บทที่ 19 โปรเจคใหญ่กลางกรุงเทพ
“มันช่างสุดยอดจริงๆ….สมเป็นชื่อเทพแห่งไวน์”ลุงศักดิ์เริ่มเอ่ยปากพูดหลังจากซึมซับความรู้สึกจากมันอยู่นาน
“แม้ว่าจะไม่ได้กินไวน์บ่อยแต่สิ่งนี้มันก็อร่อยมากจริง”แม่ของวินเอ่ยตาม
“แล้วถ้าผมจะขายไวน์นี้ลุงสนใจมาร่วมหุ้นกันอีกครั้งไหมครับ”
“แน่นอนสิ!! เพียงแค่ได้กินมันบ่อยๆก็คุ้มค่ากับการลงทุนนี้แล้ว”
“ผมอยากจะให้ลุงช่วยเป็นคนดำเนินการขายโดยจะแบ่งกำไร 30% โอเคไหมครับ”
“ได้อยู่แล้วแค่หาที่วางขายกับจัดการอะไรเล็กน้อยก็ได้ 30% ของกำไรไวน์ชั้นยอดคุ้มค่าสุดๆเลยล่ะ….แล้ววางแผนรึยังว่าจะขายอย่างไร”
“ผมกะจะขายไวน์ไดโอนีซุสเดือนละ 100 ขวด และ ไวน์ขาวแบคคัสเดือนละ 20 ขวดครับ”
“แล้วถ้าเราใช้พื้นฐานในการบ่มคือ 1 เดือน เราจะได้ทั้งหมดกี่ขวด?”
“ถ้าเอาตามมาตรฐานจริงๆ องุ่น 1 ตันจะได้ ไวน์ 10 ถัง หนึ่งถังจะได้ไวน์ขนาด 3 ลิตรจำนวน 6 ขวดครึ่ง และใน 1 เดือนเราใช้องุ่นประมาณ 10 ตันทำให้ได้ไวน์จริงๆทั้งหมด 650 ขวดต่อเดือน”
“สามารถผลิตมากกว่านี้ได้แต่ไม่ทำเพราะต้องการรักษาคุณภาพและความหายากของมันสินะ”
“ใช่ครับ แต่ก็ยังเหลือไวน์กว่า 500 ขวดอยู่ดี ผมคิดจะสร้างสาขาของร้านอาหารแห่งนี้เพิ่มพร้อมกับกระจายไวน์ไปที่ละ 10 ขวด ผมจึงจะเก็บไว้อีก 300 ขวด ที่เหลือผมให้คุณลุงนำไปจัดการเองเลยครับ แต่กำไร 70% ยังเป็นของผมอยู่”
“แล้วถ้าลุงเก็บไว้กินเองล่ะ?”
“ผมจะลดราคาให้ลุงอีก 30% เลยครับลุงจ่ายจริงๆแค่ครึ่งเดียวของราคาจริงเท่านั้น”
“ขอบคุณหลานมาก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงลุงก็ช่วยผมมาเยอะแล้ว”
“ดีๆ เดี๋ยวลุงจะกลับไปเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้เลย”
“ผมอยากจะได้โรงงานผลิตไวน์ลุงพอจะมีไหมครับ”
“ที่ระยองเพิ่งจะมีโรงงานไวน์ประกาศขายอยู่ด้วยเพราะผู้ประกอบการไปต่อไม่ไหว”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยติดต่อซื้อให้ผมทีครับ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรื่องลุงจัดการให้เองถือซะว่าเป็นของขวัญสำหรับการร่วมธุรกิจครั้งนี้”
“ขอบคุณลุงศักดิ์มากครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจ”
หลังจากพูดคุยกันอีกสักพักหนึ่งจนมืดค่ำลุงศักดิ์และภรรยาก็กล่าวลาดนัยและกลับบ้านของตนไป
……………….
07.00 น. วันอาทิตย์
ดนัยกำลังกินข้าวอยู่กับครอบครัวโดยมีแก้วตานั่งอยู่ตรงข้ามโดยมีฟ้าและน้ำฝนนั่งข้างๆตน
“แม่ครับวันนี้ผมจะเข้ากรุงเทพเพื่อไปดูงานก่อสร้างน่ะครับ”
“ไปเถอะลูก ตอนนี้แม่ไม่กังวลอะไรแล้วทำตามใจลูกเถอะ”แก้วตายกยิ้มและมองไปที่ลูกชายของตนด้วยความอ่อนโยน
“ขอบคุณครับแม่”
“พี่ๆ หนูอยากไปด้วย”เมื่อได้ยินว่าดนัยได้รับอนุญาตฟ้าก็กล่าวขึ้นมาทันที
“พี่ดนัยหนูก็อยากไปด้วย”น้ำฝนสมาชิกใหม่ของบ้านก็เอ่ยขึ้นตาม
ดนัยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีจึงมองไม่ที่แม่ของตนก่อนที่เห็นรอยยิ้มอันอบอุ่น
“พาน้องๆไปเที่ยวเถอะลูก ไหนๆก็ปิดเทอมแล้วแม่สามารถดูแลที่นี่ได้ แม่ไม่ได้อยู่เฉยๆในบ้านหรอกนะเรื่องการบริหารร้านน่ะไม่ใช่เรื่องยากหรอก”
“เข้าใจแล้วครับแม่……งั้นน้องฟ้ากับน้องฝนก็ไปเก็บเสื้อผ้าได้เลยนะเราจะออกจากที่นี่ 9 โมงเช้า”
“ค่าาา!!”เด็กสาวทั้งสองตอบรับอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะรีบกินข้าวให้เสร็จแล้วขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บของ
ดนัยเองก็พูดคุยสัพเพเหระอะไรเล็กน้อยกับแม่ของตนก่อนที่จะขึ้นไปแต่งตัวให้ดูดีสมมาดนักธุรกิจหนุ่ม
“ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าท่านคิดจะไปทำอะไรที่กรุงเทพกันละคะ”
“เพราะฉันไม่เคยบอกเธอน่ะสิ”
“แล้วสรุปท่านคิดจะสร้างอะไรขึ้นมากันคะ”
“บริษัทแม่ของเราไง”
“โอ้!! ฉันคิดว่าท่านจะซื้อตึกที่สร้างเสร็จแล้วซะอีก”
“ฉันอยากได้ตึกใหม่ที่ตรงตามความต้องการของฉันน่ะ”
“แล้วมีพื้นที่กี่ไร่คะ”
“อืมมมม….น่าจะประมาณ 20 ไร่ได้มั้ง”
“นี่ท่านใช้เงินเกินงบรึเปล่าคะ 20 ไร่ใจกลางกรุงเทพไม่ใช่ราคาที่ถูกเลย”
“ฉันคิดเอาไว้แล้วน่าไม่ต้องห่วงหรอก และรายได้จากการขายโปรแกรมก็กอบโกยมาได้หลายร้อยล้านแล้วด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจค่ะ”ซินหรานได้แต่ถอนหายใจออกมา
ดนัยจัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อบและเช็คของต่างๆในบ้านก่อนจะยกโน้ตบุ๊คที่ประดิษฐ์ขึ้นมาเองโดยมีความช่วยเหลือจากทีมยอดคน
ในนั้นมีข้อมูลทุกอย่างและแผนการสำหรับอนาคตทั้งหมด ไม่ต้องกลัวเรื่องการโจรกรรมข้อมูลเพราะมีอลิเซียที่อัพโหลดข้อมูลตนเองลงในนั้นทั้งหมด
ความสามารถของโน้ตบุ๊คเครื่องนี้เร็วเท่ากับคอมปี 2015 เลยทีเดียว และมีพื้นที่เก็บข้อมูลถึง 256 กิกะไบต์
“พี่คะออกมาเร็วๆสิ”เสียงของฟ้าตะโกนดังขึ้นมาจากหน้าห้อง
“พี่กำลังไปแล้ว”ดนัยตอบกลับไปก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกไป
ดนัยเดินนำหน้าเด็กสาวทั้งสองและหญิงสาว 1 คนขึ้นไปบนรถเบนซ์ S class ก่อนที่ตัวเขาจะนั่งลงไปยังที่นั่งข้างคนขับ ส่วนสองสาวก็นั่งแถวหลัง
“ออกเดินทางได้”
…………..
10.04 น. กรุงเทพมหานคร
“มันยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันคิดอีกนะคะเนี่ย”ซินหรายเอ่ยออกมาหลังจากเห็นการก่อสร้างตรงหน้า
ตอนนี้รถของพวกเขาได้มาถึงยังที่พื้นที่ก่อสร้างของดนัยแล้ว ที่ตั้งบริษัทอยู่ใจกลางกรุงเทพอย่างแท้จริง และ พื้นที่ขนาดใหญ่จำนวน 20 ไร่ก็ตกเป็นของดนัยไปแล้วเรียบร้อย
ทั้งสี่คนลงมาจากรถ โดยที่ดนัยได้กำชับเด็กๆก่อนลงรถแล้วว่าห้ามวิ่งเล่นเด็ดขาดไม่งั้นเขาจะไม่พาไปไหนอีก
“สวัสดีครับคุณดนัย”
“สวัสดีครับคุณ….”
“ผมวิทูร เป็นหัวหน้างานในการก่อสร้างครั้งนี้ครับ”วิทูรจับมือของดนัยด้วยรอยยิ้ม
“ครับคุณวิทูร ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ”
“เนื่องจากคุณดนัยให้งบพวกเรามาเป็นจำนวนมากจึงมีคนงานนับร้อยชีวิตกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งครับ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอาจจะเสร็จภายใน 1 ปีก็ได้ครับ”
“ครับ….เหตุผลที่ผมให้งบไปเยอะก็เพื่อให้คนงานได้ทำงานอย่างเต็มความสามารถและมีประสิทธิภาพในการก่อสร้างนะครับ”
“ผมเข้าใจครับ คุณดนัยสามารถเดินไปถามคนงานที่นี่ได้เลยว่ารู้สึกยังไง”
“ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมอยากดูรอบๆซะหน่อย”
“ได้เลยครับผมเตรียมรถไว้ให้แล้วครับ”
“ขอบคุณมากคุณวิทูร”
“ไม่เป็นไรครับ”
ดนัยหันไปกล่าวกับสาวๆทั้งสามข้างหลังก่อนจะพากันขึ้นไปบนรถชมวิวและครั้งนี้ซินหรานก็เป็นคนขับเหมือนเดิม
“ที่นี่ท่านเป็นคนออกแบบเองใช่ไหมคะ”
“ใช่แล้วล่ะ ถ้าเสร็จเมื่อไหร่มันจะต้องสวยงามมากแน่ๆ”
“ท่านพอจะบอกแปลนตึกคร่าวๆให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”ซินหรานหันหน้าไปทางอื่นแล้วถามออกมา
“เรื่องแค่นี้ทำไมต้องอายด้วยล่ะ….ฉันบอกได้แน่นอนอยู่แล้ว”
เด็กสาวทั้งสองที่กำลังชมการก่อสร้างรอบๆก็หันมาทางดนัยทันทีเพราะอยากจะฟังด้วย
“ใน 20 ไร่จะมีส่วนที่เป็นตึก 18 ไร่โดยจะแบ่งออกเป็นสองตึกโดยใช้พื้นที่ 13 ไร่เป็นตึกหลักและอีก 5 ไร่เป็นตึกรอง ส่วนสองไร่ที่เหลือไว้จะเป็นสวนรอบๆทางเข้าตึกไว้ให้พนักงานพักผ่อนได้
ตึกหลักจะมี 60 ชั้นโดยแต่ละชั้นมีความสูง 4 เมตรและมีห้องต่างๆมากมาย ชั้นบนสุดจะเป็นห้องพักของพวกเราเหมือนที่ภัตตาคาร ตึกรองนั้นมีเพียง 4 ชั้นเท่านั้นแต่ความสูงของสองชั้นแรกมากถึง 10 เมตร
ชั้นแรกจะเป็นห้องประชุมและใช้เปิดตัวและจัดแสดงสินค้าใหม่ของเรา ชั้นสองจะเป็นที่พักผ่อนสำหรับพนักงานโดยจะมีสระว่ายน้ำที่ยื่นออกมาจากตัวอาคารโดยเปิดเพดานทิ้งไว้
ร้านอาหารต่างๆ ฟิตเนส นวดแผนไทย โรงหนัง ซาวน่า ทั้งหมดจะอยู่ในชั้นนี้ ส่วนชั้นสามจะเป็นห้องพักที่มีห้องมากกว่า 50 ห้อง โดยจะมี 2 ชั้นสูงชั้นละ 4 เมตร และทั้งสองตึกมีทางเชื่อมถึงกันอยู่”
“ฉันรู้สึกอยากจะมาสมัครเป็นพนักงานของที่นี่เลยละค่ะ”หลังจากที่ได้ฟังแผนการคร่าวๆซินหรานก็รู้สึกอย่างที่พูดออกไป
“เธอก็เป็นพนักงานอยู่แล้วไม่ใช่รึไง”
“งั้นแสดงว่าฉันสามารถใช้สิ่งที่ท่านพูดมาได้ทุกอย่างสินะคะ”
“แน่นอนแต่หลังงานเสร็จนะ”
“แล้วเรื่องพนักงานล่ะคะ”
“ฉันจะประกาศลงในเว็บหลักของ Nebula Technology แล้วก็ในเพจของบริษัทที่ตอนนี้ยังไม่มีทั้งสองอย่าง และฉันจะเป็นคนลงไปดูการรับสมัครเอง”
“ท่านจะเริ่มประกาศหลังสร้างเสร็จสินะคะ”
“ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้เรามาดูการก่อสร้างต่อเถอะ”
ซินหรานขับรถวนไปมานานถึง 1 ชั่วโมงจนในที่สุดก็สำรวจจนหมดและเป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับดนัย
