที่เข้าร่วมการประท้วง”

ซุนม่อหัวเราะเยาะ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้คนครึ่งหนึ่งก็ผงะ ในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งที่เหลือก็เก้อ หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาเข้าใจว่าซุนม่อหมายถึงอะไร และเหงื่อออกอย่างเย็นชา

ซุนม่อกำลังพยายามใส่ร้ายเขา!

"ซุนม่อ เจ้าใส่ร้ายข้าเหรอ?"

เฉินมู่คำราม แก้มของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ

"เฉินมู่ ระวังคำพูดของเจ้า ในฐานะมหาคุรุระดับ 1 ดาว ข้ายอมก้มหัวให้ต่ำขนาดนี้แล้วกลายเป็นคนแบบนี้เหรอ?”

ซุนม่อตะโกนด้วยความโกรธ

"หลี่กง บอกเขาว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง!"

"เฉินมู่รับสินบนและใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของเขาเพื่อจัดญาติของเขาให้ทำงานในโรงเรียน!"

หลี่กงฉลาดมาก เขาคุ้นเคยกับเรื่องของคนเหล่านี้ และเขาไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแค่เปิดปากของเขาเท่านั้น

กลุ่มพนักงานเหงื่อตกราวกับน้ำตก

ทุกคนทำงานในโรงเรียน นานที่สุดคือ 20 ปี และสั้นที่สุดคือ 5-6 ปี พูดตามตรง การรับเงินใต้โต๊ะ การรายงานจำนวนเงินที่ไม่ถูกต้อง และโลภเงินสาธารณะบางส่วนไม่ใช่เรื่องร้ายแรง

แต่ซุนม่ออยากจะพูดจริงๆ เจ้าไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ เจ้าถูกไล่ออกและเจ้าไม่สามารถแม้แต่จะเรียกค่าเสียหาย

"ยังทำอะไรอยู่ หักขาเขา!"

หลี่เปาคำราม ซุนม่อคนนี้เป็นคนโหดเหี้ยมอย่างแน่นอน มหาคุรุคนอื่นๆ ส่วนใหญ่สนใจแต่ชื่อเสียงของพวกเขาและจะไม่ฉีกหน้า แต่คนนี้กัดคนถึงกระดูก

ทุกคนไม่ได้โง่ เมื่อรู้ว่าซุนม่อกำลังฉวยโอกาสสร้างปัญหาและต้องการเปลี่ยนแผนกพัสดุให้กลายเป็นเสาหินโดยสิ้นเชิง จิตใจของหลายๆ คนก็ตื่นตัวในทันที

ถ้ามีคนลงก็ต้องมีคนขึ้นมาบนเวที นี่คือโอกาสแจกเค้ก ถ้าจับได้จะไม่อิ่มเหรอ?

"เฉินมู่ เจ้ากล้าดียังไงมาอ้างความบริสุทธิ์ของเจ้าสำหรับสิ่งที่น่ารังเกียจที่เจ้าทำ"

ชายวัยกลางคนที่มีคางแหลมพุ่งเข้ามาตรงหน้าเฉินมู่ ตบเขาสองครั้ง ไม่ต้องถาม นี่คือใบรับรองความดี

"โอ้ ข้าไม่เห็นเลยว่าเจ้าผู้ชายคิ้วโต ตาโต ประจบประแจงเก่งขนาดนี้"

หลี่กงจ้องมองที่คางแหลมของเขาด้วยสายตาที่ไม่เกรงใจ

ถ้าเขาไม่เข้าสังคม ซุนม่อคงเกลียดคนที่มีคางแหลมแน่ๆ แต่ตอนนี้ เขาชินกับมันแล้ว

ในโลกของผู้ใหญ่ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด มีแต่กำไรเท่านั้น

"ซุนม่อ เจ้าจะต้องตายอย่างเลวร้าย เจ้าต้องการช่วงชิงอำนาจและยึดตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจว แม้ว่าข้าจะเป็นผี ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป ข้าจะฟ้องผู้อำนวยการคนเก่าข้างเตียงของเขา!"

เหมียวลี่คำรามและเริ่มว่าร้ายซุนม่อ

"หุบปาก"

ซุนม่อดุ

ชิ้ว!

รัศมีสีทองปะทุขึ้นอีกครั้ง

เหมียวลี่รู้สึกราวกับว่ามีใครต่อยนางที่ปาก นางอ้าปาก แต่พูดอะไรไม่ออก

"ข้า!"

หลี่เปาเอ่ยคำสบถ ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมา ซุนม่อยังรู้จักรัศมีที่หายากแบบนี้ด้วยเหรอ?

เขาเคยเป็นครูแต่ไม่ประสบความสำเร็จในการสอนและทางการศึกษาเขาเลยเปลี่ยนมาเป็น รปภ. อาศัยเส้นสายบ้างก็ถือว่าทำได้ดี

เพราะเขาเคยเป็นครูมาก่อน เขาจึงเข้าใจความสุดยอดของรัศมีนี้!

ซุนม่อมองดูทันที

“เอ่อ ข้าไม่ได้แช่งเจ้า ข้าแค่อุทานด้วยความตกใจ จะ…เจ้าน่าประทับใจเกินไป!”

หลี่เป่าอดไม่ได้ที่จะประหม่า แม้ว่าซุนม่อจะยังเด็ก แต่รัศมีของเขาก็แข็งแกร่งมาก แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาเป็นคนอำมหิตเด็ดขาด

"ให้ตายเถอะ สมกับชื่อหมาดำซุนจริงๆ!"

หลี่เปาเชื่อมั่นว่ายังไงก็ตาม เขาไม่สามารถยุ่งกับคนแบบนี้ได้

"เจ้าห้าคน ยื่นใบลาออกได้!"

หลังจากพูดจบ ซุนม่อก็ลุกขึ้นและจากไป

"ข้า……"

มีคนไม่เต็มใจและต้องการวอนขอความเมตตา อย่างไรก็ตาม เขาถูกห้ามโดยอีกคนที่อยู่ข้างๆ

"หยุดพูด เจ้าต้องการที่จะพัวพันกับเราหรือ?"

"ชนะเป็นราชา แพ้เป็นโจร ยอมรับชะตากรรมซะเถอะ!"

"เฮ้ หลี่กงก้าวหน้าขึ้นมากในเวลานี้"

คน 5 คนถูกลงโทษเพื่อเป็นตัวอย่างแก่คนอื่นๆ

หลี่กงไล่เขาออกไป จากนั้นเขาก็โค้งคำนับและมีสีหน้าอ่อนน้อมถ่อมตน

“ท่านหัวหน้าแผนก ท่านน่าทึ่งจริงๆ หลังจากข่าวแพร่ออกไป อย่างน้อยพนักงานธรรมดาที่ทำงานในโรงเรียน หากพวกเขาต้องการเข้าร่วมในเดินขบวน พวกเขาต้องชั่งใจว่าจะรับผลที่ตามมาได้หรือไม่

หลี่กงชมเชย

"เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับกวนซานบ้างไหม?"

นี่คือเหตุผลหลักว่าทำไมซุนม่อจึงตามหาหลี่กง ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ค่อยดี แต่เขาเก่งเรื่องการกลมกลืน และเขาก็เก่งในการรวบรวมข้อมูล

"เขามีลูกนอกสมรส!"

หลี่กงพูดในสิ่งที่เขารู้ และโดยทั่วไปก็พูดในสิ่งที่เขารู้

"ติดตามสถานการณ์ของโรงเรียนต่อ ถ้ามีปัญหาอะไรให้รายงานโดยเร็วที่สุด!"

ซุนม่อสั่ง

“ข้าจะจัดการให้!”

หลี่กงตื่นเต้นมาก ยิ่งซุนม่อปีนขึ้นไปสูง ตำแหน่งของเขาก็จะยิ่งมั่นคงมากขึ้นเท่านั้น

"ไปกันเถอะ!"

ซุนม่อพูดกับหลี่จื่อฉี

หลี่กงคำนับเพื่อส่งพวกเขาออกไป เขายืดหลังตรงหลังจากที่เงาของซุนม่อลับหายไปหมดแล้ว ซุนม่อผู้เด็ดขาดแสดงตัวในสำนักงานก่อนหน้านี้ทำให้เขาตกตะลึง

นี่แหละรูปแบบของผู้นำ!

ในตอนนี้หลี่กงรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่เขาไม่ได้ต่อต้านซุนม่อเมื่อปีที่แล้ว มิฉะนั้นตอนนี้เขาคงกลายเป็นศพไปแล้ว

"ซุนม่อ บางทีเจ้าอาจนำสถาบันจงโจวกลับไปสู่รายชื่อเก้าสถาบันยิ่งใหญ่และฟื้นฟูความยิ่งใหญ่ให้สำเร็จได้!"

หลี่กงบ่นพึมพำ!

ติง!

คะแนนความประทับใจที่น่าพอใจจากหลี่กง +200 เป็นมิตร  (656/1000)

ซุนม่อเดินผ่านสวนกำลังจะไปหาเริ่นเหล่าหลางซึ่งเป็นงูเจ้าถิ่นในจินหลิงและการหาลูกนอกสมรสก็ไม่มีปัญหา

"เจ้าคิดว่าข้าเลือดเย็นหรือเปล่า?"

ซุนม่อมีประสบการณ์การเมืองในสำนักงานมาก่อนเช่นกัน แต่ทั้งหมดเป็นการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ มากที่สุด เขาทะเลาะและถูกใส่ร้ายไม่กี่ครั้ง เขาจะขาหักได้อย่างไรเหมือนทุกวันนี้

"ไม่เลย!"

หลี่จื่อฉีกระพริบตาของนาง ในฐานะองค์หญิงแห่งราชวงศ์ นางเคยเห็นการต่อสู้ทางการเมืองที่นองเลือดมาก่อน นอกจากนี้ การกระทำของซุนม่อก็เหมือนกับการดูแลทาสที่เสื่อมทรามเพียงไม่กี่คน ย่อมไม่มีปัญหาเลย

ถ้าเป็นลู่จื่อรั่วจะต้องมีความเห็นอกเห็นใจอย่างท่วมท้นอย่างแน่นอน

"เฮ้อ วิธีคิดของข้ายังแตกต่างจากคนพื้นเมืองแผ่นดินใหญ่!"

ซุนม่อถอนหายใจ เพื่อชดเชยสิ่งนี้ เขาควรเลี้ยงกลุ่มสาวใช้แสนสวยและนางโลมตามบ้านเพื่อความสนุกสนานหรือไม่? แต่เขาอาจจะถูกอันซินฮุ่ยทุบตีจนตายหรือเปล่า?

"ซุนม่อ?"

ซุนม่อรู้สึกเสียสมาธิเมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกเขา เมื่อหันกลับมา เขาก็เห็นเยี่ยหรงป๋อ ซึ่งเขาไม่ได้เห็นมานานกำลังเดินผ่านมาอย่างรวดเร็ว ข้างหลังเขาคืออาจารย์ใหญ่ของสถาบันว่านเต้า

"อาจารย์ซุน ยินดีที่ได้รู้จัก!"

เฉาเสียนมองซุนม่อด้วยรอยยิ้ม และยิ่งมอง เขาก็ยิ่งพอใจ เฮ้ อาจารย์ที่ดี ทำไมไม่เป็นพืชผลจากนาของเขาเองล่ะ?

ไม่ ข้าต้องดึงตัวเขาให้ได้!