ตอนที่4

17.00 น.

โรงแรมใหญ่

ห้องประธาน

"หนูนกมีอะไรจะคุยกับน้าเหรอจ้ะ"

ราณีเห็นวาารัชนกโทรมาบอกเลขาเธอว่ามีเรื่องจะคุยในช่วงเย็นก่อนกลับเธอจึงรอคุยกับรัชนกเสียก่อน

"คือนกเห็นว่าตำแหน่งเลขาของพารันยังว่างอยู่นกเลยอยากจะดูแลตำแหน่งนี้ค่ะคุณน้าว่ายังไงคะ"

รัชนกคิดว่าจะคุยเรื่องนี้นานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสนี่เธอก็ย้ายมาเป็นพีอาร์ที่นี่ตามพารันมาจากออสเตรเลียเป็นเดือนแล้วจึงอยากจะขอราณีย้ายตำแหน่งจะได้ใกล้ชิดกับพารันตามที่เธอหวังอยากให้เป็น

"อืม...หนูนกไม่บอกน้าให้ไวกว่านี้น้ารับคนมาแล้วล่ะสิ..อีกอย่างถ้าหนูนกไม่อยู่ฝ่ายพีอาร์แล้วน้าว่าโรงแรมเราคงยอดตกแน่เลยหนูนกเหมาะกับฝ่ายนี้สุดแล้วล่ะจะ"

ราณีเห็นว่ารัชนกบอกเรื่องนี้กับเธอช้าไปเสียแล้วอีกอย่างเธอก็คิดว่ารัชนกเหมาะกับงานพีอาร์มากกว่าที่จะเป็นเลขาของพารัน

"เอ่อ...ก็ได้ค่ะ"

รัชนกหน้าเจื่อนแอบผิดหวังในใจอยู่มากหากเธอเอ่ยให้เร็วกว่านี้คงจะมีสิทธิ์สมหวัง

รัชนกเป็นหญิงสาวอายุ32ปีรุ่นเดียวกับพารันเป็นสาวสวยหน้าคมแบบไทยผิวขาวเหลืองหุ่นดีสูง170นับว่าเป็นลูกสาวไฮโซชื่อดังที่ใครก็จับตามองว่าเธอน่าจะเป็นคู่กับพารันเพราะเรียนด้วยกันแถมยังทำงานด้วยกันครอบครัวก็เป็นญาติกันฐานะพอกันอีกด้วย

เธอเลือกที่จะไม่ทำงานที่บริษัทของพ่อเธอเพราะเธอแอบชอบพารันมาตั้งแต่สมัยเรียนและคอยกันผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาพารันจนพารันไม่ค่อยมีผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ชายหนุ่ม

19.00 น.

คฤหาสน์

โอลิเวอร์ชายวัยกลางคนพ่อของพารันกลับมาไทยในรอบหนึ่งเดือนที่แลกการบริหารกับลูกชายคนโตๆปบริหารโรงแรมที่ซิดนี่ย์

"งานที่โน่นเป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ"

ในขณะที่นั่งทานข้าวอยู่สามคนพ่อแม่ลูกพารันก็ถามคนเป็นพ่อถึงเรื่องงานที่ซิดนี่ย์ว่าเป็นอย่างไรบ้างเพราะเขาเองก็เป็นห่วงที่นั่นอยู่เหมือนกัน

"ก็ปกติดี..เมื่อไรจะกลับไปทำงานที่โน่นพ่อไม่อยากอยู่ห่างจากแม่แกนานๆหรอกนะเดือนเดียวนี่ก็คิดถึงใจจะขาดแล้ว"

โอลิเวอร์พูดไปก็กุมมือภรรยาคนสวยสุดที่รักของเขาไปด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวเขาไม่รู้ว่าลูกชายคนโตเขามีปัญหาอะไรจึงอยากจะมาดูแลงานที่ไทยแต่หากเดาไม่ผิดคงเป็นเรื่องหัวใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป

"ขนาดนั้นเลยเหรอคะคุณ"

ราณีเขินจนหน้าแดงกล่ำ

"พูดซะผมรู้สึกผิดเลยนะครับ...เอาเป็นว่าผมให้พ่อใจจะขาดอีกสักสองสามเดือนเป็นไงครับ"

พารันอมยิ้มเบาๆที่เห็นคุนเป็นพ่อกับแม่หวานกันต่อหน้า

"เจ้าลูกคนนี้"

โอลิเวอร์หลี่ตามิงลูกชายอย่างมีเลศนัย

"คุณก็..อยู่ห่างกันบ้างจะได้คิดถึงกันมากๆไงคะ"

ราณีเห็นว่าสามีเธอก็ดูคิดถึงเธอออกหน้าออกตาจนเกินไป

"คุณก็...แล้วนี่เจ้าฤกษ์ยังไม่หายอกหักอีกหรือไง"

โอลิเวอร์ทำหน้างินคนเป็นภรรยาเบาๆทั้งถามถึงลูกชายคนเล็กที่ทิ้งงานไปพักใหญ่แล้วเพราะอกหักไม่ยักจะเห็นกลับมาเสียที

"ปล่อยลูกไปก่อนเถอะค่ะคุณ"

ราณีไม่ได้บอกอะไรกับทุกคนเพราะเธออยากจะให้วรรณวารีจัดการสำเร็จเสียก่อนเพราะไม่อยากให้ทุกคนหวัง

วันต่อมา

18.00​ น.

ห้างสรรพสินค้า

ร้านหนังสือ

วิวาห์รินทร์กับวรรณวารีออกมาเดินห้างสรรพสินค้าใกล้ๆแก้เบื่อตอนนี้ทั้งสองอยู่ที่ร้านหนังสือชื่อดังที่เป็นร้านใหญ่มีหนังสือให้เลือกมากมายหลายแบบจนวิวาห์รินทร์เพลิดเพลินกับการเลือกหนังสือมาก

"เลือกอะไรอยู่เหรอพี่วิ"

วรรณวารีเดินไปเดินมาพักใหญ่เธอไม่ค่อยชอบพวกหนังสือนี้เท่าไหร่นักที่เข้ามาก็เพราะพี่สาวเธออยากเข้ามาเท่านั้นตอนนี้เธอก็เริ่มหิวแล้วจึงอยากชวนพี่สาวเธอกลับ

"พวกหนังสือสุขภาพน่ะ"

วิวาห์รินทร์ตอบคนเป็นน้องทั้งยื่นหนังสือเกี่ยวกับอาหารที่มีประโยชน์ให้น้องเธอดู

"........ "

พารันที่ยืนเลือกหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพหลังจากที่ทานอาหารเย็นกับรัชนกเสร็จเขาได้ยินเสียงหญิงสาวที่เหมือนจะคุ้นเคยอยู่อีกฝั่งของชั้นหนังสือครั้นจะมองจากตรงนี้ก็ไม่เห็นจึงตัดสินใจเดินอ้อมชั้นวางเข้าไปด้านในหมายจะดูว่าใช่คนที่เขาคิดอยู่หรือไม่

"ไปกันเถอะวาหิวแล้ว"

วรรณวารีบุ้ยปากเล็กน้อยทั้งดึงพี่สาวเธอออกมานอกร้านอย่างรวดเร็ว

"รันคะเรียบร้อยหรือยังคะ"

รัชนกเห็นว่าพารันเดินเลือกอยู่นานแล้วเธอจึงชวนเขากลับ

"อ๋อ... ครับ"

พารันตัดสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจออกและรีบเดินตามรัชนกออกไปทันที

22.00 น.

หลังจากที่พารันกลับมาที่คฤหาสน์หลังโตเขาก็เอาแต่สงสัยเรื่องเมื่อเย็นและก็ยิ่งทำให้เขาคิดมากไปจนถึงเรื่องเก่าๆจนได้

"เฮ้อ..."

เหตุการณ์วันนั้นมันทำให้พารันนอนไม่หลับแทบทุกคืนจะว่าแต่น้องชายเขาอกหักเขาเองก็เช่นกันถึงจะย้ายกลับมาที่ไทยเป็นเดือนแล้วแต่เขาก็ไม่สามารถลืมผู้หญิงที่รักได้แถมตอนนี้ยังทั้งรักทั้งแค้นที่เธอมีผู้ชายอื่นแถมยังมาขอบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลงี่เง่าที่กล่าวหาว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นอีกต่างหาก

สามวันต่อมา

โรงแรมxxx

เช้านี้เป็นวันแรกที่สองสาวพี่น้องต้องเริ่มงานวันนี้ราณีให้คนไปส่งวรรณวารีไปต่างจังหวัดเพื่อไปหาพรรณฤกษ์ส่วนวิวาห์รินทร์ราณีก็อาสามารับไปทำงานวันแรกพร้อมกัน

"เดินทางปลอดภัยนะวา"

วิวาห์รินทร์โบกไม้โบกมือส่งน้องสาวของเธอในขณะที่วรรณวารีกำลังขึ้นรถ

"ค่ะพี่วิดูแลตัวเองด้วยนะวาไปก่อน"

วรรณวารียกมือบ๊ายบายพี่สาวของเธอและสวัสดีราณีก่อนจะไป

"พาลูกชายน้ากลับมาให้ได้นะหนูวา"

ราณีหวังไว้ในใจเต็มร้อยแล้วว่าวรรณวารีจะพาลูกชายเธอกลับมาได้

"แน่นอนค่ะคุณน้า"

หญิงสาวยิ้มแก้มปริเธอเองก็มั่นใจในฝีมือของเธอเช่นกัน