บทที่ 472 การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ยอดฝีมือขอบเขตอายุวัฒนะ!
บทที่ 472 การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ยอดฝีมือขอบเขตอายุวัฒนะ!
ติง!
“มอบหมายภารกิจใหม่: โปรดผ่านการทดสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาวในอีกสามเดือนข้างหน้า หากเจ้าทำสำเร็จจะมีรางวัลมากมาย หากเจ้าล้มเหลว เจ้าจะไม่โดนลงโทษ แต่ก่อนที่เจ้าจะเป็นมหาคุรุระดับ 2 ดาว ราคาของทุกสิ่งที่เจ้าซื้อจากระบบจะเพิ่มขึ้น 3 เท่า”
หลังจากที่ซุนม่อได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ขมวดคิ้ว
จัดสอบมหาคุรุ 2 ดาวปีละครั้ง หากเขาทำไม่สำเร็จ หมายความว่าเขาจะต้องใช้คะแนนความประทับใจมากขึ้นเพื่อซื้อสินค้า ในกรณีนั้น ความเร็วในการเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาจะช้าลงทันที
“ออกภารกิจประเภทรางวัลจำกัด: ยิ่งอันดับของเจ้าสูงขึ้นในการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาวในอีกสามเดือนต่อมา รางวัลก็จะยิ่งดีขึ้น!”
หลังจากที่ระบบพูด มันก็หัวเราะ
“ท้ายที่สุด ข้าไม่ใช่ปีศาจ ข้าจะให้ผลประโยชน์แก่เจ้าอย่างแน่นอน!”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ ไปพักผ่อนเถอะ”
ซุนม่อไม่กระตือรือร้นที่จะได้ยินระบบพูดเรื่องไร้สาระ จากนั้นเขาก็เดินตามอู๋เพ่ยหลิงเข้าไปในห้องข้างๆ
“โอ้ เขาสอบตกแล้ว”
อู๋เพ่ยหลิงส่ายหัว
“ซุนซ่าวคนนั้นหยิ่งยโสเกินไป ก่อนที่เราจะถามคำถามใดๆ เขาก็มีอารมณ์ร้อนและพูดหลายสิ่งหลายอย่าง หลังจากนั้นเขายังกล่าวอีกว่าเขาจะกลายเป็นหนึ่งในบุคคลที่สำคัญที่สุดในประตูเซียนในศตวรรษนี้”
“…”
ทันใดนั้นซุนม่อก็รู้สึกชื่นชมซุนซ่าว ต้องรู้ว่าคำพูดแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนกล้าพูด
“โดยธรรมชาติแล้ว เหตุผลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ทำให้เขาสอบตกก็เพราะความคิดของเขาไม่บริสุทธิ์ เขาพูดจริงๆ ว่าเหตุผลที่เขากลายเป็นมหาคุรุคือการหาเงินก้อนโตเพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น หลังจากนั้นเขาต้องการให้ทุกคนในโลกรู้จักชื่อที่ยิ่งใหญ่ของเขา”
อู๋เพ่ยหลิงยักไหล่ (ถึงคิดอย่างนั้นจริงๆ ก็ไม่ควรพูดออกมาดังๆใช่ไหม?)
จากการสนทนา มหาคุรุทั้งเจ็ดพบว่าซุนซ่าวมีอาการทางจิตแบบหวาดระแวง นอกจากนี้ เขายังมีจิตใจที่คิดไม่ซื่อและไม่ยอมฟังคำแนะนำอีกด้วย ดังนั้นพวกเขาต้องการให้เขาสงบใจลงเป็นเวลาหนึ่งปีและยอมทนกับความพ่ายแพ้เพื่อปรับปรุงสภาพใจและความคิดของเขา
“ผลงานของเขาดีมาก ทำแบบนี้จะไม่น่าเสียดายหน่อยเหรอ?”
ซุนม่อขมวดคิ้ว
"ฮะ ฮะ!"
