บทที่ 123 กลับมาเยือนหมู่บ้านสกุลหยางอีกครั้ง

ซุนฮัวกล่าวว่า “หัวหน้ารองกับนายหญิง เขาออกไปแล้ว”

ในเวลานี้เอง หยางหลิงเอ๋อร์ที่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของหยางเสี่ยวเทียน ก็รีบวิ่งออกจากเรือน ก่อนจะเห็นว่าน้ำเสียงนั้น เป็นพี่ชายนางจริงๆ

“พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว หลิงเอ๋อร์คิดถึงท่านมาก!” นางรีบกล่าวพร้อมกับปรี่เข้ากอดหยางเสี่ยวเทียนอย่างตื่นเต้น

หยางเสี่ยวเทียนมองดูเด็กหญิงตัวน้อยเบื้องหน้า ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่ใหญ่ก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน”

จากนั้นเขาก็หันหยิบถุงห่อใหญ่ออกมา ยื่นให้เด็กหญิงที่กำลังดีใจจวนเกือบจะน้ำตาปริ่มออกมาจากดวงกลมโต

หยางหลิงเอ๋อร์รับมันสีหน้าพลางสับสน ก่อนเปิดออกแล้วยิ้มแก้มปริหลังเห็นว่ามันคือขนมถั่วอบและลูกกวาดที่นางชอบทั้งหมด ทำนางถึงกับกระโดดโลดเต้นด้วยอดชื่นชอบไม่ไหว ที่พี่ใหญ่ยังมิลืมนำของกินติดไม้ติดมือมาด้วย

หยางเสี่ยวเทียนหัวเราะ เมื่อเห็นอากัปกิริยาของเด็กหญิงตัวน้อยแสดงออกมาอย่างมีความสุข

“ท่านพ่อ ท่านแม่ออกไปซื้อของงั้นหรือ” เขาถามหยางหลิงเอ๋อร์ด้วยสงสัยตั้งแต่มาถึง

เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยได้ยินสิ่งนี้ นางก็มุ่ยหน้ากล่าวอย่างหงุดหงิด “พี่ใหญ่ ท่านไม่รู้อะไร เมื่อสองวันก่อนท่านลุงกับท่านปู่ของเรามาที่นี่ และเกือบจะพังเรือนของเราไป พวกเขาทำลายสิ่งของเครื่องเรือนในโถงจนย่อยยับ”

ครั้นหยางเสี่ยวเทียนได้ฟังดังนั้น ก็ตกใจพลันวิ่งปรี่ไปที่โถงทันที

เมื่อเห็นว่าโถงมียังข้าวของกระจัดกระจาย ใบหน้าหยางเสี่ยวเทียนก็พลันมืดลง เขากวาดสายตามองไปโดยรอบด้วยความโกรธพลางกำหมัดแน่น ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่”

“ท่านลุงถูกปล้นแร่ไปเป็นจำนวนมากอีกแล้ว เขาและท่านปู่จึงมาที่นี่เพื่อขอให้ท่านพ่อไปตามหาแร่กลับมา แต่ท่านพ่อปฏิเสธ ท่านลุงเลยบันดาลโทสะใส่ท่านพ่อ!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวด้วยสีหน้าแดงโกรธ

จากนั้นนางกล่าวเสริมว่า “สิ่งของมากมายที่ท่านลุงทำเสียหายในโถง ล้วนเป็นของมีค่ามากมาย ที่ได้รับจากเจ้าเมืองและคนอื่นๆ ท่านแม่บอกว่า พวกมันมีมูลค่ามากกว่าห้าพันหกร้อยเหรียญทอง”

เด็กหญิงตัวน้อยผู้เป็นคนสดใสร่าเริงอยู่ตลอด แต่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ท่าทีมีชีวิตชีวาของนาง ก็ผันเปลี่ยนเป็นตัวสั่น กำหมันแน่นด้วยความโมโหตามประสาเด็กทันที

“เรื่องต่อจากนั้นเป็นอย่างไร” หยางเสี่ยวเทียน หายใจเข้าลึกขณะถามอย่างใจเย็น

“ต่อมาท่านลุงและคนอื่นๆ ก็ตบก้นกลับไป ไม่มีคำขอโทษสักคำด้วยซ้ำ!” กล่าวจบนางก็กระทืบเท้าด้วยความคับแค้นใจ

เมื่อหยางเสี่ยวเทียนรับรู้เรื่องราวทั้งหมด ความเดือดดาลที่สั่งสมในใจก็พลันปะทุ เขากัดฟันแล้วกำหมัดมุ่งหน้าออกจากโถงไปทันที

“พี่ใหญ่ ท่านจะไปไหน” หยางหลิงเอ๋อร์ร้องถามด้วยความสงสัย

“หมู่บ้านสกุลหยาง!” หยางเสี่ยวเทียนพาหลัวชิงและเสี่ยวจิน ปรี่ออกจากเรือนอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมามอง

ซุนฮัวผู้รับรู้สถานการณ์ทั้งหมดตอนนี้ ครั้นเห็นหยางเสี่ยวเทียนกำลังมุ่งไปยังหมู่บ้านสกุลหยาง เขาก็ร้อนใจเพราะกลัวหยางเสี่ยวเทียนจะเป็นอันตราย จึงรีบเร่งเข้าเมืองนำเรื่องนี้ไปรายงานต่อหัวหน้ารอง

เนื่องจาก เพลานี้หัวหน้าใหญ่กำลังเดือดดาลกับเรื่องแร่ที่หายไป หากหยางเสี่ยวเทียนไปยัง หมู่บ้านสกุลหยางเพื่อทวงถามความยุติธรรม เกรงว่าเขาจะหักแขนขาหยางเสี่ยวเทียน เพราะด้วยนิสัยใจคอโหดร้ายของเขา คงไม่คิดปรานีต่อเด็กน้อยเบื้องหน้า แม้นว่านั่นจะเป็นหลานของตนก็ตามที

ณ หมู่บ้านสกุลหยาง

หลังหยางเสี่ยวเทียนออกจากเมืองซิงเยว่ ไม่นานนัก ทั้งสามก็มาถึงโขงประตูใหญ่หน้าหมู่บ้านสกุลหยาง

ผู้เฝ้าประตูประจำหมู่บ้าน เห็นเด็กน้อยผู้กำลังเดินปรี่มาแต่ไกล สีหน้าก็ผันเปลี่ยนไป ด้วยแน่ใจได้ในทันทีว่าเด็กคนนี้คือหยางเสี่ยวเทียน ครั้นรับรู้ถึงท่าทางการเคลื่อนไหวของเขา

บรรดาทหารลาดตระเวนจึงสั่งให้เร่งปิดประตู ด้วยวิตกว่าหยางเสี่ยวเทียนมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา

เมื่อเห็นว่าผู้เฝ้าประตูเจตนามิให้เขาเข้าสู่หมู่บ้านสกุลหยาง ดวงตาหยางเสี่ยวเทียนก็พลันเย็นยะเยือก เขาระเบิดพลังยุทธ์โคจรไปทั่วร่าง แล้วพุ่งหมัดใส่ประตูนั้นทันที

ปราณหมัดขนาดใหญ่ส่งเสียงคำรามอย่างรุนแรง ขณะทะยาน มันม้วนเอาอากาศพร้อมฝุ่นผงรอบข้างหมุนวนเป็นวงกว้าง

แล้วผนึกหมัดนั้น ก็พลันกลายร่างเป็นภาพธรรมของพยัคฆ์ขนาดใหญ่ วิ่งพุ่งถลาเข้าสู่ประตูเบื้องหน้าอย่างกระทันหัน

นี่คือเพลงหมัดราชันพยัคฆ์ เคล็ดวิชาจากสำนักเสินเจี้ยน ที่บรรดาคนของหมู่บ้านสกุลหยางรู้จักกันเป็นอย่างดี

บูม!

ภาพธรรมของพยัคฆ์ขนาดใหญ่ที่ปะทะเข้ากับประตูหมู่บ้านสกุลหยาง ส่งเสียงดังกึกก้อง พื้นพสุธาโดยรอบล้วนสั่นสะเทือน

ประตูสองบานที่มีน้ำหนักเกือบพันจิน บัดนี้ กลับกระเด็นไปเบาราวกับใบไม้

ปัง!

เสียงบานประตูขนาดใหญ่สองบาน ชนเข้ากับโขดหินจนแตกละเอียด พานให้เศษหินดินทรายกระเด็นกระดอนเป็นวงกว้าง

ทำเหล่าทหารคอยลาดตระเวนต่างหาที่หมุดหัวหลบ ด้วยความรุนแรงของมันอาจบาดเจ็บกันหนักอยู่ไม่น้อย

หยางไห่ผู้กำลังร่ำสุราอยู่ในจวนหลักของตระกูล เนื่องด้วยกลัดกลุ้มมิรู้จะหาวิธีใดหรือให้ใคร นำแร่ที่สูญเสียไปกลับมาได้ทั้งหมด

ทันใดนั้น เสียงดังสนั่นก็พลันทำเขาสะดุ้งตกใจจนจอกสุราในมือหลุด ยิ่งทวีอาการบันดาลโทสะ หลังเสียงประดุจฟ้าร้องทางเข้าหมู่บ้านนั้น พานให้เขาต้องละสายตาจากสุราดี กระทั่งสูญเสียอารมณ์ที่กำลังจดจ่ออยู่ก่อนหน้า

ระหว่างนั้นเอง เหล่าทหารลาดตระเวน ก็วิ่งปรี่เข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“รายงานหัวหน้าใหญ่ นายน้อยคนรอง หยางเสี่ยวเทียนมาที่นี่! เขาเพิ่งพังประตูหน้าทางเข้าหมู่บ้านสกุลหยางไปขอรับ!”

“อะไรนะ!”

หยางไห่ลุกพรวดขึ้นยืนหลังได้ยินดังนั้น ใบหน้าเขาพลันฉุนเฉียว ด้วยชังน้ำหน้ากับคนนามนี้นัก หากหยางเฉาไม่ปฏิเสธทำตามคำสั่งแล้วยอมออกติดตามแร่ให้เขาแต่โดยดี ตอนนี้ เขาคงมิต้องมานั่งทุกข์ใจอยู่แบบนี้

เขาพุ่งตัวออกจากจวนกระทั่งชุดคลุมสะบัดปลิว พร้อมเดินสลับวิ่งนำกลุ่มทหารลาดตระเวนประจำหมู่บ้านมุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุ