ตอนที่ 82 สุนัขกัดสุนัข
ตอนที่ 82 สุนัขกัดสุนัข
เย่ชางฉวนตามทันเหลากู่จัวและตะโกนบอกฟร้อมกับฟาดฝ่ามือเข้าหาเขา
“หยุดตรงนั้น!”
เหลากู่จัวสัมผัสได้ถึงการโจมตีอันทรงพลังจากด้านหลังและรีบหันไปปะทะหมัดกับเย่ชางฉวน เสียงดังปังเหลากู่จัวได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มลงกับพื้น เย่จ้านเทียนไล่ตามหัวหน้าเหลย แต่ชายร่างใหญ่ก็หายไปจากสายตาของเย่จ้านเทียนและคนอื่นๆ
ระดับสิบขั้นต้น! สีหน้าของเย่จ้านเทียนเปลี่ยนไป ต้องมีระดับสิบเป็นอย่างน้อยจึงจะมีความเร็วเหมือนกับหัวหน้าเหลย!
“เฉินเอ๋อ เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”
หลังจากที่เย่ชางฉวนและเย่จ้านเทียนจับเหลากู่จัวและทั่วป๋าอวี่ได้แล้ว พวกเขาก็รีบหันกลับมาและถามเย่เฉินด้วยความกังวล
“ข้าสบายดี”
เย่เฉินส่ายหัว เขาได้ระงับอาการบาดเจ็บของเขาแล้วโดยใช้ปราณฟ้าในร่างของเขา หลังจากที่หัวหน้าเหลยกินเม็ดยาชนิดหนึ่ง ความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าจนมาถึงขอบเขต นักสู้ระดับสิบขั้นต้นที่แท้จริง ดูเหมือนว่ายังคงมีระยะห่างระหว่างนักสู้ระดับสิบขั้นต้นกับเขา เย่เฉินใช้ร่างทิพย์ของเขาเพื่อค้นหาบริเวณโดยรอบ แต่ไม่พบ หัวหน้าเหลย เขาคงหนีไปไกลแล้ว การหลบหนีไปของหัวหน้าเหลยทำให้เย่เฉินรู้สึกกังวล
ในเวลานี้เย่จ้านหลงและคนอื่นๆ รีบวิ่งเข้ามา พวกเขารีบช่วยประคองเย่เฉินขึ้นมาหลังจากเห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บ
“ท่านปู่ มียาอะไรบ้างที่ทำให้ความแข็งแกร่งของคนทะยานได้หลังจากกินลงไปแล้ว?”
เย่เฉินมองไปที่เย่ชางฉวนแล้วถาม
“เจ้าหมายถึงหัวหน้าเหลยกินยาแบบนั้นเหรอ? มันอาจเป็นยาเม็ดอสูรคลั่ง”
เย่ชางฉวนครุ่นคิด
“ยาเม็ดอสูรคลั่ง?”
“ยาเร่งพลังเป็นยาประเภทหนึ่งอยู่ในระดับหก ว่ากันว่าเจ้าหน้าที่ทุกคนในระดับสูงของอาณาจักรหนานหมันมีหนึ่งเม็ด เมื่อพวกเขากินมันในช่วงเวลาวิกฤติ มันจะทำให้ความแข็งแกร่งของพวกเขาเพิ่มขึ้นทวีคูณ แต่ผลกระทบจะคงอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้น ในช่วงเวลาสั้นๆ หลังจากที่ยาหมดฤทธิ์ มันจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายอย่างถาวรและอาจทำให้ระดับพลังลดลงด้วยซ้ำ”
“ข้าเห็นแล้ว มันมียาแบบนั้นด้วย”
เย่เฉินพยักหน้า หากระดับของหัวหน้าเหลยลดลง บางทีเขาอาจจะไม่ต้องกลัวอีกต่อไป
เย่เฉินโดนโจมตีจากหัวหน้าเหลย ที่กินยาเม็ดอสูรคลั่งแต่ยังคงสภาพเดิม เย่ชางฉวน, เย่จ้านเทียน และคนอื่นๆ ประหลาดใจ ความแข็งแกร่งของเฉินเอ๋อเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด ใช้เวลาไม่นาน แต่เขาก้าวหน้าไปมากแล้วและทิ้งห่างไกลจากพวกเขา
“เฉินเอ๋อ เราควรทำอย่างไรกับคนเหล่านี้ดี?”
เย่ชางฉวนถาม เมื่อหัวข้อกลับมาเป็นปกติ พวกเขารู้สึกปวดหัวอีกครั้ง ผู้คนในอาณาจักรหนานหมันเหล่านี้แต่งตัวเหมือนมาจากกองทัพอาณาจักรหนานหมัน หากมีใครติดตาม พวกป่าเถื่อนเหล่านี้และพบว่าพวกเขาตายที่นี่ อาจสร้างปัญหาให้กับตระกูลเย่ได้
พวกเขามองไปที่เย่เฉินเพื่อรอความคิดเห็นของเขา พวกเขาไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นเมื่อใด แต่ตำแหน่งของเย่เฉินในใจพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ ตอนนี้เมื่อเย่ชางฉวน เย่จ้านเทียน และคนอื่นๆ ต้องการตัดสินใจ พวกเขาจะ ปรึกษาความคิดเห็นของเย่เฉินด้วย
ชนตระกูลหลายคนนำเหลากู่จัวและทั่วป๋าอวี่ที่ถูกมัดไว้แน่นออกมา จากสี่คนในปราสาท มีสามคนเสียชีวิต และที่เหลือได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาน่าจะไม่รอด
“ฆ่าข้าแล้วสับข้าเป็นชิ้นๆ ได้เลย ถ้าเจ้าต้องการ แต่ข้าจะไม่คุกเข่า!”
เหลากู่จัวต่อสู้กับคนในตระกูลที่อยู่ข้างๆ เขา และยืนขึ้นอย่างดุร้าย ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความโกรธ
ชนตระกูลสองสามคนกำลังจะผลักเหลากู่จัวอย่างรุนแรง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเย่เฉินโบกมือ เย่เฉินเหลือบมองที่เหลากู่จัว เขาไม่ได้คาดหวังว่าชายคนนี้จะมีความเป็นลูกผู้ชายเช่นนี้
“เจ้าชื่ออะไร”
เย่เฉินถามเหลากู่จั่ว
“เหลากู่จัว!”
เหลากู่จัวเหลือบมองเย่เฉินและเยาะเย้ย
“ลงมือได้เต็มที่เลย!”
“ท่านปู่ คนอื่นๆ ถูกฆ่าตายไปแล้ว ปล่อยเขาไปเถอะ”
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะชี้ไปที่เหลากู่จั่ว
คนในตระกูลไม่เข้าใจ ทำไมเหลากู่จัวจึงถูกปล่อยตัว เหลากู่จัวก็ตกตะลึงเช่นเดียวกันและมองดูเย่เฉินด้วยความประหลาดใจ เขาไม่โต้ตอบเลย ทำไมเย่เฉินถึงยอมปล่อยเขาไป เย่เฉินไม่กลัวเขาจะกลับมาแก้แค้นเหรอ?
เย่เฉินเหลือบมองที่เหลากู่จัวแล้วพูดว่า
"พวกเจ้าบุกเข้าไปในปราสาทตระกูลเย่ของข้าและเข่นฆ่าทำร้ายคนในตระกูลของข้าดังนั้นเราจึงต้องการความยุติธรรมเป็นธรรมดา เราได้ฆ่าคนอื่นไปแล้ว แต่เมื่อเจ้าแสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้ามีความเป็นลูกผู้ชายพอ ข้าจะปล่อยเจ้าไป ถ้าเจ้าต้องการแก้แค้นในอนาคต เจ้าสามารถลองดูได้ ปราสาทตระกูลเย่ จะรอพบเจ้าทุกเวลา!”
จากนั้นเขาก็มองไปที่กลุ่มของเขาแล้วพูดว่า
"แก้เชือกของเขา"
แม้ว่าคนในตระกูลจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขายังคงปลดเชือกให้เหลากู่จัว หลังจากที่แน่ใจว่าเย่เฉินได้ตัดสินใจแล้ว เหลากู่จัวจ้องมองเย่เฉินอย่างตั้งใจก่อนที่จะประสานมือเคารพและกระโดดออกไป
“เฉินเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงปล่อยชายคนนั้นไป?”
เย่จ้านเทียนเฝ้าดูเหลากู่จัวที่หายตัวไป เขาหนีไปได้เพียงเพราะความเป็นลูกผู้ชายเท่านั้น นั่นไม่สมเหตุสมผลเลย
เย่เฉินยิ้มอย่างคลุมเครือ
“ท่านพ่อ ข้าคิดอย่างรอบคอบแล้ว คนเหล่านี้ไม่มีความรู้สึกเป็นมิตรใดๆ เลย เห็นได้จากการที่หัวหน้าเหลยละทิ้งเหลากู่จัวก่อนหน้านี้ ท่านคิดว่า ใครคือคนที่เหลากู่จัวเกลียดที่สุดในตอนนี้?”
