ตอนที่ 21 เที่ยวเชียงใหม่

ดนัยใช้เวลาอยู่ในกรุงเทพทั้งหมด 1 สัปดาห์ ในแต่ละวันสิ่งที่เขาทำคือไปดูงานก่อสร้าง เคลียร์ปัญหาในบริษัท The Protector ประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับความสามารถของบริษัท

และก็กลับไปดูการก่อสร้าง เป็นอย่างนี้ซ้ำๆทุกวันจนในที่สุดดนัยก็ตัดสินใจจะกลับไปยังชลบุรีและจะพาน้องสาวกับแม่ของตนไปเที่ยว

10.00 น. วันจันทร์ Nebula Restaurant

ดนัยกลับมายังภัตตาคารของจนโดยใช้เวลา 1 ชั่วโมงครึ่งและเข้าไปคุยกับแม่ของตนเองถึงเรื่องนี้ ส่วนซินหรานเขาก็จะให้เธอไปพักผ่อนตามที่ใจต้องการ

“แม่ครับช่วงปิดเทอมนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมครับ”

“ได้สิลูก พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวกันมานานแล้วนะ”แก้วตาตอบหลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก

สองเด็กสาวที่ได้ยินคุณแม่อนุญาตก็ดีใจจนเผลอส่งเสียงออกมา ทำให้ทั้งสองต้องเดินเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา

น้ำฝนนั้นถูกแก้วตารับเป็นบุตรบุญธรรมโดยชอบธรรมทำให้เธอถือเป็นน้องสาวตามกฎหมายของดนัย นั่นทำให้เขาดูแลเธอเป็นพิเศษ

“งั้นวันนี้เราจะเก็บของกันก่อนนะ ค่อยออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า”

“ครับแม่”

“แล้วแม่หนูซินหรานล่ะ”

“ผมให้เธอพักผ่อนตามใจเธอแล้วครับ”

“ดีแล้วล่ะ”

ทั้งครอบครัวพูดคุยและรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันอย่างอบอุ่นก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อรอออกเดินทางในวันพรุ่งนี้

ดนัยเดินกลับไปยังห้องของตนเองก่อนจะพบกับ AI ทั้งสองของตนที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น

“มีเรื่องอะไรในเกมบ้างไหมธอธ”

“มีผู้เล่นเข้าใช้งานถึง 800,000 คนแล้วครับ ส่วนเรื่องปัญหาก็คงจะเป็นกิจกรรมที่น้อยเกินไป”

“ทำไมนายไม่จัดการเองเลยล่ะ”

“เพราะผมยังไม่ได้รับคำอนุญาตจากนายท่านครับ”

“งั้นฉันอนุญาต”

“ขอบคุณมากครับนายท่าน”

ดนัยรู้สึกแปลกๆกับธอธเล็กน้อย เพราะน้ำเสียงของมันดูคล้ายมนุษย์มากขึ้นและยังมีน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจตอนได้รับอนุญาตนั่นอีก

“อลิเซียช่วยจองโรงแรมที่เชียงใหม่ให้ทีสิ”

“ได้ค่ะ”

“มีอะไรบ้างไหมในช่วงที่ฉันไม่อยู่”

“มีการเรียกประชุมบอร์ดผู้บริหารจากบริษัท CPN ค่ะ”

“ตอบปฏิเสธไป”

“ดิฉันทำเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ดี ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้เพราะชื่อผู้ถือหุ้นยังเป็นชื่อของแม่อยู่ รออายุ 18 เมื่อไหร่ฉันจะให้แม่รับรองให้จากนั้นก็จะได้บรรลุนิติภาวะอย่างแท้จริงเสียที”

ตอนนี้ยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่ดนัยไม่สามารถทำได้เพราะอายุไม่ถึง หรือ ชื่อผู้ครอบครองยังไม่ใช่ของเขาอย่างเต็มตัวทำให้เกิดความลำบากในการทำธุรกิจนิดหน่อย

…………..

07.00 น. วันอังคาร

ดนัย แก้วตา ฟ้า และ น้ำฝนได้มายืนอยู่พร้อมกันหน้ารถคันเดียวในบ้าน

“หนูว่าพี่ควรซื้อรถคันใหม่ได้แล้วนะ”ฟ้าเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นเหตุการณ์อย่างนี้

“พี่จะลองเก็บไปคิดดูนะ”

“แต่แม่ว่ามีแค่คันเดียวก้พอแล้ว”

“ในอนาคตรถคันเดียวคงไม่พอแน่นอนครับแม่”ดนัยกล่างอย่างมั่นใจ

“ถ้าลูกว่างั้นแม่ก็จะไม่ห้ามแล้วกัน”

ทั้งสี่คนขึ้นไปบนรถโดยสีแก้วตาเป็นคนขับ ดนัยนั่งเบาะข้าง และเด็กสาวทั้งสองนั่งอยู่ข้างหลังโดยมีเครื่องเล่นเกมคอนโซลที่ดนัยเพิ่งซื้อให้ในมือของทั้งสอง

ใช้เวลากว่า 11 ชั่วโมงแก้วตาก็ขับมาถึงยังโรงแรมที่ดนัยจองเอาไว้ให้และเก็บของขึ้นเข้าพักผ่อนก่อน 1 วันเพื่อจะได้มีแรงเที่ยวให้เต็มที่ในวันพรุ่งนี้

……………

08.00 น. วันพุธ

ดนัยลงมากินข้าวช้าเป็คนสุดท้ายเพราะนอนคนเดียว ส่วนแม่และน้องสาวทั้งสองของเขานั้นนอนด้วยกัน

“พี่คะ มากินข้าวเร็วๆสิหนูอยากไปสวนสัตว์”

“หนูด้วย”

เด็กสาวทั้งสองเริ่มพูดเจื้อยแจ้วออกมาอย่างต่อเนื่องกับสิ่งที่ต้องการจะไปในวันนี้

ดนัยก็ทำได้เพียงแต่นั่งรับฟังและกินข้าวให้เสร็จไวๆตามคำของของน้องสาวตนและเริ่มออกเดินทางด้วยรถคันเดิม

ไม่นานก็มาถึงสวนสัตว์เป็นที่แรก เด็กสาวทั้งสองวิ่งลงจากรถไปที่หน้าทางเข้าสวนสัตว์และส่งกล้องมาให้แก่เขาทำให้ต้องถ่ายรูปกันนานนับชั่วโมงและจึงจ่ายเงินเข้าไปในสวนสัตว์

“นั่นม้าลายล่ะ”

“ดูนั่นๆ สิงโตกำลังหาวด้วย”

“มีแพนด้าอยู่ในนั้นด้วยนะ”

“ตรงนั้นก็มีลิงด้วย พี่ซื้อกล้วยให้หน่อยสิ”

เด็กสาวทั้งสองเอ่ยขึ้นมาเรื่อยๆเมื่อมองเห็นสัตว์ชนิดต่างๆและยังขอให้อาหารโดยใช้เงินของดนัยอีกด้วย แต่ไม่ต้องห่วงทริปนี้มีงบหลักแสน

เที่ยวสวนสัตว์จนตกเย็นในที่สุดเด็กสาวทั้งสองก็หมดแรงและนั่งพักกันก่อนที่จะกลับโรงแรมและเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพื่อเตรียมพร้อมไปที่ต่อไปในวันพรุ่งนี้

การเที่ยวเชียงใหม่ครั้งนี้ ดนัยได้ไปทั้งสวนน้ำ สวนสนุก งานกิจกรรมต่างๆที่จัดขึ้น สถานที่สำหรับถ่ายรูปสวยๆ และ ที่ถ่ายภาพสามมิติอีกด้วย

และสิ่งที่ไม่น้อยไปกว่าการเที่ยวก็คือการกิน เด็กๆกินของหวานและอาหารเข้าไปเยอะมากแต่น้ำหนักกลับเพิ่มมาเล็กน้อยเท่านั้น คงเพราะเป็นเด็กระบบเผาผลาญจึงทำงานได้ดี

“ถือว่าสนุกใช้ได้ แต่รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไปแห๊ะ”ดนัยพึมพำออกมา

ตอนนี้ทุกคนได้มาเดินอยู่ที่ถนนคนเดินช่วงกลางคืนของเชียงใหม่หลังกลับไปพักผ่อนในตอนเที่ยงมาแล้ว ทุกๆคนรวมถึงแม่แก้วกำลังเดินถือของกินเต็มไม้เต็มมือและเดินดูของรอบๆ

ชิ้นไหนถูกใจก็จะเข้าไปหยิบแล้วส่งต่อให้ตนจ่ายเงินและเดินถือไปต่อจากนั้นเหตุการณ์แบบเดิมก็ปรากฏขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดทั้งสี่คนก็ถือไม่ไหวและกลับมาที่รถหลังจากเดินไปได้ 3 ชั่วโมง

“พรุ่งนี้เราต้องกลับกันแล้วนะ ดังนั้นรีบกลับไปโรงแรมแล้วนอนกันเถอะ”

“อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอคะ”ฟ้าถามพลางส่งสายตาออดอ้อนมาให้ตน

“ไม่ได้หรอก มันใกล้จะเปิดเทอมแล้วนะ เอาเป็นว่าครั้งหน้าพี่จะพาไปเที่ยวต่างประเทศเป็นไง”

“จริงหรอคะ! พี่ต้องสัญญานะ”ฟ้าชูนิ้วก้อยขึ้นมา

“แน่นอน”ดนัยนำนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวนิ้วของฟ้าเพื่อแสดงว่าสัญญาแล้ว

ดนัยลูบหัวเด็กสาวทั้งสองก่อนจะขึ้นรถเพื่อกลับไปยังโรมแรงและพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้จะต้องเดินทางกลับ

เนื่องจากซื้อของมาจำนวนมากทำให้ไม่สามารถขนบนรถได้ ดนัยจึงใช้อำนาจแห่งเงินตราส่งของทั้งหมดนี้ผ่านทางไปรษณีย์ช่องทางพิเศษ

วันต่อมาทั้งสี่คนออกจากโรงแรมตอน 11.00 น. เพราะเมื่อวานเหนื่อยกันมากและค่อยขับรถกลับทำให้กว่าจะถึงก็เป็นเวลา 3 ทุ่ม เกือบ 4 ทุ่ม

ดนัยสั่งให้คนของตนที่เป็นพนักงานและเด็กเสริฟมาขนของขึ้นไปบนชั้นสามโดยมีเด็กสาวทั้งสองที่ตอนนี้ตามกล้จะปิดเต็มทีตามไปก่อนจะอาบน้ำและนอน

“ช่วงที่ฉันไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษบ้างไหม?”ดนัยถามเด็กเสริฟคนหนึ่ง

ซึ่งพนักงานในร้านและเด็กเสริฟทุกคนไม่ธรรมดา เพราะเป็นคนที่ผ่านการฝึกมาจากโรงยิมนรกที่คนส่วนใหญ่ผ่านมาได้จะเรียกชื่อนี้กัน

“ไม่มีอะไรครับ ทุกอย่างปรกติดี”

“ดีมาก รีบเก็บของแล้วไปนอนเถอะ”

“ของคุณครับบอส”

หลังจากกล่าวลากันดนัยก็ข่มตาหลับลง เหลือวันหยุดปิดเทอมอีกแค่ 2 วันเท่านั้นก็จะกลับมาเปิดเทอมอีกแล้วทำให้ดนัยรู้สึกลำคานใจเล็กน้อย