Chapter 798:ฟัน

อากาศแข็งตัว แรงกดดันเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว!

ผู้คนในที่นั้นต่างก็มองไปที่ผู้อาวุโสเจิ้งที่กำลังก่อตัวพลังโจมตีรุนแรงอยู่กลางอากาศด้วยความตกใจจนตัวสั่น

"เด็กหนุ่มที่หยิ่งผยอง จงตายซะ!!!"

ผู้อาวุโสเจิ้งตะโกนเสียงดัง มือของเขากำลูกบอลพลังสีขาวที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณอย่างแน่นหนาแล้วเหวี่ยงลงไปที่เสี่ยวหลัวด้านล่าง

ฟิ้ว~

ลูกบอลพลังสีขาวเคลื่อนที่อย่างเงียบงันผ่านความว่างเปล่า โดยไม่ทำให้เกิดเสียงลมแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตาม ท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายนี้กลับทำให้ทุกคนที่อยู่ด้านล่างขนลุกเกรียว ลูกบอลพลังสีขาวนี้พุ่งเข้าใส่เสี่ยหลัวอย่างรวดเร็ว

บูม~

เสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวที่ไม่สามารถควบคุมได้ดังขึ้น คลื่นพลังทำลายล้างแผ่ขยายออกไป พื้นที่ว่างเปล่าในขณะนั้นเกิดริ้วคลื่นขึ้นเป็นวงๆ ริ้วคลื่นค่อยๆ แผ่ขยายออกไปโดยรอบ พื้นดินแตกกระจายอย่างรุนแรง ฟ้าร้องคำราม ลมพัดกระโชกแรง โลกในขณะนั้นสูญเสียสีสันไป

เหล่านักศึกษาโดยรอบต่างก็ถอยห่างออกไปทีละก้าว ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ คลื่นพลังนี้เหมือนมังกรที่กำลังแผดเสียงคำราม เหมือนคลื่นยักษ์ที่กำลังซัดเข้ามา และเหมือนพายุเฮอริเคนที่กำลังโหมกระหน่ำ ทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ความรู้สึกสยองขวัญแพร่กระจายออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ

"นี่คือพลังทำลายล้างของจักรพรรดิแห่งการต่อสู้หรือ?!" หู่ชิงซ่งตัวสั่นด้วยความกลัว ดวงตาของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง

"ภายใต้การโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ เสี่ยวหลัวคงจะ..."

ใบหน้าของหลัวจินซีเต็มไปด้วยความขมขื่น การโจมตีครั้งนี้รุนแรงเกินไปแล้ว เขาเกรงว่าพื้นดินจะถล่มลงไปเป็นหลุมขนาดใหญ่ เสี่ยวหลัวคงจะต้านทานไม่ได้

ในที่สุด คลื่นพลังที่โหมกระหน่ำนี้ก็สงบลง และแน่นอนว่าหลุมขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสามจ้างปรากฏขึ้นบนพื้นดิน เมื่อมองเข้าไปที่ใจกลางหลุม ทุกคนก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจอย่างสุดขีด พวกเขาไม่สามารถบรรยายความตกใจที่ปรากฏบนใบหน้าได้

"เป็นไปได้อย่างไร นี่เป็นไปได้อย่างไร?"

"ภายใต้การโจมตีที่น่ากลัวเช่นนี้ของผู้อาวุโสเจิ้ง คนผู้นั้นกลับยังคงปลอดภัย!"

"โอ้ พระเจ้า เขาเป็นใครกันแน่ ความสามารถของเขาไปถึงขั้นไหนแล้ว?"

"เป็นไปไม่ได้ โลกนี้จะมีเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร"

"เขา... เขาเป็นปีศาจหรือเปล่า?"

ความตกใจที่รุนแรงที่สุดเกิดขึ้นในใจของทุกคน

"ไอ้สารเลวคนนี้ มันเป็นตัวอะไรขึ้นกันแน่..." เจิ้งเฟยฮานรู้สึกสั่นสะเทือนอย่างแท้จริงจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

เฉินจุนปินไม่พูดอะไร แต่ร่างกายของเขากลับสั่นเทาอย่างไม่หยุดยั้ง

หู่ชิงซ่ง หลัวจินซี และอลินดาก็ต่างก็มองไปที่ด้านหน้าด้วยความตกใจอย่างสุดขีด ที่นั่นมีหลุมขนาดใหญ่จริงๆ แต่พื้นดินตรงใจกลางหลุมนั้นยังคงสมบูรณ์ เสี่ยวหลัวไพล่มือทั้งสองไว้ข้างหลังและยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับโหย่วหลิง ท่าทางของเขายังคงสงบและผ่อนคลาย

"นี่..."

เหล่าผู้อาวุโสคนอื่นๆ ในสถาบันต่างก็มองหน้ากันและกัน พวกเขาต่างก็เห็นความประหลาดใจในดวงตาของกันและกัน การโจมตีของผู้อาวุโสเจิ้งเมื่อครู่แม้ว่าจะควบคุมขอบเขตของการระเบิดไว้ได้ แต่ก็ใช้พลังในระดับจักรพรรดิแห่งการต่อสู้จริงๆ เป็นไปได้อย่างไรที่จะยังคงปลอดภัยหลังจากรับการโจมตีนั้น พวกเขาจ้องมองไปที่เสี่ยวหลัวในสนาม พวกเขารู้สึกว่าคนคนนี้ชั่วร้ายเกินไป

"เจ้าเป็นใครกันแน่?" กลางอากาศ ผู้อาวุโสเจิ้งตะโกนคำรามด้วยสีหน้าที่โกรธจัด

เสี่ยวหลัวยิ้มมุมปาก "ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือ ตอนนี้ถึงตาข้าแล้ว"

เมื่อพูดจบ เขาก็คว้าไปในอากาศ และมือขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มันตบไปที่ผู้อาวุโสเจิ้ง

มือขนาดยักษ์นี้เหมือนกับมือของพระพุทธเจ้า ตบผู้อาวุโสเจิ้งที่อยู่กลางอากาศตกลงไปที่พื้น ผู้อาวุโสเจิ้งเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งลงมา ทำให้พื้นดินกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

เสี่ยวหลัวก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในนิกายตันฮุย และสัญชาตญาณในการฆ่าของเขาก็ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา

"ลืมมันไปเถอะ ข้าจะส่งเจ้าไปตายซะ!"

คำพูดที่เย็นชาลอยออกมาอย่างแผ่วเบา ดาบมังกรถูกชักออกจากฝักโดยไม่ลังเลและฟันลงไปที่ผู้อาวุโสเจิ้งที่กำลังดิ้นรนในหลุมขนาดใหญ่

พัฟ~

แสงดาบยาวเกือบห้าจ้าง สว่างไสวเหมือนสายรุ้ง พุ่งลงมาด้วยพลังที่น่ากลัว

"ไม่ดี รีบลงมือหยุดเขา!"

อาจารย์ใหญ่ตะโกนเสียงดังและรีบพุ่งออกไปก่อน ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็ไม่ช้าเช่นกัน พวกเขารีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อขัดขวาง

เสี่ยวหลัวรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขามาตั้งนานแล้ว เขาสูดลมหายใจและเพิ่มความเร็วในการฟันลงไป

ผู้อาวุโสเจิ้งเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นจากหลุมขนาดใหญ่ เมื่อเห็นแสงดาบที่สว่างไสวพุ่งลงมา เขาก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นทันที เขาจึงรีบระดมพลังวิญญาณทั้งตัวเพื่อป้องกันอย่างสุดความสามารถ แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจและสิ้นหวังก็คือ การโจมตีของเสี่ยวหลัวเมื่อครู่ทำให้อวัยวะภายในของเขาได้รับความเสียหายและไม่สามารถระดมพลังวิญญาณได้

"ไม่!!!"

เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจดังขึ้น จากนั้นแสงดาบที่สว่างไสวก็แผ่ปกคลุมเขา

บูม~

ลมฟ้าแลบ พื้นดินแตกแยก ลมพัดกระโชกแรง ทรายฟุ้งกระจาย คลื่นพลังที่น่ากลัวแผ่ขยายไปทั่วท้องฟ้าและแผ่นดิน แรงกดดันที่มองไม่เห็นเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้ามาจากทุกทิศทาง ผู้อาวุโสและอาจารย์ใหญ่ที่พุ่งเข้ามาต่างก็ถูกขัดขวางและหยุดอยู่ห่างออกไปหลายจ้าง

เมื่อพายุสงบลง ร่องรอยของดาบที่น่าตกใจก็ปรากฏขึ้นบนพื้น ผู้อาวุโสเจิ้งกลายเป็นเศษเนื้อชิ้นเล็กๆ

อึก...

ผู้คนในที่นั้นต่างก็สูดหายใจเข้าลึก พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้อาวุโสเจิ้งจะถูกฆ่าตาย เขาเป็นจักรพรรดิแห่งการต่อสู้ที่แท้จริง อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นฆ่าเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวและยังฟันศพของเขาออกเป็นชิ้นๆอีกด้วย!

ไม่น่าเชื่อ ไม่สามารถยอมรับได้!

"ท่านปู่!"

เจิ้งเฟยฮานมองไปที่เศษเนื้อชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้นและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด สิ่งนี้ดูไม่จริงเลย ท่านปู่ของเขาตายแล้ว เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไร

เฉินจุนปินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและรีบถอยห่างจากเจิ้งเฟยฮานและยืนอยู่กับเหล่านักศึกษาส่วนใหญ่ พวกเขาได้พบกับคนโหดเหี้ยม คนโหดเหี้ยมที่สามารถฆ่าจักรพรรดิแห่งการต่อสู้ได้

"ก๊าบก๊าบ สาวน้อย ตอนนี้เจ้ารู้แล้วว่าไอ้เวรนี่โหดเหี้ยมแค่ไหน ใช่ไหม?" จักรพรรดิเป็ดพูด

"มีอะไรแปลก ข้าก็เคยฆ่าคน ข้าก็โหดเหี้ยมเหมือนกัน" โหย่วหลิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ นางชื่นชมเสี่ยวหลัวและคิดว่าเสี่ยวหลัวทำอะไรก็ถูก

ร่างของเสี่ยวหลัวเหมือนกับเสาเหล็กที่ปักแน่นอยู่กับที่ พายุพลังโหมกระหน่ำอยู่โดยรอบ ร่างของเขามอบความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าถึงได้ให้กับผู้คน เหมือนกับจักรพรรดิที่ปกครองโลกทั้งใบ

"เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาอาละวาดในสถาบันเมืองมู่ของเรา?" อาจารย์ใหญ่ตะโกนเสียงดัง

อาละวาด?

แม้แต่ผู้อาวุโสเจิ้งก็ยังตายภายใต้ดาบของเขา นี่คือขอบเขตของการอาละวาดหรือไม่?

เหล่าผู้อาวุโสคนอื่นๆ ไม่เชื่อหูตัวเอง

"ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ข้าไม่ต้องการก่อเรื่อง แต่เป็นนักศึกษาจากสถาบันของเจ้าที่คอยยั่วยุข้า"

เสี่ยวหลัวยื่นมือออกไป และเจิ้งเฟยฮานก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดอันทรงพลัง เขาก็ลอยไปอยู่ในมือของเขาโดยตรง คอของเขาถูกบีบรัดด้วยนิ้วทั้งห้าของเขา ความรู้สึกขาดอากาศอย่างรุนแรงพุ่งเข้าสู่สมองของเขา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ แต่เขาไม่สามารถดิ้นรนได้

"เจ้าจะทำอะไร รีบปล่อยเขาไป!" อาจารย์ใหญ่ตกใจมาก

"ได้"

เสี่ยวหลัวยิ้มอย่างโหดเหี้ยม ดาบมังกรในมือของเขาฟันออกไป แขนซ้ายของเจิ้งเฟยฮานก็ถูกตัดขาด เลือดพุ่งกระฉูด จากนั้นเขาก็ปล่อยเจิ้งเฟยฮานไปและโยนเขาลงไปข้างๆ เหมือนขยะ

เจิ้งเฟยฮานที่ตกลงไปบนพื้นกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวดและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด...