ตอนที่5 คนใจร้าย

“โกหก”

นิโคไลฟิวขาดลุกขึ้นทั้งตวาดหญิงสาวจนเธอสะดุ้งโหยงแถมยังเผลอบีบแขนเรียวเล็กของเธอแน่นด้วยแรงโมโหอีกด้วย

“ฉันไม่รู้จริงๆ...ฉันรู้แค่ว่าพี่ชายของฉันไปทำงานในที่แสนไกลแล้วก็กำลังจะกลับมาพาฉันไปหาหมอแล้วทำไมคุณถึงรู้จักพี่ชายของฉันตกลงจับฉันมาเพราะอะไรกันแน่บอกฉันหน่อยเถอะค่ะ”

ธารธารีเริ่มน้ำตาคลอตัวสั่นเป็นลูกนกเธอไม่รู้ก็ตอบว่าไม่รู้ทั้งยังอยากรู้อีกเรื่องว่าเขาไปรู้จักกับพี่ชายเธอได้อย่างไร

“อยากรู้มากเดี๋ยวฉันจะบอกให้.. พี่เธอบุกเข้ามาฆ่าลูกน้องฉันแล้วก็จับตัวเมียฉันไปฉันก็เลยต้องไปลากตัวเธอมาเพื่อเอาไว้ต่อรองกับมันไงเล่า”

นิโคไลก้มลงมาพูดกับหญิงสาวใกล้ๆหูของเธอให้เธอได้ยินทุกคำที่เขาพูดชัดถ้อยชัดคำและบอกถึงเหตุผลที่เธอจะต้องอยู่ที่นี่ด้วย

“ไม่จริงคุณโกหก...พี่ฉันจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร”

ธารธารีถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอกับคำที่ชยหนุ่มพูดออกมาให้เธอฟังเธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่ายังไงคนที่ทำอย่างที่ชายหนุ่มพูดไม่ใช่พี่ชายเธอแน่นอน

“ฉันก็อยากถามมันอยู่เหมือนกันนี่ไงว่ามันทำทำไม”

นิโคไลจับไหล่หญิงสาวและผลักเธอด้วยความโมโหเขากัดฟันกรอดเมื่อหญิงสาวถามหาเหตุผลเขาเองก็อยากได้ฟังเหตุผลนั้นเช่นกัน

“คุณอาจจะจำคนผิดก็ได้พี่ฉันไม่ฆ่าคนแน่นอน”

ธารธารีพยายามโน้มน้าวให้ชายหนุ่มนั้นได้คิดใหม่เพราะเป็นไปได้ยากเหลือเกินที่พี่ชายที่แสนดีของเธอจะฆ่าคนได้

“งั้นเหรอ...แต่ฉันมั่นใจว่าเป็นพี่เธอเพราะฉะนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพี่เธอจะเอาตัวเมียฉันมาคืนและถ้าฉันตามตัวพี่เธอก่อนที่มันจะมาที่นี่มันเป็นศพแน่ฉันขอบอกไว้ก่อนแล้วเธอก็เหมือนกัน”

นิโคไลไม่ฟังความคิดอะไรของหญิงสาวทั้งนั้นเขาเชื่อมั่นในความคิดตัวเองและบอกกับหญิงสาวให้ได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตเธอจะได้เตรียมใจเอาไว้เมื่อเขาพูดจบก็ออกไปข้างนอกทันทีทิ้งให้หญิงสาวนั่งน้ำตาล่วงอยู่คนเดียวอย่างไร้ความสงสาร

“หา...”

ธารธารีตกใจกับคำขู่ของชายหนุ่มหากเขากล้าทำเรื่องแบบนี้ได้แถมพุดออกมาอย่างไม่กระดากปากเกี่ยวกับการฆ่าคนแสดงว่าเขาคงไม่ใช่คนธรรมดาคงมีอิทธิพลพอตัวตอนนี้เธอไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิดหากชายหนุ่มคิดว่าเป็นพี่ชายเธอที่ทำเธอก็เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่ชายเธอที่สุดไม่รู้ว่าป่านนี้ถ้ากลับมาที่บ้านแล้วต้องเจอกับอะไรบ้างเธอภาวนาในใจว่าขอให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิด

อังกฤษ

เพล้ง ตุ้บ ตั้บบ

“นี่..อะไรของคุณจะทำลายข้าวของทำไมไหนบอกว่าวันนี้จะกลับไทยแล้วไงทำไมยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ”

เจด้าได้ยินเสียงเอะอะโวยวายนอกห้องนอนจึงเดินออกมาแล้วก็เห็นชายหนุ่มกำลังทำลายข้าวของจนกระจัดกระจายไปหมดทั้งยังแปลกใจที่เห็นว่าเขายังอยู่ที่นี่ทั้งที่เขาบอกกับเธอว่าเขาจะกลับไทยในวันนี้

“เรื่องของผม...”

ชายหนุ่มหันมาตวาดเสียงใส่หญิงสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจและเดินหนีกลับเข้าห้องของเขาไปโดยที่ไม่ไขข้อกระจ่างให้หญิงสาวได้รู้ว่าทำไมเขาถึงยังอยู่ที่นี่

“อ้าว..นี่อะไรของคุณเนี่ยแล้วจะบอกฉันได้หรือยังว่าใครสั่งให้คุณพาฉันหนีมาที่นี่”

เจด้ามองตามหลังชายหนุ่มจอมอารมณ์เสียด้วยความไม่เข้าใจแถมเธอยังไม่ได้คำตอบอะไรจากเขาสักอย่างหลังจากที่พยายามถามคำถามเขาอยู่หลายครั้ง

เกาะxxx

เป็นวันที่สองแล้วที่ธารธารีได้อยู่ที่นี่เธอเริ่มทำใจในโชคชะตาของตัวเองได้บ้างแต่เธอก็ยังอดห่วงไมได้อยู่ดีจึงเอาแต่นั่งเหม่อตั้งแต่รุ่งสางเพราะเธอนั้นนอนไม่ค่อยหลับเท่าไร

"อาหารเช้ามาแล้วครับ"

เจเดนที่รับหน้าที่ดูแลหญิงสาวเขาก็ดูแลเธออย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่องเพราะความสงสารตอนนี้เขาถือถาดอาหารเช้าที่เป็นขนมปังไส้กรอกพร้อมไข่ดาวและน้ำอีกหนึ่งแก้วมาว่างที่โต๊ะวางของข้างๆกับเตียงของหญิงสาว

"ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

ธารธารีได้ยินเสียงของเจเดนเธอก็เอ่ยกับเจเดนเพราะมีบางอย่างจะถามเขา

"ถ้าเป็นคำตอบที่ตอบได้ผมก็จะตอบครับ"

เจเดนกันตัวเองเอาไว้ก่อนไม่ได้หมายความว่าเขาจะปฏิเสธทุกคำถามของเธอหากเดาไม่ผิดคงจะมีเรื่องพี่ชายเธออีกเป็นแน่

"ที่นี่ที่ไหนคะฉันยังอยู่ที่ประเทศไทยใช่ไหม"

ธารธารีนั่งสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนเพราะภาษาไทยของคนที่พูดกับเธอมันดูแปลกๆทั้งอาหารที่ทำมาให้เธอทานส่วนมากก็จะเป็นเมนูของต่างชาติเสียมากกว่าเธอจึงอยากจะรู้ว่าตอนนี้เธอยังอยู่ที่ประเทศไทยใช่หรือไม่

"ประเทศไทยครับเพียงแค่ตอนนี้คุณอยู่ในเกาะส่วนตัวของนายผม"

เจเดนตอบให้หญิงสาวได้คลายกังวลว่าเธอนั้นยังอยู่ที่ประเทศไทยเพียงแค่อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวที่คนนอกหรือเจ้าหน้าที่ก็เข้ามาไม่ได้หากนิโคไลไม่อนุญาต

"แล้ว...ตอนนี้พวกคุณเจอพี่ชายฉันหรือยังคะ"

เป็นอีกเรื่องที่กังวลในใจหญิงสาวจึงถามออกไป

นิโคไลยืนจ้องหญิงสาวด้วยสายตาที่เย็นชายทั้งปัดมือไล่ให้เจเดนออกไปในขณะที่หญิงสาวกำลังตั้งคำถาม

"ถ้าเจอแล้วจะทำไม"

นิโคไลเอ่ยเสียงแข็งและทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาปลายเตียงของหญิงสาว

"คุณอีกแล้วเหรอ...คนใจร้าย"

ธารธารีได้ยินเสียงเธอก็จำได้ว่าเป็นหัวหน้าของคนที่จับเธอมาเธอขอเรียกเขาว่าคนใจร้ายก็แล้วกันเพราะไม่รู้ชื่ออีกฝ่าย

“เธอว่าไงนะ”

นิโคไลขมวดคิ้วไม่พอใจที่ได้ยินคำบางคำที่เธอเรียกเขา

“ฉันก็เรียกคุณไงก็ฉันไม่รู้จักชื่อคุณนี่นา”

ธารธาราตอบเสียงใสในใจก็กล้าๆกลัวๆแต่เธอก็ได้พูดออกไปแล้ว

"ถ้าฉันเจอพี่เธอหรือพี่เธอมาหาเดี๋ยวก็รู้เองไม่ต้องไปเค้นถามคนของฉันเหรอ...อาหารเช้ารีบๆทานซะ"

หญิงสาวเป็นคนแรกที่เรียกเขาแบบนี้เขาเลยพูดกับเธอกลับด้วยน้ำเสียงมที่ไม่ได้ฟังหวานหูเท่าไรนักและลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปจากที่นี่