ตอนที่ 125 โจมตีก่อน
ตอนที่ 125 โจมตีก่อน
ไอร่าเรียนรู้เกี่ยวกับมู่เย่จากคอนริ
เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ชายหนุ่มผู้ชอบเล่าเรื่องก็จากไป เหลือเพียงเถ้าถ่านเพียงหยิบมือเดียวเท่านั้น
“หากข้าสร้างน้ำลืมเลือนก่อนหน้านี้ มู่เย่อาจจะไม่ตาย..”
เชร์ลูบศีรษะของเธอ “มันเป็นทางเลือกของมู่เย่” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน “เราทุกคนเป็นเพียงผู้ชมในชีวิตของเขา เจ้าไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบทั้งหมด”
ไอร่าถอนหายใจ “ข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจเท่านั้น”
แม้ว่ามู่เย่จะดื้อรั้นและหุนหันพลันแล่นอยู่บ้าง แต่เขายังคงเป็นอสูรที่ดีมาก เป็นเพราะเขาเชื่อใจผิดคนจึงเกิดโศกนาฏกรรมครั้งนี้
และยี่หวาผู้ก่อเหตุของโศกนาฏกรรมครั้งนี้ ยังคงมีเรื่องไม่ชัดเจน เธอไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อยกับการตายของมู่เย่
คอนริสัญญาว่า “เราจะล้างแค้นให้กับมู่เย่”
ทันใดนั้นธยาน์ก็พูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “หากจะแก้แค้น ก็ต้องเตรียมตัวล่วงหน้า ในเมื่อเซฟาโล่ได้ติดต่อกับวิหารเดือนดับ พวกเขาจะกลับมาอย่างแน่นอน เราไม่สามารถนั่งรอความตายได้”
คอนริลูบคางของเขา “เราอาจจะโจมตีก่อนและฆ่าบูจินกับเซฟาโล่ซะ”
ธยาน์ขมวดคิ้ว “แม้พวกเขาจะตาย วิหารเดือนดับก็อาจจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้คลี่คลาย พวกเขาอาจจะระบายความโกรธต่อเผ่าหมาป่าหินก็เป็นไปได้”
เชร์กล่าวว่า “เมื่อถึงเวลา ข้าจะสร้างปัญหาให้กับวิหารเดือนดับ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่มีเวลามารบกวนเรา”
อีกสามคนมองเขาพร้อมกัน “เจ้าอยากทำอะไร”
“หลังจากจัดการกับบูจินและเซฟาโล่แล้ว ข้าจะกลับไปเมืองอสูรและหาใครสักคนไปที่วิหารเดือนดับเพื่อสร้างปัญหา”
คอนริอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าจะไปเมืองอสูรร้ายเมืองไหน”
เชร์ค่อย ๆ รวบผมไว้ด้านหลังหู และพูดอย่างสบาย ๆ “เมืองแสงอาทิตย์”
คอนริและธยาน์มองหน้ากันและหยุดพูด
มีเพียงไอร่าเท่านั้นที่ยังคงดูสับสน “เมืองแสงอาทิตย์คืออะไร”
“เป็นเมืองที่อยู่ตรงกลาง”
ไอร่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เมืองแสงอาทิตย์และเมืองเดือนดับต่างก็เป็นเมืองที่อยู่ตรงกลาง จุดแข็งของพวกเขาคล้ายกันหรือไม่”
“ใช่ ข้าคิดว่าเป็นเช่นนั้น”
ไอร่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ “โอ้”
“มีอะไรจะถามอีกหรือไม่ สิ่งที่เจ้าอยากรู้ ข้าสามารถบอกเจ้าได้” เขาจูบที่มุมปากของเธอ สายตาของเขาอ่อนโยน
ไอร่ากอดคอของเขาและฝังใบหน้าสีแดงของเธอไว้ในนั้น “ไม่ใช่ตอนนี้”
“คืนนี้ข้าขอนอนกับเจ้าได้หรือไม่”
ไอร่าลังเล “นอนเพียงเท่านั้นนะ ไม่ทำอย่างอื่นอีก”
ดูเหมือนเธอจะพบว่าเขาตัวแข็งทื่อ ด้วยกังวลว่าเชร์จะไม่มีความสุข เธอจึงรีบกล่าวเสริมว่า “แม้ว่าเราจะทำ ก็ทำได้เพียงครั้งเดียว พรุ่งนี้ข้ามีสอนแต่เช้า...”
ใบหน้าของเธอแดงยิ่งขึ้นไปอีก และเสียงของเธอก็หายไป
เชร์ลูบหลังศีรษะของเธอแล้วยิ้ม “ไอร่า เจ้าน่ารักที่สุด”
ภายใต้การจ้องมองด้วยความอิจฉาของคอนริ เชร์อุ้มไอร่าเข้าไปในห้องและปิดประตู
คอนริโกรธมากจนเขาคว้าชิ้นเนื้อแล้วแทะมัน ในขณะที่เขาเคี้ยว เขาก็พึมพำว่า “เหตุใดไอร่าถึงฟังเชร์เสมอ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตาม นางไม่เคยเชื่อฟังข้าขนาดนี้เลย”
ธยาน์เหลือบมองเขา “เนื้อแห้งมีไว้สำหรับลูกหมาป่าไว้ลับฟัน กินให้น้อยลงหน่อย”
ลูกหมาป่ากอดน่องของคอนริ และเงยหน้าขึ้นมองเนื้อในมือของเขา
จู่ ๆ คอนริก็รู้สึกผิด
เขารีบส่งเนื้อแห้งให้กับเด็ก ๆ
ลูกหมาป่าอ้าปากและกัดเนื้อแห้งอย่างเอร็ดอร่อย
คอนริไม่เหลือความบันเทิงแม้แต่น้อย เบื่อจึงย้ายไปที่ประตูห้องนอน เขาพิงประตูและเงยหูเพื่อแอบฟัง
ธยาน์ขมวดคิ้วไปที่เขาราวกับว่าเขาดูถูกเขา “เจ้ากำลังแอบฟังอยู่จริง ๆ หรือ”
คอนริลดเสียงของเขาลง “เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าไอร่ากับเชร์ทำอะไรกันในห้อง”
ธยาน์เงียบไป
เขาไม่อยากรู้หรือ?
แน่นอนว่าเขาอยากรู้!
เขาขยับเงียบไปข้างคอนริและแนบหูไปที่ประตู
ลูกหมาป่าที่กำลังเคี้ยวเนื้อแห้งเห็นพ่อทั้งสองคนนั่งยอง ๆ อยู่ที่ประตู พวกเขากำลังทำอะไรบางอย่าง แต่ดูเหมือนพวกเขากำลังเล่นสนุก พวกเขาทั้งสี่จึงกระโจนเข้าหาพวกเขาทันทีและต้องการเล่นกับพวกเขา
ในที่สุดพวกเขาก็กระโจนแรงเกินไปโดยไม่ได้ตั้งใจและกระแทกเข้าไปที่ประตู
เกิดเสียงดังปัง
คอนริและธยาน์ “...” หันไปมองหน้ากัน
พวกเขาอุ้มลูกหมาป่าขึ้นมาโดยเร็วที่สุดแล้วรีบเข้าไปในห้องนอนถัดไป เมื่อเชร์เปิดประตูแล้วมองออกไป เขาก็ไม่พบใครอยู่ที่นั่นแล้ว
เชร์ปิดประตูแล้วกลับไปที่เตียง เขาลอกผ้าห่มออกเผยให้เห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของไอร่า
เธอถูกเปลื้องผ้าเปลือยเปล่า ผิวขาวของเธอมีประกายสีชมพูอ่อน ๆ และดวงตาของเธอมีหมอก
เธอกอดอกอย่างเขินอาย เลี่ยงการจ้องมองของเขา “มีใครอยู่ข้างนอก” เธอกระซิบ
เชร์ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วจูบไหล่กลมเรียบของเธอ “พวกเขาไปแล้ว” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ “เด็ก ๆ คงบังเอิญชนประตูขณะเล่นกัน”
“อืม”
เขาอดไม่ได้ที่จะจูบที่ริมฝีปากเมื่อเห็นว่าเธอตกตะลึงแค่ไหน
เธอค่อย ๆ เหยียดแขนที่สวยงามออกและกอดคอของเขา ตอบรับจูบของเขาอย่างเขินอาย
เชร์เป็นคนรักษาคำพูดของเขา เขาสัญญาว่าจะทำเพียงครั้งเดียว และเขาก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ
แต่คราวนี้มันกินเวลาเกือบทั้งคืน ไอร่าถูกโยนและพลิกกลับ เธอร้องไห้จนเสียบแหบแห้ง
อย่างไรก็ตาม เชร์คำนึงถึงความรู้สึกของเธอตลอดเวลา เขาอ่อนโยนมากจนเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น และมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่ห่วงใยของเขา เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรที่เป็นการตำหนิเขาออกมาได้
เธอรู้สึกราวกับว่าเชร์จับเธอไว้ที่คอ
ไอร่าพักอยู่ที่บ้านอีกวัน
เชร์อยู่บ้านเพื่อดูแลเธอ ลูกหมาป่าชอบเขาและล้อมรอบเขาอยู่เสมอ
เขาหยิบเนื้อแห้งออกมาแบ่งให้ลูกหมาป่า
ไอร่ามองดูขณะที่เขาลูบลูกหมาป่า เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ข้าจะให้กำเนิดลูกสองสามตนเพื่อเจ้า”
เชร์มองดูเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “ไม่ต้องรีบร้อน รอจนกว่าเจ้าจะหายดี”
“สุขภาพของข้าค่อนข้างดี”
เชร์เดินไปแตะรอยจูบที่คอของเธอ “แล้วทำไมเจ้าถึงร้องไห้และตะโกนว่าเมื่อคืนเจ้าทนไม่ไหวเล่า”
ไอร่าหน้าแดงและปกป้องตนเอง “มันเป็นความผิดของเจ้าที่ปฏิเสธที่จะจบ...”
เธอเขินอายเกินกว่าจะพูดจนจบประโยค ใบหน้าของเธอแดงมาก
เชร์อุ้มเธอขึ้นและวางเธอไว้บนตักของเขา เขาหัวเราะด้วยเสียงต่ำ “ใช่ มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ครั้งหน้าข้าจะทำให้เร็วขึ้น”
ไอร่าซุกหน้าของเธอไว้ที่อกของเขา เขินอายเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมอง
