ตอนที่2 มีรอยยิ้มอีกครั้ง

วันต่อมา

08.00 น.

เขาใหญ่

เรือนสายธาร

“เช้านี้อากาศดีนะคะป้าขาว”

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จป้าขาวก็พาธารธารีมานั่งที่ม้านั่งหลังบ้านเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ในช่วงเช้าแม้หญิงสาวจะมองไม่เห็นเธอก็สัมผัสได้ถึงลมหนาวกับอากาศสดชื่นที่เธอสูดลมหายใจเข้าหญิงสาวยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

ธารธารี พิสุจนที เป็นหญิงสาวอายุ 24 เธอเรียนจบและทำงานเป็นพยาบาลได้ไม่นานก็ต้องมาประสบอุบัติเหตุพร้อมคนเป็นพ่อและแม่อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้พ่อกับแม่หญิงสาวเสียชีวิตและเธอเองก็พิการทางสายตาตั้งแต่นั้นมา

ธารธารีเธอเป็นหญิงสาวที่น่าตาน่ารักน่าชังผิวขาวปากนิดจมูกหน่อยดวงตากลมโตขนตางอนยาวเป็นแพคิ้วได้รูปไม่หนามากพวงแก้มอมชมพูสูง158หุ่นนาฬิกาทรายช่างพูดเพราะเป็นคนอารมณ์ดีแอบอ่อนต่อโลกไปนิดเพราะการเลี้ยงดูชีวิตของเธอที่หวังคืออยากใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนกับครอบครัวของเธอที่เคยเป็นมา

หญิงสาวเป็นคนโลกสวยเพราะถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมทั้งยังมีพี่ชายคอยดูแลอยู่ไม่ห่างหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเธอต้องอยู่เพียงลำพังกับป้าขาวแม่บ้านที่พี่ชายเธอจ้างมาดูแลเพราะเขาต้องไปทำงานในที่แสนไกลเธอไม่รู้หรอกว่าเขาอยู่ที่ไหนทำอะไรเพราะเขาไม่เคยบอกเธอเพียงแค่ส่งเงินมาเท่านั้น

ด้วยค่ารักษาดวงตาที่สูงลิ่วของเธอทำให้เธอนั้นยังไม่มีเงินไปผ่าตัดและพี่ชายของเธอก็ออกหางานทำเพื่อหาเงินมารักษาดวงตาของเธอให้ได้นี่ก็เกือบปีแล้วที่พี่ชายเธอหายไปเธอไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรเพราะเขาไม่ยอมบอกแต่เธอก็ไม่ใส่ใจจะถามอีกต่อไปแล้วเพราะเขากำลังจะกลับมาในวันพรุ่งนี้ และบอกว่ามีเงินจะพาเธอไปรักษาแล้วซึ่งนั่นมันก็ทำให้เธอดีใจเอามากๆ

“ค่ะคุณน้ำมะม่วงต้นหลังบ้านที่ป้าเก็บมาสุกแล้วนะคะคุณน้ำจะทานเลยไหมคะ”

ป้าขาวยิ้มตามหญิงสาวนานเหลือเกินที่ไม่ค่อยได้เห็นรอยยิ้มของเธอที่หญิงสาวยิ้มแบบนี้ก็คงเป็นเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้พี่ชายจะกลับมาหาเป็นทั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าธารธารีชอบทานมะม่วงจึงอาสาจะไปเอามาให้เพราะหากไว้นานกว่านี้คงจะไม่ได้ทานกันพอดี

“น้ำอยากทานอยู่พอดีเลยค่ะ...ป้าขาวอย่าปอกหมดนะคะเหลือเอาไว้ให้พี่นนด้วยค่ะ”

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆเธอชอบมะม่วงเขียวเสวยเวลาสุกเป็นที่สุดเหมือนกับพี่ชายของเธอและย้ำให้ป้าขาวนั้นเหลือเอาไว้รอพี่ชายเธอกลับมาด้วยรู้ว่าพี่ชายเธอคงอารมณ์ดีน่าดูที่ได้ทานของโปรด

“ได้เลยค่ะ”

ป้าขาวรับคำหญิงสาวและรีบเดินไปในครัวเพื่อจัดการปอกมะม่วงเอามาให้หญิงสาวได้ทาน

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณน้ำ..คืนนี้ป้าคงไม่ได้นอนที่นี่นะคะลูกสาวป้าโทรมาว่าให้ป้าไปช่วยดูลูกเสียหน่อย”

ป้าขาวหายไปครู่ใหญ่ก็เดินออกมาพร้อมกับจานมะม่วงที่ปอกและหั่นเป็นชิ้นพร้อมทานแล้วทั้งบอกเรื่องที่คืนนี้เธอจะนอนอยู่ที่นี่ไม่ได้เพราะลูกสาวเธอดันมาป่วยในขณะที่มีลูกอ่อนลูกเขยเธอก็ไม่อยู่จึงต้องกลับบ้านไปช่วยเลี้ยงหลาน

“ได้เลยค่ะป้าขาวน้ำอยู่ได้ค่ะ”

ธารธารีไม่มีปัญหาเลยเพราะบ้านที่นี่ก็มีระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาอยู่แล้วเนื่องจากพี่ชายเธอให้คนมาติดตั้งไม่นานมานี้คนที่จะเข้าได้ต้องแสกนลายนิ้วมือเท่านั้นหากมีคนบุกรุกสัญญาณก็จะดังที่สถานีตำรวจทันที

“ป้าดีใจนะคะที่เห็นรอยยิ้มของคุณน้ำอีกหน่อยคุณน้ำก็จะกลับมามองเห็นแล้วนะคะ”

ป้าขาวนั่งมองหน้าหญิงสาวด้วยอาการปลื้มใจที่รู้ว่าการกลับมาของธารธาราครั้งนี้เขาจะนำพาแสงสว่างมาให้ธารธารีอีกครั้งแม้นเธอเองจะคลุกคลีอยู่กับหญิงสาวไม่นานเธอก็เอ็นดูหญิงสาวเป็นพิเศษเพราะเธอเป็นเด็กที่ว่าง่ายแถมยังคอยห่วงใยคนอื่นอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย

“ค่ะ...ต่อไปนี้น้ำจะได้ดูแลเป็นคนดูแลคนอื่นบ้าง”

ธารธารีพยักหน้ารับเบาๆเธออยากมองเห็นจะแย่ต่อไปนี้เธอจะได้เป็นคนดูแลพี่ชายเธอและคนรอบข้างบ้างรวมไปถึงอาชีพที่เธอรักก็จะได้กลับมาทำมันอีกครั้งตอนนี้ในหัวเธอคิดว่าหลังจากที่เธอมองเห็นนั้นเธอมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะทำยิ่งคิดก็ยิ่งอยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆเสียเหลือเกิน