ตอนที่ 131 ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า
ตอนที่ 131 ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า
บุหรงกางปีกสีแดงขนาดใหญ่ของเขาและบินไปเหนือป่าโดยมีไอร่าอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เมื่อมองลงไปก็เห็นป่าได้ชัดเจนมาก
ในไม่ช้าพวกเขาก็พบเชร์
เชร์ได้รับบาดเจ็บ กลิ่นเลือดดึงดูดอสูรร้ายในป่า พวกเขาเป็นสัตว์ร้ายขนาดใหญ่คล้ายจะเป็นหมีดำ ร่างกายปกคลุมไปด้วยขนสั้นสีดำและดุร้ายมาก
เชร์ต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการทำให้อสูรเหล่านั้นล้มลง
บุหรงมาถึงที่เกิดเหตุ ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ ไอร่าก็หลุดออกจากอ้อมแขนของเขาและวิ่งไปหาเชร์
“ไอร่า เจ้ามาที่นี่ทำไม” เชร์ตกใจมาก
เขารีบเช็ดเลือดออกจากร่างกายและเอื้อมมือไปกอดหญิงสาวตัวน้อยที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ไอร่าไม่สนใจกลิ่นเลือดที่ติดตัวเขาเลย เธอลูบหน้าอกของเขาอย่างเสน่หา “ข้าเป็นห่วงเจ้า จึงขอร้องให้ท่านบุหรงช่วยพาข้ามาหาเจ้า”
เชร์เงยหน้าขึ้นมองบุหรงและพูดด้วยความขอโทษ “ข้าทำให้ท่านลำบากแล้ว”
...
บุหรงพบว่าความใกล้ชิดของพวกเขาทำให้เขามืดมัว
“เธอช่างเจ็บแสบนัก หากวันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี ข้าก็คงไม่ใส่ใจ”
ไอร่าเงยหน้าขึ้นมองจากอ้อมแขนของเชร์ “ข้ารับปากท่านว่าจะทำไก่ฟ้าย่างตัวใหญ่สองตัวให้เขาคืนนี้ หากเขาเต็มใจพาข้ามาพบเจ้า”
อย่างไรก็ตาม บุหรงกล่าวว่า “เป็นเกียรติของเจ้าที่ข้าชอบไก่ฟ้าย่างของเจ้า หากผู้อื่นเสนอให้ข้าเช่นนี้ ข้าไม่มีทางสนใจ”
บุหรงทนไม่ได้ที่เห็นพวกเขาสนิทสนมกัน เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วบินหนีไป
ก่อนที่จะจากไป เขาไม่ลืมที่จะเตือนไอร่า “อย่าลืมทำไก่ฟ้าย่างให้ข้า เมื่อเจ้ากลับถึงบ้านคืนนี้ด้วยล่ะ”
“เข้าใจแล้ว”
ทันทีที่บุหรงจากไป ไอร่าก็ถามเชร์ทันทีเกี่ยวกับที่อยู่ของธยาน์
เชร์อธิบายสั้น ๆ ว่าธยาน์ปลุกสายเลือดปีศาจของเขาและตกสู่ความบ้าคลั่งได้อย่างไร
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างไม่เป็นทางการ แต่ไอร่าก็ยังคงตกใจ
ไอร่ากล่าวว่า “ธยาน์มาถึงทางตันแล้ว เขาระเบิดออกมา โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะระเบิดออกมาอีกและนำอันตรายมาสู่คนรอบข้าง เราต้องหาเขาให้พบโดยเร็ว และลากเขาออกมาจากทางตันนี้”
เชร์ขมวดคิ้ว “ข้าติดตามกลิ่นของธยาน์มาตลอดทางจนถึงที่นี่ แต่มันก็หายไป ณ ที่นี้ ข้าค้นหาเป็นเวลานาน แต่ไม่พบร่องรอยของเขาเลย”
เป็นเพราะเขาวิ่งไปมาจนบาดแผลของเขาฉีก จากนั้นกลิ่นเลือดก็ดึงดูดอสูรที่ดุร้าย
ไอร่ามองไปรอบ ๆ และรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ดูคุ้นเคย
“ข้าว่าข้าเคยมาที่นี่มาก่อน..”
เชร์รู้สึกประหลาดใจ “เจ้ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ มากับใคร?”
“ไม่นานมานี้ ตอนนั้นธยาน์กับข้า... ใช่แล้ว ธยาน์พาข้ามาที่นี่”
ไอร่าจำได้ขึ้นใจทันที
สถานที่แห่งนี้อยู่ใกล้กับทะเลสาบที่เต็มไปด้วยหิ่งห้อย ครั้งล่าสุดที่ธยาน์พาเธอไปที่ทะเลสาบ พวกเขาผ่านเส้นทางนี้
ไอร่ารีบวิ่งไปในทิศทางของทะเลสาบ
เชร์วิ่งตามเธอทันทีและจับมือเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้ม
ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นทะเลสาบที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของป่า
ทะเลสาบก็สงบ เนื่องจากยังสว่าง หิ่งห้อยจึงยังไม่ออกมา แสงแดดส่องผ่านช่องว่างของใบไม้ ก่อตัวเป็นม่านสีทองบาง ๆ บนทะเลสาบ
น้ำในทะเลสาบสีเขียวเย็นแต่เดิมตอนนี้ดูอบอุ่นเล็กน้อย
ไอร่าหยุดที่ทะเลสาบและมองไปรอบ ๆ เธอไม่เห็นธยาน์เลย
เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง “เขาไม่ได้มาที่นี่เหรอ? ...”
เชร์กลับพูดว่า “เขาอยู่ที่นี่”
“ฮะ?”
“ข้าได้กลิ่นเขา” เชร์ก้มศีรษะลงและมองไปที่ทะเลสาบที่เท้าของเขา ทันใดนั้นเสียงของเขาก็ต่ำลงและจริงจัง “ธยาน์ หยุดซ่อนได้แล้ว ออกมาคุยกันเถอะ”
หลังจากเงียบไปนาน งูเหลือมสีดำก็ค่อย ๆ โผล่ออกมาจากก้นทะเลสาบ
เขากวนทะเลสาบ และม่านทองคำก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วน
ไอร่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ธยาน์ เจ้าอยู่ที่นี่”
งูเหลือมมองลงมาที่เธอ ดวงตาสีดำของเขาเย็นชา “ไอร่า เจ้าไม่ควรมาที่นี่”
“ข้ากังวลเกี่ยวกับเจ้า เจ้ากลับบ้านไปกับข้าได้หรือไม่”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำวิงวอนของไอร่า งูเหลือมก็พูดเพียงอย่างไม่แยแสว่า “ข้าต้องการอยู่ลำพัง”
ไอร่าโพล่งออกมาว่า “อะไรคือการอยู่ลำพัง”
งูเหลือมพูดไม่ออก
ไอร่าไอเบา ๆ “ไม่ว่าเจ้าจะคิดอะไรอยู่ เจ้าบอกเราสิ เราเป็นครอบครัว ไม่ว่าเราจะเผชิญปัญหาอะไรก็ตาม เราควรร่วมมือกันและเผชิญหน้ากับปัญหาไปด้วยกัน”
งูเหลือมลดสายตาลง “ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า เจ้ากลับไปกับเชร์เถอะ”
เขากำลังจะจมสู่ก้นทะเลสาบอีกครั้งเมื่อไอร่าตะโกนว่า “อย่าไป”
ด้วยความตื่นตระหนก เธอลืมไปเลยว่ามีทะเลสาบอยู่ตรงหน้าเธอ เธอแค่วิ่งไปหาธยาน์
ในที่สุดเธอก็ก้าวลงไปในทะเลสาบและตกลงไปในทะเลสาบ
เชร์รีบไปหาเธออย่างรวดเร็ว
หัวใจของธยาน์บีบรัด เขาว่ายน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และใช้หางงูของเขาจับไอร่าไว้
ไอร่ายังคงตกใจ
เธอว่ายน้ำไม่เป็น หากเธอตกลงไปในทะเลสอบตอนนี้ เธอคงจะสำลักน้ำเย็นสองสามอึก หรือแย่กว่านั้นคือจมน้ำตาย
เธอกอดหางงูแน่นขณะมองดูธยาน์และตะโกนว่า “กลับไปกับข้า”
ธยาน์เงียบไป เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มใจที่จะไปกับเธอ
ไอร่าพูดด้วยความโกรธ “หากเจ้าไม่กลับไปกับข้า ข้าจะกระโดดลงทะเลสาบให้จมน้ำตายไปซะเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ธยาน์ก็ตกใจและรีบพูดว่า “อย่าทำอะไรโง่ ๆ”
“เจ้าต้องไม่ต้องการข้าอีกต่อไปแล้ว ข้าก็จะตายให้ดู” ไอร่าดูเหมือนกำลังจะกระโดดลงไปในทะเลสาบได้ทุกเมื่อ
แม้ว่าธยาน์จะรู้ว่าเธอจะไม่จมน้ำตายโดยมีเขาอยู่กับเธอ แต่เขาก็ยังคงหวาดกลัว ด้วยความกลัวว่าเธอจะตกลงไปในทะเลสาบโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาจึงตะโกนว่า “อย่าขยับ จับข้าไว้ให้แน่น ๆ”
หางงูของเขาพันรอบตัวเธออย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้เธอสัมผัสน้ำ
เชร์ซึ่งยืนอยู่ริมทะเลสาบเห็นสิ่งนี้จึงดึงมือของเขากลับไปโดยปริยาย เขาไม่พูดอีกและฝากเรื่องนี้ให้ไอร่าจัดการ
ดวงตาของไอร่าเปลี่ยนเป็นสีแดง “เจ้าไม่กลับไปกับข้า แล้วเหตุใดถึงสนใจข้า ชีวิตของข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้าอีกแล้วไม่ใช่เหรอ ปล่อยข้านะ”
เมื่อเห็นว่าเธออารมณ์เสียแค่ไหน หัวใจของธยาน์ก็ปวดร้าว
เขาพูดเสียงแหบห้าวว่า “อย่าโง่สิ แม้ว่าจะไม่มีข้า แต่เจ้ายังมีเชร์และคอนริ พวกเขาจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี”
“พวกเขาก็ส่วนพวกเขาสิ เจ้าก็คือเจ้า ไม่มีใครแทนที่เจ้าได้”
เธอมองดูธยาน์อย่างดื้อรั้น ซึ่งทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
เขายังคงต่อสู้ดิ้นรนครั้งสุดท้าย “ข้าเป็นสัตว์ประหลาด ข้าจะทำร้ายเจ้า...”
“เจ้าไม่ใช่สัตว์ประหลาด เจ้าคือคู่ครองของข้า คนที่ข้ารัก และจะเป็นพ่อของลูก ๆ ของข้าในอนาคต เจ้าคือครอบครัวของข้า”
ธยาน์มองไปที่ไอร่าด้วยความงุนงง คำพูดของเธอเหมือนกับแสงตะวันที่ทะลุผ่านชั้นเมฆดำและไล่ความมืดอันหนาวเย็นออกไป
ไอร่าเอื้อมมือไปหาเขา ดวงตาสีแดงของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังและความมุ่งมั่น
“กลับบ้านกับข้า”
