บทที่ 119 เอาให้เกลี้ยง

หยางเสี่ยวเทียนถึงกับหน้าเหวออ้าปากหวอ พูดอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แสดงความตื่นเต้นของเหยาติง ซึ่งดูท่าแล้ว เขาจะสำราญมากอยู่ไม่เบา

แม้นตาเฒ่าติง จะเป็นถึงสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนโลกนี้มานาน มากพอกำเนิดจิตวิญญาณเป็นของตนเองจนก้าวข้ามสิ่งประดิษฐ์จากมนุษย์ในพิภพนี้ อย่างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาจำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเชียวหรือ

“ใช่สิ เจ้าเป็นมนุษย์ ที่ได้กินแต่อาหารดีๆ เลยไม่รู้ว่าข้าหิวโหยแค่ไหน อีกอย่าง เจ้าคิดว่าธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ เป็นสมบัติธรรมดาๆ ที่หาได้ง่ายนักหรือไง” หยางเสี่ยวเทียนตะลึง

เขาเพียงนึกเล่นๆ กับตนเอง แต่ไม่คาดว่าเหยาติงจะรับรู้ได้กระทั้งความคิดในใจเขาด้วย ต่อไป คงต้องระวังความคิดตนเองมากเสียหน่อยแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่นึกจะนินทาเขาเช่นเมื่อครู่

“เรื่องเช่นนี้พบเห็นได้ แต่ไม่อาจแสวงหาได้ง่ายๆ ด้วยธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ ต้องใช้เวลานานมากกว่าที่มันจะค่อยๆ ก่อตัวขึ้น”

“แล้วธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ตรงหน้าเจ้า ที่เป็นบ่อใหญ่ขนาดนี้ หมื่นปีก็คงสั่งสมไม่ได้เช่นนี้หรอกนะ” เหยาติงกล่าว น้ำเสียงดุดัน

เมื่อได้ยินว่าธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ดังกล่าว หมื่นปีก็อาจไม่เกิดขึ้นเยอะขนาดบ่อตรงหน้านี้ หยางเสี่ยวเทียนก็ถึงกับคลิกลิ้นด้วยเหลือจะเชื่อ ก่อนชะเง้อหน้ามองดูบ่อของธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์พร้อมอัตราการเต้นหัวใจที่เพิ่มขึ้นอย่างตื่นเต้น

แล้วข้าต้องทำอย่างไรต่อไป

 

“ทำอย่างนี้สิ เจ้าหนู ฮึ ฮึ เอาให้เกลี้ยง!” เหยาติงกล่าว น้ำคำช่างเต็มเปี่ยมด้วยความเจ้าเล่ห์

เอาไปให้เกลี้ยง!

หยางเสี่ยวเทียนเหงื่อตก ไม่คิดว่าเขาจะหิวกระหายมากขนาดถึงกับต้องขนน้ำทั้งบ่อออกไป

แม้ธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์จะหายากยิ่งกว่าสมบัติใดในพิภพนี้ แต่การกระทำเช่นนี้ จะไม่ดูค่อนข้างหยาบคายไปหน่อยหรือ

ตามที่เตาหลอมกล่าวไว้ หยางเสี่ยวเทียนทำเรื่องหยาบคายอย่าง ตักธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์เติมลงในเตาหลอมถ้วยใหญ่จนหมดเกลี้ยง แล้วเริ่มดื่มอึกใหญ่โดยไม่เกรงใจ

อึก! อึก!

หลังเขาดื่มธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์จนเต็มปาก จู่ๆ หยางเสี่ยวเทียนก็รู้สึกปวดร้าวและชาทั่วร่างกาย ก่อนที่รูขุมขนทั้งสรรพางค์จะพ่นหมอกพร้อมสายฟ้าออกมา

หยางเสี่ยวเทียนสะดุ้งด้วยสายฟ้าที่สะกิดไปทั่วร่าง ส่งผลให้เขาขนลุกชันทั้งตัว

“เร็วเข้าเจ้าหนู เริ่มโคจรปราณมังกรแรกเริ่ม!”

“ขัดเกลาธารสายฟ้า!” เหยาติงร้องเตือน

เสียงของเหยาติงก้องดังอยู่ภายในจิตใจ

โดยไม่รั้งรอ หยางเสี่ยวเทียนรีบนั่งลงขัดสมาธิ โคจรปราณมังกรแรกเริ่มเพื่อขัดเกลาพลังจากมันมัน ทำตามคำแนะนำของเหยาติงทันที

ทันใดนั้น ร่างกายของหยางเสี่ยวเทียน ก็อัดแน่นไปด้วยพลังจากสายฟ้า ส่องประกายระยิบระยับ ราวกับเป็นผู้ก่อกำเนิดสายฟ้านี้เสียเอง

ครึ่งชั่วยามต่อมา

หลังหยางเสี่ยวเทียนลืมตาตื่นจากการเข้าฌานบ่มเพาะ ก็พบว่าร่างกายของตนเองดูเหนียวเหนอะหนะ และมีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์โชยออกมา

“นี่คือสิ่งสกปรกในร่างกาย ที่ถูกขับออกมา จากการชะล้างเส้นเอ็น และการตัดต่อไขกระดูก” เหยาติงกล่าวเนื่องด้วยรู้ความคิดของหยางเสี่ยวเทียน

จากนั้นถามต่อ “ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”

“ดีมาก! ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าร่างกายนั้นเบาหวิว ไม่รู้ปวดเมื่อยสักเท่าไร” หยางเสี่ยวเทียนแย้มยิ้มพร้อมตอบคำถามอย่างจริงใจ

ขณะนี้ ร่างกายของเขารู้สึกสบายอย่างอธิบายไม่ถูก ก่อนหน้าทุกการเคลื่อนไหว เขาล้วนรู้สึกถึงความหนักอึ้ง ซึ่งผิดกับตอนนี้ราวฟ้ากับเหว

จากนั้น เขาก็ลองกระโดดขึ้น ทว่า ครานี้กลับกระโดดสูงกว่าเมื่อก่อนมาก ราวกับเขากำลังจะบินได้ เมื่อเห็นว่าตนนั้นกระโดดได้สูงเพียงใด จึงชักกระบี่ตงเทียนออกมา

ครั้นกระบี่ตงเทียนปรากฏ เขาก็คว้าด้ามกระบี่กระชับแน่นแล้วแทงทะลวงออกไปทันที

“เพลงกระบี่ตงเทียนกระบวนท่าที่หนึ่ง กระบี่หยินหยาง!”

ทันทีที่หยางเสี่ยวเทียนร้องตะโกน ปรานกระบี่ก็ทะยานไปเบื้องหน้า พร้อมแบ่งออกเป็นสองเล่ม

ปราณกระบี่สองเล่ม ตัดผ่านกระแสลมพุ่งไปไกลนับหลายร้อยฉื่อ

หลังได้ชะล้างเส้นเอ็นและตัดต่อไขกระดูกจากการดื่มธารสายฟ้า หยางเสี่ยวเทียนพลันได้รู้สึกประหลาดใจ ที่พบว่าแม้แต่การเคลื่อนไหวของปราณกระบี่ ก็รวดเร็วขึ้นกว่าเดิม

ผลลัพธ์หลังดื่มธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์นี้ ดียิ่งกว่าเขาจินตนาการเอาไว้มากนัก

“ที่เจ้าได้เห็นมาจนถึงตอนนี้ เป็นเพียงผลลัพธ์เล็กน้อยเท่านั้น” เหยาติงกล่าว

“ประโยชน์ของธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ มีมากกว่านั้นอีก หากเจ้าดื่มธารสายฟ้าแล้วขัดเกลาเพื่อชะล้างเส้นเอ็นและตัดต่อไขกระดูกเป็นประจำ”

“ร่างกายของเจ้าจะค่อยๆ เพิ่มความแข็งแกร่งอย่างสมบูรณ์ ทั้งเจ้ายังสามารถดื่มธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ได้เป็นประจำ ซึ่งดีกว่าโอสถวิญญาณมาก แล้วกายของเจ้าจะมีสายฟ้าจากทัณฑ์สวรรค์ไหลเวียน นั่นนับว่าไม่ธรรมดา”

“และเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เจ้าจะดูหล่อเหลามากขึ้นเรื่อยๆ ฮึ ฮึ” เหยาติงกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงภาคภูมิพลางให้หยางเสี่ยวเทียนขนลุก

พอได้ฟังคำพูดอันไม่มีที่สิ้นสุดของเหยาติง หยางเสี่ยวเทียนก็ถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออก ประโยชน์ของธารสายฟ้าจะไม่ดูเกินจริงไปหน่อยหรือ

“อาจารย์ติง สิ่งที่ท่านกำลังมองหา คือธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์งั้นหรือ” หยางเสี่ยวเทียนนึกถึงคำที่เหยาติงเคยบอก ว่าให้เขาช่วยค้นหาบางอย่าง

“ใช่แล้ว มันคือธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์!” เหยาติงกล่าวน้ำเสียงฟังระรื่น ประหนึ่งเขากำลังเผยยิ้ม

“ในร่างกายของเราสองคน ล้วนมีธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์อยู่กันคนละครึ่ง”

หลังฟังคำบอกกล่าว หยางเสี่ยวเทียนก็พยักหน้าเป็นการเข้าใจ

แม้เขาไม่รู้ว่าเตาหลอมโอสถจะต้องการธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ไปเพื่ออะไร แต่เขาก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรมากมาย และเหยาติงคงมีเหตุผลส่วนตัวของเขา ซึ่งเมื่อถึงเวลาเขาคงจะบอกทุกอย่างให้หยางเสี่ยวเทียนเข้าใจเอง

ดังนั้น หยางเสี่ยวเทียนจึงหันมาสนใจธารสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ต่อ แล้วกลืนมันจนเต็มปาก ก่อนเริ่มโคจรปราณมังกรแรกเริ่มเพื่อขัดเกลาอย่างต่อเนื่อง

ไม่ถึงลมหายใจ ทั่วร่างของหยางเสี่ยวเทียนก็พลันปะทุ ปราณสายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์พ่นออกจากทุกรูขุมขน ส่งเสียงดังสนั่นอีกครั้ง

สามชั่วยามต่อมา สิ่งสกปรกที่ทำเขารู้สึกเหนียวหนะอีกจำนวนมาก ก็ถูกขับออกมาจากร่างกาย