บทที่ 465 สามคุกเข่าเก้าคำนับยอมรับอาจารย์ทันที!
บทที่ 465 สามคุกเข่าเก้าคำนับยอมรับอาจารย์ทันที!
ใกล้ป้ายประกาศสนามของโรงเรียน.
ซุนม่อยืนอยู่ข้างหน้ากู้ซิ่วสวินและมองไปที่เด็กวัยรุ่นที่ดูประหม่าคนนี้ซึ่งมีอายุประมาณ 12 หรือ 13 ปี ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มเยาะเย้ยตนเอง
(ข้าวิตกกังวลมากเกินไป นี่คือเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ แต่คงไม่ถึงขนาดที่เหตุการณ์การฆ่าฟันกันอย่างรุนแรงจะเกิดขึ้นใช่ไหม)
ซุนม่ออาศัยอยู่ในประเทศจีนมากว่า 20 ปีแล้ว เขาเคยได้ยินข่าวฟาดฟันกันมากมายในโรงเรียน โรงพยาบาล และโรงเรียนอนุบาล ดังนั้น เมื่อเขาเห็นชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าวิตก เขาจึงปกป้องสาวมาโซคิสต์โดยสัญชาตญาณ
ไม่มีกฎหมายคุ้มครองเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะใน 9 แคว้นใช่ไหม?
ซุนม่อยังคงหลงอยู่ในความคิดของเขาเมื่อเด็กหนุ่มพุ่งเข้ามาหาเขา ทรุดตัวลงคุกเข่าพร้อมกับหมอบจากนั้นเขาโขกศีรษะ
ไป๋เจ่าและเจี่ยงมู่ต่างมองหน้ากัน เขากำลังทำอะไร กราบอาจารย์?
“มีอะไรผิดปกติ?”
ซุนม่อเอื้อมมือไปช่วยพยุงเด็กหนุ่มลุกขึ้น
“เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าทำร้ายอาจารย์!”
เด็กหนุ่มน้ำตาไหลพราก ดูเป็นทุกข์และเสียใจ ไม่ยอมลุกขึ้น
ซุนม่อขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เดาสาเหตุได้แล้วจึงปลอบว่า
“ลุกขึ้นก่อน เราคุยกันได้ ไม่เป็นไร!”
“อาจารย์ เป็นเพราะข้าเองที่ทำให้สถิติที่สมบูรณ์แบบของท่านหายไป!”
เด็กหนุ่มร้องไห้อย่างโศกเศร้า หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างรุนแรง
เขาเรียกว่าโจวฉีเซิน และเขาเป็นหนึ่งในนักเรียนใหม่ในสถาบันกวงหลิงเขาโชคดีที่ได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในนักเรียนที่เข้าร่วมการทดสอบนี้โดยมีหน้าที่รับผิดชอบในการประเมินผู้เข้าสอบ
โจวฉีเซินให้ความสำคัญกับงานนี้เป็นอย่างมาก และจะให้ความสำคัญกับทุกชั้นเรียนอย่างจริงจัง เขาตื่นเต้นมากในชั้นเรียนของซุนม่อ
เป็นเพราะซุนม่อทำงานสอนได้ดีเยี่ยม หลังจากเข้าโรงเรียนได้เกือบปี โจวฉีเซินก็เคยเรียนชั้นเรียนของมหาคุรุมาก่อน มีมหาคุรุระดับ 3 ดาวไม่กี่คนที่สอนได้ดีมาก เขาคิดว่าครูที่ดีควรเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าร่วมชั้นเรียนของซุนม่อ เขาก็ตระหนักว่ามีคนที่ดีกว่าอยู่เสมอ
ซุนม่อมีชัยชนะอย่างท่วมท้นต่อมหาคุรุระดับ 3 ดาวเหล่านั้น
ย้อนกลับไปในตอนนั้นโจวฉีเซินรู้สึกกระวนกระวายใจมาก กระทั่งมีความคิดที่จะย้ายโรงเรียน ดังนั้นจิตใจของเขาจึงสับสนวุ่นวาย นอกจากจะมีผู้คนจำนวนมากพูดคุยกันอย่างอึกทึกครึกโครมแล้ว เขายังให้คะแนนผิดโดยไม่ตั้งใจ
เขาควรจะให้คะแนนที่ยอดเยี่ยม แต่กลับลงเอยด้วยการลงคะแนนธรรมดาแทน
โจวฉีเซินรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและต้องการไปที่อาคารบริหารเพื่อตามหาผู้ตรวจสอบ ต้องการบอกพวกเขาว่าเขาลงคะแนนผิด อย่างไรก็ตาม สหายที่ดีของเขาปลอบใจว่าเมื่อได้ดูความวุ่นวายในชั้นเรียนของซุนม่อ มันก็ไม่มีปัญหาสำหรับเขาที่จะสอบผ่าน
จากนั้นโจวฉีเซินก็สงบใจลง เขามาเพื่อดูผลเร็ววันนี้โดยหวังว่าซุนม่อจะผ่านไปได้
ถ้ามีเพียง 79 เสียง เขาคงทำบาปมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าผลลัพธ์ของซุนม่อจะโดดเด่นมาก เพียงพอสำหรับเขาที่จะสร้างสถานะที่ยอดเยี่ยมเป็นเวลา 100 ปี
1,061 คะแนนโหวตยอดเยี่ยม!
นี่เป็นผลลัพธ์ที่น่ากลัวยิ่งกว่าการทำสถิติต้าหม่านก้วน โจวฉีเซินได้ยินจากผู้เข้าสอบว่านี่เป็นตัวเลขที่ไม่เคยปรากฏในการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวในรอบ 100 ปีของประตูเซียน!
ด้วยเหตุนี้ โจวฉีเซินจึงรู้สึกแย่มากจนแทบจะเอาหัวโขกกำแพง ไม่จำเป็นต้องถาม หนึ่งคะแนนสามัญนั้นเป็นคะแนนที่เขาใส่
“ถ้าข้าไม่ได้ลงคะแนนผิด ท่านจะต้องมีสถิติที่สมบูรณ์แบบ!”
โจวฉีเซินรู้สึกว่าเขาเป็นคนบาปที่ทำให้สถิตินี้มีมลทิน
ความวุ่นวายที่นี่ใหญ่มาก ผู้เข้าสอบบางคนมาดูที่เกิดเหตุ หลังจากได้ยินคำพูดของโจวฉีเซินพวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
“ข้าคิดว่าคนที่ให้คะแนนสามัญเป็นคนตาบอด กลายเป็นว่าโหวตผิด!”
“เฮ้อ น่าเสียดายจริงๆ! สถิติที่สมบูรณ์แบบจะสูญเปล่า!”
“ฮ่าฮ่า พวกเจ้าคิดว่าซุนม่อจะถูกไล่ต้อนจนตายหรือ?”
ผู้เข้าสอบพึมพำกันเอง บางคนที่รู้สึกอิจฉาซุนม่อเริ่มไม่พอใจ เป็นเพราะผลลัพธ์ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
"ลุกขึ้น ข้าอยากจะขอบคุณมากกว่า!”
ซุนม่อหัวเราะเบาๆ และดึงตัวโจวฉีเซินขึ้นอย่างแรง
"หา?"
กู้ซิ่วสวินจ้องมองที่โจวฉีเซินด้วยสายตาไม่พอใจ ท้ายที่สุด เขาได้ทำลายผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบของซุนม่อที่ยากที่จะเกิดขึ้นได้แม้ใน 100 ปี อย่างไรก็ตาม เมื่อนางได้ยินคำพูดของซุนม่อ นางก็ตกตะลึง
(เจ้าเป็นคนที่ใจกว้างขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าข้าเป็นคนที่เจอสิ่งนี้ แม้ว่าข้าจะไม่ทำอะไรอย่างเช่นการฆ่าโจวฉีเซิน ข้าจะหักขาทั้งสองข้างของเขาให้ขาด เชื่อมต่อกลับ แล้วหักอีกครั้ง)
“การลงคะแนนเสียงธรรมดาๆ เพียงครั้งเดียวสามารถทำให้ข้าจดจำไปตลอดกาลว่าข้าไม่ได้สมบูรณ์แบบและไม่มีที่ติ ข้ายังมีที่ว่างสำหรับการปรับปรุงพัฒนา ข้าจะได้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา!”
ซุนม่อยิ้ม
“หากปราศจากการโหวตธรรมดาๆ ของเจ้า ข้าอาจจะจบลงด้วยความอิ่มเอมใจ!”
"อาจารย์!"
โจวฉีเซินกระพริบตาโตของเขา เมื่อเขาได้ยินคำพูดของซุนม่อ ไม่เพียงแต่ความรู้สึกเสียใจของเขาจะไม่หายไป แต่ยังรุนแรงยิ่งขึ้น (ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้าทำให้ครูที่ดีต้องสูญเสียสถิติที่สมบูรณ์แบบของเขาไป)
“เอาล่ะ ลูกผู้ชายไม่ควรหลั่งน้ำตาง่ายๆ อย่าร้องไห้อีกเลย!”
ซุนม่อยื่นมือออกมาและปาดน้ำตาของโจวฉีเซิน ตบไหล่เขาอย่างแรง
“แต่ข้ายังหวังว่าเจ้าจะจำ 'บทเรียน' นี้ได้ ชีวิตก็เหมือนการลงคะแนนเสียง ไม่สามารถทำซ้ำได้ ดังนั้น เมื่อเจ้าตัดสินใจเรื่องสำคัญ เจ้าต้องคิดให้มากกว่านี้!”
ชิ้ว!
ร่างของซุนม่อเปล่งแสงสีทอง จากนั้นจุดแสงก็สาดกระเซ็นออกมา
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้ชมโดยรอบก็ต้องประหลาดใจ
“คำแนะนำล้ำค่า?”
นี่เขาต้องอวดเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?”
“แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นดีมาก!”
ผู้เข้าสอบที่เห็นซุนม่อเป็นครั้งแรกต่างเชื่อมั่นในตัวเขา ดูเขาสิ เขาไม่ได้โกรธเพราะนักเรียนคนหนึ่งทำให้เขาเสียประวัติเพราะความผิดพลาด แต่เขากลับทำดีกับนักเรียน คอยปลอบโยนสอนเขาพูดอะไรบางอย่างที่เป็นปรัชญา
และรัศมีมหาคุรุนี้ก็แผ่ไปทั่วทั้งสนามในระยะ ๑,๐๐๐ เมตร มันแข็งแกร่งจนน่ากลัวจริงๆ
"อัศจรรย์!"
ไป๋เจ่าปรบมือ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมในขณะที่มองไปที่ซุนม่อ จากนั้นเขาก็แอบมองเจี่ยงมู่และตัดสินใจอย่างลับๆ
(ไม่ว่าเจ้าจะยื่นข้อเสนออะไร ข้าจะเสนอเพิ่มเป็นสามเท่า ข้าต้องตามดึงตัวซุนม่อให้สำเร็จ)
"มันจบแล้ว. ความยากในการดึงตัวเพิ่มขึ้นอีกแล้ว!”
เจี่ยงมู่ยิ้ม แต่แอบสาปแช่งอยู่ในใจ การแสดงของซุนม่อน่าจะทำให้โรงเรียนชั้นสามต่อสู้ราคากับเขา
"อีกแล้วเหรอ?"
กู้ซิ่วสวินอดไม่ได้ที่จะกลอกตา นางใช้ศอกสะกิดซุนม่อ (ข้าบอกเจ้าแล้วว่าหยุดอวดรัศมีมหาคุรุ)
"อาจารย์!"
โจวฉีเซินยืนขึ้น รู้สึกตื้นตันใจมาก อาจารย์ซุนเป็นคนดีจริงๆ จากนั้นเขาก็คุกเข่าอีกครั้ง
“อาจารย์ ข้าอยากจะย้ายโรงเรียน ข้าต้องการอยู่ใต้การดูแลของท่านและเรียนรู้จากท่าน!”
หลังจากโจวฉีเซินพูดอย่างนั้น เขาก็เริ่มหมอบอยู่บนพื้นทั้งตัวไม่ยอมขยับ
ผู้เข้าสอบหลายคนเริ่มรู้สึกอิจฉาซุนม่อ พวกเขาเพิ่งมาเป็นครู และสิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดคือการมีนักเรียน หล่อเลี้ยงพวกเขาให้มีพรสวรรค์!
“พ่อหนุ่ม เมื่อกี้ข้าพูดว่าอะไร? เมื่อเจ้าเจอเรื่องใหญ่ในชีวิต เจ้าควรจะคิดให้มากกว่านี้!”
ครั้งนี้ ซุนม่อไม่ได้ช่วยโจวฉีเซินอีก เขากลับมองมาที่เขา น้ำเสียงของเขาดูขึงขัง
“เจ้าทำการตัดสินใจครั้งนี้ในขณะที่ได้รับผลกระทบจากรัศมีมหาคุรุ
"ให้ข้าถามเจ้า. เจ้าต้องการเรียนรู้อะไรจากการติดตามข้า เจ้ารู้ไหมว่าข้าเก่งอะไร เจ้ารู้หรือไม่ว่านิสัยของข้าเป็นอย่างไร?
“ถ้าข้ากลายเป็นคนอารมณ์ร้ายชอบด่าว่าและทุบตีคนอื่นล่ะ เจ้าจะทำอย่างไร หลังจากที่เจ้ารับอาจารย์แล้ว เจ้าจะต้องทนรับมันไปตลอดชีวิต!”
โจวฉีเซินตกตะลึงกับคำถามต่อเนื่องของซุนม่อ สีหน้าของเขายังกังวลและเคร่งขรึม
เขาให้ความคิดเกี่ยวกับคำถามของซุนม่อและตระหนักว่าเขาไม่สามารถตอบคำถามใดๆ ได้
“เจ้ายังเด็กและไม่ได้เห็นอะไรมากนัก หลังจากที่เจ้าเข้าเรียน เจ้าชื่นชมข้าและมีความคิดที่จะยอมรับข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า เจ้าควรมองไปรอบๆ และฟังให้มากขึ้น มหาคุรุบางคนเก่งกว่าข้าในการสอน!”
เสียงของซุนม่อหยุดฟังดูเข้มงวด แต่กลับกลายเป็นอ่อนโยนแทน
“ยิ่งไปกว่านั้น พ่อแม่ของเจ้าจะรู้สึกสบายใจไหมถ้าเจ้าต้องเดินทางไปเรียนไกลๆ? ครอบครัวของเจ้าจะสามารถรองรับค่าใช้จ่ายส่วนนี้ได้หรือไม่? แล้วเจ้าล่ะจะทนกับความลำบากไหวไหม?”
โจวฉีเซินรู้สึกราวกับว่าถูกน้ำเย็นราดรดศีรษะ ความกระตือรือร้นในใจของเขาเย็นลงอย่างรวดเร็ว นั่นถูกต้องแล้ว หลังจากคิดอย่างละเอียดแล้ว มันก็ลำบากจริงๆ
“รออีกสักหน่อย ถ้ายังอยากรับข้าเป็นอาจารย์ในอีกสองปี ข้าจะรับเจ้าเข้า!”
ซุนม่อช่วยประคองโจวฉีเซินขึ้นมา เขาต้องการใช้เนตรทิพย์ เพื่อดูข้อมูลของนักเรียนคนนี้ แต่ไม่สนใจความคิดนั้น
เขาไม่ใช่เซียนที่ไม่มีความปรารถนา เขากังวลว่าหากเขาเห็นว่าค่าศักยภาพของ โจวฉีเซินสูงเกินไป เขาคงไม่สามารถยังใจไว้ได้และจะรับเขาไว้
“อาจารย์ ข้าได้ประโยชน์จากการสอนแล้ว!”
โจวฉีเซินโค้งคำนับและทักทาย มีร่องรอยความมั่นคงระหว่างคิ้วของเขา เป็นเพราะคำพูดของซุนม่อทำให้เขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ติง!
คะแนนประทับใจจากโจวฉีเซิน +100 เป็นกันเอง (900/1,000).
โจวฉีเซินจากไป แต่ผู้เข้าสอบจำนวนมากมารวมตัวกันเพื่อประเมินซุนม่อ
“อาจารย์ซุน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าท่านจะเข้าใจแก่นแท้ของการเป็นมหาคุรุแม้อายุยังน้อย”
เมื่อเจียงมู่พูดสิ่งนี้ เขาก็มองไปรอบๆ
“ไม่เพียงแต่เราต้องบ่มเพาะความสามารถของนักเรียนเท่านั้น แต่สิ่งสำคัญยิ่งกว่าคือการเป็นแสงนำทางและไม่ปล่อยให้พวกเขาเดินผิดทางในชีวิต!”
ผู้เข้าสอบโค้งคำนับอย่างรวดเร็วเพื่อแสดงว่าพวกเขาได้รับประโยชน์จากการสอน บุคคลเช่นนี้เห็นได้ชัดว่ามีบุคลิกที่ยอดเยี่ยมซึ่งพวกเขาไม่สามารถจะรุกรานได้
ไป๋เจ่ารู้สึกพอใจกับการแสดงของซุนม่อมากยิ่งขึ้น ซุนม่อไม่ได้รู้สึกภาคภูมิใจเพียงเพราะนักเรียนขอให้เขายอมรับเขาเป็นอาจารย์ของเขาในที่สาธารณะ แต่เขาวิเคราะห์สิ่งต่างๆ ให้นักเรียน ให้เขาไตร่ตรองเกี่ยวกับทางเลือกของเขา
การคิดจากมุมมองของนักเรียนเป็นคุณลักษณะพื้นฐานของครูที่ดี
ติง!
คะแนนความประทับใจจากไป๋เจ่า +50 เป็นกันเอง (350/1,000).
“อาจารย์ซุน ข้าเป็นหัวหน้าแผนกจัดสอนของสถาบันเหยี่ยวเหิน!”
ชายวัยกลางคนขึ้นไปทักทายซุนม่อ แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะ
คนเจ็ดคนแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและเดินไปหาซุนม่อ
“โธ่เว้ย! มีคู่แข่งมากมายนัก!”
เจี่ยงมู่รู้สึกหดหู่ใจอยากจะหยิบแส้และหวดไล่คนเหล่านี้ออกไป!
ดวงตาของผู้เข้าสอบเป็นสีแดงจากความอิจฉา
“ข้าคิดมาตลอดว่ามันเป็นแค่กรณีที่มีชื่อคล้ายกัน แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นซุนม่อจริงๆ!”
ผู้เข้าสอบที่จบการศึกษาจากสถาบันซงหยาง เมื่อปีที่แล้วมองไปที่ซุนม่อ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“พวกเจ้าน่าจะมาจากกลุ่มเดียวกันใช่ไหม? ไปทักทายกันไหม?”
มีประโยชน์มากมายหากพวกเขารู้จักคนอย่างซุนม่อ
บัณฑิตซงหยางทำงานมาหนึ่งปีแล้ว และหลังจากลำบากไม่กี่ครั้ง เขาก็รู้ว่าชีวิตนั้นลำบากเพียงใด เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเพื่อนร่วมงาน เขารู้สึกสนใจและกำลังจะไป อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นผู้นำจากโรงเรียนต่างๆ รอบๆ ซุนม่อ เขารู้สึกไม่สบายใจ
“ลืมไปเลย!”
บัณฑิตซงหยางส่ายหัว
“ข้าไม่รู้จักเขาดีเท่าใดนัก!”
พวกเขารับไม่ได้จริงๆ ในโรงเรียน บัณฑิตคนนี้เคยเป็นบุคคลอันดับต้นๆ ที่ติดอันดับ 20 อันดับแรกของกลุ่ม สำหรับซุนม่อ? ขอโทษ เขาเป็นเพียงบุคคลที่มองไม่เห็น
เหตุผลที่บัณฑิตผู้นี้รู้จักซุนม่อก็เพราะว่าเขาดูหล่อเหลา สาวสวยที่สุดในกลุ่มของพวกเขาเคยตามจีบซุนม่อมาก่อน แต่ถูกปฏิเสธ
ว่ากันว่าซุนม่อมีคู่หมั้นจากสถาบันเทียนจี แต่ไม่มีใครสนใจจริงจัง!
แม้ว่านี่จะเป็นความจริง การแต่งงานครั้งนี้อาจจะไม่ผ่านในที่สุด เป็นเพราะนักเรียนจากสถาบันเทียนจีถูกกำหนดให้มีโอกาสที่ดี ซุนม่อเป็นเพียงนักเรียนจากซงหยาง ไม่เหมาะกับนาง
“ชายผู้นี้กินสมบัติฟ้าดินชนิดใด? ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนที่น่าทึ่งภายในหนึ่งปี?”
บัณฑิตซงหยางไม่เข้าใจสิ่งนี้ ท้ายที่สุดแล้ว ชื่อของซุนม่อไม่ได้อยู่ใน 100 อันดับแรกของการสอบจบการศึกษาเลย เขาควรจะลองหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? ทำไมซุนม่อถึงต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้?
โดยไม่คำนึงว่า ซุนม่อมีชื่อเสียงโด่งดังจากการสอบครั้งเดียว ถ้าอาจารย์ใหญ่ได้ยินเรื่องนี้ เขาคงจะดีใจเป็นแน่
