ตอนที่ 78 ชาวหนานหมัน
ตอนที่ 78 ชาวหนานหมัน
“ภายใต้ของเทือกเขาเหลียนหวินมีวังใต้ดินขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ไม่มีใครรู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นเมื่อใด พวกเขาจึงตั้งชื่อมันว่าหอหยกจม หอหยกจมจะเปิดประตูสู่โลกภายนอกทุกๆ ห้าสิบปีเท่านั้นและทุกครั้งที่เปิดมันต้องใช้เวลาประมาณสองเดือน มีเพียงนักสู้ที่แข็งแกร่งเหนือระดับเก้าเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ ว่ากันว่าสถานที่นั้นอันตรายอย่างยิ่ง หลายปีมาแล้ว ที่มีนักรบนับพันคนเข้ามาในสถานที่นี้ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิตออกมาได้ แน่นอนว่าเราไม่รู้ข้อมูลเฉพาะ ว่ากันว่าผู้ที่รอดชีวิต คนที่ออกมาไม่ว่าจะล่วงหน้าออกมาก่อนหรือได้รับสมบัติวิเศษ ต่อจากนั้น ชื่อของหอหยกจมก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่ว สิ่งที่เกิดขึ้นภายในนั้นเป็นเรื่องลึกลับสำหรับพวกเราทุกคนเพราะผู้รอดชีวิตจากประสบการณ์นี้ยังคงปิดปากเงียบอยู่ สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือมีสิ่งมีชีวิตลึกลับและน่าสะพรึงกลัวที่ยังไม่ถูกค้นพบจำนวนมากอาศัยอยู่ในสถานที่นั้น” สีหน้าของเย่ชางฉวนเศร้าหมอง ผู้ที่เสียชีวิตในหอหยกจมนั้นนับไม่ถ้วนจริงๆ
“ข้าไม่เคยรู้ว่ามีสถานที่เช่นนี้มาก่อน”
เย่เฉินตกตะลึงเมื่อรู้ว่ามีสถานที่ดังกล่าว
“ยังมีเวลาอีกห้าหรือหกวันก่อนการเปิดครั้งถัดไป นี่อาจเป็นทางเข้าทางหนึ่ง แต่สมาชิกในตระกูลเย่ของเราไม่ควรไปสถานที่แบบนั้น”
มีสมบัติมากมายนับไม่ถ้วนในนั้น แต่ความเสี่ยงนั้นมากเกินไป เย่จ้านเทียนจะไม่ยอมให้คนของเขากล้าเสี่ยงไปข้างหน้า
ในบรรดาผู้คนหลายพันคน มีเพียงคนเดียวหรือสองคนเท่านั้นที่รอดชีวิต? ปัจจัยเสี่ยงนี้สูงพอแล้วจริงๆ ท้ายที่สุด ผู้ที่เข้ามาล้วนเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งมากกว่าระดับเก้าและแม้แต่ระดับสิบด้วยซ้ำ
หลังจากที่เย่ชางฉวนและผู้ชายบางคนได้ปิดกั้นทางเข้าถ้ำด้วยหิน ในขณะที่คนอื่นๆ ขุดแร่ในบริเวณใกล้เคียงและขุดลึกลงไปใต้ดินต่อไป พวกเขาเกือบจะสามารถขุดสายแร่ของแร่เงินดำออกมาได้
“ปล่อยคนไว้สองสามคนที่นี่เพื่อปกป้องสถานที่ ขณะที่คนอื่นๆ กลับไปที่ปราสาท”
เย่ชางฉวนสั่ง
คนกลุ่มหนึ่งหันหลังกลับ เย่เฉินมองดูทางเข้าถ้ำอีกครั้งและวิ่งขึ้นไปร่วมกับเย่ชางฉวนและคนอื่นๆ
“เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับหอหยกจมบ้างไหม อาหลี?”
เย่เฉินกระซิบกับอาหลี
อาหลีร้องและพยักหน้า
“เจ้ารู้ไหมว่าที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?”
เย่เฉินรู้สึกสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับหอหยกจม
อาหลีเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้า ส่ายหัว โบกอุ้งเท้า ชี้ไปที่กระเป๋าฟ้าดินของเย่เฉิน และมองเย่เฉินด้วยดวงตาเป็นประกาย
เย่เฉินรู้สึกตกใจที่ได้ยินสิ่งที่อาหลีบอก ตอนนี้เมื่อเขาและอาหลีเชื่อมสัมพันธ์กันทางกระแสจิต เขาสามารถเข้าสิ่งที่ชะมดน้อยพูดคร่าวๆ ได้ อาหลีรู้ว่ารายการต่างๆ เช่น คัมภีร์ฟ้าเกี่ยวกับการฝึกปรืออสูรลึกลับ วิถีแห่งการปรุงโอสถและฝ่ามือทะลวงจักรวาลล้วนมาจากหอหยกจม ผู้อาวุโสของมันเคยไปยังสถานที่นี้มาก่อนแม้ว่าจะไม่ใช่ตัวมันเองก็ตาม
ดังนั้น มนุษย์ไม่ใช่พวกเดียวที่สามารถเข้าไปในหอหยกจมได้ แม้แต่สัตว์อสูร และอสูรฟ้าก็สามารถเข้าไปในหอใต้ดินได้เช่นกัน!
เย่เฉินสงสัยว่าถ้ำนี้นำไปสู่หอหยกจมจริงหรือไม่ เมื่อเขามีโอกาสเขาจะมุ่งหน้าลงไปสำรวจถ้ำแม้ว่าจะต้องเก็บเป็นความลับจากปู่และพ่อของเขาก็ตาม
กลับมาที่ปราสาทตระกูลเย่ เย่เฉินยังคงฝึกปรือคัมภีร์นพดารา และฝึกฝนคลื่นพิโรธถล่มนทีภูผา หากเขาจริงจังกับการสำรวจหอหยกจม เขาจำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้น ไม่เช่นนั้นเขาจะประสบปัญหาหนักหากเขาพบกับนักรบระดับสิบหรือมากกว่านั้น ถึงตอนนั้น เขาอาจจะหนีไม่พ้นและอาจตายได้!
สองถึงสามวันผ่านไปในพริบตา แร่ที่ขุดโดยตระกูลเย่ถูกขายอย่างลอบเร้นโดยผู้ติดต่อของเย่จ้านเทียน สำหรับแร่เงินดำองค์ชายรองแห่งตงหลิน ไม่ได้ควบคุมทรัพยากรดังกล่าว ดังนั้น พวกเขาจึงมีเวลาที่ง่ายกว่าในการขายและแลกเปลี่ยน ในช่วงไม่กี่วัน ตระกูลได้รวบรวมเม็ดยารวบรวมปราณไว้จำนวนสองพันเม็ด ซึ่งห่างไกลจากสิ่งที่เย่จ้านเทียนและผู้คนคาดการณ์ไว้ นอกเหนือจากนั้น ตระกูลยังสามารถซื้อข้าวและสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันได้จำนวนมาก ซึ่งทั้งหมดถูกซ่อนไว้ในโกดังเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉิน
ตามคำบอกเล่าของคนบางคนในตระกูล มีคนแปลกหน้าจำนวนมากปรากฏขึ้นนอกเมืองตงหลิน และพวกเขาทั้งหมดอยู่ในระดับเก้าขึ้นไป มีรายงานผู้เสียชีวิตจำนวนมากหลังจากการต่อสู้ เพื่อหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมใดๆ เย่จ้านเทียน ได้ออกคำสั่งว่า ประตูปราสาทต้องปิดอย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนออกไปข้างนอก
ดูเหมือนว่าคนแปลกหน้าเหล่านั้นที่ผู้คนพูดถึงต่างก็เตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในหอหยกจม
ดวงอาทิตย์ขึ้นและรุ่งอรุณใหม่รอคอยผู้คน เช่นเดียวกับวันอื่นๆ พื้นที่ฝึกซ้อมในปราสาทตระกูลเย่ ก็มีชีวิตชีวา นักรบระดับเจ็ดของตระกูลกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อฝึกตามคัมภีร์ของจักรพรรดิสายฟ้า ในขณะเดียวกัน นักสู้ระดับแปดและสูงกว่านั้นก็เฝ้าดูอย่างตั้งใจในขณะที่เย่เฉินพยายามสาธิตพื้นฐานของไม้ตายสายฟ้าฉีกสวรรค์
ฮ่า ฮ่า ฮ่าเสียงตะโกนต่ำเรียบร้อยดังก้องไปทั่วภูเขา เสียงเหมือนฟ้าร้อง
บนเส้นทางเล็ก ๆ นอกภูเขาใกล้กับปราสาทตระกูลเย่ กลุ่มชายสูงและโหดเหี้ยมเจ็ดคนกำลังรีบเร่ง เสื้อผ้าของพวกเขาดูเหมือนจะบ่งบอกว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิ ซีอู่
“ท่านหัวหน้า เราเดินมาได้ห้าวันแล้ว ข้าเหนื่อยแล้ว หาที่พักผ่อนสักพักไม่ได้หรือ?”
ชายผู้แข็งแกร่งกล่าว เขาสวมกางเกงขายาวสีเทา โดยเปลือยท่อนบน และผิวสีเข้มของเขาราวกับถูกสร้างจากเหล็กเนื้อดีโดยทั่วไปจะมีรอยแผลเป็นปกคลุมไปทั่วตัวเหมือนตะขาบทำให้ดูดุร้ายเป็นพิเศษ
“หยุดบ่นได้แล้ว ทั่วป๋าอวี่ เจ้าไม่ใช่คนเดียวที่เหนื่อยล้า ช่างน่ารำคาญจริงๆ”
ชายที่แข็งแกร่งอีกคนที่อยู่ข้างๆ เขาขมวดคิ้วและตะโกน
“แล้วไงล่ะ เหลากู่จัว ข้าพูดไม่ได้เหรอว่ารู้สึกยังไง แล้วเจ้าจะทำอย่างไรกับเรื่องนั้น หืม ถ้ามันทำให้เจ้ารำคาญมาก แล้วเราจะจัดการมันยังไงดี”
ทั่วป๋าอวี่พูดอย่างไม่พอใจ นอกจากนี้เขาก็อารมณ์ร้อนเช่นกัน
“เงียบ”
ชายที่อยู่ข้างๆ เขาดูตัวตรงขึ้นเล็กน้อยแต่ยังมีร่างกายที่แข็งแกร่งมากตะโกนด้วยเสียงทุ้ม
ชายคนนี้ดูสง่างามมาก และทั้งทั่วป๋าอวี่และเหลากู่จัวก็หยุดพูด
“พี่ใหญ่เหลย มีเสียงมาจากทางนั้น ดูเหมือนมีหมู่บ้านอยู่ตรงนั้น”
พวกสัตว์ร้ายต่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำว่าหมู่บ้าน กินแต่เสบียงแห้งๆ มาหลายวัน ในที่สุดก็มีที่ให้พวกเขาบุกโจมตี พวกผู้ชายก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย พวกเขาเป็นทหารจากอาณาจักรหนานหมัน เป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา
“นี่คือดินแดนซีอู่ พวกเจ้าจงประพฤติตนให้ดีกว่า ข้าไม่ต้องการปัญหาอันไม่พึงประสงค์!”
หัวหน้าเหลยพูดอย่างเคร่งขรึม เขารู้ว่าคนของเขาถูกเลี้ยงดูมาเพื่อการเข่นฆ่าตั้งแต่วันที่พวกเขาเกิด มันจะเป็นเรื่องยากที่จะให้พวกเขาประพฤติตัวอยู่ในระเบียบ!
“หัวหน้าเหลย เจ้ากังวลมากเกินไป ข้าเดาว่ามันเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ ตรงนั้น แม้ว่าเราจะสังหารคนในหมู่บ้านนั้น ก็ไม่มียอดฝีมือในพื้นที่ชนบทห่างไกลแห่งนี้ ผู้คนจากจักรวรรดิซีอู่ยังกล้าส่งคนมาปิดล้อมเราหรือ หากพวกเขากล้าส่งคนมาปิดล้อมเราจริงๆ เราซึ่งเป็นผู้ปกครองอาณาจักรหนานหมันก็จะมีข้ออ้างที่จะโจมตีจักรวรรดิซีอู่”
ทั่วป๋าอวี่เลียริมฝีปากของเขาด้วยลิ้นสีแดงเลือดของเขา
“ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าอยากให้เจ้าประพฤติตัวให้ดี”
หัวหน้าเหลยตะโกน อาณาจักรหนานหมันได้ยึดครองเจ็ดประเทศโดยรอบ จักรวรรดิซีอู่ เป็นประเทศเดียวที่ยังคงยืนหยัดและไร้พ่ายตลอดหลายปีที่ผ่านมาและมีเหตุผลที่ดีสำหรับสิ่งนั้น พวกเขาได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนซีอู่ ด้วยความตั้งใจที่จะสำรวจหอหยกจม ด้วยเหตุนี้อาจมีเหตุเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาอาจไปชนเข้ากับนักสู้ระดับสูงบางคนและต้องระมัดระวังไว้
ทั่วป๋าอวี่และคนอื่นๆ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำพูดของพี่ใหญ่เหลย เพราะพวกเขาคิดว่าเขาเป็นแมวขี้ขลาด
หลังจากตัดผ่านป่าได้ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงกำแพงปราสาทสูง 7- 8 เมตร นี่ไม่ใช่หมู่บ้านแต่เป็นตระกูลนักรบ!
“ครั้งแรกที่มาถึงจักรวรรดิซีอู่ และเราไม่รู้เส้นทางของพวกเขา นั่งเฉยๆ และสังเกตก่อนที่เราจะก่อปัญหาใดๆ”
หัวหน้าเหลยแนะนำ เขาไม่คิดว่ากลุ่มนักรบจะแข็งแกร่งเมื่อพิจารณาจากกำแพงปราสาทที่ค่อนข้างเสียหาย
ทั่วป๋าอวี่ และเหลากู่จัวพบว่าหัวหน้าเหลยระมัดระวังมากเกินไปเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ในบรรดาสถานที่ทั้งหมดในตงหลิน จะมีนักสู้ที่เชี่ยวชาญในสถานที่เล็กๆ เช่นนี้ได้อย่างไร?
เหนือกำแพงปราสาทเย่ เย่มู่กำลังสำรวจบริเวณใกล้เคียงกับกลุ่มคน สายตาของเขามองไปไปบนเส้นทางในป่า เขาเห็นชายร่างสูงและแข็งแรงสองสามคนเดินไปมาและดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้มาจากจักรวรรดิซีอู่ เขามีการติดต่อกับนักธุรกิจจากทุกสาขาอาชีพมานานหลายปีและได้เห็นมามากพอที่จะรู้ว่าพวกเขาเป็นคนหนานหมัน จักรวรรดิ ซีอู่และอาณาจักรหนานหมันไม่ได้ขัดแย้งกัน เหตุใดชาวหนานหมันจึงก้าวเข้าสู่อาณาจักรซีอู่ไปยังแคว้นตงหลิน?
