บทที่ 460 รางวัลระดับสูงสุด
บทที่ 460 รางวัลระดับสูงสุด
ซุนม่อวางมือที่กำลังจะเคาะประตูลง ท้ายที่สุดเขาเป็นครู แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านพักของเขา แม้ว่ามันจะดึกดื่นแล้วก็ตาม เงียบสงบไม่มีใครอยู่รอบๆ ซุนม่อก็ยังรู้สึกว่าเขาควรปฏิบัติตนอย่างมีศักดิ์ศรี
“ยิ่งกว่านั้น มันเห็นแก่ตัวเกินไปที่จะรบกวนเวลานอนของจื่อรั่ว เพียงแค่เปิดหีบ!”
ซุนม่อใคร่ครวญและกำลังจะจากไปเมื่อเขาเห็นว่าประตูเปิดออกอย่างกระทันหัน
"อาจารย์?"
เด็กสาวมะละกอยืนอยู่หลังประตู มือข้างหนึ่งขยี้ตาที่หลับใหล หลังจากแน่ใจว่านั่นคือซุนม่อและไม่ใช่ภาพลวงตา นางโผเข้ากอดเขา
"อาจารย์!"
ลู่จื่อรั่วร้องเรียกอย่างอ่อนหวาน มอบรอยยิ้มที่สดใสราวกับดอกไม้สดที่ผลิบานและการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่น!
“เอ่อ!”
ซุนม่อรู้สึกอึดอัดมาก แต่พวกเขาต้องไม่อยู่ที่นี่
“มาคุยกันในห้อง!”
"ข้าเข้าใจ!"
ลู่จื่อรั่วปล่อยซุนม่อและปล่อยให้เขาเข้าไปในห้องนอนของนาง จากนั้นนางก็เอนกายข้างประตู ตรวจดูรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ ก่อนนางจะปิดประตู
หลี่จื่อฉีบอกว่านางต้องระวังตงเหอ ถ้านางจะนอนที่นี่ อย่างไรก็ตามประตูเคลื่อนย้ายไม่สามารถหายไปได้หลังจากติดตั้งอย่างถาวรแล้ว แม้ว่าตงเหอจะไม่สามารถใช้ประตูเคลื่อนย้ายได้หากไม่ได้รับอนุญาตจากซุนม่อ แม้ว่านางจะเจอมัน แต่การเห็นคนเดียวก็ถือว่าทำให้ความลับรั่วไหล
เหตุผลที่ลู่จื่อรั่วอยู่ที่นี่ประการแรกคือเพื่อความสะดวกในการเข้าสู่ตำหนักราชันย์วายุเพื่อฝึกฝน และประการที่สองเพื่อจับตาดูตงเหอ
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุกเมื่อเขาเห็นว่าการตกแต่งภายในของห้องพักถูกเปลี่ยนเป็นสไตล์หญิงสาวที่แข็งแกร่ง ผ้าปูที่นอนยุ่งเหยิง รวมถึงเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อยบนเตียง มันค่อนข้างน่าอายที่จะพูดแบบนี้ แต่เขาไม่เคยเข้าไปในห้องของผู้หญิงมาก่อน
นี่เป็นครั้งแรกของซุนม่อและคิดว่าเป็นของนักเรียนหญิงของเขา
“ข้าทำบาปซะแล้ว!”
ซุนม่อกำลังจะบอกว่าไม่มีอะไรอยู่ และเขากำลังจะลงมือก่อนเมื่อเขาถูกลู่จื่อรั่วกอดจากทางด้านหลัง
“อ๊า อาจารย์ ข้าคิดถึงท่านมาก!”
เด็กสาวมะละกอเอาหน้าแนบกับร่างกายของซุนม่อ รับรู้อุณหภูมิร่างกายของเขา ดวงตาของนางเหล่และนางก็แสดงท่าทางดีใจ
มันเหมือนกับว่าในที่สุดแมวที่เลี้ยงไว้ก็ได้เห็นเจ้านายของมันที่เพิ่งกลับมาจากการเดินทางเพื่อทำธุรกิจมาหลายวัน มันจึงเข้ามาคลอเคลียบนโซฟาเพื่อดูทีวีและกินมันฝรั่งทอด ไม่อยากแยกจากเขา
“ข้าฝันว่าอาจารย์กลับมาและลุกขึ้นไปดู ไม่คาดคิดว่าจะเป็นอาจารย์จริงๆ! ฮะฮะ นี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ!”
แขนของ ลู่จื่อรั่ว ที่กอดซุนม่ออย่างแรง นางต้องการที่จะกอดเขาให้แน่นขึ้น
“ปล่อยข้าก่อน!”
ซุนม่อไอ
“อาจารย์ ไม่ชอบข้าแล้วเหรอ”
ลู่จื่อรั่วไม่ปล่อยซุนม่อ แต่ถามอย่างอ่อนโยน
"ไม่จริง!"
ซุนม่อรู้สึกฉงน ทำไมนางถึงพูดแบบนี้?
“แล้วทำไมไม่ลูบหัวข้าอีกล่ะ”
หลังจากที่ลู่จื่อรั่วถามเช่นนั้น ทันใดนั้นนางก็ตระหนักได้
“เออ ข้าลืมไป! วางตัวไม่ถูก!”
เด็กสาวมะละกอไม่ปล่อย แต่นางขยับขาและวนไปรอบๆ ซุนม่อ ตั้งใจขยับไปข้างหน้าเขา
“จื่อรั่วปล่อยข้าก่อน!”
ซุนม่อรู้สึกหนักใจมาก อยากจะดึงมือเด็กสาวมะละกอออก แต่นางกลับกอดเขาแน่นมาก
"อาจารย์!"
ลู่จื่อรั่วหันกลับมาและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่ซุนม่อราวกับว่านางกำลังจะร้องไห้
(ข้าทำอะไรผิดหรือ? ใช่ ข้าคงทำอะไรผิดไป ไม่อย่างนั้น อาจารย์จะกลับมาหาข้ากลางดึกทำไม)
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เด็กสาวมะละกอก็รีบปล่อยมือและคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับตบตัว
“ศิษย์ของท่านช่างโง่เขลา! อาจารย์โปรดลงโทษข้า!”
เมื่อเด็กหญิงมะละกอพูดเช่นนั้น นางก็กอดอกและกดหน้าผากลงบนหลังมือ นางหมอบกราบ
“เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด ข้ากลับมาแล้ว…”
ซุนม่อไม่สามารถดำเนินการต่อได้อีกต่อไป เขาไม่สามารถพูดว่า 'ลู่จื่อรั่ว ข้ากลับมาเพียงเพราะข้าต้องการยืมโชควิเศษของเจ้าเพื่อเปิดหีบ' จริงไหม? ดังนั้นเขาจึงพูดว่า
“ข้ากลับมาเพียงเพราะข้าต้องการดูว่าพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!”
ซุนม่อดึงแขนของลู่จื่อรั่วและช่วยนางให้ลุกขึ้น
“ฮะฮะ ข้ารู้ว่าอาจารย์เป็นห่วงพวกเรามาก!”
ลู่จื่อรั่วร่าเริงและกอดแขนของซุนม่อ จากนั้นนางก็กระพริบตาโตมองเขาด้วยความคาดหวังอย่างมาก
(ทำไมเจ้ายังไม่ลูบหัวข้า?)
มีเพียงเด็กสาวมะละกอที่ไร้เดียงสาเท่านั้นที่จะเชื่อเรื่องไร้สาระของซุนม่อ ไม่ว่าอาจารย์จะเป็นห่วงลูกศิษย์มากเพียงใด พวกเขาก็จะไม่มาเคาะประตูห้องกลางดึก!
ซุนม่อลูบหัวของลู่จื่อรั่ว
“ระบบ เปิดหีบเร็วเข้า! เริ่มด้วยหีบสมบัติทองนั่นก่อน!”
ซุนม่อเร่งเร้า
ลู่จื่อรั่วแสดงออกถึงความพึงพอใจ (ความรู้สึกนี้อ่อนโยนมาก ใช่แล้ว อาจารย์! ข้าไม่ได้ฝันไป!)
แสงสีทองไม่ได้หายไป และทำให้ซุนม่อรู้สึกงงงวยเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ค้นพบว่าไม่ใช่ว่าแสงไม่ได้หายไป แต่รางวัลที่ปรากฏขึ้นก็เปล่งแสงสีทองออกมาเช่นกัน มันเกือบจะทำให้เขาตาบอด
ผลไม้นี้มีขนาดเท่าลูกวอลนัท มีตุ่มรูปไส้เดือนจำนวนมากอยู่บนนั้น เกิดเป็นริ้วรอยแปลกๆ
ดูเหมือนจะเป็นคำหรืออักขระป้ายบางอย่าง มันดูแปลกและลึกลับมาก ซุนม่อเพียงมองดูแล้วไม่สามารถละสายตาจากมันได้
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับผลพลังศักดิ์สิทธิ์แล้ว ผลไม้ชนิดนี้มีเฉพาะในทวีปทมิฬและหายาก เนื่องจากผลไม้มีพลังงานที่ทรงพลังอยู่ภายใน หลังจากรับประทานเข้าไปแล้ว พลังงานนั้นสามารถเปลี่ยนเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ที่หล่อเลี้ยงร่างกายได้ ดังนั้นจึงได้รับการขนานนามว่าเป็นผลไม้แห่งพลังศักดิ์สิทธิ์”
“การกินผลไม้นี้สามารถช่วยให้ผู้ฝึกฝนในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์เลื่อนระดับขึ้นได้ อย่างไรก็ตาม ผลกระทบจะอ่อนลงเมื่อเวลาผ่านไปหลังจากรับประทานซ้ำแล้วซ้ำอีก”
“คำเตือน เฉพาะผู้ฝึกฝนในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์หรือสูงกว่าเท่านั้นที่สามารถรับผลไม้นี้ได้ หากผู้ฝึกฝนที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์รับมันไว้ ในกรณีที่ร้ายแรงอย่างน้อย สมองและเส้นประสาทของพวกเขาจะถูกทำลายโดยพลังศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนหรือเป็นอัมพาต ในกรณีที่ร้ายแรงกว่านั้น ก็อาจต้องพินาศโดยตรง”
“เอ่อ เจ้าเข้าใจความหมายของ 'พินาศ' ไหม? มีความหมายเหมือนมรณกรรม ความตาย และลมหายใจเฮือกสุดท้าย พูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือตาย!”
ซุนม่อกำลังฟังการแนะนำผลไม้พลังศักดิ์สิทธิ์ของระบบเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขาแทบจะกระอักเลือดด้วยความโกรธ
"เจ้าหมายถึงอะไร? เจ้ากำลังดูถูกข้า? แม้ว่าครูพละจะสอนภาษาของข้า แต่ข้าก็สามารถเข้าใจคำว่า 'พินาศ' ได้”
ซุนม่อกลอกตา
“ถ้าเจ้าแกล้งข้าต่อไป เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะปล่อยให้เจ้า 'พินาศ' ทันที”
“…”
ระบบตะลึงกับการโต้เถียง (ข้าแค่ล้อเล่น เจ้าต้องแสดงปฏิกิริยาโต้งๆ แบบนี้ด้วยเหรอ) นอกจากนี้ ซุนม่อยังมีลิ้นที่แหลมคมจริงๆ!
ชื่อเล่นหมาดำซุนก็ไม่ผิด
“เอาล่ะหยุดเถอะ เปิดหีบต่อไปเร็วเข้า!”
ซุนม่อตบหัวเด็กหญิงมะละกอพร้อมกับกระตุ้น
หลังจากที่ประกายแสงสีเพชรกระจายไป หนังสือทักษะก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง รอบๆ เต็มไปด้วยเมฆสีดำสนิทที่ปล่อยกลิ่นอายที่เรียบง่ายและหนักหน่วง
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับคู่มือประดิษฐ์อักษรศิลป์แล้ว ดัชนีความชำนาญ ระดับปรมาจารย์!”
ถ้าไม่ใช่เพราะการผิวปากในห้องนอนของนักเรียนหญิงอาจดูไร้สาระเกินไป ซุนม่อก็อยากทำเช่นนั้นจริงๆ เพื่อระบายความสุขที่เขารู้สึก
ซุนม่อต้องการที่จะเขียนอักษรศิลป์ที่สวยงามมาโดยตลอด เขาฝึกฝนมาเป็นเวลานานมากแต่ก็ทำได้ถึงระดับที่ยอมรับได้เท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว การเขียนพู่กันเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาอย่างมากในการฝึกฝน
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าความฝันของเขาจะเป็นจริงเช่นนี้
“ระดับปรมาจารย์… นั่นหมายความว่างานเขียนของข้าจะได้รับคะแนน 'ไม่เลว' จากนักประดิษฐ์ตัวอักษรศิลป์ระดับปรมาจารย์อย่างหวังซือจือในสมัยโบราณ?”
ซุนม่อแอบรู้สึกมีความสุขมาก เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่ได้เปิดหีบสมบัติเมื่อเร็วๆ นี้ หรือเป็นเพราะโชคอันน่าทึ่งที่สะสมไว้ของเด็กสาวมะละกอปะทุขึ้น แต่รางวัลทั้งสองนี้ก็ไม่เลวเลยจริงๆ
“ไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะกลับไป!”
หลังจากร่ำลา ซุนม่อก็กลับไปที่โรงแรมในกวงหลิงทันทีผ่านประตูเคลื่อนย้าย จากนั้นเขาก็หยิบหนังสือทักษะออกมาและทุบมันให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
เพล้ง!
หนังสือทักษะแตกออกเป็นคำพูดขนาดใหญ่สีดำจำนวนนับไม่ถ้วนที่เต้นอยู่ในอากาศ จากนั้นทั้งหมดก็พุ่งเข้าสู่สมองของเขา
ซุนม่อรู้สึกว่าโลกกลายเป็นกระดาษแผ่นหนึ่ง ในขณะที่เขากลายเป็นพู่กัน เขาเคลื่อนไหวไปมาตามที่เขาต้องการ หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นแอ่งน้ำหมึก ถูกวาดลงบนภูเขา แม่น้ำ และแผ่นดินด้วยพู่กันที่มองไม่เห็น!
ไม่นานเสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้เรียนรู้การประดิษฐ์อักษรศิลป์ ดัชนีความชำนาญ ระดับปรมาจารย์!”
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับฉายา 'นักประดิษฐ์อักษร'!”
ซุนม่อรู้สึกยินดี
“นักประดิษฐ์อักษรและจิตรกร ตอนนี้ข้าถือว่าข้าเป็นผู้เชี่ยวชาญทั้งการเขียนพู่กันและศิลปะหรือไม่”
“โปรดทำตัวให้สมศักดิ์ศรี! การคงไว้ซึ่งความอ่อนน้อมถ่อมตนและขยันหมั่นเพียรคือแรงผลักดันในการพัฒนาคน!”
ระบบให้คำแนะนำ
“เยี่ยม!”
ซุนม่อชูนิ้วโป้งขึ้น
“เอาล่ะ เจ้ารีบไปได้แล้ว ข้าจะฝึกคัดลายมือ!”
ซุนม่อตัดสินใจไม่นอน จากนั้นเขาก็หยิบพู่กัน หมึก และกระดาษออกมาและเริ่มฝึกฝน
เขาใช้เวลาฝึกฝนตลอดทั้งคืน!
ในตอนเช้าดวงอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันออกลดแสงอันอบอุ่นลงมา
ก๊อกก๊อก!
กู้ซิ่วสวินเคาะประตูซุนม่อ
“ตื่นหรือยัง? ไปกินข้าวกันเถอะ!”
"ไม่เป็นอะไร!"
ซุนม่อตอบกลับ ครู่ต่อมา เขาเปิดประตู
กู้ซิ่วสวินต้องการถามซุนม่อว่า นอนหลับสบายหรือไม่ แต่หลังจากที่ได้เห็นดวงตาที่แดงก่ำของเขาและหมึกจำนวนมากได้ไหลเข้าบนใบหน้า มือ และเสื้อผ้าของเขา นางก็ค่อนข้างตกใจ
"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"
มันเป็นพิธีกรรมสวดมนต์ลึกลับบางอย่างหรือไม่? ซุนม่ออาศัยสิ่งนี้เพื่อให้ได้คะแนนเต็มหรือไม่?
กระดาษหลายชิ้นกระจัดกระจายไปทั่วห้องนอน เกือบเต็มพื้น ยิ่งกว่านั้น ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยคำขนาดใหญ่
“ฝึกคัดลายมือ!”
ซุนม่อพูดง่ายๆ
"เดี๋ยว เราจะออกไปหลังจากที่ข้าเขียนชุดนี้เสร็จแล้ว!”
“เจ้าคงไม่ได้ซ้อมทั้งคืนเลยใช่ไหม”
กู้ซิ่วสวินอดไม่ได้ที่จะบ่นหลังจากเห็นซุนม่อพยักหน้า
"เจ้าบ้าหรือเปล่า? การสอบรอบที่สี่อาจจะเริ่มขึ้นในช่วงบ่ายวันนี้ คิดว่าเจ้าไม่ได้นอนทั้งคืน? เจ้าต้องการที่จะถูกกำจัดเหรอ?”
"ทุกอย่างปกติดี ข้ายังอายุเยาว์ ข้าสามารถอยู่ได้ด้วยการอดนอนหนึ่งถึงสองคืน!"
ซุนม่อนึกย้อนไปถึงสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เป็นเรื่องปกติประจำวันที่จะไปไซเบอร์คาเฟ่เพื่อเล่นเกมตลอดทั้งคืน จากนั้นจึงซื้อแพนเค้กเป็นอาหารเช้าในเช้าวันรุ่งขึ้น มันเป็นชีวิตที่มีความสุข!
"เจ้าบ้า! แต่... งานเขียนของเจ้าก็ไม่เลว!”
กู้ซิ่วสวินก้มหน้าลงและเห็นคำพูดเหล่านั้น ดวงตาของนางเป็นประกายอย่างควบคุมไม่ได้ คำพูดเหล่านี้มีกลิ่นอายของนักประดิษฐ์อักษรผู้ยิ่งใหญ่ นางไม่รู้ว่าซุนม่อเป็นนักประดิษฐ์อักษรเช่นกัน!
เดี๋ยวก่อน เนื้อหาดูเหมือนจะดียิ่งขึ้น?
กู้ซิ่วสวินก้มตัวและหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านเบา ๆ
“คืนนี้ข้าตื่นจากอาการมึนเมาที่ไหน มันอาจจะอยู่ริมชายฝั่งที่มีต้นหลิวเผชิญกับลมแรงยามเช้าและพระจันทร์เสี้ยวตอนรุ่งสาง! จุ๊ๆ ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าเจ้าเป็นคนที่ชอบเสียใจกับฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลง เจ้าต้องหลอกเด็กสาวหลายคนด้วยบทกวีนี้ใช่ไหม?”
กู้ซิ่วสวินหยอกล้อและหยิบกระดาษอีกแผ่นขึ้นมา
"แม่น้ำใหญ่ไหลรี่ไปทางตะวันออก คลื่นกวาดวีรบุรุษแห่งยุคหายไป ฮ้า ประโยคนี้ห้าวหาญและครอบงำ อะไรต่อไป"
กู้ซิ่วสวินหมอบลงบนพื้นและเริ่มอ่านเอกสาร
