ตอนที่ 22 แหวนเวทมนต์

16.30 น. วันจันทร์ Nebula Restaurant

“เฮ้ออออ…ฉันคิดจะไปสอบเทียบเอาวุฒิ ม.6 เลยดีไหมนะ”ดนัยเอ่ยขึ้นหลังจากวางกระเป๋านักเรียนลงในห้องของตัวเอง

“จบปีนี้ค่อยไปดีกว่า ยังไงเพื่อนที่สนิทด้วยจริงๆก็มีแค่ 3 คนเท่านั้นแหละนะ”ตั้งแต่ที่ดนัยเปลี่ยนไปเพื่อนคนอื่นๆก็เข้าหาเขาเยอะขึ้นโดยเฉพาะผู้หญิงด้วย แต่ยังไม่มีใครถูกใจเขาเลยสักคน

ก๊อก! ก๊อก ! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาหลังจากที่บ่นไปได้สักพัก

“เข้ามา”

“ขออนุญาตค่ะ”เป็นซินหรานที่เข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้ม

“มีอะไรงั้นเหรอ”

“สิ่งประดิษฐ์ที่ท่านสั่งให้ทีมของเราทดลองได้ตัวต้นแบบมาแล้วค่ะ”

“ชิ้นไหนล่ะ”

“M-01 ค่ะ”

“ทำไมเร็วจังล่ะ!”ดนัยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมถามอย่างแปลกใจ

“เพราะทุกคนตื่นเต้นกับเรื่องนี้กันมากจึงสร้างมันขึ้นมาเป็นชิ้นแรก”

“งั้นจะรออะไรกันอยู่ล่ะเราไปกันเลย”

“ค่ะ”

ดนัยและซินหรานขึ้นไปบนรถก่อนจะขับออกไปยังคอนโดหรูที่ดนัยได้ซื้อเอาไว้ทั้งตัวตึก

ขับมาเพียง 10 นาทีก็มาถึงยังตึกสีฟ้าที่มีป้ายขนาดใหญ่หน้าตึกเขียนว่า Blue Bird ความสูงทั้งหมด 10 ชั้น

มีพื้นที่รวมจำนวน 1 ไร่กับอีก 2 งาน แต่ละชั้นได้ถูกทำเป็นห้องรวมกันไปแล้วทำให้ไม่มีห้องแยกย่อยเหลืออยู่อีก

มีหลายคนที่นอนพักอยู่ในชั้นเดียวกันด้วยจึงทำให้ชั้นที่ 9 และ 10 ได้ถูกเปลี่ยนการเป็นแล็บทั้งหมด ส่วนใหญ่ในนี้จะเป็นเครื่องจักรรุ่นแรกที่ดนัยสร้างขึ้นมาจากเศษเหล็ก

ดนัยเดินเข้าไปในตัวของคอนโดก็พบกับทุกคนที่มายืนรอเขาอยู่แล้ว โดยมีอังเดรหัวหน้าทีมวิจัยออกมารับหน้าเขา

“สวัสดีครับบอสดนัย”

“สวัสดีเช่นกัน”ดนัยพยักหน้ารับ

“จากความรู้ต่างๆที่บอสมอบให้ทำให้พวกเราประดิษฐ์ของเปลี่ยนโลกมาได้แล้วครับ”

“ขึ้นไปกันเถอะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะเรื่องนี้เราจะเผยอีกเป็นสิบปีเลยล่ะ”

“เข้าใจครับ เทคโนโลยีที่ล้ำหน้าเกินไปก็คงจะไม่ดีสินะครับ”อังเดรพูดออกมา

ทั้งหมดเข้าไปในลิฟต์ขนาดใหญ่และแอนเดรย์ก็กดไปยังชั้นที่ 9 ซึ่งเป็นห้องวิจัยหลัก

ติ๊งง!!

เสียงลิฟดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดออกเผยให้เห็นห้องกระจกที่แบ่งออกเป็นโซนต่างๆ และทุกห้องก็จะมีเครื่องมือที่แปลกตาอยู่เต็มไปหมด

อังเดรเดินนำทุกคนไปยังห้องทึบแห่งหนึ่ง โดยก่อนจะเข้าต้องใส่รหัสผ่านและสแกนลายนิ้วมือด้วย

“โอ้! พวกนายทำเครื่องสแกนลายนิ้วมือได้แล้วเหรอ”

“ใช่ครับ เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้เดวิดเลย”อังเดรเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้มากมายอะไรหรอกครับ”เดวิดลูบหัวตัวเองแล้วกล่าวออกมา

“มากมายสิ เพราะนายที่สามารถเขียนลำดับการทำงานโดยใช้ลายนิ้วมือที่แต่ละคนมีแตกต่างกันได้น่ะ”

“เป็นเพราะเกรซช่วยด้วยต่างหาก”

“เป็นเพราะพวกเราทุกคนช่วยกันต่างหากละคะ”เกรซเอ่ย

ภาพที่ทุกคนยกยอกันไปมาแบบนี้สร้างความรู้สึกมีความสุขในใจลึกๆของดนัยไม่น้อยที่มีลูกน้องที่สามัคคีกัน

แกร๊ก!

เสียงปลดล็อกดังขึ้นก่อนจะเปิดประตูออกมาและเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน

มันคือเครื่องจักรสูง 2 เมตร ที่แปลกประหลาดทรงหลายเหลี่ยม โดยมีพื้นที่ว่างอยู่ตรงกลางให้ใส่อะไรบางอย่างลงไป

ตามจริงแล้วมันควรจะเป็นเครื่องขนาดใหญ่เต็มห้องแต่เมื่อดนัยซื้อความรู้เสริมด้านนี้มาจึงมีแบบแปลนจำลองให้มาศึกษา

“M-01 เครื่องนี้พวกเราได้ทดลองโดยใช้ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ของเราเองประมวลสสารต่างๆแล้วสามารถจุดไฟจากความว่างเปล่าได้ครับ”พุชกิ้นนักวิจัยลูกทีมอังเดรเอ่ยขึ้น

“ขนาดของไฟที่จุดได้ล่ะ”

“10.528 เซนติเมตรครับ”

“แม่นยำขนาดนี้เลย?”

“ใช่ครับ”

“ดี ในเมื่อพวกนายสามารถทำเครื่องขนาดเท่านี้ได้แล้ว เจ้านี่ก็คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง”ดนัยยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งไปให้ โดยคนที่รับมันคือโยชิโกะเพราะเธอสนใจสิ่งประดิษฐ์ชิ้นต่อไปมาก

หลังจากอ่านไปได้สักพักหนึ่งเธอก็ทำตาโตออกมาจนคนอื่นๆสงสัยและแย่งเอกสารออกไปจากมือของเธอเพื่อที่จะเอาไปอ่านบ้าง

เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นเมื่อกระดาษเอกสารแผ่นถูกดึงไปมาจนทำให้ภาพที่ดูกลมเกลียวก่อนหน้าหายไปจากหัวของดนัยทันที

“อะ..แฮ่ม!”ซินหรานที่ทนไม่ได้จึงกระแอมออกมา

ทุกคนที่รู้สึกตัวว่าทำเรื่องน่าอับอายลงไปก็ก้มหน้าสำนักผิดในทันที

“ไม่ต้องห่วงผมปริ้นส์มาหลายแผ่น”ดนัยหันไปหาซินหรานก่อนที่เธอจะนำกระดาษจำนวน 9 แผ่นออกมาแจกจ่ายให้แก่คนทั้งหมด

“นี่มันเรื่องจริงงั้นหรอคะ”แคทเทอรีนหนึ่งในทีมวิจัยของอังเดรถามขึ้นมาหลังจากอ่านสิ่งที่อยู่ในเอกสารดีๆ

“มันคือเรื่องจริงแน่นอน แต่คนที่สามารถทำแบบนั้นได้ตอนนี้มีแค่ 3 คนบนโลกละมั้ง”

“ใครกันคะ?”

“ผมเป็นหนึ่งในนั้น”

“เข้าใจแล้วค่ะ แต่เมื่อกี้บอสพูดว่าในตอนนี้ใช่ไหมคะ”

“ใช่แล้ว ในตอนนี้เท่านั้น”เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นคนอื่นๆก็ยกยิ้มขึ้นเหมือนจะบ้ารวมถึงซินหรานยังยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยด้วย

“เอาล่ะไปลองสร้างเจ้านี่มาให้ผมที คิดว่าจะใช้เวลาประมาณเท่าไหร่”

“เนื่องจากเอกสารที่บอสนำมาให้มันสมบูรณ์มาก คาดว่าจะใช้เวลาประมาณ 52 ชั่วโมงครับ”แอนเดรย์พูดขึ้น

“ดี แล้วฉันจะรอ”ดนัยกล่าวกับทุกคนก่อนจะเดินออกไปจากห้อง คนอื่นๆที่เหลือก็รีบไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมายด้วยความกระตือรือร้น

ส่วนดนัยก็กลับบ้านไปทานอาหารเย็นกับครอบครัว และเข้าไปคุยกับปัญญาประดิษฐ์ทั้งสองของตนว่าตอนนี้ก้าวหน้าไปถึงไหนแล้วบ้าง

…………….

20.10 น. วันพุธ คอนโด Blue Bird

ดนัยได้มาถึงยังคอนโด Blue Bird แล้วหลังจากที่หายหน้าไปสองวันเพื่อไปหาอะไรทำระหว่างรอครบ 52 ชั่วโมง

เมื่อเดินเข้ามาข้างในตัวของตึกแล้วก็กลับพบกับอังเดรเพียงคนเดียวที่ออกมายืนรอตน

“คนอื่นๆล่ะ?”

“พวกเขากำลังตื่นเต้นกับของใหม่อยู่ครับ”

“เข้าใจแล้วเราไปกันเถอะ”

“ครับบอส”

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออกก่อนที่ดนัยจะเดินออกมาพร้อมกับคนทั้งสอง

เดินทางผ่านห้องทดลองไปเรื่อยๆจนมาถึงที่เดิมอังเดรก็เปิดมันออกและพาทั้งสองเข้าไป

ข้างในห้องตอนนี้กำลังมีคนทั้ง 8 ล้อมรอบสิ่งหนึ่งอยู่โดยมีดาเนียลนักคณิตศาสตร์จากฝรั่งเศสสวมแหวนวงหนึ่งไว้ที่นิ้วและยื่นมือไปข้างหน้าก่อนจะเกร็งตัวสุดชีวิต

“แฮ่กก..แฮ่กกก….ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย ทำไมกันล่ะเราก็ประกอบขึ้นมาตรงตามแปลนของมันทุกอย่างแล้วนะ”

“การทดลองจากซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ก็สามารถจุดไฟได้ปรกติ หรือที่บอสบอกว่ามีคนใช้ได้เพียง 3 คนในโลกจะเป็นความจริง”โซเฟียลูกทีมคนสุดท้ายของอังเดรเอ่ยขึ้นมา

“ถูกต้องแล้วล่ะ ตอนนี้พวกนายไม่มีทางใช้งานมันได้”ดนัยเดินออกมาจากประตูก่อนจะกล่าวขึ้นมา

“ทำไมหรอคะบอส”โยชิโกะถาม

“เพราะสมองของมนุษย์ปรกติยังไม่สามารถควบคุมอนุภาคมานาได้อย่างไงล่ะ”ดนัยหยิบแหวนขึ้นมาก่อนจะสวมใส่มันและยื่นมือไปข้างหน้า

พรึ่บบบ!

ลูกไฟปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของดนัย

“บอสทำได้ยังไงครับ!!”ดาเรียลเอ่ยขึ้น

“คิดสูตรกระบวนการเกิดไฟแล้วบังคับอนุภาคมานาให้เปลี่ยนเป็นธาตุประกอบของไฟโดยผ่านการทำงานของแหวนแค่นี้มันก็ออกมาแล้ว”

“บอสบอกว่าสมองมนุษย์ปรกติไม่สามารถใช้งานมันได้แล้วทำไมบอสทำได้ล่ะครับ”เองเจโล่ถาม

“เอาตรงๆก็ฉันคือมนุษย์ที่วิวัฒนาการแล้วน่ะ สมองจะเร็วขึ้นร่างกายก็แข็งแกร่งขึ้นด้วย”ดนัยหันไปหาซินหราน

“ถึงว่าทำไมท่านถึงสามารถแลกหมัดกับลูคัสได้”เธอพยักหน้าเบาๆ

“ผมขอเนื้อเยื่อเซลล์ของบอสได้ไหมครับ”เองเจโล่มองมาที่เขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“ได้สิ การจะวิวัฒนาการได้จะต้องมีเซรุ่มซึ่งเรื่องนี้เอาไว้ก่อน”

“เช้าใจครับบอส”เองเจโล่พยักหน้า

“ดีมาก….แหวนนี้ก็ใช้งานได้เป็นอย่างดี ต่อไปช่วยทำเกราะพลังงานให้หน่อยนะ”

“ได้ครับบอสพวกเราจะทำอย่างเต็มที่”อังเดรกล่าวออกมาแทนทุกคน

ดนัยพยักหน้าให้แก่ทุกคนก่อนจะกล่าวลาแล้วเดินลงไปจากคอนโดโดยมีซินหรานตามมาติดๆแล้วมองมาที่ตนด้วยความอยากรู้

“ท่านจะเรียกมันว่าอะไรหรอคะ”

“แหวนเวทมนต์ก็แล้วกันนะ”

“เป็นชื่อที่ดีเลยค่ะ”

ติ๊ง!!

[ท่านสำเร็จภารกิจลับจากการสร้างแหวนเวทมนต์]

[ปลดล็อกระบบระดับ 2]

“……..”ดนัยตกตะลึงอย่างมากกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว