ตอนที่ 98 บทสรุปของตระกูลซูและตระกูลฉู่ (อ่านฟรี 15/10/2567)

“แล้วหลังจากนั้นเจ้าก็ได้ทานข้าวกับตระกูลซูที่ยังเหลืออยู่ ?” เย่ซีกล่าวออกมาหลังจากที่ฟังมนุษย์ปลาเล่ามาสักระยะหนึ่ง

“ใช่แล้วเถ้าแก่ แต่น่าแปลกที่ทุกคนดูไม่ได้ตึงเครียดอะไร กลับกันพวกเขาดูผ่อนคลายเป็นอย่างมาก” ฟิชครุ่นคิดถึงภาพในวันนั้นแล้วกล่าวออกมา

ตามปกติการที่มีสมาชิกในตระกูลหายไปจำนวนมากแบบนั้นย่อมเป็นการสูญเสียที่รับไม่ได้อยู่แล้ว คงไม่มีตระกูลใดที่จะนั่งยิ้มแล้วทานข้าวได้อย่างปกติแน่นอน

แต่ในวันนั้นแม้กระทั่งผู้นำตระกูลซูก็ยังมีท่าทีปกติ มันช่างแปลกยิ่งนัก

“นั่นสินะ ข้าว่าอาจมีบางเรื่องเกิดขึ้นก็ได้ แล้วตอนนั้นมีสิ่งใดผิดปกติอีกบ้าง ?” ชายหนุ่มกล่าวเสริมขึ้นมาด้วยความสนใจ ถึงมันจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาก็เถอะ แต่รู้ไว้ก็ดีกว่าไม่รู้... ใช่ไหมล่ะ ?

“สิ่งผิดปกติ... อ๋อ! มีเรื่องนึง เมนูในตอนนั้นเป็นปลา ทั้งหมดเลย” มนุษย์ปลากล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นหลังจากที่มันนึกได้

“ปลา ? แปลกจริง ๆ ด้วยสิ เพราะปกติคนจะนิยมทานเนื้อสัตว์ประเภทอื่นมากกว่า ไม่ทานแต่เนื้อปลาล้วน ๆ ทุกเมนูกันหรอก” เย่ซีกล่าวขึ้นตามที่เขาเคยพบเจอมา เพราะคนบนโลกนี้ก็มีลักษณะนิสัยการกินไม่ได้ต่างจากบนโลกเก่าของเขาสักเท่าไหร่

ในชีวิตประจำวันคงจะหาได้ยากที่จะพบเจอใครกินแต่เมนูปลาทั้งโต๊ะเป็นประจำอยู่แล้ว จริงไหมล่ะ ?

“ใช่แล้วเถ้าแก่ ข้าก็คิดเห็นเช่นเดียวกับท่าน นอกจากนั้นยังมีสิ่งที่แปลกก็คือปลาเหล่านั้นมีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์บางอย่าง พอข้ากินลงไปแล้วได้รับประโยชน์ไม่น้อยเลยด้วย” ฟิชกล่าวขึ้นมาพลางทำหน้าครุ่นคิดถึงอะไรบ้างอย่าง

รสชาติของปลาเหล่านั้นแตกต่างไปจากปลาปกติที่มันเคยกิน มันมีรสชาติที่อร่อยเป็นอย่างมาก แถมกลิ่นก็หอมสุดยอดอีกด้วย

แถมปลาแต่ละตัวก็ไม่ใช่ปลาธรรมดา เพราะมันเป็นปลาที่มีการฝึกตน แต่ละตัวล้วนมีพลังปราณอยู่ด้วย ทำให้เมื่อทานเข้าไปก็จะได้รับพลังปราณเข้าสู่ร่างกายเหมือนกับการกินเนื้อสัตว์อสูรอื่น ๆ ทำให้ผู้ที่ทานเข้าไปได้รับประโยชน์ไม่ใช่น้อย

“น่าแปลกที่พอกินข้าวกันเสร็จไม่นาน ก็มีคนมาแจ้งว่าตะเกียงชีวิตของคนในตระกูลซูที่หายสาบสูญไปได้ดับลง เป็นการบ่งบอกว่าคนเหล่านั้นได้ตายไปแล้ว” ฟิชเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากเดิม

“อืม ข้าคิดว่ามันอาจจะเป็นแบบที่ข้ากำลังคิดอยู่ก็เป็นได้ ถ้าใช่ล่ะก็แสดงว่าคนที่ลงมือทำนั้น จิตใจค่อนข้างอำมหิตเลยทีเดียว” เย่ซีคิดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะกล่าวออกมา

“เถ้าแก่คิดเห็นเช่นไรรึ ?” ฟิชกล่าวถามออกมาด้วยความสนใจ

มันไม่ค่อยจะฉลาดเท่าไหร่นัก เลยทำให้บางทีมันก็คิดเรื่องง่าย ๆ ไม่ออก

“เถ้าแก่ อาหารปลาของท่าน มันมีคุณสมบัติแฝงเหมือนอาหารแมวหรือไม่ ?” เยี่ยหลิงที่ฟังอยู่เงียบ ๆ กล่าวถามขึ้นมา

“มี” ชายหนุ่มตอบคำถามของหญิงสาวก่อนจะยิ้มให้นาง

เยี่ยหลิงเบิกตากว้างกว่าเดิมเหมือนนางจะนึกอะไรบางอย่างออกแล้ว

ผู้ที่ลงมือช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก! นับว่าใจเด็กอำมหิตไม่น้อยเลยทีเดียว!!

“เจ้านึกอะไรออกแล้วสินะ” เย่ซีกล่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ได้กล่าวอะไร

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าแค่ยังไม่อยากเชื่อก็เท่านั้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องปกติสำหรับสัตว์อสูรเช่นตัวข้า แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีมนุษย์ที่กล้าลงมือทำเรื่องเช่นนี้ได้” เยี่ยหลิงกล่าวตอบรับออกมา

ครึ่งหลัง

“นี่เถ้าแก่และเจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน ?” ฟิชเป็นเพียงตัวเดียวที่ยังไม่เข้าใจมันเลยกล่าวแทรกขึ้นมาด้วยความอยากรู้ ทำไมแม้แต่นางแมวตัวนี้ยังเข้าใจเลยล่ะ ? นี่ข้าอยู่กับเถ้าแก่มาก่อนนางอีกนะ! ทำไมถึงไม่ฉลาดเท่านางกัน

“ถ้าให้สรุปง่าย ๆ ก็คือ มีใครบางคนใช้อาหารปลาเปลี่ยนคนตระกูลซูให้เป็นปลายังไงล่ะ” หญิงสาวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย นางรู้สึกสนุกกับเรื่องนี้อยู่เช่นกัน ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องอะไรเช่นนี้จากคนใกล้ตัว

“แล้วอาหารที่เจ้าได้ทานไป ก็คือสมาชิกตระกูลซูเหล่านั้นนั่นแหละ” เย่ซีกล่าวออกมาให้มนุษย์ปลาสมองทึบฟัง ซึ่งพอมันได้รู้ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรมาก เพียงทำตาโตขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

“ข้าก็ว่าแล้ว! รสชาติมันคุ้น ๆ เหมือนตอนที่กินเจ้านักฆ่าที่เถ้าแก่เปลี่ยนเป็นปลาไปนี่เอง” มนุษย์ปลาปากเสียกล่าวออกมาเสียงดัง

มันยังจำรสชาติในวันนั้นได้ไม่เคยลืม ปลาตัวอ้วนพีที่เนื้อหวานกลมกล่อม อุดมไปด้วยสารอาหารและพลังปราณ

“แสดงว่าอาจจะมีใครบางคนในตระกูลซูใช้อาหารปลาของเถ้าแก่เพื่อกำจัดคนในตระกูล หลังจากคนเหล่านั้นกลายเป็นปลายไปหมดแล้วก็นำไปทำอาหารให้คนในตระกูลที่เหลือกินซะ เป็นแผนการที่แยบยลยิ่งนัก” เยี่ยหลิงกล่าวสรุปออกมาตามที่นางเข้าใจ

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก คนที่จะทำเรื่องพวกนี้ได้จะต้องเป็นคนที่ซื้อสินค้าจากข้าไป แถมยังรู้คุณสมบัติแฝงของอาหารปลาอัดเม็ดด้วย” เย่ซีกล่าวเสริมขึ้นมา

“ซึ่งคนที่น่าสงสัยที่สุดก็เป็นซูไห่ คุณชายสามของตระกูลซูนั่นแหละ” หลังจากชายหนุ่มกล่าวจบเขาก็เงียบไป ไม่ใช่เพราะเขาผิดหวังหรืออะไร เขาแค่กำลังคิดอยู่ว่าทำไมซูไห่ถึงลงมือเช่นนั้น

“เจ้าพอจะรู้เรื่องราวในตระกูลซูมาบ้างหรือไม่ ?” เย่ซีกล่าวถามมนุษย์ปลาออกมา

“พอจะรู้มาบ้างเล็กน้อยเถ้าแก่ เห็นว่าซูไห่เป็นคุณชายสามจากลูกชายทั้งหมดสามคนของผู้นำตระกูลซู ซึ่งแต่เดิมเขาไม่ได้ต้องการตำแหน่งผู้นำตระกูลแม้แต่น้อย”

“แต่ด้วยความที่บิดาของเขาป่วยเขาเลยตามหาสมุนไพรอยู่ชนิดหนึ่งจนทั่วแต่ก็ไม่พบ วันนึงดันได้ข่าวว่ามีสมุนไพรที่ว่าโผล่ขึ้นมากลางป่าเลยออกเดินทางพร้อมกองกำลังส่วนตัวไปเก็บแต่ก็เป็นแผนลอบฆ่าเสียอย่างนั้น”

“สุดท้ายก็ได้เถ้าแก่เข้าไปช่วยเอาไว้ หลังจากกลับมาก็ถูกทางตระกูลยึดของที่นำมาจนเกือบหมด บวกกับมารดาของเขาถูกวางยาพิษแบบไม่ทราบสาเหตุ แต่โชคดีที่น้ำแดงของเถ้าแก่ใช้รักษาทั้งบิดาและมารดาของเขาได้ ด้วยเหตุนั้นทำให้เขาคิดที่จะกลายเป็นผู้นำตระกูลขึ้นมาแทน” มนุษย์ปลาปากเสียเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่มันรู้ออกมาให้ฟัง

“หลังจากเจ้ากินอาหารเสร็จเป็นยังไงต่อล่ะ ?” เย่ซีกล่าวถามมนุษย์ปลาออกมาหลังจากที่ฟังจนจบ เขาคิดว่าซูไห่น่าจะรู้ตัวการเบื้องหลังที่ทำกับตัวเขาและพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว

ซึ่งมันก็คงเป็นพวกคนในตระกูลนั่นแหละนะ...

“หลังจากนั้นข้าก็เล่าเรื่องตอนที่ไปเอากระท่อมคืนมาให้ตระกูลซูฟัง พอฟังเสร็จทางตระกูลซูก็ยื่นข้อเสนอบางอย่างให้ข้ามา” มนุษย์ปลาที่ได้ยินชายหนุ่มถามมันจึงเริ่มเล่าเรื่องต่ออีกครั้ง

หลังจากกินข้าวกันเสร็จตระกูลซูที่นำโดยผู้นำตระกูลและซูไห่ ก็ได้เล่าเรื่องสถานการณ์ภายในให้มันฟังเหมือนที่มันเล่าออกมาให้ฟังก่อนหน้านี้พร้อมทั้งยื่นข้อเสนอให้กับมัน

ข้อเสนอที่ว่าก็คือการช่วยกันโค่นล้มตระกูลฉู่นั่นเอง

“แล้วเจ้าก็ตอบรับข้อเสนอไป ?” เย่ซีกล่าวถามออกมา เขาค่อนข้างมั่นใจว่ามนุษย์ปลาตรงหน้าต้องไม่พลาดเรื่องพวกนี้แน่ ๆ

“ใช่แล้วเถ้าแก่ หลังจากนั้นข้าก็ได้ลอบเข้าไปในตระกูลฉู่ก่อนที่จะแอบวางอาหารปลาในอาหาร เครื่องดื่ม น้ำอาบ น้ำกิน ทั้งหมดของตระกูล เมื่อพวกคนของตระกูลฉู่กลายร่างเป็นปลาแล้วข้าก็เลยนำใส่โหลกลับมาทั้งหมดดังที่ท่านได้เห็นไงล่ะ !” ฟิชเล่าออกมาด้วยความภาคภูมิใจ มันคิดว่าการได้ลูกสมุนมาเพิ่มมากขนาดนี้เถ้าแก่จะต้องดีใจมากแน่ ๆ

“แล้วตระกูลซูมอบข้อเสนออะไรให้เจ้าล่ะ ? คงไม่ได้มีแค่นั้นใช่ไหม” ชายหนุ่มหลี่ตามองมนุษย์ปลาที่ไม่ยอมกล่าวออกมาเหมือนแอบปิดบังอะไรเอาไว้

“เอ่อ... ก็มีอีกนิดนึงเองเถ้าแก่” มันทำท่าอ้ำอึ้งเหมือนกับไม่อยากจะพูดออกมา

“ถ้าเจ้าไม่พูด... ข้าจะค้นตัวเจ้าเอง” ชายหนุ่มจ้องมองด้วยสายตาจริงจังพลางเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย

ฟิชได้แต่ถอยหลังด้วยความหวาดกลัว มันเกิดความลังเลขึ้นในใจ

เอาไงดีนะ... ถ้าบอกก็อาจจะอด แต่ถ้าไม่บอกมีปัญหาแน่ ๆ !