บทที่ 57 (ฟรี)
บทที่ 57
วันรุ่งขึ้นตัวเอกเย่ซิงเฉินได้เห็นวิดีโอเต้นเย้ายวนของตัวเองว่อนไปทั่วเน็ต ก็รู้สึกหดหู่มากจนอยากจะตาย!
โชคดีที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เขาสามารถปรับตัวได้แล้ว
แต่พอดูคลิปนั้นอีกครั้งก็พบว่ามันตุ้งติ้งและเผ็ดร้อนมาก!
เขาคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาเมาแล้วทำแบบนั้นไปได้ยังไง
เหมือนกลายเป็นอีกคนที่ตัวเองไม่รู้จัก!
“เฮ้อ! ฉันจะไม่ดื่มอีกแล้ว! ถ้าฉันดื่มอีก ต่อไปคงเกิดเรื่องอัปยศอดสู ทำให้ตัวเองต้องอับอายอีกแน่ๆ”
เมื่อยกมือขึ้นลูบหัว เขารู้สึกปวดร้าวเหมือนจะระเบิด ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความถึงหลินเป่ยฝานเพื่อขอลาหยุด และหลินเป่ยฝานก็ตอบตกลงทันที
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงนอนทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็ฟื้นจิตวิญญาณกลับมาได้
แต่ตอนนี้ท้องหิวแล้ว จึงลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรกิน
หลังจากทานอาหารเสร็จก็เดินคนเดียวบนถนน ต้องการปล่อยให้สายลมสดชื่นมาช่วยปลุกให้ตื่น
แต่ในตอนนั้นเอง จู่ๆเขาก็รู้สึกว่ามีเจตนาฆ่าแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เห็นเพียงในตรอกลึก จู่ๆ ชายชุดดำแปดคนสวมหน้ากากก็โผล่ออกมาและล้อมรอบเขา
“พวกแกเป็นใคร? แล้วต้องการอะไร?” เย่ซิงเฉินตื่นตัว และกล้ามเนื้อเองก็เกร็งไปทั้งตัว
แม้ว่าจะยังไม่มีการต่อสู้ แต่เขาสามารถรับรู้ได้ถึงพลังรบของทั้งแปดคน แต่ละคนเทียบได้เลยกับระดับหัวหน้าในโลกทหารรับจ้าง ต่ำกว่าตนเพียงหนึ่งหรือสองขั้นเท่านั้น!
อีกทั้งเมื่อมาอยู่รวมกันแปดคน มันจึงทำให้เขารู้สึกถึงอันตราย!
ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในใจคือหลินเป่ยฝานส่งมาเพื่อฆ่าเขา!
อย่างไรก็ตาม ความคิดนั้นก็ดับลงทันทีที่มันเกิดขึ้น
ตอนนี้เขาเกิดใหม่แล้ว และมีความสัมพันธ์ฉันมิตรกับหลินเป่ย อีกฝ่ายได้รับเงินมากมายจากเขา และเขาได้รับความไว้วางใจจากอีกฝ่าย ดังนั้นไม่น่าจะมีการส่งคนมาฆ่ากัน
ยิ่งไปกว่านั้น หลินเป่ยฝานจะไม่ใข้ลูกเล่นดาดๆเช่นนี้
อีกฝ่ายมักใช้ลูกเล่นแบบเปิดเผย ทำสิ่งต่างๆโดยยึดหลักสอดคล้องกับข้อกฏหมายและศีลธรรม จากนั้นก็บดขยี้จนพวกเขาทำอะไรไม่ถูก
งั้นคนพวกนี้คือใครกัน?
แล้วใครส่งมาพวกเขามา?
ทำไมถึงอยากกำจัดฉัน?
หรือเป็นศัตรูเก่า?
“ฆ่า!”
ชายชุดดำได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี สามารถต่อสู้ได้ทันที
เย่ซิงเฉินเองก็ตอบโต้อย่างสุดกำลัง
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งแต่สองหมัดก็ยังยากที่จะเอาชนะสี่มือ ไม่ต้องกล่าวถึงศัตรูมีถึง 16 มือ!
แล้วอีกอย่าง คนพวกนี้ไม่ได้อ่อนแอเลยซักคนเดียว!
ภายในไม่ถึงนาที เขาก็โดนศัตรูชกไปสองหมัด เจ้าตัวอกสะเทือน รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
เขาต้องการจะสลัดคนพวกนี้ให้หลุด แต่เนื่องจากจำนวนเยอะเกินไป จึงไม่มีช่องว่างให้หนีเลย
ฉันควรทำอย่างไรดี?
เย่ซิงเฉินเกิดคำถามนี้ในใจ สมองปั่นความคิดอย่างรวดเร็ว
ณ ขณะนี้ เขานึกถึงหลินเป่ยฝานเป็นคนแรก
แม้ว่าเขาจะเกลียดหลินเป่ยฝานมาก แต่ต้องยอมรับว่าพลังรบของหลินเป่ยฝานนั้นแก่กล้า มันผิดปกติกว่าผู้อื่นอย่างแท้จริง!
ถ้าหลินเป่ยฝานอยู่ที่นี่ เขาคงรับมือได้ง่ายขึ้นเยอะ!
เดี๋ยวก่อน! เหมือนว่าหลินเป่ยฝานจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่พอดีนี่นา!
เมื่อสักครู่นี้เขาได้ติดต่อกับหลินเป่ยฝานบน WeChat และได้ความว่าอีกฝ่ายกำลังทานอาหารอยู่แถวนี้ สามารถมาถึงได้ในเวลาสามสี่นาที
เมื่อเขากับหลินเป่ยฝานร่วมมือกัน ย่อมสามารถหลุดจากวงล้อมนี้ได้อย่างแน่นอน จากนั้นก็สืบเสาะว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังคนพวกนี้
ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีและกดหมายเลขของหลินเป่ยฝานอย่างรวดเร็ว
ปลายสายกดรับอย่างไว เสียงหัวเราะอันไพเราะของหลินเป่ยฝานดังขึ้น “สหายเย่ โทรหาผมตอนกลางคืน อย่าบอกนะว่าคุณจะช่วยผมดื่มอีกแล้ว? ฮ่า ฮ่า”
เย่ซิงเฉินพูดอย่างเร่งด่วน “รองประธานหลิน ผมถูกคนกลุ่มหนึ่งไล่ล่า! ตอนนี้ติดอยู่ในตรอกริมแม่น้ำของถนนทางแยก มาช่วยผมด้วย!”
เพิ่งพูดจบ โทรศัพท์ของเขาก็ถูกเตะ แตกกระจายไปทั่วพื้น
อีกด้านหนึ่ง
หลินเป่ยฝานมองเสียงที่หายไปจากโทรศัพท์ เขากะพริบตาปริบๆ
เย่ซิงเฉินเนี่ยนะกำลังถูกไล่ล่า?
แถมยังขอความช่วยเหลือจากฉัน?
นายเป็นเทพสงครามที่ทรงพลัง แล้วใครกันที่สามารถกดดันนายได้?
หรือว่าเย่ซิงเฉิน ... จะวางแผนลวงเขาไป?
แต่เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ดูไม่เหมือนของปลอม ...
“เกิดอะไรขึ้น?” ซ่งหยูฉิงถามด้วยความกังวล
“มีเรื่องด่วนนิดหน่อย! คุณกินข้าวที่นี่ตามสบายเลยนะ ผมคงต้องขอตัวก่อน”
“โอเค รีบไปเถอะ!”
ระหว่างเดิน หลินเป่ยฝานก็กดโทรศัพท์ “สวัสดีครับคุณตำรวจ ผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตราย โปรดรีบไปช่วยเหลือเขา ...”
หลังจากรายงานตัวต่อตำรวจแล้วหลินเป่ยฝานก็ขอพรอีกครั้ง
“สหายเย่อดทนไว้นะ ฉันจะเพิ่มบัฟให้นายเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ฉันขอพร: เมื่อฉันต่อสู้ ตราบใดที่ฉันโดนโจมตี ความเจ็บปวดก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า! ตราบใดที่ฉันถูกทะลวงการป้องกัน ความรุนแรงจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเช่นกัน!”
*(นี่มันดีบัฟชัดๆๆๆๆๆๆ ไอ้หลินนนนนนน)
[ติ๊ง! คำขอประสบผลสำเร็จ]
“สหายเย่ อดทนไว้ ฉันจะไปช่วยนายเดี๋ยวนี้แหละ!”
หลังจากขอพรแล้ว หลินเป่ยฝานก็รีบไปที่จุดเกิดเหตุด้วยความเร็ว 4 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (แล้วมันใช่ความเร็วสูงรึเปล่านะ?)
-------
ในทางกลับกัน เย่ซิงเฉินกำลังดิ้นรนเพื่อรอความช่วยเหลือ
แม้ว่าอาจเป็นเรื่องยากสำหรับคนๆ หนึ่งหากคิดรับมือกับยอดฝีมือถึงแปดคน แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา จนถึงตอนนี้ แม้เย่ซิงเฉินจะสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่สมควรมีปัญหาใหญ่ใดๆ เขายังคงสามารถอดทนรอได้สี่ถึงห้านาที
หลังจากผ่านไปสี่หรือห้านาที เมื่อหลินเป่ยฝานมาถึง เขาก็จะร่วมมือกันโค่นศัตรูทั้งหมด
ความเชื่ออันแรงกล้านี้เองที่ค้ำจุนเขาให้พยายามฝืนทนอย่างหนัก
และในขณะนั้น จู่ๆ เขาก็ถูกข้อศอกฟาด!
มีคนใช้ข้อศอกตีเข้าที่ซี่โครงใต้รักแร้เขา
ความเจ็บปวดอันรุนแรงกระตุ้นประสาทเย่ซิงเฉิน แล่นแปร๊บให้เขารวดร้าวจนน้ำตาไหล
ในใจเขาเกิดคำสบถมากมาย แต่โดยรวมแล้วกลายเป็นคำๆเดียว
“เจ็บชิบหายไอ้เชี่ยเอ๊ย!”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ความเจ็บปวดจะบรรเทาลง เขาก็ถูกเตะอีกรอบ
ลูกเตะนี้หวดอย่างไร้ความปรานีเข้าที่ต้นขาเขา บังเกิดความเจ็บปวดรุนแรงอีกเช่นเคย ความรวดร้าวแล่นเข้าสมองเขาเหมือนรถไฟฟ้าความเร็วสูง!
“ให้ตายเถอะ!”
ณ ขณะนี้ เขาเจ็บปวดมากจนจำหน้าตาพ่อแม่ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ!
เนื่องจากความเจ็บปวด ปฏิกิริยาตอบสนองจึงช้าลง และถูกคนสองคนโจมตีได้สำเร็จ หนึ่งคนอัดเข้าที่ชายโครง อีกคนต่อยเข้าที่ท้อง
ถึงจุดนี้ เย่ซิงเฉินเจ็บปวดมากจนลืมไปเลยว่าเขาเป็นใคร!
แค่รู้สึกเหมือนกับว่าอวัยวะทั้งหมดในร่างกายตัวเองกำลังจะแตกสลาย!
เจ็บไปทั้งตัว!
ผิวหนังทุกตารางนิ้วเจ็บปวด!
เขากรีดร้องโหย “แม่งเอ๊ย! เจ้าคนพวกนี้ .. ซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้!”
เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว!
ปรากฎว่าคนกลุ่มนี้แค่กำลังล้อเล่นกับเขาโดยซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้!
ไม่อย่างนั้นทำไมการโจมตีของคนก่อนถึงไม่เจ็บปวดขนาดนี้กัน? ตอนนี้แต่ละคนโจมตีเขารู้สึกเจ็บปวดแทบตาย!
ทุกหมัดราวกับกระแทกเข้าที่หัวใจ!
เย่ซิงเฉินรู้สึกได้ถึงวิกฤตอย่างใหญ่หลวง
ทางฝั่งกลุ่มชายชุดดำ ตอนนี้ทุกคนรู้สึกสับสนมาก
“เจ้าหมอนี่ร้องทำไม?”
“ฉันไม่ได้ใส่แรงมากขนาดนั้นซะหน่อย ทำไมกรีดร้องอนาถขนาดนี้?”
“ฉันต่อยด้วยแรงเท่าเดิม ตอนแรกไม่เห็นเขาร้องซักแอะ แต่ตอนนี้ร้องจะเป็นจะตาย?”
“เสียงเหมือนไก่กำลังถูกเชือดเลย?”
....
ในที่สุดผู้นำก็เห็นเบาะแส “อย่าหลงกล! เขาอาจกำลังแสร้งทำ! พอเราประมาทเขาก็จะฉวยโอกาสหลบหนีไป! ฉะนั้นอย่าลดความระวัง แล้วก็โจมตีเต็มแรงซะ!”
ด้วยเหตุนี้กลุ่มคนชุดดำจึงยิ่งโจมตีหนักข้อขึ้น
หมัดและเท้าซัดเข้าใส่เย่ซิงเฉินอย่างหนักหน่วง
ปฏิกิริยาตอบสนองของเย่ซิงเฉินเชื่องช้าลงมากเนื่องจากความเจ็บปวดทั่วตัว เขาแทบทนไม่ไหว สุดท้ายไร้เรี่ยวแรง โดนซัดทุกดอก
เมื่อถูกต่อยหน้า แก้มเขาก็ปูดบวมอย่างรวดเร็ว
เมื่อถูกต่อยเข้าที่หน้าอก ซี่โครงก็หัก
เมื่อถูกเตะที่ขา กล้ามเนื้อขาก็ฉีกขาด