อู๋เพ่ยหลิงไม่พูดอะไร หากมหาคุรุไม่เข้าใจวิธีการปฏิบัติตน แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่จะปล่อยให้พวกเขาผ่านแม้ว่าพวกเขาจะเป็นอัจฉริยะก็ตาม
“เอาล่ะ เราจะไม่พูดถึงเขาอีกต่อไป อาจารย์ซุน ต้องทำยังไง? ต้องถอดเสื้อผ้าไหม”
อู๋เพ่ยหลิงถามด้วยรอยยิ้ม
ในฐานะมหาคุรุระดับ 6 ดาว ความสัมพันธ์ทางสังคมของนางนั้นกว้างขวางมาก ถ้านางต้องการตรวจสอบข้อมูลของซุนม่อ มันก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ ดังนั้นนางจึงรู้ว่าซุนม่อมีสมญานามว่า 'หัตถ์เทวะ'
“ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น แค่หาเก้าอี้แล้วนั่ง!”
แม้ว่าผลลัพธ์จะดีกว่าหากถอดเสื้อผ้าออก ซุนม่อก็ไม่ต้องการให้อู๋เพ่ยหลิงเข้าใจผิด ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากเป็นครั้งแรกของพวกเขา จะดีกว่าหากเขาไม่ได้ร้องขออะไรที่กำกวม
"แน่นอน!"
อู๋เพ่ยหลิงนั่งลงและสำรวจซุนม่อ
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเรียกเจ้าตัวที่มีกล้ามออกมาเมื่อเจ้าบรรยายและมันทำให้ถังเหนี่ยนทะลวงคอขวดของเขาได้”
"ใช่!"
ซุนม่อเดินตามหลังอู๋เพ่ยหลิงและวางมือบนไหล่ของนางขณะที่เขานวดเบา ๆ โดยพื้นฐานแล้วไม่จำเป็นต้องปกปิดเรื่องดังกล่าว
(ข้าหวังว่าบุคคลสำคัญเหล่านั้นจะไม่อยากได้เคล็ดการนวดของข้าหรือถือว่าข้าเป็นหมอนวดส่วนตัว เรียกข้าไปนวดให้พวกเขาทุกวัน!)
ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในใจของซุนม่อ หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาคงเสียหน้า
ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ ท้ายที่สุดแล้วไม่ใช่มหาคุรุทุกคนเป็นคนที่มีศีลธรรมอันดี เมื่อมีป่าใหญ่ย่อมมีนกทุกชนิด ย่อมมีสหายเก่าบางคนที่เห็นแก่ตัวและต้องการเอาเปรียบผู้อื่น
ในโลกที่ผ่านมาของเขา ซุนม่อมีสหายดีๆ สองสามคนที่สำเร็จการศึกษา พวกเขาต่างคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชนะในชีวิต แต่ใครจะไปรู้ได้ว่าชีวิตหลังเรียนจบของพวกเขาช่างน่าสมเพชยิ่งนัก พวกเขาก็เหมือนสุนัขที่ต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย และเจ้านายของพวกเขาจะป้อนแนวคิดให้พวกเขาทุกวัน โดยบอกว่าความทุกข์ของพวกเขาตอนนี้เป็นเพียงเพื่อประโยชน์ของตัวพวกเขาเอง และพวกเขาจะสามารถจัดการทุกอย่างได้ในอนาคต .
พวกนั้นดันบอกว่าควรจะขอบคุณเขาแทน
สหายคนหนึ่งสารภาพว่าก่อนที่วันนั้นจะมาถึง พวกเขาทั้งหมดจะถูกบีบให้ตายจากความเหน็ดเหนื่อย
“ขอดูได้ไหม?”
อู๋เพ่ยหลิงสงสัย
“ข้าตั้งใจที่จะเรียกยักษ์จินนี่มานวดให้ท่านแล้ว!”
ซุนม่อหัวเราะ ด้วยบรรยากาศที่ครึกครื้น หากมีการสัมผัสระหว่างชายหญิงในปริมาณที่พอเหมาะ อาจทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นได้ ถ้าไม่อย่างนั้น ซุนม่อจะไม่มีวันแตะต้องหญิงวัยกลางคนคนนี้
"ยักษ์จินนี่?"
อู๋เพ่ยหลิงมีความสุขมากขึ้น
“มันเป็นแค่ชื่อที่ข้าตั้งให้”
หลังจากที่ซุนม่อพูดปราณวิญญาณก็ไหลเวียน
บูม!
พลังปราณวิญญาณรวมกันเป็นร่างของจินนี่ จากนั้นมันก็มองไปที่อู๋เพ่ยหลิงและกอดหน้าอกของมันก่อนที่จะลอยไปด้านข้าง เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ตั้งใจที่จะดำเนินการ
“ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบข้า?”
อู๋เพ่ยหลิงสำรวจบุรุษหุ่นล่ำบึ้กที่มีผ้าโพกหัวสีม่วงบนหัว มีรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มบนใบหน้าของนาง
“พูดให้ถูกคือมันไม่ชอบผู้หญิง!”
ซุนม่อทำอะไรไม่ถูก
“หา?”
อู๋เพ่ยหลิงเริ่มต้น จากนั้นนางก็เริ่มหัวเราะดังระงม
"น่าสนใจ! น่าสนใจ! อ๋อ มันมีสติปัญญาของมันเองเหรอ?”
“ข้าไม่แน่ใจเหมือนกัน!”
ซุนม่อไม่รู้เลยจริงๆ
“ดูจากสิ่งต่างๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้รับใช้วิญญาณ”
ขณะที่อู๋เพ่ยหลิงพูด จุดสีเขียวสามจุดก็พุ่งออกมาจากร่างกายของนางและตกลงบนร่างจินนี่ ก่อนที่จินนี่จะขยับได้ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น สิ่งนี้ทำให้นางอุทานด้วยความประหลาดใจขณะที่ใบหน้าของนางดูประหลาดใจ
“อาจารย์อู๋! หมายความว่าอย่างไร?”
ซุนม่อขมวดคิ้วและถอยห่างจากอู๋เพ่ยหลิง
“ข้าเป็นห่วงเจ้าคนเดียว”
อู๋เพ่ยหลิงอธิบายว่า
“จากสหายกล้ามโตคนนี้ ข้ารู้สึกถึงความผันผวนของจิตวิญญาณที่แปลกประหลาด ฮะฮะ อย่างไรก็ตาม แค่บอกให้รู้ไว้ ข้าเชี่ยวชาญด้านหุ่นเชิดและพิษแมลงกู่!”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ซุนม่อก็รู้สึกไม่สบายในทันใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจำได้ว่าเขาสัมผัสนางก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่จะรีบออกไปล้างมือ
"อะไร? กลัวเหรอ?”
อู๋เพ่ยหลิงมีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของนาง
“อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องปกติเช่นกัน ท้ายที่สุด ข้าสร้างหุ่นเชิดจากคนตายและใช้สิ่งมีชีวิตเลี้ยงแมลงกู่!”
“อาจารย์อู๋ ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
ซุนม่อไม่เข้าใจ เขารู้สึกเพียงว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป
“ทำไมเจ้าไม่ลองเดาดูล่ะ”
อู๋เพ่ยหลิงยิ้มอย่างลึกลับ
“ในกรณีนั้น ท่านยังต้องการให้ข้านวดอีกหรือไม่”
ซุนม่อมองไปที่จินนี่และทำให้มันลงมือ ในเวลานั้นเขาไม่กล้านวดนางด้วยตัวเอง เขาเคยได้ยินมาก่อนว่าพิษกู่ของหนานเยี่ยสามารถเข้าสู่ร่างกายของคนๆ หนึ่งได้อย่างราบรื่น และคนๆ หนึ่งจะถูกพิษโดยไม่รู้ตัว เหยื่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาตายอย่างไร
น่าเศร้าที่จินนี่ยังคงไม่ขยับเขยื้อน มันกอดอกและหันหน้าหนี หลีกเลี่ยงสายตาของซุนม่อ
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
ซุนม่อสาปแช่ง เขาเห็นอู๋เพ่ยหลิงจ้องมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เชิงยิ้มบนใบหน้าของนาง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงลงมือและเริ่มใช้เคล็ดการนวดแบบโบราณ
“อืม อืม!”
อู๋เพ่ยหลิงครางและแสดงถึงความเพลิดเพลิน (ไม่เลว เคล็ดการนวดนี้ดีจริงๆ)
หลังจากที่ซุนม่อจดจ่ออยู่กับการนวด ความคิดฟุ้งซ่านทุกประเภทก็หายไป เขายังสงบใจลงและเริ่มคิด อู๋เพ่ยหลิงนี้ควรเป็นบุคคลสำคัญที่มีบุคลิกแปลกๆ นางพูดทั้งหมดนั้นเพื่อสอบสวนเขา ท้ายที่สุดไม่มีความขุ่นแค้นใจระหว่างพวกเขา
ซุนม่อซึ่งวางแผนจะนวดอย่างเร่งรีบ จบลงด้วยการนวดเป็นเวลา 20 นาที
“หืม? มันจบลงแล้วเหรอ?”
อู๋เพ่ยหลิงมองไปทางซ้ายและขวาและยืดร่างกายของนาง
"ใช่!"
ซุนม่อถอยกลับ
"ไม่เลว!"
อู๋เพ่ยหลิงยืนขึ้นและรู้สึกพอใจมาก
“เจ้าไม่ได้เป็นคนขี้ขลาดสำหรับข้า เจ้าอย่ากลัวหรือเกรงกลัวข้าเลย ดีมาก! ดีมาก!”
ป๊ะ!
ซุนม่อก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง เขามองนางในขณะที่รู้สึกโกรธ
"ท่านกำลังทำอะไรอยู่?"
“นี่คือการลงโทษของเจ้า ใครบอกให้เจ้าแกล้งเรา สาวๆ จากหนานเยี่ย ตอนที่เจ้าตอบคำถามในวันนั้น”
อู๋เพ่ยหลิง แลบลิ้นออกมาและเลียริมฝีปากของนาง
ซุนม่อกำหมัดแน่นและเปิดใช้เนตรทิพย์
อู๋เพ่ยหลิง ยอดฝีมือขอบเขตอายุวัฒนะ
ความแข็งแกร่ง: 312 นางไม่ใช่คนที่เน้นความแข็งแกร่ง นี่ถือได้ว่าเป็นข้อบกพร่องของนาง
ความฉลาด: 469 ระดับการพัฒนาสมองของนางสูงมาก นางค่อนข้างฉลาด
ความว่องไว: 512 นางเชี่ยวชาญในการรบแบบกองโจร ราชินีแห่งภูมิประเทศที่เป็นภูเขา
ความอดทน: 567 นางมีศาสตร์ลับพิเศษที่สามารถเติมเต็มความอดทนของนางได้
ปณิธาน: 612 แทบแตก!
…
คุณค่าศักยภาพที่เป็นไปได้: สูงมาก!
หมายเหตุ ตอนเด็กๆ นางถูกหนุ่มหล่อทิ้ง ดังนั้นนางจึงไม่ชอบผู้ชายหล่อโดยกำเนิด และเนื่องจากวิทยายุทธ์ที่นางฝึกฝน จิตใจของนางจึงผิดปกติเล็กน้อย
อย่าลืมรักษาระยะห่างและอย่าเข้าใกล้นาง เมื่อนางเกาะติดเจ้า เจ้าจะไม่สามารถสลัดนางออกได้
“…”
เมื่อมองไปที่ข้อมูลของอู๋เพ่ยหลิง ซุนม่อก็พูดไม่ออก นี่ไม่ใช่กรณีของคนที่มีปัญหาทางจิตเล็กน้อยเหรอ? หลังจากเล่นกับแมลงกู่และหุ่นเชิดทุกวัน มันคงแปลกถ้านางมีจิตใจดี
อู๋เพ่ยหลิงขมวดคิ้วอาภรณ์บนร่างกายของนางกระพือโดยไม่มีลมและเริ่มบวมขึ้น
บูม! จุดแสงสีเขียวพุ่งออกมาจากเสื้อผ้าของนาง ห่อหุ้มนางทันที
แรงกดดันที่น่าประทับใจแผ่ออกมาจากอู๋เพ่ยหลิง
ซุนม่อต้องการที่จะล่าถอยมากยิ่งขึ้น แต่เขาก็อดทนต่อแรงกระตุ้น
ในเวลานี้เขาไม่ต้องกลัว!
“หืมม?”
เนื่องจากซุนม่อยืนอยู่บนพื้นดิน อู๋เพ่ยหลิงจึงเริ่มมองเขาในมุมมองใหม่
“ลำไส้ของเจ้าค่อนข้างใหญ่ ก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไรลงไป?”
"ฮะ? ข้าไม่ได้ทำอะไร?”
ซุนม่อมีสีหน้าว่างเปล่า แต่ในใจเขาระแวดระวังอย่างมาก ผู้เชี่ยวชาญของ ระดับอายุวัฒนะ มีประสาทสัมผัสที่เฉียบคมอย่างแท้จริง ในอนาคต เว้นแต่ว่าจะเป็นช่วงเวลาสำคัญ เป็นการดีที่สุดสำหรับเขาที่จะไม่ใช้เนตรทิพย์ กับพวกเขา
“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรลงไป แต่เด็กๆ เหล่านี้รู้สึกถึงอันตรายในตอนนี้!”
อู๋เพ่ยหลิงสำรวจซุนม่อ เด็กที่นางพูดถึงคือแมลงกู่ของนาง
ในขณะนี้ ประตูห้องเปิดออก และเหมยหย่าจือเดินเข้ามา
“อาจารย์อู๋ มันไม่ง่ายเลยที่สถาบันจงโจวจะสร้างอัจฉริยะได้ อย่าเล่นเขาจนตาย”
เหมยหย่าจือเตือน
เหมยจือหวียืนอยู่ข้างหลังแม่ของนางและยื่นหัวเล็กๆ ของนางออกมาเพื่อแอบดู
“ฮ่าฮ่า!”
อู๋เพ่ยหลิงหัวเราะ
“เคล็ดการนวดของอาจารย์ซุนไม่เลวเลยจริงๆ เจ้าควรลองดู!”
หลังจากพูดอู๋เพ่ยหลิงก็จากไป
"เจ้าสบายดีหรือเปล่า?"
เหมยหย่าจือโบกแขนเสื้อและปิดประตูห้อง
“อาจารย์เหมย!”
ซุนม่อยิ้ม
“ยังยิ้มได้อีกเหรอ? เจ้ารู้หรือไม่ว่า อู๋เพ่ยหลิงเป็นผู้หญิงเลือดเย็นที่หล่อหลอมสามีของนางให้กลายเป็นหุ่นเชิด? เจ้าคงไม่รู้ว่านางมีชื่อเล่นว่าอสรพิษหน้ายิ้มใช่ไหม?”
เหมยหย่าจืออารมณ์ไม่ดีขณะที่นางบ่นพึมพำ
“พวกเจ้าทุกคนก็เหมือนกัน เมื่อเจ้าเห็นผู้หญิงมีสีหน้าเรียบเฉยและถ้านางยิ้มให้เจ้า เจ้าจะรู้สึกว่านางมีความปรารถนาดีต่อเจ้า”
“ข้าเปล่า!”
ซุนม่อต้องการอธิบาย เขารู้สึกว่าอู๋เพ่ยหลิงมองเขาในมุมมองใหม่
“อู๋เพ่ยหลิงกำลังครอบงำเจ้าเพราะผลลัพธ์ของเจ้าดีเกินไป ต้องรู้ว่าเป็นเวลานานมากแล้วที่หนานเยี่ยขาดอัจฉริยะ ดังนั้น มันทำให้อู๋เพ่ยหลิงกังวลว่าอีกร้อยปีต่อมา หนานเยี่ยอาจถูกปราบปราม”
เหมยหย่าจือเดินตรงไปที่จุดนั้น แม้ว่าคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยงและซุนม่อจะมีความขัดแย้งกัน แต่อู๋เพ่ยหลิงเป็นคนที่ไม่พอใจซุนม่อมากที่สุด ท้ายที่สุด ข้อพิพาทมักจะเกิดขึ้นในสถานที่ที่มีมนุษย์อยู่
“จือหวีมาทักทายอาจารย์ซุน!”
เหมยหย่าจือเรียกออกมา
