[ตอนฟรี] ตอนที่ 197 : ตายตามกันไป

หลินเฟิงสับสนมาก

มันสับสนจนพูดไม่ออก

เขายังไม่ทันจะตอบสนอง รู้ตัวอีกที กลายเป็นว่าเขาอยู่ในสภาพหัวปักดินไปแล้ว

ข้าเป็นใคร ข้าอยู่ที่ไหน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?

หลินเฟิงโคตรไม่เข้าใจ

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเท่านั้น แต่เผิงหลิง เผิงเฟย และคนอื่นๆ ก็อ้าปากเหวอกันหมด

“ท่านหลิน?” เผิงหลิงหน้าถอดสี

ในใจของนาง หลินเฟิงคือรุ่นเยาว์ที่แข็งแกร่งและไร้เทียมทานที่สุด

แม้แต่เผิงเฟยผู้พี่ก็เอาชนะหลินเฟิงไม่ได้

แต่ตอนนี้ หลินเฟิงกลับถูกชายหนุ่มชุดขาวต่อยจนกระเด็น

“นั่นเหรอ บุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวิน?” สายตาของเผิงเฟยดูเคร่งขรึม

แม้แต่เขาก็ยังสู้กับหลินเฟิงอย่างตึงมือ แต่จวินเซียวเหยากลับบดขยี้หลินเฟิงได้อย่างง่ายดาย

นี่ไม่ได้หมายความว่าเผิงเฟยก็สู้กับจวินเซียวเหยาไม่ได้งั้นเหรอ?

“หลินเฟิง เจ้ามีค่ามากสุดก็แค่รอวันให้ข้าเก็บเกี่ยวเท่านั้นแหละ” จวินเซียวเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

การเอาชนะหลินเฟิงนั้นไร้ความหมายสำหรับจวินเซียวเหยา มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกภูมิใจเลยแม้แต่น้อย

จวินเซียวเหยายื่นมือออกไปอีกครั้งเพื่อคว้าตัวหลินเฟิง

“อย่าหวัง!”

เผิงหลิงเคลื่อนไหว ปีกสีฟ้าบนหลังของนางกระพือ เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นลำแสงสีคราม และพุ่งเข้าไปช่วยหลินเฟิง

“สมกับที่เป็นตัวเอกของทวีป มีสตรีมาชอบพอแล้วด้วย” จวินเซียวเหยายิ้มมุมปากเล็กน้อย

จากนั้นเพียงฝ่ามือเดียว

โผละ!

ร่างของเผิงหลิงถูกจวินเซียวเหยาตบกลายเป็นหมอกเลือด และสิ้นชีพไปอย่างน่าเสียดาย

“หลิงเอ๋อร์!”

เมื่อหลินเฟิงเห็นภาพตรงหน้า เขาก็ร้องคำรามออกมา

ถึงแม้เขาตั้งใจที่จะใช้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าครามเพื่อแก้แค้น แต่ความชื่นชมและความห่วงใยที่เผิงหลิงมีต่อเขาก็ทำให้เขารู้สึกประทับใจจริงๆ

แต่ตอนนี้ จวินเซียวเหยากลับฆ่าเผิงหลิงต่อหน้าต่อตาเขา!

ตอนแรกก็เพื่อนรักวัยเด็กอย่างจื่อเยี่ยน พอตอนนี้ก็เป็นเผิงหลิงอีก

หญิงสาวทั้งสองของเขา ตายด้วยน้ำมือของจวินเซียวเหยา!

ถ้านับน่าหลานลั่วซี ผู้หญิงที่ควรจะกลายเป็นทาสสาวของเขาด้วย ก็รวมเป็นสาม

ความโกรธนี้ทำให้หลินเฟิงแทบคลั่ง เขาตาแดงก่ำจนมันเกือบจะระเบิด

“หลิงเอ๋อร์!”

เผิงเฟยและสิ่งมีชีวิตจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าครามโกรธจัดไม่ต่างจากหลินเฟิง

เผิงหลิง เด็กสาวอัจฉริยะจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าครามกลับถูกจวินเซียวเหยาตบตายเพียงเสี้ยววินาที

“จวินเซียวเหยา เจ้าต้องชดใช้สำหรับน้องข้า!” เผิงเฟยที่ตาแดงก่ำลงมือจู่โจมด้วยความโกรธ

เขาชกหมัดออกไป พลังปราณสีครามที่ปะทุออกมากลายร่างเป็นอินทรีปีกฟ้า และพุ่งเข้าใส่จวินเซียวเหยา

จวินเซียวเหยาที่เห็นดังนั้นก็มีความเหยียดหยามอยู่ในดวงตา “กระทั่งนกปีกทองก็ยังไม่อยู่ในสายตาข้า นับประสาอะไรกับนกปีกฟ้าของเจ้า”

“โง่เขลา! เจ้าคิดว่าตัวเองมีฝีมือเทียบชั้นกับราชันเผิงน้อยปีกทองรึ!” เผิงเฟยตะโกนด้วยความโกรธ

คราวนี้ จวินเซียวเหยาเก็บดาบกาลเวลาผานหวาง และหยิบถุงมือราชันธานอสออกมาสวมที่มือขวา

พลังของแร่เทพทองม่วงที่แผ่ออกมาได้เสริมพลังให้กับหมัดของจวินเซียวเหยา

เขาชกหมัดออกไป พร้อมกับเอ่ยเบาๆ “เจ้าราชันเผิงน้อยนั่น มันก็แค่นายพลแพ้ศึก”

ปัง!

จวินเซียวเหยาที่สวมถุงมือราชันธานอสกลายเป็นเทพหมัดเดียวในพริบตา [TL: อย่างกับพี่โล้นไซ]

ด้วยหมัดนี้ ร่างของเผิงเฟยแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ฝนเลือดสาดกระจายไปทั่ว แขนข้างที่ชกออกไปก็ระเบิดกลายเป็นหมอกเลือด

“เจ้า...เจ้าพูดอะไร ราชันเผิงน้อยเขา...”

ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ดวงตาของเผิงเฟยเบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ตัวตนที่น่าสะพรึงขนาดนี้ เขาช่างโชคร้ายที่ไปมีเรื่องด้วย!

ตุ้บ!

ร่างของเผิงเฟยที่แหลกเป็นชิ้นหล่นลงมาจากฟ้า ไม่เหลือโอกาสให้ตายอีก

เพียงสองกระบวนท่า จวินเซียวเหยาสามารถสังหารสองรุ่นเยาว์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าครามได้ในพริบตา

มันทำให้สนามรบอันวุ่นวายต้องเงียบลง

คนของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าครามงงเป็นไก่ตาแตก

สองอัจฉริยะที่ดีที่สุดของพวกเขาตายง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?

“เป็นไปได้ยังไง...มันเป็นไปได้ยังไง...” หลินเฟิงสั่นเป็นเจ้าเข้า

จวินเซียวเหยามีพลังมากแค่ไหนกัน?

เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?

จวินเซียวเหยาอาศัยจังหวะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว เขายื่นมือออกไปคว้าหลินเฟิงทันที

ร่างของหลินเฟิงถูกฝ่ามือทองคำกำไว้แน่นจนขยับไม่ได้

“จวินเซียวเหยา เจ้า...” หลินเฟิงหน้าแดงก่ำเหมือนกำลังจะหมดอากาศ

“ก่อนที่เจ้าจะตาย ข้าจะพูดอะไรให้ฟัง” จวินเซียวเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เจ้า...เจ้าจะฆ่าข้าเหรอ...” หลินเฟิงปากสั่น

จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต หลินเฟิงถึงได้รู้ว่าความกลัวเป็นอย่างไร

ก่อนหน้านี้ เขาได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์และโลก ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างราบรื่น

แต่หลังจากที่ได้พบกับจวินเซียวเหยา ฝันร้ายก็ได้เริ่มต้น

“เจ้าอาจเป็นคนที่สวรรค์และโลกโปรดปราน แต่...”

“สวรรค์และโลก ล้วนอยู่ในกำมือของข้า!”

ทันทีที่จวินเซียวเหยาพูดจบ เขาก็เหยียดมือออกไปและกำลง!

ทันใดนั้น ฝ่ามือทองคำก็หดตัวทันที!

แคร่ก!

เลือดสาดกระจายไปทั่ว และเสียงของกระดูกหักก็ดังชัดเจน

ร่างของหลินเฟิงถูกบดขยี้จนกลายเป็นก้อนเนื้อแหลกละเอียด ดูยังไงก็ตายสนิท

ตัวเอกแห่งสวรรค์และโลกคนที่สอง จบชีวิตลงด้วยน้ำมือของจวินเซียวเหยา

จากนั้นก็มีก้อนพลังงานขนาดใหญ่ของแก่นแท้พิภพของทวีปสวรรค์เร้นลับปรากฏขึ้น

จวินเซียวเหยาจึงคว้ามันเก็บลงไปในแหวนมิติ

เมื่อสัมผัสได้ถึงแก่นแท้พิภพส่วนเล็กๆ ที่ได้มาจากหลินเฟิงก่อนหน้านี้

แก่นแท้พิภพของทวีปสวรรค์เร้นลับจึงหลอมรวมเข้าด้วยกัน

ในที่สุด จวินเซียวเหยาก็ได้ครอบครองแก่นแท้พิภพที่สมบูรณ์ของทวีปสวรรค์เร้นลับ

จนกระทั่งจวินเซียวเหยาฆ่าหลินเฟิงเสร็จ ทุกคนถึงจะรู้สึกตัว

“เจ้าเด็กเวร ตายซะเถอะ!”

นักบุญจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าครามคำรามกึกก้อง พร้อมกับปลดปล่อยพลังของนักบุญเพื่อบดขยี้จวินเซียวเหยา

“บังอาจ!”

บรรพชนตงเฉวียนเคลื่อนไหว เขาปลดปล่อยพลังระดับนักบุญออกมาเช่นกันและเข้าสกัดกั้นการโจมตีของนักบุญจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฟ้าคราม

“บุตรหลานจากตระกูลโบราณแห่งดินแดนอมตะ เจ้าช่างใสซื่อนัก ในสถานการณ์แบบนี้ เจ้าไม่มีทางช่วยอะไรได้หรอก” เสียงอันแหบแห้งของทวดแมงมุมทองแห่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์วิญญาณปีศาจดังก้อง

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฝั่งมนุษย์ก็พากันชะงัก

มันก็จริง

แม้ว่าจวินเซียวเหยาจะโผล่มา แต่เขาก็ทำได้แค่กวาดผ่านคนรุ่นเดียวกัน หรืออย่างมากก็สู้ข้ามขั้นได้ไม่กี่ขั้นเท่านั้น

แต่ถ้าเจอกับกึ่งนักบุญหรือนักบุญเมื่อไหร่ เขาก็คงทำอะไรไม่ได้

ส่วนผู้ติดตามของเขา มันก็มีแค่นักบุญสองคนกับกึ่งนักบุญอีกคนเท่านั้น

แม้ว่าจะช่วยผ่อนแรงได้ในระดับหนึ่ง แต่จำนวนคนก็ยังไม่พอที่จะแก้ไขสถานการณ์ได้อยู่ดี

เพราะฝั่งของเทือกเขาโบราณศักดิ์สิทธิ์มีจำนวนนักบุญอยู่ถึงสองหลัก

ใจของน่าหลานจ้านและคนอื่นๆ จมดิ่งลงเล็กน้อย

ขณะเดียวกัน ทวดแมงมุมทองก็กล่าวต่อ “แต่เนื่องจากที่เจ้าเป็นลูกหลานของตระกูลโบราณในดินแดนอมตะ หากเจ้าไม่เข้ามาแทรกแซงในสงครามครั้งนี้ พวกเราเทือกเขาโบราณศักดิ์สิทธิ์ก็จะไม่ถือโทษต่อการกระทำของเจ้าเช่นกัน”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของน่าหลานจ้าน ผู้นำนิกายตงเฉวียน และคนอื่นๆ เปลี่ยนไป

นี่เป็นการขู่จวินเซียวเหยาว่าอย่าเข้ามาแทรกแซงใช่รึเปล่า?

“นายน้อย...” หัวใจของน่าหลานลั่วซีบีบรัดแน่น

แต่นางยังคงเชื่อมั่นว่าจวินเซียวเหยาจะไม่ทอดทิ้งพวกเขา

จวินเซียวเหยาหัวเราะดังลั่นและกล่าว “ตั้งแต่ที่ข้าเกิดมา ข้ายังไม่เคยเจอใครกล้าขู่ข้าแบบนี้เลย เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกันฮึ เจ้าแมงมุม?”

“ไอ้เด็กเวร! เจ้ามันแส่หาเรื่องตาย!” เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาทั้งแปดของทวดแมงมุมทองก็เต็มไปด้วยความโกรธ

โดยปรกติ เผ่าแมงมุมปีศาจเทวะจะเป็นเผ่าที่กระหายเลือดและชอบความรุนแรง

แต่ทวดแมงมุมทองรู้สึกว่าตัวตนของจวินเซียวเหยานั้นค่อนข้างเป็นปัญหา เขาจึงจำยอมถอยให้ก้าวหนึ่ง

แต่นึกไม่ถึงว่าจวินเซียวเหยาจะพูดจาดูถูกเขาแบบนี้

ทวดแมงมุมทองใช้ท่อนขาที่เป็นเหมือนกับหอกทองคำอันแหลมคมแทงใส่จวินเซียวเหยาโดยตรง

“ตาย!” ทวดแมงมุมทองตะโกนเสียงแหลม

ทันใดนั้น ทวดแมงมุมทองก็สังเกตเห็นสายตาเยาะเย้ยของจวินเซียวเหยา

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนใกล้ตายถึงมีสีหน้าแบบนี้

อย่างไรก็ตาม ลมหายใจต่อมา ทวดแมงมุมทองก็เข้าใจ

ในความว่างเปล่ารอบตัวเขา หกรอยแยกมิติถูกเปิดออก

พร้อมกับหกกำปั้นระดับนักบุญที่พุ่งเข้าใส่ทวดแมงมุมทองอย่างพร้อมเพรียง!

ทวดแมงมุมทองกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวทันที!