บทที่ 1725 : วิ่ง วิ่ง… (2) (ตอนฟรี)
บทที่ 1725 : วิ่ง วิ่ง… (2) (ตอนฟรี)
เพล้ง…
ทันใดนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาดังก้องภายในห้องโถง
“นั่นเสียงอะไร?” ทุกคนอยู่ที่ระดับสวรรค์ ดังนั้นพวกเขาจึงได้ยินเสียงนั้นชัดเจน สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
พรึ่บ!
โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ผลึกน้ำแข็งตกลงมาจากใจกลางโดมและกระแทกลงบนพื้นเสียงดังกึกก้อง
“ไม่นะ เพดานกำลังพังแล้ว!” ทุกคนเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าน้ำแข็งที่อยู่ตรงกลางโดมปกคลุมไปด้วยรอยแตกจำนวนนับไม่ถ้วน รูม่านตาของพวกเขาหดตัวลง
เพล้ง…
ในเวลาเดียวกัน เสียงแตกร้าวก็ดังขึ้นไม่หยุด พวกมันสะท้อนก้องไปในอากาศ
ทุกคนตระหนักได้ว่าทั้งห้องโถงสั่นสะเทือน มันไม่ใช่แค่โดมเท่านั้น แต่แม้แต่ผนังและเสาก็ยังแตกร้าวด้วย
ห้องโถงใหญ่เริ่มสั่นสะเทือนราวกับว่ามันกำลังจะพังทลาย
โครงสร้างต่างๆ คงอยู่มานานแล้ว หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากน้ำแข็ง พวกมันก็คงจะสลายตัวไปนานแล้ว
และในตอนนี้ เมื่อหวังเต็งเอาลูกบอลทรงกลมสีฟ้าน้ำแข็งออกไปแล้ว0 และพลังน้ำแข็งก็ได้หายไป โครงสร้างเหล่านี้จึงเริ่มพังทลายลงทีละส่วน
“เวร...” ทุกคนต่างตกตะลึง
“วิ่งเร็ว! ที่นี่กำลังพังแล้ว” เว่ยนาตะโกนอย่างเร่งรีบ
“เว่ยนา มันอาจมีสมบัติอยู่บนศพน้ำแข็งทั้งสามนั้น เราจะกลับไปมือเปล่าไม่ได้แล้ว เราต้องพาพวกเขาไปด้วย” ปี่เหยากล่าวผ่านการส่งสัญญาณเสียง
“ได้ หยวนไป๋, ฉินฉวนและนายไปเอาศพน้ำแข็ง ตงเอนและฉันจะหยุดเกาเฟยหยิงและคนอื่นๆ เอาไว้” เว่ยนากล่าวผ่านการส่งสัญญาณเสียงโดยไม่ลังเล
ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็รีบวิ่งไปหาเกาเฟยหยิงและสหายทั้งสองของเขา
อีกฝ่ายไม่ได้โง่ พวกเขากำลังเตรียมพุ่งเข้าหาศพน้ำแข็งทั้งสามด้วยเหมือนกัน
น่าเสียดายที่เว่ยนาและทีมของเธอเร็วกว่าและมาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่ได้รั้งอีกต่อไปและเปิดการโจมตีอย่างรวดเร็ว
“เว่ยนา ความโลภของเธอจะมากเกินไปแล้ว เธอวางแผนที่จะหุบทุกอย่างเป็นของตัวเองเลยรึไง?” เกาเฟยหยิงตะคอกและเดินไปข้างหน้า ในเวลาเดียวกัน เขาก็ตะโกนว่า “แคสซี่ เกอฮัว ไปเอาศพน้ำแข็ง”
“ตกลง!” อีกสองคนพุ่งเข้าหาศพน้ำแข็ง
บู้มมม!
เกาเฟยหยิงปะทะกับเว่ยนาและตงเอน
“นายคิดจะหยุดเราด้วยตัวคนเดียวหรอ?” เว่ยนาผลักฝ่ามือของเธอไปข้างหน้า เธอปิดกั้นเส้นทางของคู่ต่อสู้ของเธอ
ตงเอนใช้โอกาสนี้หยุดนักสู้หญิงแคสซี่ ในท้ายที่สุด มันก็มีเพียงชายหนุ่มชื่อเกอฮัวเท่านั้นที่สามารถมุ่งหน้าไปยังศพน้ำแข็งร่างหนึ่งได้
ช่างเป็นการต่อสู้ที่เข้มข้นจริงๆ
หวังเต็งตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้
เขาไม่ได้คว้าศพน้ำแข็งทั้งสอง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าเขาไม่ควรแตะต้องพวกเขาจะดีกว่า
โดยเฉพาะศพบนบัลลังก์ อีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่และน้ำแข็งก็กำลังแตกสลาย บุคคลนั้นจะฟื้นคืนชีพเมื่อเขาถูกปลดปล่อยออกมาจากน้ำแข็งหรือไม่?
ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะ เขาเลิกคิ้วขึ้น
เขาเห็นอารมณ์ที่แตกต่างออกไปในสายตาของศพน้ำแข็งบนบัลลังก์ มีร่องรอยของ "พลังชีวิต" อยู่ในดวงตาคู่นั้น มันไม่ได้ไร้ชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
ทันทีที่หนังศีรษะของหวังเต็งรู้สึกเสียวซ่า ความหนาวก็เย็นไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของเขา
ฉันควรจะวิ่ง! สถานที่แห่งนี้อันตรายเกินไป! หวังเต็งหมดความสนใจในการเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดและหนีไปในทันที
เขาเดินผ่านพื้นที่โล่งตรงกลางและห้องโถงด้านหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เร่งความเร็วสูงสุดและพุ่งไปที่กำแพงน้ำแข็ง
“มันไม่แข็งแกร่งอีกต่อไปแล้ว!” หวังเต็งพึมพำ เขาปล่อยหมัดและทุบรูขนาดใหญ่บนกำแพงน้ำแข็ง จากนั้นเขาก็รีบออกไป
เขาย้อนกลับไปตามรอยแยกน้ำแข็งแบบเดียวกับขามา แล้วเขาก็หนีไปไกลโดยไม่หยุด
บู้มมม!
มีเสียงดังก้องตามหลังเขามาอย่างรวดเร็ว
ในดินแดนลับโกลาหล ผืนดินที่ประกอบด้วยภูเขาน้ำแข็งและธารน้ำแข็งก็พังทลายลง มันแตกเป็นชิ้นน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วน
หวังเต็งอ้าปากค้าง เขารู้สึกถึงความกลัวและความสับสนในใจ
คนบนบัลลังก์ตื่นแล้วหรอ?
นี่มันน่ากลัวมาก! ฉันรีบหนีไปดีกว่า…
