ตอนที่6

12.30 น.

ก๊อกๆๆ

"เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันค่ะรัน"

รัชนกเข้ามาตามพารันไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันเพราะเธอได้จองร้านเอาไว้แล้วนานๆทีพารันจะอยู่บริษัทเพราะปกติจะต้องพบปะลูกค้า

"ครับ"

พารันลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปพร้อมกับรัชนก

"เธอ"

รัชนกหน้าเสียเมื่อเห็นวิวาห์รินทร์อยู่ที่นี่

"สวัสดีค่ะคุณนก"

วิวาก์รินทร์เห็นรัชนกเธอก็รีบยกมือไหว้เพราะก่อนหน้านี้ก็เคยร่วมงานกัน

"เธอมาเป็นเลขาผมน่ะครับ"

พารันบอกกับรัชนกให้หายข้องใจ

"ได้ยังไงคะ"

รัชนกขมวดคิ้วเป็นปมเธอคิดว่าหญิงสาวจะหายไปจากชีวิตพารันแล้วเสียอีก

"เดี๋ยวเราค่อยคุยกันตอนทานข้าวดีกว่าครับ...ส่วนคุณก็เสร็จเมื่อไรก็ทานข้าวได้นะ"

พารันหันมาเอ่ยกับวิวาห์รินทร์ที่ก้มหน้าก้มตาจัดห้องอยู่แล้วเดินออกไป

ร้านอาหารxxx

"เธอมาทำงานให้คุณได้ยังไงคะ"

เมื่อมาถึงร้านอาหารแล้วรัชนกก็โพล่งถามถึงดรื่องวิวาห์รินทร์ทันที

"ผมไม่รู้ว่าเธอกลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไรเธอบังเอิญรู้จักกับแม่ผมแม่ผมเลยชวนเธอมาทำงานด้วย"

เรื่องนี้พารันก็ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้เหมือนกัน

"แล้วรันไม่ได้สนใจเธอแล้วใช่ไหมคะ"

รัชนกมองหน้าพารันด้วยสีหน้าค่อนข้างกังวล

"คนที่หักหลังผมจะสนใจทำไม"

พารันพูดด้วยท่าทีไม่ได้สนใจอะไรแต่สายตาของเขากลับสั่นไหวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ให้คนที่อยู่ด้วยจับสังเกตุได้

"ดีแล้วล่ะค่ะ...เอ่อรันคะ"

รัชนกจับมือชายหนุ่มขึ้นเธอตัดสินใจว่าเธอจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้วจัรอเล่นตัวอยู่แบบนี้ไม่ได้

"ครับ"

พารันมองหน้ารัชนกด้วยท่าทีสงสัยว่าเธอจะพูดอะไรกับเขา

"จะว่าอะไรนกไหมถ้านกจะบอกว่านกคิดกับรันมากกว่าเพื่อน...คิดมานานแล้วด้วย"

รัชนกมองหน้าพารันอย่างจริงจังหากเธอปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปกลัวว่าพารันจะกลับไปหาวิวาห์รินทร์จนได้

"ผมว่าเราเป็นเพื่อนกันแบบนี้จะดีกว่านะนก..."

พารันเงียบอึ้งไปครู่หนึ่งเขาไม่อยากจะให้หญิงสาวคิดไปไกลจึงขอตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียตอนนี้

ซึ่งมันก็ทำให้บรรยากาศที่โต๊ะอาหารตอนนี้ดูอึมครึมผิดปกติ

13.30 น.

"เรียบร้อยดีนี่...หืม..วิ"

พารันกลับเข้ามาในออฟฟิศในช่วงบ่ายเขามองไปรอบๆห้องเห็นว่ามันเรียบร้อยดีจึงพยักหน้าพึงพอใจเบาๆแต่ไม่ยักจะเห็นหญิงสาวคราแรกคิดว่าเธอไปทานข้าวแต่พอจะเข้ามานั่งที่เก้าอี้กลับเห็นว่าเธอล้มพับอยู่ข้างๆเก้าอี้ไม่มีสติไปแล้ว

ครู่ต่อมา

หลังจากที่พารันเห็นวิวารินทร์เป็นลมไปเขาจึงรีบอุ้มเธอมานอนที่โซฟาและเรียกคนมาปฐมพยาบาลอย่างรวดเร็ว

"ทำไมหนูวิเป็นลมเป็นแล้งแบบนี้ล่ะตารัน"

ราณีเข้ามาดูหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงทั้งขมวดคิ้วถามลูกชายเธอว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

"คือ..ผมแค่ให้เธอจัดพวกเอกสารแล้วก็ทำความสะอาดห้องน่ะครับ"

พารันตอบทั้งก้มมองวิวารินทร์ด้วยความเป็นห่วง

"อะไรนะ...นี่แม่ให้หนูวิมาเป็นเลขานะตารันไม่ใช่ให้มาเป็นแม่บ้าน"

ราณีตำหนิลูกชายเธออย่างไม่พอใจ

"ผมก็แค่อยากจัดห้องนี้ให้มันเรียบร้อยไม่คิดว่าวิ..เอ่อเธอจะเป็นลมไปนี่ครับ"

พารันไม่คิดว่าการหมายที่จะแกล้งหญิงสาวของเขานั้นทำให้เธอเป็นหนักขนาดนี้ทั้งเกือบเอ่ยคำพูดที่ดูสนิทสนมออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจทำเอาราณีมองลูกชายเธออย่างแปลกใจ

"อืม...คุณน้า"

วิวารินทร์ค่อยๆขยับตัวลุกนั่งเมื่อรู้สึกตัว

"ค่อยๆลุกนะหนูวิ...เป็นยังไงบ้าง"

ราณีรีบประคองหญิงสาว

"วิ...เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ"

วิวารินทร์ไม่คิดว่าร่างกายของเธอจะอ่อนแอจนเป็นลมไปได้ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เคยทำงานที่หนักกว่านี้

"ตาลันนี่ก็จริงๆเลยงั้นวันนี้หนูวิกลับไปพักก่อนเถอะนะ"

ราณีหันไปต่อว่าลูกชายเธออีกรอบและเห็นว่าวันนี้หญิงสาวควรจะได้พัก

"วิยังทำงานไหวค่ะคุณน้า"

วิวารินทร์ไม่อยากให้การทำงานวันแรกของเธอถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นแล้วยังสำออย

"ได้ยังไง..ตาลันเราเป็นคนก่อเรื่องไปส่งหนูวิที่โรงแรมxxxเดี๋ยวนี้เลย"

ราณีไม่ยอมให้หญิงสาวทำงานต่อแน่นอนและให้คนที่ทำให้เกิดปัญหารับผิดชอบเรื่องนี้

"เอ่อ..วิกลับ..อ"

วิวารินทร์ตั้งท่าปฏิเสธ

"เดี๋ยวผมจะไปส่งเธอเดี๋ยวนี้ครับ"

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะปฏิเสธเขาจึงรีบรับปากคนเป็นแม่ทันที

ชั่วโมงต่อมา

พารันพาวิวารินทร์นั่งรถสปอร์ตคันหรูของเขามาส่งเธอที่โรงแรมที่พักตลอดทางทั้งคู่ต่างก็ไม่พูดไม่จาอะไรกันหญิงสาวเองยังแทบจะไม่มองหน้าชายหนุ่มด้วยซ้ำทำให้พารันแอบเคืองในใจเบาๆ

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

เมื่อชายหนุ่มมาส่งเธอถึงหน้าห้องวิวารินทร์ขอบคุณเขาเสร็จก็หมายจะปิดประตูหนีหน้าเขาทันทีแต่อีกฝ่ายก็ดันแทรกตัวเข้ามาในห้องเธอหน้าตาเฉย

"เดี๋ยว...ไม่สบายมากหรือเปล่า"

พารันเห็นว่าหน้าหญิงสาวซีดเปใผือดผิดปกติหากเธอไม่สบายมากเขาจะรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเพพราะณุ้สึกผิดที่ใช้งานเธอจนเป็นลมเช่นกัน

"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะคุณกลับไปเถอะแค่นี้ก็รบกวนคุณมากพอแล้ว"

วิวารินทร์ส่ายหัวเบาๆทั้งเอ่ยไล่เขากลับ

"อยู่ที่นี่กับใคร"

พารันขมวดคิ้วเป็นปมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากอยู่ใกล้เขานักหนาหรือว่าในห้องนี้มีใครอยู่กับเธอด้วย

"คนเดียวค่ะ"

วิวารินทร์ตอบกลับเสียงอ่อนตอนนี้เธออิดโรยอยู่มากคำถามของชายหนุ่มทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะหาเรื่องเธออีกแน่นอน

"แม่ผมให้คุณอยู่ฟรีกินฟรีก็แค่คุณอย่าพาคนนอกเข้ามานอนล่ะเดี๋ยวแม่ผมจะเปลืองหนักกว่าเดิม"

พารันอดที่จะพูดประชดประชันหญิงสาวไม่ได้

"มั่นใจได้ค่ะว่าฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอนเพราะฉันรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ"

วิวารินทร์มองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

"รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำงั้นเหรอ...นอนกับผัวตัวเองไม่กี่วันก็ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้สมควรงั้นเหรอ..สกปรก"

เมื่อได้ยินคำว่ารู้ว่าอะไรควรไม่ควรพารันถึงกับกัดฟันกรอดทั้งนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาและเกิดโมโหขึ้นจนขาดสติทำให้พ่นคำดูถูกใส่เธอ

"หยุดพูดจาน่าเกลียดใส่ฉันด้วยค่ะไม่อยากฟัง...ก่อนจะว่าคนอื่นดูตัวเองก่อนนะคะ"

วิวารินทร์ค้อนขวับใส่ชายหนุ่มคำที่เขากล่าวหาเธอไม่ต่างอะไรจากการกระทำที่เขาทำเลย

"วิ.."

พารันโมโหจนบีบแขนเล็กของหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว

"อืม...อุบ.."

วิวารินทร์รู้สึกคลื่นไส้มาดื้อๆเธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียน