ตอนที่3

20.00​ น.

"คุณน้าใจดีจังเลยเนอะพี่วิ"

วรรณวารีนอนแผ่บนโซฟานิ่มอย่างสบายอารมณ์เธอไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะเจอคนใจดีแบบราณี

"เราจะไปเอาลูกชายคุณน้ากลับมายังไง"

วิวาห์รินทร์ย้ำถามคนเป็นน้องอีกรอบ

"ไม่ได้ก็ต้องได้...วาตั้งใจแล้วพี่วิ"

วรรณวารีพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเธอจะเอาชายหนุ่มกลับมาให้ได้เธอจะได้รีสอร์ทคืนด้วย

"เฮ้อ...ขอให้สำเร็จแล้วกันนะ"

วิวาห์รินทร์รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆแต่หากน้องสาวเธอมุ่งมั่นเธอก็ไม่อยากขัด

"เมื่อกี้วาโทรบอกคุณพ่อคุณแม่แล้วนะคะท่านดีใจมากเลยแถมคุณแม่ยังบอกอีกว่าขนมไทยสูตรคุณยายขายดีมากๆจนทำกันแทบไม่ทันเลยค่ะ"

วรรณวารีลุกพรวดนั่งหันหน้ามาทางคนเป็นพี่สาวและบอกถึงเรื่องที่้เธอได้คุยกับพ่อกับแม่เมื่อครู่

"ดีแล้วล่ะ"

วิวาห์รินทร์ได้ยินว่าพ่อกับแม่ดูสบายดีเธอก็ดีใจ

คฤหาสน์

ราณีนั่งคุยกับพารันพักใหญ่ที่ห้องโถงเรื่องของการรับเรขาคนใหม่ให้พารันหลังจากที่ลูกเธอกลับมาบริหารงานที่นี่ได้เป็นเดือนแล้ว

"แล้วแต่คุณแม่เลยครับ"

พารันไม่มีข้อคิดเห็นอะไรทั้งนั้นหากคนที่แม่เขาหามาให้ว่าดีเขาก็ว่าดีมีปัญหาในการทำงานยังไงก็ค่อยว่ากันอีกที

"แล้วนี่ลูกไปไหนกับหนูนกมา"

ราณีว่าจะภามตั้งแต่ลูกเธอกลับมาแล้วว่าช่วงเย็นหายไปไหนกับรัชนก

"ผมแค่พาเธอไปส่งบ้านน่ะครับเธอไม่ค่อยสบายขับรถไม่ไหว"

พารันอาสาไปส่งหญิงสาวที่บ้านเพราะเธอไม่สบาย

"อ่อ...ดีแล้วล่ะปล่อยให้หนูนกกลับเองเดี๋ยวคุณโชติจะว่าเอาได้"

ราณีพยักหน้าลูกเธอทำถูกแล้วหากปล่อยให้รัชนกกลับเองมิวายถูกธนโชติติมาอีกแน่ว่าไม่ดูแลลูกสาวเขาให้ดี

รัชนกเป็นลูกสาวของธนโชติเจ้าของบริษัทอสังหาญาติห่างๆของเธอที่เป็นคู่ค้ากันมานานรัชนกอยากจะมาทำงานกับพารันธนโชติจึงมาฝากกับเธอหากดูแลหญิงสาวไม่ดีก็กลัวจะผิดใจกับอีกฝ่ายเปล่าๆ

"เอ่อแล้ว...เธอเคยทำงานที่โรงแรมอะไรเหรอครับ"

พารันนึกขึ้นได้ว่าแม่เขาบอกว่าคนที่จะมาเป็นเลขาเขาเคยทำงานที่โรงแรมที่ซิดนี่ย์มาก่อนซึ่งก่อยหน้านั้นเขาก็บริหารงานที่ซิดนี่ย์มาเหมือนกันจึงแยากรู้ว่าดลขาคนใหม่เคยทำงานที่โรงแรมไหนมาเผื่อเขาจะรู้จัก

"แม่ก็ลืมถามเสียด้วยสิเดี๋ยวจะเจ้าตัวเข้ามาทำงานก็สัมภาษณ์เอาเองก็แล้วกันนะ"

ราณีเองก็ลืมถามถึงเรื่องนี้ไปเลยเหมือนกันมัวแต่ดีใจที่ได้คนมาทำงาน

"แม่ผมเป็นคนไม่รอบคอบเมื่อไรครับเนี่ย"

พารันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจไม่คิดส่าแม่เขาจะไม่รอบคอบ

"ก็ต้องมีบ้างแหละน่า"

ราณียิ้มเจื่อนเธอเองก็ไม่ใช่ส่าจะเป๊ะทุกเรื่องเสีืยเมื่อไร

สามวันต่อมา

หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่ที่โรงแรมราณีก็ส่งของมาอำนวยความสะดวกหญิงสาวทั้งสองมากมายไม่ว่าจะเป็นอาหารฟรีทุกมื้อหรือจะมีคนคอยมาดูแลถามไถ่ว่าจะไปไหนมาไหนหรือไม่จนทั้งสองเกรงใจราณีอยู่มาก

12.30 น.

โรงแรมxxx

"คุณน้าส่งชุดพวกนี้มาให้เราค่ะพี่วิ"

วรรณวารีหิ้วถุงแบรนด์เนมหลากหลายแบรนด์เข้ามากองในห้อง

"ตายจริงนี่เรารบกวนคุณน้ามากไปหรือเปล่าเนี่ยพี่ชักจะเกรงใจแล้วสิทำไมไม่ปฏิเสธล่ะวา"

วิวาห์รินทร์เิ่ยด้วยสีหน้าที่กังวลเล็กน้อย

"วาปฏิเสธแล้วค่ะคุณน้าบอกว่าให้ลองแล้วเอาไว้ใส่ทำงาน"

วรรณวารีเธอปฏิเสธแล้วแต่ก็ถูกราณีบอกว่าให้เอาชุดพวกนี้ไว้ใส่ทำงาน

"คุณน้าดีกับเราขนาดนี้เราต้องตั้งใจทำงานรู้ไหมวา"

หากเป็นแบบนั้นวิวาห์รินทร์ก็ต้องรับไว้โดยปฏิเสธไม่ได้ทั้งคิดว่าเธอกับน้องต้องทำงานตอบแทนราณีอย่างเต็มที่

"ค่ะพี่วิ"

วรรณวารีพยักหน้ารับคำคนเป็นพี่เบาๆ

"อืม...กลิ่นอะไร"

วิวาห์รินยกมือขึ้นมาปิดจมูกทั้งทำสีหน้าเหยเก

"ไม่มีอะไรนี่คะนอกจากถุงเสื้อผ้าแล้วก็มีขนมหวานนี่แหละค่ะ"

วรรณวารีชี้มือไปที่กองถุงกระดาษและยกถุงเค้กช็อคโกแลตของโปรดพี่สาวเธอยื่นไปตรงหน้าคนเป็นพี่

"อุบ...เหม็นจัง"

วิวาห์รินทร์ดหม็นจนต้องวิ่งหนีเข้าห้องไป

"เหม็นตรงไหนนี่เค้กยังอยู่ในกล่องอยู่เลยแถมของดีซะด้วย"

วรรณวารีถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมหากพี่เธอเป็นคนขี้เล่นเธอจะคิดว่าพี่เธอแกล้งแต่นี่เหมือนจะเหม็นจริงจังซึ่งเธอดมดูก็ไม่เห็นมีกลิ่นอะไรจึงยืนเกาหัวแกรกๆงงกับอาการของพี่สาว