ดวงตาของเกาเถิงเป็นประกายและเขาขมวดคิ้ว "มีเพียงแค่คนเดียวงั้นหรอ? พวกนายอยู่ที่นี่มา 2 ปีแล้วและผลกำไรคงจะเยอะมาก ทำไมถึงไม่จ้างผู้มีความสามารถมาปกป้องที่นี่ล่ะ”

"โอ้จริงสิ เจ้านายของพวกนายไม่ได้แข็งแกร่งมากนักและผู้มีความสามารถที่สำนักงานความมั่นคงต้องการตัวล้วนแต่เป็นคนชั่วร้าย หากทำเช่นนั้นอาจจะชักหมาป่าเข้าบ้านและถูกทรยศได้"

หม่าเหลียงตอบว่า "ใช่แล้ว เจ้านายกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้นเขาจึงไม่ได้จ้างผู้มีความสามารถ"

"แล้วเขาอยู่ระดับไหน?"

"เจ้านายอยู่ระดับ D ความสามารถของเขาคือธาตุไฟ ความสัมพันธ์ความสามารถคือ 35% แข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น" หม่าเหลียงเล่าเรื่องทั้งหมดและไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย

"นายไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม" เกาเถิงกล่าวว่า "ฉันเป็นคนใจดีและมีเมตตามาโดยตลอดและตั้งใจที่จะปล่อยนายไป แต่หากนายโกหกฉันล่ะก็..... "

หม่าเหลียงเหลือบมองมีดที่อยู่ใกล้คอของเขาแล้วพูดด้วยใบหน้าเศร้าใจว่า "ผมไม่กล้าโกหกหรอก"

เกาเถิงมองฟางเหมิงและดวงตาของเขาก็ตกลงไปที่ต้นขาของหม่าเหลียง

ฟางเหมิงไม่รู้สิ่งที่เกาเถิงกำลังหมายถึง

ความเข้าใจโดยปริยายของสองคนนี้แย่เกินไป

"แทงเขาซะ"

"อะไรนะ?"

"ทำไม..." หม่าเหลียงอยากจะตะโกน แต่ก็ลดเสียงลงทันที "ผมพูดจริงๆ!!!"

เกาเถิงเดินไปคว้ามีดจากมือของฟางเหมิง และแทงที่ต้นขาของหม่าเหลียงอย่างแรง

"ฉึก!!"

หม่าเหลียงทนต่อความเจ็บปวดกัดฟันโดยไม่กล้าส่งเสียง เพราะกลัวว่าการแทงครั้งต่อไปจะเป็นที่คอของเขา

"แทงผม...ทำไม?"

หม่าเหลียงไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเกาเถิงถึงแทงเขา ทั้งๆที่เขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

"นายไม่ได้โกหกฉันจริงๆงั้นเหรอ?"

เกาเถิงดึงมีดออกทำให้มีเลือดพุ่งออกมา

"ผมไม่ได้โกหก!"

หม่าเหลียงร้องไห้

เกาเถิงไม่ได้พูดอะไรสักคำและใช้มีดแทงที่ต้นขาของหม่าเหลียงอีกข้าง

"ฉึก!!"

ใบหน้าของหม่าเหลียงเต็มไปด้วยเส้นเลือดและมีเหงื่อออกมา เขาเจ็บปวดมากจนหายใจไม่ออก

"นายไม่ได้โกหกฉันจริงๆเหรอ?"

"ผมไม่ได้โกหกคุณจริงๆ ผมขอสาบานต่อพระเจ้าเลย"

"คำสาบานต่อพระเจ้าจากคนชั่วอย่างพวกนายจะมีผลได้อย่างไร"

หลังจากพูดจบ มีดก็แทงที่ต้นขาของหม่าเหลียงอีกครั้ง

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงไม่เชื่อผม"

น้ำตาของหม่าเหลียงไหลออกมาและร้องไห้เสียงดัง

"ฉันเชื่อนาย แต่แค่พิสูจน์ว่านายไม่ได้โกหก"

"คุณคิดวิธีอื่นไม่ได้เหรอ?"

"นี่เป็นวิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพมากที่สุด"

ปีศาจ!

นี้มันปีศาจในร่างมนุษย์ชัดๆ!

"พวกนายได้จับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อสองวันก่อนหรือเปล่า?"

เกาเถิงลูบมีดบนร่างของหม่าเหลียงเพื่อเช็ดเลือดที่อยู่บนมีด

การกระทำนี้ทำให้หม่าเหลียงตัวสั่นด้วยความกลัวว่าเกาเถิงจะแทงเขาอีกครั้ง

"ใช่แล้ว...พวกเราได้จับผู้หญิงคนหนึ่งมา..."

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ฟางเหมิงก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเย็นชาว่า "เธออยู่ที่ไหน"

"พวกคุณมาที่นี่เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?“หม่าเหลียงกัดฟันแล้วพูดว่า”ตอนเจ้านายจับผู้หญิงคนนั้นมา ซุนยิงหมิงบอกว่าจะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอนและเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆด้วย"

"สรุปแล้วเธออยู่ไหน?"

"เธอ...เธอฆ่าตัวตาย"

"ฆ่าตัวตาย?“ดวงตาของฟางเหมิงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า”ไอ้สารเลว!"

"ไม่ใช่ผม ผมไม่ได้แตะต้องเธอเลย..."

"ศพเธออยู่ไหน?"

สายตาของหม่าเหลียงเริ่มหลบเลี่ยง "ศพ...ศพ..."

ในเวลานี้เอง เกาเถิงได้ยินเสียงสุนัขเห่ามาจากถ้ำ

เขาเข้าใจในทันที

"พวกแกสมควรตายจริงๆ"

มีดเฉือนผ่านหลอดเลือดที่คอของหม่าเหลียงและมีเลือดทะลักออกมา

"แก…แกพูดว่าจะปล่อยฉันไปไม่ใช่หรอ?"

หม่าเหลียงเอามือปิดแผล ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"ฉันไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองพูดด้วยซ้ำ แต่แกกลับเชื่องั้นหรอ?"

หม่าเหลียงล้มลงกับพื้นด้วยความสิ้นหวังและความมืดมิดอันไร้ขอบเขตก็กลืนแสงที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว

เกาเถิงขว้างมีดออกไปแล้วพูด "ฉันจะเข้าไปในถ้ำ เธอรอฉันอยู่ข้างนอกก็แล้วกัน"

"ทำไมฉันต้องรอ? นายกลัวว่าฉันจะเป็นตัวถ่วงนายงั้นหรอ?"

"ฮะ?" เกาเถิงพูดด้วยความประหลาดใจว่า "วันนี้เธอรู้จักความสามารถของตัวเองเป็นอย่างดีเลย"

ฟางเหมิงรู้สึกโกรธ แต่สิ่งที่เกาเถิงพูดนั้นเป็นความจริงพละกำลังของเธอแย่มาก

มันทำให้เธอเศร้าหมองและรู้สึกไร้ประโยชน์

"ฉันล้อเล่น" เมื่อเห็นฟางเหมิงมีอารมณ์หดหู่ เกาเถิงจึงตบไหล่เธอ "ฉันเกรงว่าจะมีเรื่องเลวร้ายมากกว่านี้อยู่อีกข้างในถ้ำ บางทีเธออาจจะรับไม่ไหวดังนั้นรอฉันอยู่ที่นี่เถอะ"

อารมณ์หดหู่ของฟางเหมิงลดลงและเธอยิ้มอย่างเข้มแข็ง "ฉันเข้าใจแล้ว"

เกาเถิงเกาหัว เขาพูดแรงไปหน่อยจึงทำได้เพียงแก้ไขสถานการณ์ให้ดีที่สุดแล้วพูดขอโทษ "ฉันไม่ควรพูดหยอกล้อเธอแบบนี้ ขอโทษด้วยอย่าเก็บมันไปคิดจริงจังเลย"

ฟางเหมิงส่ายหัว "มันไม่เกี่ยวกับนายหรอก แค่ฉันทนทุกข์ทรมานจากการที่ไร้ความสามารถมานาน เมื่อปลุกความสามารถได้ฉันจึงพยายามอย่างหนักแต่กลับไม่ได้รับอะไรตอบแทนเลย"

เกาเถิงเม้มริมฝีปากแน่น ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนฟางเหมิงสงสัย

"เธออย่าเครียดไปเลยและอย่าเปรียบเทียบตัวเองกับฉัน เพราะฉันไม่ใช่คนปกติ"

"ฉันเห็นด้วยว่านายไม่ใช่คนปกติ" ฟางเหมิงพูดตลกแล้วโบกมือว่า "ไม่ต้องห่วงฉันแล้วไปฆ่าไอ้สารเลวพวกนั้นให้หมดเถอะ"

เกาเถิงเหลือบมองที่ฟางเหมิงและเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังฝืนยิ้ม

เธอคงคิดถึงการแก้แค้นให้กับพ่อแม่ของเธอ แต่ด้วยความเร็วแบบนี้เธอไม่รู้ว่าจะสามารถแก้แค้นได้เมื่อไหร่กันแน่

นี่คือความเจ็บปวดของเธอที่ต้องแบกรับความกดดันขนาดนี้

เกาเถิงไม่รู้ว่าจะปลอบใจเธออย่างไร เขาเก่งในการใช้คำพูดทำร้ายจิตใจผู้คนแต่เขาไม่รู้ว่าจะรักษาบาดแผลทางจิตใจได้ยังไง

"ใช้เวลาแค่ไม่นานเดี๋ยวฉันกลับมา"

เกาเถิงพูดแล้ววิ่งเข้าไปในป่า

เขารวบรวมสติและมุ่งความสนใจไปยังการต่อสู้ที่กำลังจะเกิด

"นั่นใคร?"

การเคลื่อนไหวของเขานั้นเกิดเสียงและมีคนสังเกตได้จึงเล็งปืนไปที่เกาเถิงในทันที

เกาเถิงยกมือขึ้น และมีความกดดันอันน่าสะพรึงกลัวกดทับคนเหล่านี้ในทันที กระดูกทั้งหมดในร่างกายแตกออกเลือดพุ่งทะลักมามากมายเสมือนพื้นตรงนี้เป็นบ่อโคลนโลหิต

"ปัง ปัง ปัง…"

มีบางคนได้ยินเสียงจึงรีบออกจากบ้านไม้ เมื่อเห็นเกาเถิงก็ได้ลงมือยิงในทันที

กระสุนถูกยิงจากทุกทิศทาง แต่เมื่อเข้าใกล้เกาเถิงกระสุนกลับช้าลงเหมือนถูกดูดโดยกระแสน้ำวนที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

วินาทีต่อมา กระสุนเหล่านี้ก็ถูกยิงกลับไปด้วยความเร็วทำให้มีหลายคนบาดเจ็บและเสียชีวิต

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด