ตอนที่ 101 ท่านจะเอาของสิ่งนี้ประมูลแน่หรือขอรับ (อ่านฟรี 24/10/2567)

“ค่าเข้างานคนละ หนึ่งร้อยผลึก” ทหารที่อยู่หน้าประตูกล่าวออกมา

“ทำไมถึงแพงขนาดนั้นล่ะ ?” เย่ซีถามกลับไปด้วยความสงสัย

‘แค่จะเข้าไปด้านในยังต้องเสียตั้งหนึ่งร้อยผลึกเลยรึ ? แล้วแบบนี้จะมีใครอยากเข้าไปกัน’ เย่ซีคิดในใจด้วยความสับสน แต่เมื่อเขาหันไปมองรอบข้างที่มีผู้คนยอมจ่ายกันหมดก็พูดไม่ออกเลยทีเดียว

‘... สงสัยต้องเก็บค่าเข้าที่ดินบ้าง จะดีไหมนะ ?’

“จะเข้าไหม ? ไม่เข้าก็อย่าเกะกะ” ทหารเฝ้าประตูเอ่ยขึ้นมาอีกรอบด้วยท่าทางรำคาญ

เขาเห็นมาเยอะแล้วพวกเรื่องมากแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นคนจากราชวงศ์รึไง ?

“เข้าสิ นี่สองร้อยผลึก” ชายหนุ่มตอบกลับไปพลางยื่นผลึกให้กับอีกฝ่าย หลังทหารที่เฝ้าประตูได้รับผลึกไปแล้วเขาก็ยื่นบัตรผ่านที่ทำจากกระดาษแข็งให้มา บนบัตรมีตราของโรงประมูลกับหมายเลขผู้เข้างานถูกเขียนเอาไว้

หลังได้รับบัตรผ่านมาแล้วทั้งสองคนก็เดินผ่านประตูเข้าไปยังด้านในโรงประมูล ภายในโรงประมูลมีทางเดินยาวกว้างขวางเป็นอย่างมาก ผู้คนมากมายเดินไปมาเต็มทางเดินไปหมด

“ยินดีต้อนรับขอรับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ข้าช่วยไหมขอรับ” มีชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งสองคน เขาสวมชุดพนักงานต้อนรับสีแดงดูเรียบร้อย

“ข้อต้องการเอาของเข้าร่วมประมูล เจ้าช่วยได้ไหม ?” เย่ซีกล่าวความต้องการของเขาออกมา

“ขอข้าดูสิ่งที่ท่านนำมาประมูลก่อนได้ไหมขอรับ พอดีว่ามีผู้คนมากมายที่ต้องการนำสิ่งของเข้าร่วมประมูล แต่ว่าพวกเราต้องคัดคุณภาพด้วยขอรับ” พนักงานกล่าวออกมาด้วยความสุภาพ

เขากลัวเหลือเกินว่าลูกค้าตรงหน้าจะต่อว่าเอาได้ เพราะมีหลายคนมากที่พอได้ยินแบบนี้ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ หาว่าไปดูถูกบ้าง ไปล่วงเกินบ้าง แต่เพราะมันเป็นกฎของโรงประมูลเขาจึงได้แต่แจ้งไปตามตรง ถ้าเขาไม่ทำก็จะเป็นเขานั่นแหละที่ซวยเอง

“ข้าว่าจะเอาเข้าประมูลหลายอย่างอยู่นะ ต้องเอาออกมาให้เจ้าดูทุกอย่างเลยหรือไม่ ?” ชายหนุ่มถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ

เนื่องจากมีผู้คนมากมายที่ผ่านไปมา ถ้าเขาต้องแสดงทุกอย่างออกมาให้พนักงานตรงหน้าเห็น ก็คงจะหลบเลี่ยงไม่ได้ที่ผู้อื่นจะเห็นไปด้วยว่าเขามีสินค้าอะไรบ้าง

แต่มันก็ไม่ได้มีผลเสียอะไรนักหนาที่เขาจะต้องใส่ใจหรอก

“ไม่ต้องหรอกขอรับ แค่เอาสักหนึ่งอย่างให้ข้าดูว่าเป็นสิ่งที่คู่ควรกับงานประมูลก็พอแล้ว” พนักงานตอบกลับมาด้วยความสุภาพ

“งั้นเจ้าของสิ่งนี้ใช้ได้หรือไม่ ?” ชายหนุ่มหยิบของบางสิ่งออกมาให้อีกฝ่ายดู

“อะ.. ข้าก็ไม่เคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อน แต่จากสัมผัสแล้วเหมือนเป็นของวิเศษแน่นอน ถ้ายังไงเชิญท่านตามข้าน้อยมาหน่อยจะได้ไหมขอรับ ? ข้าน้อยจะเรียกผู้เชี่ยวชาญของโรงประมูลมาพบท่าน” พนักงานที่เห็นของในมือของชายหนุ่มก็ใช้ทักษะตรวจสอบของตัวเองทันที แต่เขาก็ไม่พบสิ่งอื่นใดนอกจากความรู้สึกที่ว่าของตรงหน้านั้นวิเศษเป็นอย่างยิ่ง

การที่เขาตรวจสอบแล้วไม่พบอะไรเช่นนี้เป็นไปได้สองกรณีคือ ของนั้นเป็นเพียงของธรรมดา หรือ ของนั้นเป็นของที่อยู่ระดับสมบูรณ์เป็นต้นไป จึงทำให้ทักษะของเขาที่ตรวจสอบได้เพียงแค่ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง ไม่อาจตรวจสอบได้

“ได้ นำทางไปเลย” ชายหนุ่มเก็บของในมือกลับเข้าไปในแหวนมิติก่อนจะกล่าวออกมา เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่าถ้าของที่เขาเอาออกมามันยังไม่ผ่านเงื่อนไขอีก เห็นทีคงต้องปล่อยภารกิจนี้ให้ล้มเหลวไปเสียแล้ว

หลังจากทั้งสองตามพนักงานไปยังห้องรับรองส่วนตัวแห่งหนึ่ง พนักงานก็ขอตัวไปตามผู้เชี่ยวชาญมาให้ ทั้งเย่ซีและเยี่ยหลิงก็ไม่ได้เกรงใจอะไร ทั้งคู่หยิบของกินในห้องมากินในทันที ไม่ว่าจะเป็นขนมรสเลิศ ชาชั้นเยี่ยม สุราหมักร้อยปีก็ล้วนเสร็จพวกเขาหมด

ครึ่งหลัง

ผ่านไปหนึ่งก้านธูป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้เลย” เย่ซีที่กำลังกินขนมอยู่กล่าวออกมาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

“เจ้าคือ.. คนที่ต้องการนำของเข้าร่วมงานประมูลสินะ ?” ชายชราผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้องก่อนจะกล่าวขึ้น เขาเป็นผู้ประเมินระดับสูงของโรงประมูลแห่งนี้

ด้วยประสบการณ์กว่ายี่สิบปีทำให้ชายชราผู้นี้พบเจอกับสิ่งของมามากมาย

“ใช่แล้ว ไม่ทราบว่ามีขั้นตอนอย่างไรบ้าง” เย่ซีตอบกลับไป

“ก่อนอื่นท่านช่วยนำสิ่งของทั้งหมดที่ท่านจะนำเข้าร่วมงานประมูลออกมาให้ชายชราผู้นี้ได้ชมสักหน่อยจะได้หรือไม่ ?” ชายชรายิ้มให้พลางกล่าวออกมา

“เชิญ!” ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ นำสิ่งของที่เขาต้องการเอาเข้างานประมูลออกมาทีละชิ้น

สิ่งของจำนวนสิบชิ้นถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะไม้ยาวที่ถูกแกะสลักมาอย่างดี ของแต่ละชิ้นทำให้ชายชราที่เป็นถึงผู้ประเมินที่มากประสบการณ์ก็ยังอดใจเต้นรัวไม่ได้

“นะ.. นี่มันสมุนไพรอะไรกัน ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย! แต่ข้ารับรู้ได้ว่าภายในของมันมีพลังธาตุหยินที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก มันเหนือกว่าสมุนไพรระดับกึ่งจักรพรรดิเสียอีก อย่าบอกนะว่าเป็นสมุนไพรระดับจักรพรรดิ!!” ชายชรากล่าวออกมายาวเหยียด เขายื่นมือออกไปเพื่อจะหยิบสมุนไพรที่มีรูปร่างเหมือนต้นหญ้าแต่เป็นสีขาวสว่าง ปล่อยออร่าแห่งความเย็นออกมา แต่สุดท้ายก็หยุดมือของตนเองเพราะกลัวจะไปทำให้สมุนไพรล้ำค่าเช่นนี้เสียหาย

“ส่วนของสิ่งนี้... น่าจะเป็นกริชที่ผ่านความตายมานับไม่ถ้วน ถึงมันจะไม่ได้ล้ำค่าเท่าสมุนไพรต้นนี้แต่ถึงอย่างนั้นก็นับว่าเป็นกริชที่เกือบจะเทียบเท่าระดับราชวงศ์อยู่ดี เป็นของดีใช้ได้เลยทีเดียว” ชายชรายกกริชสั้นสีดำเล่มหนึ่งขึ้นมาก่อนจะกล่าวอธิบาย มันเป็นกริชที่เย่ซีเอามาจากนักฆ่าของตระกูลถังตอนที่ช่วยซูไห่เอาไว้

“แล้วก็สิ่งนี่....” ชายชราตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ อย่างละเอียด ของหลายชิ้นที่แม้เย่ซีจะอนุญาตให้จับต้องได้เต็มที่แต่ชายชราก็ยังตรวจสอบด้วยความระมัดระวังอยู่ดี

หลังจากใช้เวลากว่าหนึ่งก้านธูปชายชราก็ตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ จนแล้วเสร็จ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กที่ได้พบเจอของที่ชื่นชอบก็ไม่ผิด

“คุณผู้ชายต้องการให้ทางโรงประมูลของเราจัดการเช่นไรบ้างขอรับ” หลังจากตรวจสอบทุกอย่างเสร็จสิ้น ชายชราก็เปลี่ยนท่าทีการแสดงออกของตนทันที เขาให้ความเคารพนอบน้อมชายหนุ่มรุ่นลูกของเขา ท่าทีของเขาดูเป็นธรรมชาติอย่างมาก

“ก็ตามที่พวกท่านต้องการเลย ข้าขอฟังเงื่อนไข ส่วนแบ่งต่าง ๆ ก่อนจะได้หรือไม่ ?” ชายหนุ่มกล่าวถามกลับไป เรื่องนี้นับว่าสำคัญมากที่สุด ถ้าทางโรงประมูลมีเงื่อนไขที่มากเกินไปเขาก็ย่อมไม่ตอบรับอย่างแน่นอน

“ได้เลยขอรับ คร่าว ๆ ก็คือทางโรงประมูลของเราจะขอส่วนแบ่ง หนึ่งส่วนสิบของราคาที่ถูกประมูลไป โดยผู้ที่นำสิ่งของเข้าร่วมงานประมูลจะเปิดเผยตัวหรือไม่ก็ได้ ทางโรงประมูลจะรับรองความปลอดภัยให้ผู้ที่นำสิ่งของเข้าร่วมจนกว่าจะออกไปจากโรงประมูลขอรับ” ชายชรากล่าวอธิบายออกมา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มรับได้ แถมยังดีเสียอีกที่เลือกให้เปิดเผยตัวตนได้เขาจะได้ไม่ต้องวุ่นวายหาทางให้โรงประมูลประกาศชื่อร้านของเขา

“งั้นตกลงตามนั้น ข้าขอตัวไปร่วมงานประมูลก่อนก็แล้วกัน ข้าขอให้ท่านเปิดเผยชื่อผู้ประมูลว่าเป็นร้านเซียนรับจ้างนำเข้าร่วมประมูลด้วยนะ” เย่ซีกล่าวออกมา

“ท่านจะเข้าร่วมงานประมูลด้วยหรือขอรับ ?” ชายชรากล่าวถามออกมา

“ใช่แล้ว ข้าแค่อยากร่วมสนุกก็เท่านั้น” เย่ซีตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม