บทที่ 473  อาชญากรรมที่ชั่วร้าย

บทที่ 473  อาชญากรรมที่ชั่วร้าย

“อาจารย์ซุน!”

ผมสีดำของเหมยจือหวีราวกับน้ำตกที่ไหลลงมาผูกริบบิ้นไว้ด้านหลังศีรษะของนาง เมื่อนางเดินไป ผมของนางแกว่งไปมาเบาๆ จากแรงสะท้อน จากนั้นนางก็คำนับซุนม่อเล็กน้อย

เหมยหย่าจือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่คือมารยาทที่แสดงเมื่อผู้หญิงธรรมดาพบปะผู้คน หากการกระทำนี้ทำโดยมหาคุรุหญิง หมายความว่านางต้องการขอบคุณอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่เพราะซุนม่อเป็นมหาคุรุ

เหมยจือหวีทำเช่นนี้เพราะซุนม่อเคยช่วยนางมาก่อน นางรู้สึกว่าในสถานการณ์สำคัญที่พวกเขา 'พบกันครั้งแรก' ในตอนนี้ นางควรลดทัศนคติของนางลง

“อาจารย์เหมย!”

ซุนม่อยิ้มและเผยให้เห็นฟันที่สวยงามและเป็นระเบียบเรียบร้อยแปดซี่ เดิมทีเขาต้องการจะบอกว่าเขาคุ้นเคยกับเหมยจือหวี แต่หลังจากที่เห็นนางกระพริบตา เขาก็ปิดปากทันที

“ตามคาด เขาเข้าใจเจตนาของข้า!”

เหมยจือหวียังยิ้ม นางไม่ต้องการให้แม่ของนางรู้ว่าทั้งสองคนเคยพบกันมาก่อน ดังนั้นนางจึงกระพริบตาเพื่อบอกใบ้ซุนม่อ

เนื่องจากประสบการณ์ก่อนหน้านี้กับอู๋เพ่ยหลิง ซุนม่อจึงระมัดระวังมากขึ้นเมื่อเขาพูด แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกโล่งใจและไม่ได้รับการยับยั้งอีกต่อไป นี่เป็นเพราะวิธีที่ เหมยหย่าจือปฏิบัติต่อผู้คนรู้สึกเหมือนสายลมที่อบอุ่นและอ่อนโยนในฤดูใบไม้ผลิ

ให้ความสบายใจมาก!

“หลังจากกลับมาที่สถาบันจงโจว พยายามเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคมที่จัดโดย ประตูเซียนให้น้อยลง พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งและชี้แนะนักเรียนของเจ้า นอกจากนี้ พยายามได้รับการจัดอันดับ 2 ดาวโดยเร็วที่สุด”

เหมยหย่าจือชื่นชมซุนม่อ นี่คือเหตุผลที่นางพูดทั้งหมดนี้

ในทุกองค์กรมักจะมีข้อพิพาทระหว่างฝ่ายต่างๆ ซุนม่อยังคงอ่อนแอเกินไป หากเขาเข้าไปพัวพันกับมรสุมทางการเมืองเร็วเกินไป เขาจะต้องกลายเป็นเหยื่อ ถ้าเขาพิการเพราะเหตุนี้ คงจะน่าเสียดายจริงๆ

ท้ายที่สุด มันยากที่จะพบกับอัจฉริยะเช่นนี้แม้ในรอบหนึ่งร้อยปี

“ขอบคุณมากสำหรับการสั่งสอนของอาจารย์เหมย!”

ซุนม่อคำนับแต่ถอนหายใจในใจ ถ้าอาจารย์ใหญ่คนเดิมยังอยู่ เขาคงเหมือนต้นขาหนามีกล้ามเนื้อคอยพยุง ท้ายที่สุด อาจารย์ใหญ่คนเก่าก็เป็นรองเซียน น่าประทับใจขนาดไหน?

ถ้าเขากอดต้นขาแน่น เขาจะทำอะไรก็ได้ในโลกของมหาคุรุ อย่างน้อยที่สุด คนธรรมดาก็ไม่กล้าที่จะเป็นปรปักษ์กับเขา ตัวอย่างคือ อู๋เพ่ยหลิง (ประทับใจมากไหมเพราะเป็นมหาคุรุ 6 ดาว แต่ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหน เทียบชั้นรองเซียนได้ไหม?)

(อยากจะทำให้ข้ากลัว?)

(ข้าจะหักคอเจ้า!)

น่าเสียดายที่อาจารย์ใหญ่คนเก่าล้มเหลวในการทะลวงไปยังระดับเซียนและหมดสติไปตั้งแต่นั้นมา เดี๋ยวก่อน เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาอยู่ที่จินหลิงมานานมาก แต่ยังไม่เคยมีเวลาไปเยี่ยมอาจารย์ใหญ่คนเก่ามาก่อน นั่นเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมจริงๆ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเขาควรจะ 'กอด' ต้นขาของ เหมยหย่าจือหรือไม่?

ซุนม่อจมดิ่งสู่ความขัดแย้ง

ซุนม่อเป็นคนที่พึ่งพาพรสวรรค์ของเขาในการเลี้ยงชีพ ต้องการให้เขาประจบประแจงคนอื่นหรือเป็นคนง่ายๆ นั้นเป็นไปไม่ได้เลย เขายังคงมีคุณธรรมอยู่บ้าง

จริงๆ แล้วมันง่ายมากสำหรับเขาถ้าเขาอยากจะ 'กอด' ต้นขาของ เหมยหย่าจือ เขาเพียงต้องการรักษาเหมยจือหวี ซุนม่อสามารถบอกได้ว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้ห่วงใยและเอ็นดูลูกสาวของนางมาก

“อาจารย์ซุน เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”

เสียงอันไพเราะของเหมยจือหวี ดังขึ้นขณะที่นางถาม

“ข้ากำลังคิดถึงการสอบมหาคุรุ 2 ดาว!”

ซุนม่อตัดสินใจเลิกใช้วิธีดังกล่าวเพราะรอยยิ้มของเหมยจือหวีบริสุทธิ์เกินไป นี่คือผู้หญิงที่เขาสามารถเป็นเพื่อนด้วยได้ เขาไม่ควรใช้นางเป็นเครื่องมือในการเข้าใกล้ เหมยหย่าจือ

ถ้าไม่เช่นนั้นจะเป็นการทรยศต่อความไว้วางใจของนาง

“ใช่ อาจารย์ซุนมีแผนจะเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาวหรือไม่? ข้าก็จะทำเหมือนกัน!”

เหมยหย่าจือมองไปที่ลูกสาวของนางด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากร่างกายที่อ่อนแอของนาง แม้ว่าลูกสาวของนางจะมีความสามารถพิเศษ นอกจากทำสวนแล้ว นางก็ไม่มีความสนใจในการสอนเลย แม้กระทั่งการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาว เหมยหยาจื่อก็ยังต้องบังคับให้นางเข้าร่วม แต่นางคิดริเริ่มที่จะเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาวจริงหรือ?

ซุนม่อรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาได้ยินความคาดหวังในน้ำเสียงของเหมยจือหวี แต่ไม่มีวิธีแก้ปัญหา เขาทำได้เพียงเตรียมตัวเองและอธิบายว่า

“เอ่อ ข้าวางแผนที่จะเข้าร่วมในอีกสามเดือนข้างหน้า!”

"หา?"

เหมยจือหวีตะลึง นางรู้สึกกังวลบางอย่าง

“ด้วยชื่อเสียงของเจ้า เจ้าต้องผ่านให้ได้ในครั้งแรก หากเจ้าล้มเหลว มันจะกลายเป็นรอยด่างดำในชื่อเสียงของเจ้าไปตลอดชีวิต หลายคนจะหัวเราะเยาะเจ้าเพราะความอิจฉา!”

“อาจารย์ซุนมีลูกศิษย์ส่วนตัวที่น่าประทับใจอย่างยิ่ง!”

เหมยหย่าจืออธิบาย นางยังได้ตรวจสอบสถานการณ์ของซุนม่อและรู้โดยธรรมชาติว่าเขามีหัตถ์เทวะ การช่วยเหลือเขาในครั้งนี้ แท้จริงแล้วนางทำเช่นนั้นเพราะธรรมเนียมปฏิบัตินิยม นางต้องการให้เขานวดลูกสาวของนาง

"เข้าใจแล้ว!"

อารมณ์ของเหมยจือหวีที่เดิมมีความสุขอย่างมากจมลงทันที ใบหน้าซีดของนางดูผิดหวัง อย่างไรก็ตาม นางเริ่มยิ้มได้ในวินาทีต่อมา

“ในกรณีนี้ข้าขอให้อาจารย์ซุนประสบความสำเร็จ ข้าหวังว่าเจ้าจะได้รับ 2 ดาวในหนึ่งปี!”

เหมยจือหวีอวยพรซุนม่ออย่างจริงใจ

"ขอบคุณ!"

หลังจากคุยกันอีกสองสามประโยค ซุนม่อก็จากไป

“ไปรู้จักเขาตอนไหน”

จู่ๆ เหมยหย่าจือก็ถามขึ้น

"อา? ทำไม?"

ดวงตาของเหมยจือหวีหลบเลี่ยงการจ้องมองของแม่ของนาง

“ข้าไม่รู้จักเขามาก่อน!”

“ผิวของเจ้าดีขึ้นมากในช่วงสองสามวันนี้ เป็นเพราะหัตถ์เทวะของเขาใช่ไหม?”

เหมยหย่าจือฉลาดมาก ด้วยความเข้าใจในตัวลูกสาวของนาง นางจึงลองเดาคร่าวๆ และได้รับความจริง

“ค่ะ!”

เหมยจือหวีพยักหน้า เดิมทีนางไม่ได้วางแผนที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของนางกับซุนม่อ

“เขาเป็นชายหนุ่มที่มีหลักการ!”

เหมยหย่าจือพยักหน้า ท่าทีของซุนม่อที่ไม่ดูโอหังหรือหยิ่งยโสทำให้นางรู้สึกดีต่อเขา

“ใช่แล้ว เจ้าต้องไม่ตกหลุมรักเขา!”

“โดยธรรมชาติแล้วข้าจะไม่ทำเช่นนั้น!”

เหมยจือหวีหน้ามุ่ย

เหมยหย่าจือมองไปที่ลูกสาวของนาง

“เขามีคู่หมั้นแล้ว นางเป็นบัณฑิตระดับสูงของสถาบันเทียนจี อันซินฮุ่ย!”

“อา พี่อันเหรอ?”

เหมยจือหวีตกตะลึง นางไม่รู้ว่าทำไม แต่จู่ๆนางก็รู้สึกทนไม่ไหวเล็กน้อย

“แม้ว่าจะไม่มีอันซินฮุ่ย แต่ด้วยความโดดเด่นของซุนม่อ เขาจะไม่ขาดผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขา ถ้าเจ้าตกหลุมรักเขา เจ้าก็รังแต่จะสร้างปัญหาให้ตัวเอง”

เหมยหย่าจือเตือนนางล่วงหน้า

“ด้วยอาการป่วยของข้า ถึงข้าจะตกหลุมรักเขาก็ไม่มีประโยชน์!”

เหมยจือหวีก้มศีรษะของนาง

“ยังไงก็ตาม ข้ากำลังจะตายอยู่แล้ว”

(ไม่ ในช่วงเวลาที่เหลือของข้า ข้าต้องหาสิ่งที่มีความสุขทำ เช่น แข่งกับซุนม่อด้วยกัน อย่างไรก็ตาม ข้าต้องหานักเรียนส่วนตัวที่ดีก่อน)

เหมยจือหวีรู้สภาพของนางเอง ถ้านางรับนักเรียนส่วนตัว นางมีแต่จะทำร้ายผู้อื่น ดังนั้นนางจึงต้องหาทางเลือกอื่น

…

หลังจากเสร็จงานเลี้ยง มหาคุรุแต่ละคนก็กลับบ้านหรือไม่ก็ไปหาหญิงนางโลม

ซุนม่อไม่สามารถกลับไปที่จินหลิงผ่านประตูเคลื่อนย้ายได้ ถ้าไม่อย่างนั้น เขาจะทิ้งประตูเคลื่อนย้ายไว้ในโรงแรมซึ่งเขาจะไม่มีทางเอาออกได้ การนั่งบนเมฆแปดประตูเพื่อบินกลับก็เป็นไปไม่ได้เช่นกันเพราะเขาเดินทางเป็นหมู่คณะ

ดังนั้น ซุนม่อจึงสามารถเลือกที่จะขี่ม้าอย่างจำใจเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้ กู้ซิ่วสวินลากซุนม่อไปท่องเที่ยวสถานที่ที่มีชื่อเสียงของกวงหลิงก่อน

ในตอนกลางคืน เมื่อเขาอยู่คนเดียวในที่สุด ซุนม่อก็ร่ายความรู้สารานุกรมใส่ตัวเองและเรียนรู้เนื้อหาของหนังสือทักษะสองเล่ม หลังจากนั้นเขาก็เริ่มจดจำข้อมูล

การทำงานหนักนี้ดำเนินไปจนดึกดื่น

บรรยากาศแห้งแล้ง จำเป็นต้องกังวลว่าเปลวเทียนจะกลายเป็นไฟขนาดใหญ่

คนเฝ้ายามกลางคืนส่งเสียงดังตีฆ้องเพื่อบ่งบอกเวลายามสี่ (01.00-03.00 น.) ซุนม่อหันหลังกลับและห่มผ้าห่มเตรียมนอน แต่ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่หน้าต่าง

“ซุนซ่าว?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว หน้าต่างของเขาเปิดอยู่และซุนซ่าวนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น

ภายใต้แสงจันทร์ ซุนม่อเห็นซุนซ่าวตัดกับร่างที่เสียใจ ผมของเขายุ่งเหยิงและยังมีคราบเลือดบนเสื้อคลุมของเขา

"เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า…?"

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเจ้าว่าเดิมทีข้าวางแผนที่จะเอาชนะเจ้าในการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาว อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ข้าคงไม่สามารถเข้าร่วมได้”

ซุนซ่าวหอบ เขาก็ไอเช่นกัน

“เจ้าควรหาหมอเพื่อรักษาอาการป่วยของเจ้าก่อน!”

ซุนม่อเห็นเลือดไหลออกมาจากช่องว่างระหว่างนิ้วของซุนซ่าวจากการไอ

“ถ้าข้าไม่ตายเสีย ข้าจะมาท้าทายเจ้าแน่นอน ดังนั้นซุนม่อ อย่าตาย ตรวจสอบให้แน่ใจว่าความสามารถของเจ้าไม่หมดไป ทำงานหนักและปีนขึ้นไปให้สูงขึ้น ยิ่งความสำเร็จของเจ้ารุ่งโรจน์และเปล่งประกายมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพิสูจน์ความเหนือกว่าของข้าได้มากเท่านั้นเมื่อนั้นข้าเอาชนะเจ้าได้ในที่สุด!”

หลังจากที่ซุนซ่าวพูดจบ เขาก็เหลือบมองไปที่ซุนม่อ จากนั้นเขาก็กระโดดลงมาจากหน้าต่างขึ้นไปบนหลังคาและหายตัวไปภายใต้แสงจันทร์

ซุนม่อดูไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา (แม้ว่าเจ้าจะต้องการออกคำท้า แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ตอนกลางดึกก็ได้ ดูจากลักษณะต่างๆ ดูเหมือนว่าเจ้าเพิ่งมีประสบการณ์ในการลอบสังหาร)

ด้วยเหตุนี้ซุนม่อจึงไม่สามารถหลับได้อีกต่อไป

การคาดเดาของเขาไม่ผิด 30 นาทีต่อมา ทหารชุดดำกลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปในโรงแรมและรีบเข้ามา

ประตูห้องของซุนม่อถูกเปิดออก

“เจ้าได้พบกับซุนซ่าวหรือเปล่า?”

ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาและถามด้วยท่าทางที่ดุดันและก้าวร้าว

“รบกวนใครบางคนกลางดึก และแม้แต่จะถามคำถาม ก็ถามด้วยท่าทีที่ก้าวร้าวน่ากลัว มารดาของเจ้าไม่เคยสอนวิธีปฏิบัติตนอย่างมีมารยาทมาก่อนหรือ?”

ซุนม่อไม่พอใจมาก คนเหล่านี้ไร้กฎหมายเกินไป

“ข้าสงสัยว่าเจ้าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของซุนซ่าว จับเขา!”

เมื่อเห็นซุนม่อเลี่ยงคำถาม ชายวัยกลางคนก็ไม่ใส่ใจที่จะพูดต่อ ด้วยคำสั่ง ทหารในชุดดำก็พุ่งเข้ามาและพยายามคล้องโซ่ในมือของเขาที่คอของซุนม่อ

ซุนม่อก็โกรธเช่นกัน กำปั้นของเขาสั่นสะท้านขณะที่เขาปลดปล่อยพลังโจมตีเต็มที่

ทะเลแห่งทุกข์ไร้ขอบเขต, อนิจจัง!

ปัง ปัง ปัง

ทหารคนนั้นรู้สึกเพียงรัศมีที่สง่างามและทรงพลังพุ่งมาที่เขา เงาของกำปั้นเต็มไปในอากาศ  ครอบคลุมจุดสำคัญทั้งหมดของเขา

การต่อสู้ในพื้นที่เล็กๆ ทำให้อานุภาพพลังของหมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้าของซุนม่อเพิ่มขึ้นระเบิดออกมาได้

บูม! บูม! บูม!

ทหารคนอื่นถูกบังคับให้ถอยกลับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสามคนข้างหน้า พวกเขากระเด็นลอยไปในอากาศ

สีหน้าของชายวัยกลางคนเขียวคล้ำ เขาไม่คิดว่าสหายคนนี้จะรับมือยากขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะลงมือด้วยตนเอง

“หาที่ตาย!”

บุรุษวัยกลางคนคำราม เขาเดินก้าวข้ามระยะทางเจ็ดเมตรและปรากฏตัวต่อหน้าซุนม่อ จากนั้น เขาก็ใช้ฝ่ามือที่แข็งทื่อเหมือนเหล็ก

ซุนม่อไม่รู้สึกกลัวและยกกำปั้นตอบโต้

อมตะนิรันดร!

บูม!

ซุนม่อถอยหลังไปสองก้าวและแรงกระแทกทำให้แผ่นพื้นใต้ฝ่าเท้าของเขาแตก

ร่างของบุรุษวัยกลางคนสั่น ผลกระทบที่เขาได้รับนั้นน้อยกว่าเมื่อเทียบกับซุนม่อ แต่ใบหน้าของเขาดูตกใจ

บุรุษหนุ่มผู้นี้น่ากลัวเกินไปหรือเปล่า?

วิทยายุทธ์นั้นเป็นระดับเซียนอย่างแน่นอน!

“ซุนม่อ หยุดต่อสู้ พวกเขามาจากเจ้าหน้าที่บังคับกฎของประตูเซียน!”

กู้ซิ่วสวินรีบวิ่งไปเมื่อได้ยินความโกลาหล สุดท้ายก็แทบจะปัสสาวะรดกางเกงเมื่อเห็นฉากนี้

กลุ่มผู้บังคับกฎคือแผนกนักสู้ของประตูเซียน พวกเขารับผิดชอบหลักในการตามล่าและจับตัวมหาคุรุที่ก่ออาชญากรรม พูดตามตรงคือพวกเขากำจัดแกะดำเพื่อให้แน่ใจว่าประตูเซียนบริสุทธิ์และชอบธรรม

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก ตามที่คาดไว้ สถาบันขนาดใหญ่ทุกแห่งมีคนนอกกฎหมายเช่นนี้

“ท่านหัวหน้ากลุ่ม ซุนม่อเป็นผู้สอบได้คะแนนสูงสุดในการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวในปีนี้ และเขาเพิ่งทำลายสถิติเดิมที่ยาวนานถึงร้อยปี ข้าไม่รู้ว่าทำไมพวกท่านถึงโจมตีเขา แต่ซุนม่อบริสุทธิ์อย่างแน่นอน”

กู้ซิ่วสวินรีบอธิบาย

บุรุษวัยกลางคนตกใจ เดิมทีเขาต้องการสอนบทเรียนให้กับซุนม่อ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของกู้ซิ่วสวิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจซุนม่ออย่างใกล้ชิด

“เจ้าคือซุนโหวตเดียว ที่พูดถึงสุนัขใช่ไหม?”

เนื่องจากบุรุษวัยกลางคนมีอำนาจและพลังยุทธ์ที่แข็งแกร่งอย่างมหาศาล โดยพื้นฐานแล้วเขาจึงไม่สนใจคนหนุ่มสาวในสายตาของเขา นับประสาอะไรกับมหาคุรุ 1 ดาว เขาเคยจับกุมมหาคุรุ 3 ดาวมาก่อนด้วยซ้ำ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของกู้ซิ่วสวิน ความโกรธของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย

ท้ายที่สุด มันไม่คุ้มที่จะรุกรานอัจฉริยะที่แท้จริงเช่นนี้

แม้แต่ทหารที่สวมชุดดำก็ยังสำรวจซุนม่อด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ผลสอบของเขาน่ากลัวเกินไป ชื่อนี้ 'ซุนโหวตเดียว' ได้แพร่กระจายไปทั่วแวดวงมหาคุรุของกวงหลิง

ก่อนที่ซุนม่อจะทันได้พูดอะไร เจี่ยงเหวยก็เดินออกไปภายใต้การคุ้มกันของกลุ่มทหาร

“พวกเจ้าจับซุนซ่าวได้แล้วหรือ?”

หลังจากที่เจี่ยงเหวยถามเสร็จ เขาก็จ้องมองไปที่ซุนม่อ และอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“เจ้าพักที่นี่เหรอ?”

“อาจารย์เจี่ยง!”

ซุนม่อประสานมือของเขา

“อาจารย์เจี่ยงเป็นไปได้ไหมที่ท่านจะบอกข้าว่า ซุนซ่าวก่ออาชญากรรมอะไรกันแน่?”

ซุนม่อขมวดคิ้วแน่นจนสามารถบีบปูให้ตายได้ แม้แต่บุคคลสำคัญอย่างเจี่ยงเหวย ก็ยังออกมาเอง เป็นไปได้มากว่า ซุนซ่าวต้องก่ออาชญากรรมที่ชั่วร้าย