ตอนที่ 25 ดีแคนเล่นบ้าๆ

หลังจากถูกไล่ออกจากห้องพยาบาล คอร์เนเลียและดีแคนก็ไม่ได้ไปที่อื่นทันที แม้ว่าการสำรวจในห้องพยาบาลจะประสบความสำเร็จ แต่คอร์เนเลียก็สังเกตเห็นสีหน้าของดีแคน เธอรู้ว่าดีแคนกำลังวางแผนการครั้งใหญ่

ดีแคนยืนอยู่ด้านนอกห้องพยาบาล โดยแนบหูกับประตู และฟังสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องพยาบาล บางครั้งเขาจะพยายามสังเกตสถานการณ์ผ่านทางรอยประตู คอร์เนเลียยืนเฝ้าดูเขาอยู่

“กรี๊! กรี๊ส!”

ดีแคนได้ยินเสียงเลื่อยโลหะแหลมคมเป็นครั้งคราวจากภายใน ดูเหมือนแพทย์โรงเรียนปีศาจกำลังใช้เครื่องมือมีคมเพื่อตัด ดัดแปลงเนื้อและกระดูกของบารอนบาเชอร์

ปัจจุบัน แพทย์ประจำโรงเรียนปีศาจกำลังทำการดัดแปลงบารอนบาเชอร์อย่างน่าสยดสยอง หากการดัดแปลงประสบความสำเร็จ บารอน บาเชอร์อาจได้รับพลังต่อสู้ใกล้เคียงกับระดับ 6 เสียงร้องเจ็บปวดของบารอน บาเชอร์ และเสียงเลื่อยโลหะดังก้องในอากาศ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงกรีดร้องของบารอน บาเชอร์ก็ดังอีกและกลายเป็นเสียงคำรามอย่างสิ้นหวัง

“อ๊ะ! ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่!”

ในที่สุดบารอน บาเชอร์ก็ฟื้นคืนสติได้ในระหว่าง "การผ่าตัดดัดแปลง" โดยแพทย์โรงเรียนปีศาจ แม้ว่าจิตใจของเขาจะยังสับสน แต่ความเจ็บปวดจากการถูกถลกหนังและเลื่อยกระดูกก็ค่อยๆ ทำให้เขากลับมามีสติอีกครั้ง

เขาตระหนักว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องเรียนทำอาหารอีกต่อไปแล้ว แต่อยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวสำหรับอาจารย์

“อืม บารอนบาเชอร์ อดทนอีกหน่อย  นายจะกลายเป็นผลงานชิ้นเอกของฉัน” แพทย์ประจำโรงเรียนปีศาจพูดขณะเย็บอวัยวะและโลหะไว้บนร่างของบารอน บาเชอร์ ขณะที่จงใจใช้วิธีการหยาบๆ เพื่อกระตุ้นบาดแผลของเขา แพทย์ประจำโรงเรียนปีศาจมีนิสัยซาดิสม์และไม่ชอบให้ยาชากับคนไข้ เขายังพยายามทำให้พวกเขาตื่นอยู่ตลอด

“หยุดนะ! อ๊ะ!” บารอน บาเชอร์ไม่สามารถยอมรับตัวตนอันสง่างามของเขาที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นหนูทดลองของแพทย์ได้ แม้ว่าสมองของเขาจะยังสับสน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน: เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจมน้ำด้วยความกลัว และเกือบจะหายใจไม่ออก

เขากำลังตกอยู่ในฝันร้ายที่ไม่ยอมตื่น ดูเหมือนว่าเขาเคยต้องทนกับความเจ็บปวดที่หนักหน่วงกว่านี้มากมาก่อน ความกลัวที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดชี้ให้เห็นถึงบางสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน

แต่เขาจำรูปลักษณ์ของตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวนั้นไม่ได้ ราวกับว่ากลไกการป้องกันตัวเองของสมองทำให้เขาไม่สามารถจำมันได้

บารอน บาเชอร์ร้องขอแพทย์ประจำโรงเรียนปีศาจอย่างสิ้นหวัง “ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ! นายก็ตกเป็นเป้าหมายเช่นกัน! เรายังหนีได้!”

“เฮ้ บารอน บาเชอร์ อย่าพูดไร้สาระ ฉันปฏิบัติต่อนายตามกฎของโรงเรียน นายโทษฉันไม่ได้” แพทย์ประจำโรงเรียนปีศาจพูดโดยไม่สนใจบารอน บาเชอร์ที่กำลังคลั่ง เขาหมกมุ่นอยู่กับงานดัดแปลงของเขา

“นายกำลังฝ่าฝืนกฎ! ไม่มีทางที่ฉันจะมาหานายด้วยความสมัครใจ!” บารอน บาเชอร์ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้และอุทานด้วยความตื่นตระหนก

“นักเรียนสองคนพานายมาที่นี่ ไม่ใช่ฉัน”

แพทย์โรงเรียนปีศาจยิ้ม

“นักเรียนสองคน... อ้าก!” บารอนบาเชอร์ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ และความทรงจำของเขาก็ชัดเจนขึ้น เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาเริ่มกระจัดกระจายและเสียดแทงมากขึ้น สิ่งนี้ทำให้แพทย์โรงเรียนปีศาจพอใจกับอาการของบารอน บาเชอร์มาก เครื่องมือในมือของเขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้นอีก

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัวของบารอนบาเชอร์ในห้องพยาบาลก็ดังถึงจุดสูงสุด

ดีแคนรู้สึกว่ามันเกือบจะถึงเวลาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผู้ป่วยเป็นๆ กลายเป็นคนตาย หรือคนตายตื่นขึ้นมาใหม่ การดัดแปลงก็ใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว และควรจะได้ผล

“คอร์เนเลีย เธอจำเส้นทางหลบหนีได้ไหม?” ดีแคนถามเบาๆ

คอร์เนเลียพยักหน้าอย่างจริงจัง เธอศึกษาแผนที่ที่ดีแคนวาดไว้อย่างละเอียด

ดีแคนกล่าวต่อ “ระวังเสียงที่อยู่ข้างหน้าด้วย”

คอร์เนเลียปิดหูของเธอ "อืม"

จากนั้นดีแคนก็เรียกกวีผู้ถูกทำลายออกมา

“เจ็บ! มันเจ็บเกินไป!”

หมอกดำปกคลุมทางเดินทันที แม้กระทั่งคืบคลานเข้าไปในห้องพยาบาล

“อ๊า อ๊า อ๊า—”

ในเวลาเดียวกัน เสียงกรีดร้องจากห้องพยาบาลที่แตกกระจายและแหลมคม ทำให้แพทย์โรงเรียนปีศาจตกตะลึง

เขาตระหนักว่าความเจ็บปวดอันรุนแรงของบารอน บาเชอร์ที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับหมอกสีดำ

“เขา! คือเขา!” ในขณะนี้ บารอน บาเชอร์ในที่สุดก็จำสิ่งที่ทำให้เกิดความกลัวซึ่งถูกควบคุมโดยหมอกสีดำได้ในที่สุด เขายังนึกถึงปีศาจที่ยืนอยู่ในหมอกด้วย

มันเป็นปีศาจที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เป็นปีศาจที่เล่นตลกกับเขา ทรมานเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และทำให้สติของเขากระเจิง

ด้วยความเจ็บปวดและความกลัวที่มาถึงจุดสูงสุดพร้อมกัน บารอน บาเชอร์รู้สึกว่ามีบางอย่างในใจของเขาแตกสลาย

"อา อา อา! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

บารอน บาเชอร์เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มีทั้งเสียงหัวเราะ น้ำตา และความบ้าคลั่ง เขาคำรามและร้องไห้ ดูเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว

เขากลายเป็นคนบ้าไปแล้ว

“บารอน บาเชอร์ ใจเย็นๆ หน่อย! ฉันปฏิบัติตามกฎที่นี่! ฉันสามารถพิสูจน์การกระทำของฉันต่ออาจารย์ใหญ่ได้!” แพทย์โรงเรียนปีศาจตะโกนด้วยความตื่นตระหนก อย่างไรก็ตาม บารอน บาเชอร์ดูเหมือนจะไม่สนใจเขา และยังคงอาละวาดต่อไป โดยทำร้ายแพทย์โรงเรียนปีศาจ เสียงการต่อสู้ของพวกเขาดังก้องไปทั่วห้องพยาบาล และแม้กระทั่งในโถงทางเดิน

บารอน บาเชอร์ สูญเสียการควบคุมไปอบ่างสิ้นเชิง และดูเหมือนว่าเขาจะบ้าไปแล้ว

"เฮ้ ทางนี้!" ในขณะนั้น ร่างเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของบารอน บาเชอร์ ยืนอยู่ที่ปลายทางเดินและโบกมืออย่างสนุกสนาน

มีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้า

“ฮิฮิฮิ มานี่สิ!” มันพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น แต่ก็ค่อนข้างฉลาด

ขณะที่การจ้องมองของบารอน บาเชอร์เพ่งความสนใจไปที่ร่างเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกล เขาก็เริ่มตัวสั่น ร่างนั้นเป็นตุ๊กตามนุษย์ตัวอ้วน และใบหน้าของมัน...

มันเป็นดีแคนเวอร์ชั่นจิบิแสนน่ารัก!