ไซ้ด์สตอรี่ – ยาทาโร่ 1

ไซ้ด์สตอรี่ – ยาทาโร่ 1

“อืนนน  ยาทาโร่ซามะ , ข้าเก็บข้อมูลมาให้แล้ว ”

ออเกอร์ตัวสีดำสนิท ที่มีเขาเล็กๆอยู่กลางหน้าผาก ปรากฏขึ้นโดยไม่ให้สุ่มให้เสียงต่อหน้าฉัน

“คาเอเดะ,ทำได้ดีมาก ” (ยาทาโร่)

ฉันแสดงความขอบคุณกับออเกอร์สีดำ ตัวนั้นที่ชื่อ ― คาเอเดะ

“อืนนน , ขอบคุณ ” (คาเอเดะ)

“แล้วสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างล่ะ?” (ยาทาโร่)

“โดนยึดเมื่อไหร่ขึ้นกับเวลา ” (คาเอเดะ)

“เข้าใจแล้ว …” (ยาทาโร่)

ฉันครุ่นคิดพลางลูบหนวดเทาของตัวเอง

จากข้อมูลที่ได้มาจาก คาเอเดะไปสืบมาให้ มีโดเมนแห่งหนึ่งตั้งอยู่ในเขต อุจินาดะห่างไปประมาณ 20 กิโลเมตรจากที่นี่ โดเมนแห่งนั้นโดนบุก แต่ไม่ใช่ด้วยฝีมือพวกมนุษย์หากแต่เป็นมอนสเตอร์

“แล้วเธอคิดยังไงกับความแข็งแกร่งของพวกนั้น?” (ยาทาโร่)

“อืนนนน แข็งแกร่ง” (คาเอเดะ)

“แข็งแกร่งกว่า คาเอเดะ… แข็งแกร่งเจ้านายของเธออีกหรือ ?” (ยาทาโร่)

“ถ้าเป็นตัวต่อตัว , อาจชนะ …ได้ล่ะมั้ง ?” (คาเอเดะ)

คาเอเดะทำหน้าเหมือนกลืนยาขม

ถ้าหากว่าเป็นตัวต่อตัวอย่างนั้นเหรอ ?

ถึงอย่างไรฝ่ายนั้นก็มาเป็นกลุ่มอยู่แล้ว ไม่ได้มาคนเดียว

“เป้าหมายของพวกนั้น หรือฉันใช่ไหม ?” (ยาทาโร่)

“ล่ะมั้ง 〜” (คาเอเดะ)

เป็นปัญหาแล้วสิ เจ้าพวกนั้นน่ะ มันเล่นงานแต่จอมมาร คนที่มันกำจัดจอมมารทุกตัวในคาเนซาว่า … คราวนี้เป็นโดเมนของฉันแล้วอย่างนั้นเหรอ …?

มันคงดีไม่น้อยหากพวกนั้นจะหันไปบุกโนโนอิจิ หรือโคฮาคุแทน …

ว่าแต่ หัวหน้าของเจ้าพวกนั้นชื่ออะไรกันนะ …?

ฉันหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเช็คข้อมูล

―― จอมมารชิออน

ผู้ปกครองโดเมนแร๊ง S จอมมารแวมไพร์ผู้ชั่วร้ายและมีชื่อเสียงโด่งดัง เป็นศัตรูเจ้าปัญหาของจริง

ดูเหมือนฉันต้องดิ้นรนสุดกำลังเพื่อไม่ให้ชีวิตที่สองในฐานะจอมมารนี้จบลง

◇

ปี  20XX

ตัวฉัน  ― คุราม่า ยาทาโร่ ใช้เวลาอันแสนสงบสุขอยู่ที่บ้านเกิดใน อุจินาดะ ที่หันเข้าหามหาสมุทร

สิบปีแล้วหลังจากที่ฉันเกษียณอาชีพครู

ไม่มีนักเรียนคนไหนแวะมาทักฉัน ส่วนภรรยาของฉันก็ตายไปก่อนแล้ว ลูกชายก็ย้ายไปอยู่ที่โตเกียว ฉันก็เลยอยู่ตามลำพังในบ้านที่ผ่อนหมดแล้ว

ฉันใช้เวลาในแต่ละวันไปกับการเล่นเกมบนสมาร์ทโฟนเพื่อที่สมองจะได้ไม่แก่ตามไป

ทีแรกฉันก็ไม่เข้าใจความสนุกของมันนักหรอก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพอเล่นไปสักพัก…ฉันก็เสพติดมัน

ฉันโดนลูกชายดุด่าอย่างหนักเรื่องที่เอาเงินบำนาญไปใช้กับตัวละครที่ฉันอยากได้

หลังจากนั้นลูกชายก็ทำการควบคุมการใช้จ่ายด้วยโปรแกรมพ่อแม่

โปรแกรมพ่อแม่ที่คอยดูแลกำกับนั้นควรจะเป็นสิ่งที่พ่อแม่ใช้ดูแลลูกหลานตัวเอง ไม่น่าจะใช่สิ่งที่ลูกเอามาใช้กับพ่อตัวเองสิ แต่ว่า… ฉันก็ไม่อาจทักท้วงอะไรได้นักเพราะลูกชายของฉันเป็นคนให้เงินสนับสนุน

เอาล่ะตอนนี้ฉันก็มีเวลาเหลืออยู่เยอะ

จนกว่าจะถึงวันที่ภรรยาของฉันจะมารับฉันไปอีกโลก … ฉันก็ตั้งใจที่จะมอบความรักให้กับเด็กๆ (ตัวละครในเกม )และตั้งใจจะเลี้ยงดูพวกเขาให้เติบโตขึ้นมาเป็นหนุ่มสาวที่ดี

แล้ววันหนึ่ง ขณะที่ฉันใช้ชีวิตด้วยความคิดแบบนั้นอยู่ มนุษยชาติก็ได้รับเมล์ฉบับหนึ่ง

――『โปรเจคกอบกู้โลก 』

แล้วฉันก็ได้เริ่มชีวิตที่สองในฐานะจอมมาร

◆

วันที่  120 หลังจากที่ฉันกลายเป็นจอมมาร

ฉันมาถึงจุดเปลี่ยนสำคัญที่มีผลต่อชะตาชีวิตในชีวิตที่สองของฉัน

จุดเปลี่ยนที่ว่าก็คือ  ― 《สุ่มการสร้าง》

《สุ่มการสร้าง》 เป็นความสามารถพิเศษที่ฉันได้รับหลังจากเลเวล   5.

《สุ่มการสร้าง》 ― 『สร้างลูกน้องโดยทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างของคุณ จำเป็นต้องใช้ค่า CP ทั้งหมดที่คุณมี ลูกน้องที่สร้างออกมานั้นขึ้นอยู่กับเทพธิดาแห่งโชคลา�

หากเทพธิดายิ้มให้กับคุณ ก็จะสร้างลูกน้องยูนีคออกมา 』

อธิบายยาวเหยียดเกินจำเป็น พูดสั้นๆมันคือ กาชา

มันเป็นการกระทำที่อุทิศวิญญาณให้อยู่ที่ปลายนิ้วมือคนๆหนึ่ง … สวดขอพรแด่ทวยเทพให้มันออกมาเป็น  SSR.

หืมม…พอคิดว่า นี่เป็นเหมือนเกมแนวป้องกันฐานอยู่ๆก็มีการแนะนำระบบกาชาเข้ามา … เจ้าพวกผู้ดูแลบ้านี่ เยี่ยมไปเลยนี่นา

ฉันอุทิศวิญญาณลงไปที่ปลายนิ้วตัวเอง แล้วกด 《สุ่มการสร้าง》.

สิ่งที่สร้างออกมาก็คือ ลูกน้องแร๊ง C   『พิคซี่ 』

หืม …นี่คือเกลือสินะ ?  ฉันใช้ไปถึง  600 CP แล้วลูกน้องที่ฉันสร้างออกมาก็คือ แร๊ง C จะใช้คำอะไรเรียกได้อีกล่ะ นอกจากคำว่า ความผิดหวัง

ฮุฮุฮู … ฉันอยากที่จะกด  《สุ่มการสร้าง》 อีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันต้องรออีก สิบชั่วโมงไม่นะ พอมาคิดว่าระบบสตามิน่าที่อยู่ในโลกจริงแบบนี้มัน … ว่าแต่มันไม่มีระบบเปย์หรือซื้อของในเกมเลยเหรอ ?

จากวันนั้นเป็นต้นมา ฉันทำการ 《สุ่มการสร้าง》 เหมือนคนคลั่ง พอรู้ตัวอีกที ฉันก็พอว่า ค่า CP ที่ตัวเองใช้ไปนั้นกลายเป็นลูกน้องนับร้อยตัวแบบมั่วๆ ผลจากการสร้างลูกน้องธรรมดาๆออมาทำให้ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันอันตรายแน่ … ฉันก็ว่าจะหยุดการ  《สุ่มการสร้าง》… แต่ ขออีกครั้งน่า … อีกแค่ครั้งเดียว … ฉันรู้สึกเหมือน   SSRกำลังจะออกมาแล้ว …

ฉันตั้งใจจะรักษาโดเมนตัวเองด้วยการเล่นเสี่ยงๆ … ผ่านการใช้ค่า BP ลงไปที่มานาและทำการกำจัดผู้บุกรุกด้วยตัวเอง

เฮ่ออ … ฉันว่าฉันใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว…

พวกมนุษย์ชักแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน

แถมมอนสเตอร์จากโดเมนข้างๆก็เริ่มบุกเข้ามาด้วย

นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ… ที่ฉันจะทำการ  《สุ่มการสร้าง》  …

ฉันบอกกับตัวเองอย่างนั้นมาก่อนเหมือนกัน  และด้วยการทุ่มดวงวิญญาณทั้งหมดของตัวเองลงที่ปลายนิ้ว ฉันเปิดใช้  《สุ่มการสร้าง》.

อื๋ม ? ออเกอร์อย่างนั้นเหรอ ?

ตัวเล็ก รูปร่างมีเขาปรากฏขึ้นในหกเหลี่ยม ฉันถอนใจออกมา

ดูจากรูปร่างก็คงเป็นออเกอร์ แถมยังผอมเพรียว …

“อืนนนน บอสสส , ขอแสดงความนับถือ ”

――!?

ฉันถึงกับตกใจกับปรากฏการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

ลูกน้อง …ออเกอร์ตัวนี้…พูดภาษาญี่ปุ่นอย่างนั้นเหรอ !?

พวกก็อบลินมันจะพูดว่า  『กี๊กี๊ 』, โคโบลก็เห่าหอน  『โฮ่งโฮ่ง 』, พวกปีศาจบางตัวก็ใช้ภาษาสำเนียงตัวเอง 『＃＆％＄』, แต่ไม่มีลูกน้องคนไหนเลยที่พูดภาษาญี่ปุ่น

ฉันตรวจสอบข้อมูลในสมาร์ทโฟนด้วยมือที่สั่นเทา

『ออเกอร์เงา(Shadow Ogre) ― แร๊ง B  ออเกอร์แปลกประหลาดที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเงามืด มีความสามารถโดดเด่นในการพรางตัว เกิดมาพร้อมสัญชาตญาณมือสังหารที่สามารถฆ่าศัตรูได้โดยไร้เสียง

ราคาการสร้าง : ไม่สามารถสร้างได้ 』

――!

นะ-นี่มัน …  SSRนี่นา! ถึงจะบอกว่าเป็นแร๊ง B อาจทำให้รู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก แต่นี่เป็น…SSR อย่างไม่ต้องสงสัยเลย !!

ฉันเต้นไปเต้นมาอย่างดีใจที่ได้ลูกน้อง SSRในท้ายที่สุด

นี่ถ้าฉันยังเป็นมนุษย์อยู่ฉันคงจะตื่นเต้นความดันขึ้นหน้าจนล้มไปแล้วแน่ๆ

ฉันไม่อาจสูญเสียตัวละคร SSR ตัวนี้

หลังจากวันนั้นฉันก็สัญญากับตัวเองว่า จะจำกัดการ  《สุ่มการสร้าง》 ให้เหลือ สองวันครั้ง

มันเป็นการจำกัดตัวเองที่เจ็บปวดและทรมานมา แต่นั่น…ก็เพื่อรักษาลูกน้อง SSRของงฉันไว้ และเพื่อต่ออายุให้ชีวิตที่สองของตัวเองอยู่ได้นานขึ้น

นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่ 40 หลังจากที่ฉันได้รับ 《สุ่มการสร้าง》.

◆

ผ่านไปหนึ่งปีหลังจากฉันกลายเป็นจอมมาร

ผลจากการใช้ความสามารถพิเศษของ  คาเอเดะ ฉันก็ได้ขยายโดเมนตัวเองออกไป

คาเอเดะ,เป็นสายลับที่ยอดเยี่ยมมาก สามารถเข้าไปสำรวจที่โดเมนที่จะบุก

ลูกน้องของฉํนก็มีหลากหลายเผ่าพันธุ์เนื่องมาจาก 《สุ่มการสร้าง》, ทำให้ฉันสามารถทากรวิจัยการจัดบริหารของฝ่ายศัตรูและรู้จุดอ่อนของพวกนั้น

จอมมารรอบข้างฉันมักใช้เพียงเผ่าเดียวล้วนๆ ไม่ว่าจะเป็นออเกอร์ แฟรี่ สัตว์ป่า เอลฟ์ ปีศาจ  หรือคนแคระ ฉันมีลูกน้องทุกเผ่าพันธุ์นั่นแหละทำให้สามารถวิจัยทดสอบอะไรได้โดยง่าย

มีเจ้าพวกที่บุกเข้ามาอย่างโง่ๆเหมือนกัน แต่คาเอเดะของฉันก็อัดพวกนั้นเสียราบ สมแล้วที่เป็น SSR ลูกน้องที่ฉันไว้ใจ

ในด้านการตั้งรับ ฉันวางกับดักและเน้นไปที่การกำจัดอีกฝ่ายมากที่สุดจะได้ลดการใช้ค่า CPของฉัน

ฉันติดตั้งบึงโคลนที่เดินยากและยังส่งลูน้องที่ลอยน้ำได้ไปห

ฉันวางลูกน้องที่พละกำลังเยอะไว้ในที่ที่สามารถล่อศัตรูมาให้โดนหินทับ

ฉันขโมยอาวุธชุดเกราะดีๆมาจากผู้บุกรุก และใช้มันเสริมความแกร่งด้วยการยกให้ลูกน้อง

ฉันกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดในเขตอุจินาดะ

จะบอกว่า เป็นชีวิตที่สองที่ดีขึ้นในฐานะจอมมารก็ว่าได้ …

――จนกระทั่งการมาถึงของคนที่มาจากคาเนซาว่าคนนั้น