บทที่ 461 ที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยงพวกเขาพูดว่า 'เหมือนสุนัขที่อยู่หน้าประตู' ซุนม่อ!
บทที่ 461 ที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยงพวกเขาพูดว่า 'เหมือนสุนัขที่อยู่หน้าประตู' ซุนม่อ!
กระดาษกระจัดกระจายเต็มพื้นเต็มไปด้วยคำพูด
คนส่วนใหญ่จะเขียนได้อย่างอิสระเมื่อฝึกคัดลายมือ เขียนสิ่งที่พวกเขาคุ้นเคย โดยปกติจะเป็นบทกวี ท้ายที่สุด แม้แต่เด็กๆ ก็สามารถจดจำสิ่งต่างๆ เช่นบทกวีสามก๊กได้
ในขณะนี้เสน่ห์ของบทกวีโบราณจากจีนได้แสดงออกมาอย่างเต็มที่
กู้ซิ่วสวินนั่งยองๆ บนพื้นและมองหาความต่อเนื่องของความทรงจำในอดีตที่ผาแดงแต่เมื่อนางสุ่มเจออีกชิ้นหนึ่ง นางจะถูกดึงดูดเข้าไปหลังจากอ่านไปหนึ่งบรรทัด
ลำนำเหล่านี้งดงามและเต็มไปด้วยเสน่ห์จริงๆ เหมือนได้ดื่มเหล้ารสเลิศ!
สาวมาโซคิสต์เริ่มหยิบกระดาษเหล่านี้ขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ และทำรอยพับที่ซุนม่อทำไว้เรียบขึ้น วางไว้อย่างระมัดระวัง
ซุนม่อหมกมุ่นอยู่กับความสุขของการเขียนพู่กันจนกระทั่งเขาเห็นฉากนี้ แล้วตกใจแทบฉี่ราด เขารีบวิ่งไปคว้ากระดาษจากมือของสาวมาโซคิสต์ ฉีกมันเป็นชิ้นๆ
"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"
กู้ซิ่วสวินโกรธและนางตะโกนใส่ซุนม่อ
“พวกมันเป็นเพียงชิ้นงานที่ไม่คู่ควรและไม่คุ้มค่าที่จะดู!”
ซุนม่อหัวเราะเบาๆ
เก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่อยู่ในจุดสูงสุดของราชวงศ์และศักดินา บทกวีก็อยู่ในกระแสนิยมเช่นกัน อย่างไรก็ตามไม่มีชิ้นส่วนที่สวยงามเหมือนของจีนโบราณที่นี่ ท้ายที่สุดแล้ว กวีอย่างหลี่ไป๋และซูซื่อจะเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในยุคใดก็ตาม
บทกวีของพวกเขาสามารถเอาชนะชาวพื้นเมืองทั้งเก้าแคว้นได้
หากกวีนิพนธ์เหล่านี้เผยแพร่ออกไปแผ่นดินใหญ่ต้องเกิดมรสุมแน่ๆ และซุนม่อจะโด่งดังเพราะบทกวีนี้
ในฐานะครู ชื่อเสียงนี้จะเพิ่มผลกระทบอย่างมากต่อภาพลักษณ์ของเขา อย่างไรก็ตาม 'ชื่อเสียง' เช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดบังอาจได้มา
แม้ว่าจะไม่มีใครเรียกเขาว่าขโมยความคิด แต่เขาก็ไม่สามารถข่มจิตใจทำอย่างนั้นได้
พูดกันตามตรงแล้วใครล่ะจะไม่อยากโด่งดังไปทั่วโลก?
หลังจากที่ซุนม่อเขียนเรื่องราวไซอิ๋วได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ชื่อเสียงของเขาได้ทำให้ จินหลิงต้องเผชิญมรสุมในเวลาเพียงหนึ่งเดือน และเริ่มแพร่กระจายออกไปยังส่วนอื่นๆ ของโลก ถ้าเขาเขียนเรื่องนี้จบ เขาจะเป็นนักเขียนนวนิยายร่วมสมัยที่มีชื่อเสียง
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้ทำอย่างนั้น แม้ว่าเจิ้งชิงฟางจะขอร้องเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังปฏิเสธโดยอ้างว่าเขาไม่มีเวลา
ซุนม่อไม่มีเวลาจริงๆ หรือ?
สำหรับซุนม่อที่คุ้นเคยกับเรื่องราวนี้เป็นอย่างดี เขาเพียงแค่เขียนเนื้อหาด้วยคำง่ายๆ อย่างไรก็ตามเขามีความซื่อตรง
“งานที่ไม่คู่ควร?”
กู้ซิ่วสวินประเมินซุนม่ออย่างมีพิรุธ จากนั้นคิดย้อนกลับไปในบรรทัดที่นางอ่านก่อนหน้านี้
“เจ้าเป็นคนถ่อมตัวเหรอ? หรือเจ้าดูถูกความสามารถในการชื่นชมผลงานของข้า”
“เอ่อ!”
ซุนม่อตระหนักว่าเขาพูดผิดด้วยความกังวลในตอนนี้ เขาอธิบายอย่างรวดเร็วว่า
“สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ผลงานที่ไม่คู่ควร ข้าคัดลอกมา!”
“จากไหน?”
สาวมาโซคิสต์ถาม
“หนังสือโบราณ!”
ซุนม่อพยายามปัดความรับผิดชอบออกไป
“คิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ! ซุนม่อ เจ้าช่างน่ารังเกียจจริงๆ!”
กู้ซิ่วสวินกลอกตาไปที่ซุนม่อ จากนั้นไปคว้าเศษกระดาษที่เหลือ
นางเป็นหญิงสาวที่ชอบศิลปะ แม้ว่านางจะไม่กล้าพูดว่านางอ่านบทกวีทั้งหมดในเก้าแว่นแคว้น แต่นางก็อ่านไปถึง 70% แล้ว ยิ่งกว่านั้น ผลงานชิ้นเยี่ยมเช่นนี้จะไม่ถูกซ่อนเร้นในเงามืดอย่างแน่นอนเมื่อเสร็จสิ้น
อย่างไรก็ตามกู้ซิ่วสวินไม่เคยเห็นลายเส้นเหล่านี้มาก่อน
“ทำตัวดีๆ อย่าดุ!”
ซุนม่อเคลื่อนไหวเร็วมาก ต้องการที่จะทำลายเศษกระดาษทั้งหมด
“หนังสือโบราณเล่มนั้นชื่ออะไร? มันอยู่ที่ไหน? เจ้าให้ข้ายืมได้ไหม?”
กู้ซิ่วสวินติดตาม
“เอ่อ!”
ซุนม่อพูดไม่ออก
“เจ้าเพิ่งพูดไปเมื่อวานไม่ใช่เหรอว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
สาวมาโซคิสต์นั้นเฉียบแหลมมากกับคำพูดของนาง เมื่อนางเห็นซุนม่อพูดติดอ่างและลังเล นางรู้ว่าการเดาของนางถูกต้อง บทกวีเหล่านี้อาจมาจากซุนม่อ
มิฉะนั้น ต่อให้เขาเป็นคนใจกว้างขนาดไหน เขาจะไม่ปฏิเสธนางอย่างแน่นอน ท้ายที่สุด หนังสือกวีนิพนธ์โบราณจะมีความสำคัญอะไร เขาได้สอนหมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้าให้ศิษย์ของเขาต่อหน้านาง
นั่นคือวิทยายุทธ์ชั้นเซียน ซึ่งเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าบทกวีโบราณหลายเท่า
ซุนม่อเกาหัวของเขา มันลำบากมากที่จะพูดคุยกับคนฉลาด หากเขาต้องโกหก เขาจะต้องโกหกมากขึ้นเพื่อปกปิดคำโกหกครั้งก่อนของเขา จากนั้นจะมีข้อบกพร่องมากขึ้นเรื่อยๆ
“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าอยากให้ชื่อของเจ้าโด่งดังไปทั่วโลก แต่ไม่ใช่ในฐานะกวี!”
กู้ซิ่วสวินคิดว่านางได้ค้นพบจุดสำคัญ ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ กวีระดับปรมาจารย์จะไม่ได้รับความเคารพนับถือเท่ากับมหาคุรุอย่างแน่นอน
ยิ่งกว่านั้น ยังมีบางครั้งที่กวีอาจถูกมหาคุรุที่มีอคติมองว่าเป็นอาชีพที่ต่ำต้อยที่ให้ความบันเทิงแก่ผู้คน ท้ายที่สุดแล้ว สถานที่ประเภทใดที่บทกวีและเพลงจะได้รับความนิยมมากที่สุด?
มันจะอยู่ในซ่อง! เป็นเทคนิคที่นางคณิกาใช้เพื่อเพิ่มมูลค่าเมื่อพยายามดึงดูดลูกค้า!
ซุนม่อจะพูดอะไรได้อีก
เขาได้แต่ยิ้มเท่านั้น!
“บรรทัดต่อไปของ 'แม่น้ำไหลไปทางทิศตะวันออก คลื่นยักษ์พัดล้างวีรบุรุษในอดีตออกไป' คืออะไร”
กู้ซิ่วสวินถามอย่างสงสัย
“ที่ตั้งค่ายในอดีตทางตะวันตก พวกเขากล่าวว่า โจวหลางจากสามก๊กต่อสู้อย่างดุเดือดที่ผาแดง!”
ซุนม่อไม่ได้ปิดบังอะไร
กู้ซิ่วสวินคาดเดาโดยพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า
"แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่า โจวหลางคนนี้เป็นใคร แต่เมื่อพิจารณาจากความรู้สึกของบทกวีแล้วนี่น่าจะเป็นครูที่ยอดเยี่ยมมาก!"
“อืมม!”
ซุนม่อพูดค้างครึ่งๆ กลางๆ คว้าข้อมือของกู้ซิ่วสวินและต้องการดึงนางขึ้น
“เอาล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ!”
"รอสักครู่ ข้ารู้สึกว่าบรรทัดนี้สามารถเปลี่ยนเป็น 'ที่คฤหาสน์เจี่ยง พวกเขาพูดว่า 'ซุนม่อเหมือนหมาหน้าประตู' เจ้าคิดอย่างไร?"
ก่อนที่ซุนม่อจะตอบกลับ กู้ซิ่วสวินหัวเราะ พูดตามความจริง ชื่อเล่น 'เหมือนหมาหน้าประตู' ถูกใช้ล้อเลียนซุนม่อ แต่ตอนนี้หลังจากการสอบรอบที่สามแล้ว ใครจะยังสงสัยเขาอยู่
“เจ้ากล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะ!”
ซุนม่อยื่นมือออกและบีบใบหน้าของกู้ซิ่วสวิน ทำให้ริมฝีปากแดงของนางบึ้ง
“เอ่อ!”
นักทำโทษตัวเองตกตะลึง ไม่คาดว่าซุนม่อจะกล้าขนาดนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้เจาะจงเรื่องการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง แต่การสัมผัสใบหน้าก็ถือเป็นการกระทำที่ใกล้ชิดมาก
สาวมาโซคิสต์ตบมือซุนม่อโดยสัญชาตญาณ
เผียะ!
มือของซุนม่อถูกตบออกไป เขาอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะรีบขอโทษ
“ข้าขอโทษ!”
เขาไปไกลเกินไป แม้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นในสังคมสมัยใหม่ แต่ผู้ชายก็จะถูกผู้หญิงทุบตีเช่นกัน!
ใบหน้าของกู้ซิ่วสวินสีแดงเล็กน้อย นางรู้สึกเสียใจเล็กน้อยหลังจากที่นางตีมือของซุนม่อ แม้ว่าจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ถูกมือใหญ่ของซุนม่อบีบ แต่นางก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น
พูดตามตรง ความรู้สึกนี้ก็ไม่เลว!
เมื่อได้ยินคำขอโทษของซุนม่อ กู้ซิ่วสวินก็อยากจะพูดว่าไม่เป็นไร อย่างไรก็ตาม นางคิดทันทีว่าถ้านางทำแบบนั้น มันจะไม่ทำให้นางดูเหมือนไม่รักนวลสงวนตัวเหรอ?
(เดี๋ยวก่อน ข้ากำลังคิดอะไรอยู่ ข้าจะทำให้สามีในอนาคตของข้าผิดหวังไม่ได้ ข้าต้องรักษาพรหมจรรย์ของข้า) จากนั้น กู้ซิ่วสวินก็ขยับไปด้านข้างสองสามก้าว
(อืม ระยะทางนี้น่าจะใช้ได้ใช่ไหม ไกลไปไหม ซุนม่อจะรู้สึกว่าข้าเกลียดเขาไหม?)
สาวมาโซคิสต์ลังเล จากนั้นถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วอีกก้าวหนึ่ง
“…”
ซุนม่อพูดไม่ออก (เจ้ากำลังพยายามทำอะไร วิชาการแสดงบางอย่างเหรอ?)
กู้ซิ่วสวินไม่ได้สังเกตสีหน้าของซุนม่อ เพราะนางเห็นกระดาษอีกหนึ่งแผ่นอยู่ใต้โต๊ะ นางหยิบมันขึ้นมา
“มีต้นไม้สองต้นอยู่หน้าบ้านของข้า อันหนึ่งคือต้นพุทรา อีกต้นก็คือพุทราด้วยเหรอ?”
หลังจากที่กู้ซิ่วสวินได้อ่าน นางก็ดูสับสนและมองไปที่ซุนม่อ “
การเขียนนั้นดี แต่เนื้อหานี้คืออะไร?”
“มันค่อนข้างดี!”
ซุนม่อหัวเราะเบา ๆ
“ดีกะผีน่ะสิ!”
กู้ซิ่วสวินกลอกตาของนางและขยำกระดาษเป็นลูกบอล โยนมันทิ้งอย่างไม่ตั้งใจ
“นี่มันขยะเมื่อเทียบกับกวีนิพนธ์ก่อนหน้านี้! มันยากเกินกว่าจะใช้เช็ดก้นด้วยซ้ำ!”
“หลู่ซวิ่นคงจะรู้สึกอยากทุบเจ้าถ้าเขาได้ยินคำนี้!”
ซุนม่อไม่ต้องการทะเลาะด้วยเรื่องนี้
“หลู่ซวิ่นคือใคร”
กู้ซิ่วสวินถามอย่างสงสัย
"คนที่พูดคำพูดที่มีชื่อเสียงมากมาย อย่างไรก็ตาม ประโยคที่โด่งดังที่สุดของเขาคือข้าไม่เคยพูดประโยคนี้เลย——หลู่ซวิ่น!"
ซุนม่อทำลายกระดาษทั้งหมด
“ขยะอะไรเนี่ย”
กู้ซิ่วสวินขมวดคิ้ว
…
เฉียนตวนลุกขึ้นและกำลังจะล้างตัว ทันใดนั้นเขาก็เห็นซุนม่อออกมา เขาต้องการทักทายเขา แต่เขาเห็นกู้ซิ่วสวินรีบออกมาตามเขา
"พระเจ้า!"
เฉียนตวนสึกประหลาดใจ สถานการณ์นี้คืออะไร? ทำไมกู้ซิ่วสวินถึงออกมาจากห้องของซุนม่อ แต่เช้าตรู่? แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง แต่สถานการณ์นี้ก็เพียงพอที่จะบอกได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นแฟ้นมาก
จากนั้นเฉียนตวนก็เริ่มอิจฉาซุนม่อ
เขาต้องการเรียกซุนม่อเพื่อรับประทานอาหารเช้าร่วมกับเขา แต่เขาก็ทำได้เพียงยอมแพ้ ดังนั้นเขาจึงไปที่แผงลอยริมถนนเพียงลำพังและสั่งบะหมี่มาชามหนึ่ง
“บริกร ขอกระเทียมสองหัว!”
เฉียนตวนเพิ่งซดบะหมี่เมื่อชายชราคนหนึ่งนั่งถัดจากเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า
“เพิ่มเนื้อวัวอีกจานและเต้าหู้มังสวิรัติหนึ่งจาน!”
"ท่านคือ?"
เฉียนตวนรู้สึกงุนงง ชายชราผู้นี้แต่งตัวหรูหราดูไม่เหมือนคนกินร้านข้างทาง
“ข้าเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของของสถาบันชุนฮัว เหตุที่ข้ามารบกวนเจ้ากะทันหันก็เพราะข้าต้องการทราบบางเรื่องจากเจ้า!”
ชายชรายิ้มและแสดงท่าทางที่เหนือกว่า อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาเล็กเกินไปและดูน่าสมเพชอยู่บ้างไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ตาม
เมื่อได้ยินเช่นนี้เฉียนตวนรีบลุกขึ้นและโค้งคำนับ
ชื่อเต็มของสถาบันชุนฮัว คือสถาบันชุนหน่วนฮัวไค เป็นสถานศึกษาระดับ '2' และค่อนข้างมีชื่อเสียง รองอาจารย์ใหญ่จะเป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาวเป็นอย่างน้อย
“นั่งลงและคุยกัน!”
ชายชราโบกมือ ท่าทางไม่ให้เฉียนตวนสงวนท่าที
เฉียนตวนนั่งลง แต่ก้นของเขาอยู่บนม้านั่งเพียงครึ่งเดียว เขาไม่กล้ากินก๋วยเตี๋ยวเนื้อด้วย แล้วเช็ดปากแอบเลียฟันเพราะกลัวจะอวดภาพไม่น่าดู
“ข้าขอทราบชื่อเสียงของมหาคุรุซุนม่อในโรงเรียนของเจ้าหน่อยได้ไหม?”
ชายชรายิ้มและถาม
เฉียนตวนเดาสาเหตุที่ชายชราเข้าหาเขา ท้ายที่สุดรองอาจารย์ใหญ่ของสถาบันชุนฮัวจะไม่สนใจคนที่ที่ไม่สำคัญเช่นตัวเขาเอง
“หัตถ์เทวะ!”
"อะไร?"
ชายชราตกตะลึง
“อาจารย์ซุนมีชื่อเสียงอย่างมากในด้านหัตถ์เทวะ ในอดีตหลิ่วมู่ไป๋เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในสถาบันจงโจว มีชื่อว่าแหวนหยกคู่แห่งจินหลิงร่วมกับฟางอู๋จี๋จากสถาบันว่านเต้า แต่ตอนนี้อาจารย์ซุนคือคนดังที่สุดในโรงเรียนของเรา!”
“ตั้งแต่เขาได้งานและเริ่มบรรยาย ชั้นเรียนยุทธเวชกรรมทั้งหมดของเขาเต็ม นักเรียนจะไม่ได้ที่นั่งถ้าไม่ไปล่วงหน้าสองชั่วโมง!
“จากนั้นเขานำกลุ่มนักเรียนใหม่แข่งชนะได้ที่หนึ่งในการแข่งขันโรงเรียนระดับ '4' ประเภทนักเรียนใหม่ในปีนี้ ช่วยให้โรงเรียนของเราเติบโตและกลายเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงระดับ '3'!”
เฉียนตวนพูดอย่างตรงไปตรงมา ต้องการพูดเกินจริงและทำให้ซุนม่อดูมีเกียรติมากขึ้น อย่างไรก็ตามเขาตระหนักว่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เนื่องจากความสำเร็จของซุนม่อนั้นยอดเยี่ยมพออยู่แล้ว
ชายชราลูบเคราของเขารักษาท่าทางสงบ อย่างไรก็ตามขณะที่เขาฟัง ความประหลาดใจบนใบหน้าของเขาก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในตอนท้ายเขาตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
“เจ้ากำลังโกหกใช่ไหม? หัตถ์เทวะ? เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่หมายถึงอะไร? และพยายามที่จะได้ที่นั่งล่วงหน้าสองชั่วโมง? เจ้าคิดว่าเขาเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวหรือ?”
ชายชราต้องการที่จะตอบโต้ แต่คำพูดเพิ่งมาถึงปากของเขาเมื่อเขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถพูดออกไปได้ เขาเป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาวและได้พบปะผู้คนมากมายเกินไป เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าเฉียนตวนไม่ได้โกหก
“กลายเป็นว่าซุนม่อน่าทึ่งกว่าที่ข้าคาดไว้มาก!”
ชายชราประหลาดใจ แต่แล้วก็รู้สึกอิ่มเอมใจ เขาครุ่นคิดเกี่ยวกับราคาที่เขาควรจ่ายให้กับหัวหน้าผู้ตามดึงตัวซุนม่อ แต่ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเขาควรทุ่มไปให้สุด!
