ระบบสินค้าลดราคาขั้นเทพ ตอนที่ 47 ประมุขนิกายหมื่นอัคคี

ระบบสินค้าลดราคาขั้นเทพ ตอนที่ 47 ประมุขนิกายหมื่นอัคคี

เวลาล่วงเลยไป

ปรมาจารย์คู่จื้อได้เริ่มต้นเทศนาธรรม

ธรรมะนั้นเป็นเช่นไร?

จะหลุดพ้นจากกิเลศได้อย่างไร?

จะบรรลุถึงห้วงจิตที่สงบ และเป็นสุขได้อย่างไร?

คู่จื้อ ปรมาจารย์จากวัดสมบัติวิญญาณนี้ จะอธิบายอีกครั้ง

ถึงแม้การเทศนาธรรมนี้สำหรับคู่จื้อเองแล้ว เป็นเพียงการพูดเล่นเท่านั้น

แต่เมื่อเปิดปากครั้งหนึ่ง เนื้อหาทั้งหมดของการพูดก็ทำให้ทั้งนิกายหมื่นอัคคี รวมทั้งผู้อาวุโสมุ่งเน้นความสนใจมาทั้งหมด

พวกเขาฟังด้วยความหลงใหล

นี่คือปรมาจารย์จากวัดสมบัติวิญญาณ

เป็นเรื่องหายากที่ปรมาจารย์ระดับนี้จะปรากฏ

......

ดินแดนเต๋าหมื่นอัคคี นอกนิกายหมื่นอัคคี

ในขณะนี้ มีผู้บำเพ็ญเพียร 2 คนที่ฐานพลังยุทธ์อยู่ขอบเขตกายาเต๋า กำลังยืนอยู่ที่นี่ด้วยสีหน้าวิตกกังวล

ปรมาจารย์คู่จื้อเทศนาธรรมอยู่

เรื่องนี้ สำหรับนิกายหมื่นอัคคีแล้วถือเป็นสิ่งที่ดี

แต่......

สำหรับพวกเขาทั้งสองกลับเป็นเรื่องที่น่าทุกข์ใจ

ตอนแรก พวกเขาทั้งคู่ได้เตรียมตัวไปฟังธรรมของปรมาจารย์คู่จื้อแล้ว

แต่ใครจะคาดคิด ในการจับสลาก จากผู้บำเพ็ญเพียรของนิกายหลายแสนคน  พวกเขาทั้งคู่กลับถูกเลือกเสียได้

โอกาสที่น้อยกว่าหนึ่งในหมื่นนั้นกลับตกเป็นของพวกเขาทั้งคู่

นี่ช่างเป็นเรื่องตลกร้ายเสียจริง

“เจ้าว่า......”

“ตอนนี้ ปรมาจารย์คู่จื้อได้เริ่มเทศนาธรรมแล้วหรือยัง?”

ผู้บำเพ็ญเพียรร่างสูงผอมสวมเสื้อคลุมนิกายหมื่นอัคคีเอ่ยขึ้น

“น่าจะเริ่มแล้วใช่หรือไม่?”

“เจ้าดูสิ เด็กพวกนั้นไม่ใช่หรือที่อยู่ในศาลา?”

“พูดตามตรง พวกเราทั้งสองโชคร้ายจริง ๆ”

“ศิษย์นิกายหมื่นอัคคีมีตั้งเยอะตั้งแยะ”

“เหตุใดถึงได้เลือกพวกเรา 2 คนกัน?”

“ที่นี่มีปรมาจารย์คู่จื้ออยู่ ทั้งนิกายหมื่นอัคคีของเรายังเป็น 1 ใน 9 ขุมอำนาจชั้นนำของมณฑลตงหวง จะมีใครกล้ามาหาเรื่องที่นี่กัน?”

“การให้คนคอยเฝ้าจะมีความหมายได้อย่างไร?”

ผู้บำเพ็ญเพียรอีกคนหนึ่งที่ร่างกายค่อนข้างอ้วนท้วนไม่อาจห้ามตนเองให้ตำหนิออกมาได้

เพียงแต่ เขายังไม่ทันพูดจบ ห่างจากนิกายหมื่นอัคคีประมาณร้อยเมตร

มีชายหนึ่งคนสวมชุดคลุมสีขาวเรียบง่าย คาดกระบี่สนิมเกาะที่เอว ขี่กระทิงเฒ่าที่ดูธรรมดากำลังมาทางนี้อย่างไม่รีบร้อน

“หืม?”

“ดูเหมือนว่ายังมีคนกล้ามายุ่งกับนิกายหมื่นอัคคีเราอีก?”

ผู้บำเพ็ญเพียรอ้วนจากนิกายหมื่นอัคคีตกตะลึง

“หยุด!”

“เจ้ามาทำอะไร?”

“นิกายหมื่นอัคคีของเราไม่ใช่สถานที่ที่ใครอยากมาก็มา อยากไปก็ไป......”

หลังจากตะลึงไปสักครู่

ผู้บำเพ็ญเพียรอ้วนท้วนจากนิกายหมื่นอัคคีก็รีบเดินไปข้างหน้า

เขาจะหยุดชายที่ขี่กระทิงเฒ่านั้น

น่าเสียดาย

ชายที่สวมชุดคลุมขาวเรียบง่าย คาดกระบี่สนิมเกาะที่เอวและขี่กระทิงเฒ่านั้น

ดูเหมือนจะไม่มีความสามารถใด ๆ

เขาจึงไม่สนใจอีกฝ่าย

“ข้าบอกว่า......”

เขายังไม่ทันได้พูดจบ

ผู้บำเพ็ญเพียรอ้วนคนนั้นก็ร่างระเบิด กลายเป็นละอองเลือดกระจัดกระจายไปในอากาศอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว ผู้บำเพ็ญเพียรร่างสูงผอมก็รู้สึกตื่นตระหนก

เขาคิดจะหนี แต่ยังไม่ทันจะหันตัว ร่างกายของเขาก็ระเบิดเช่นกัน กลายเป็นละอองเลือดปลิวกระจัดกระจายไปในอากาศตามกันไป

“นี่คือนิกายหมื่นอัคคีหรือ?”

“ความเข้มข้นของปราณวิญญาณที่นี่ แข็งแกร่งกว่าดินแดนเต๋าหมื่นอัคคีถึงสิบเท่า”

“ในที่แห่งนี้”

“แม้แต่หมูธรรมดาที่มีชีวิตหลายพันปีก็สามารถเป็นจักรพรรดิอสูรได้”

เขาหัวเราะ และส่ายหัว

หลัวจิ่วเกอหาท่าที่สบายเอาไว้

เขาเอนกายลงบนหลังกระทิงเฒ่า

กระทิงเฒ่านั้นไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น

มันยังคงเดินไปยังนิกายหมื่นอัคคีอย่างไม่รีบร้อน

สุดท้ายแล้ว คนที่นอนอยู่บนหลังมันก็เหมือนกับสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์ ทำให้กระทิงเฒ่าไม่กล้าทำตัวเกรี้ยวกราด

กระทิงเฒ่าขอบเขตสันติที่มีชีวิตยืนยาวกว่าหลายแสนปี ไม่กล้ามีความเห็นอื่น

มันต้องพยายามให้อีกฝ่ายพอใจ!

......

“เร็วขึ้นอีก”

“ข้ารู้สึกได้ว่านิกายหมื่นอัคคีมีบางอย่างผิดปกติ”

“มีคนคอยเฝ้าประตูเพียง 2 คนเองรึ?”

“มีบางอย่างผิดปกติ......”

“ผิดปกติมาก......”

หลัวจิ่วเกอ ขมวดคิ้ว

จากนั้นก็ยื่นมือขวาออกไป และสะบัดกิ่งต้นหวายอย่างเลือดเย็น โดยที่ไม่รู้เก็บเอามาจากไหน

เขาตีลงบนก้นของกระทิงเฒ่าอย่างแรง

กระทิงเฒ่าตอบสนองต่อการกระทำนี้

ในตอนแรก มันยกหัวขึ้นอย่างฉุนเฉียว รูจมูกขยายใหญ่ขึ้น ใบหน้าของมันที่น่าเกลียดนั้นดูเหมือนจะแดงก่ำ แต่หลังจากนั้นไม่นาน กระทิงเฒ่าก็ถอยกลับ

มันก้มหัวลงและเพิ่มความเร็วเล็กน้อย

กระทิงเฒ่ายังโกรธ นั่นเพราะไม่ว่าอย่างไร มันก็เป็นจักรพรรดิอสูรขอบเขตสันติ ทั่วทั้งมณฑลตงหวง มันถือว่ามีความแข็งแกร่งระดับสูงสุด แต่ไม่นานมันก็ถอยกลับ

เหตุผลง่ายมาก เพราะกระทิงเฒ่านึกถึงความทรงจำที่มันถูกตีจนร่างแหลกละเอียด

ความเจ็บปวดนั้น

ความสิ้นหวังนั้น

ตอนนี้ ความรู้สึกนั้นยังคงติดอยู่ในสมองของกระทิงเฒ่าอยู่ ดังนั้น คนที่นอนอยู่บนหลังมันไม่ควรทำให้ไม่พอใจเป็นอันขาด!!!

......

กระทิงเฒ่าจึงต้องใช้ความเศร้าเป็นพลังอย่างไม่เต็มใจ

มันเพิ่มความเร็วและมุ่งหน้าไปยังนิกายหมื่นอัคคี

เวลาล่วงเลยไปอีก 3 นาที

หนึ่งคน

หนึ่งกระทิง

ในที่สุดก็มาถึงนิกายหมื่นอัคคี

นิกายหมื่นอัคคี มีพื้นที่กว้างขวาง มีพระราชวังหลายแห่งที่หรูหราสง่างามตั้งอยู่

มันปล่อยรัศมีทวีความยิ่งใหญ่ออกมา

ระดับของปราณวิญญาณที่นี่หนาแน่นกว่านอกนิกายหมื่นอัคคี 3 ถึง 5 เท่า

อย่างไรก็ตาม นิกายหมื่นอัคคีที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้

ในสายตาของหลัวจิ่วเกอ กลับไม่มีใครอยู่เลย

มันไม่ถูกต้อง......

ควรจะพูดว่า มีเพียงคนเดียวที่อยู่ที่นี่

“เจ้าเป็นใคร?”

“มาที่นิกายหมื่นอัคคี มีธุระอะไร?”

ทันใดนั้น

ด้านหน้าของหลัวจิ่วเกอก็ปรากฏชายวัยกลางคนคนหนึ่งขึ้น

ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมประมุขนิกายหมื่นอัคคี คาดกระบี่ที่ประดับด้วยอัญมณีสีแดงไว้ที่เอว มันดูหรูหรายิ่งนัก

ณ ขณะนี้ เขากำลังหรี่ตาดูเหมือนอย่างระมัดระวัง เขาเพ่งมองหลัวจิ่วเกออย่างเข้มงวด

“ข้าเป็นใคร?”

เมื่อได้ยินคำถามจากชายวัยกลางคนด้านหน้า

หลัวจิ่วเกอก็ไม่อาจห้ามตัวเองจากการหัวเราะได้

“ก่อนที่จะถามข้าว่าเป็นใคร ไม่ดีกว่าหรือที่จะคิดว่านิกายหมื่นอัคคีของเจ้าได้ทำให้ใครไม่พอใจ?”

“บางที สิ่งที่ในสายตาของเจ้าดูเหมือนแมลง อาจจะเป็นสัตว์ร้ายที่พร้อมกลืนกินเจ้าในขณะนี้ก็ได้......”