ดวงตาของเย่ชางฉวนเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน และเขาก็อุทานว่า
“ยอดเยี่ยม!”
คนอื่นๆ ก็เข้าใจด้วยคำใบ้เล็กๆ น้อยๆ นี้ หัวหน้าเหลยได้ขุดหลุมศพฝังตัวเองโดยบุกเข้าไปในปราสาทตระกูลเย่ และไม่มีใครตำหนินอกจากตัวเขาเอง คนเหล่านี้ไม่มีความรักต่อกัน บ้านตระกูลเย่ได้ฆ่าพวกเขาไปหกคน แต่เหลากู่จัวไม่ได้ปิดบังความเกลียดชังของตระกูลเย่มากนัก คนที่เหลากู่จัวไม่พอใจมากที่สุดควรเป็นหัวหน้าเหลยที่ทอดทิ้งเขาในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดของเขา เมื่อปล่อยเหลากู่จัวไป เขาจะตามกัดหัวหน้าเหลย เหมือนหมากัดหมาอีกตัว มันไม่ฉลาดกว่าเหรอ?
เย่จ้านเทียนและคนอื่นๆ พยักหน้าเล็กน้อย การตัดสินใจของเฉินเอ๋อเป็นความคิดที่รอบคอบ
คนที่เหลือถูกบ้านตระกูลเย่สังหาร พวกเขามาสังหารหมู่บ้านตระกูลเย่โดยไม่มีการยั่วยุใดๆ และมีแนวโน้มว่าฆ่าคนอื่นราวกับว่าพวกเขาเป็นมด คนอย่างพวกเขาตายซะดีกว่า!
เย่เฉินมองไปไกลและถอนหายใจ โลกนี้วุ่นวายเกินไป หากไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ ใครๆ ก็ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ หากความแข็งแกร่งของปราสาทตระกูลเย่ไม่เพิ่มขึ้น แม้ว่าองค์ชายรองแห่งตงหลินจะไม่รบกวนตระกูลเย่ แค่คนป่าเถื่อนแห่งอาณาจักรหนานหมันก็เพียงพอที่จะทำลายล้างตระกูลเย่ได้ คงจะดีถ้าอาณาจักรหนานหมันไม่ติดตามการตายของคนป่าเถื่อนเหล่านี้ แต่ถ้าพวกเขาทำ ก็อาจถูกสืบย้อนกลับไปที่ตระกูลเย่ ตระกูลต้องไม่ต่อสู้กับทั้งอาณาจักร เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่เฉินก็มีความรู้สึกเร่งด่วนที่จะแข็งแกร่งขึ้น
หลังจากเลื่อนระดับแล้ว มันก็ยากขึ้นที่จะก้าวหน้าต่อไป หลังจากพิจารณามาหลายวัน เย่เฉินก็ตัดสินใจไปที่หอหยกจม บางทีเขาอาจจะหาวิธีปรับปรุงความแข็งแกร่งของเขาใน หอหยกจมได้ ผ่านระดับที่สิบ เขาจะมีพลังเพียงพอที่จะจัดการกับปัญหาหากมีปัญหาเกิดขึ้น
หลังจากที่สิ่งต่างๆ คลี่คลายลง ปราสาทตระกูลเย่ก็เริ่มเงียบสงบ อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงเฝ้าระวัง เมื่อมีข่าวแพร่สะพัดว่าหอหยกจมแห่งภูเขาเหลียนหวิน กำลังจะเปิด อย่างน้อยก็มีกลุ่มคนจำนวนนับสิบกลุ่มจะเดินไปตามเส้นทางเล็กๆ นอกปราสาทตระกูลเย่ และแต่ละกลุ่มประกอบด้วยคนอย่างน้อยสิบคน ทั้งหมดระดับเก้าขึ้นไป คนเหล่านี้มาจากทั่วจักรวรรดิซีอู่ และยังมีผู้คนจากประเทศอื่นด้วยซ้ำ
นักรบระดับเก้าเหล่านี้เดินตัดลึกเข้าไปในเทือกเขาเหลียนหวินเพื่อค้นหาทางเข้าหอหยกจม ว่ากันว่าทุกครั้งที่หอหยกจมเปิด ตำแหน่งของทางเข้าจะเปลี่ยนไป
