ตอนที่ 12 นาตาชาคิดว่าซ่อนอีกสักหน่อยดีกว่า
ตอนเที่ยง
"เจ้านายของเราอยู่แต่ที่นี่ทุกเช้าเลยเหรอคะ?"
นาตาชา โรมานอฟฟ์ที่สวมชุดพนักงานร้านกาแฟหันไปถามเซเลน่าพร้อมรอยยิ้มราวกับกำลังพูดคุยเล่นๆ เธอสังเกตเห็นซูเฉอที่กำลังจะออกจากร้าน
"แน่นอนค่ะ นี่เป็นนิสัยส่วนตัวของเจ้านาย"
เซเลน่าที่ใฝ่ฝันจะเป็นผู้จัดการร้านกาแฟเถาฮวาหลินแห่งนี้รีบอธิบายพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อต้องเผชิญกับคำถามจากนาตาชา โรมานอฟฟ์ "ทุกเช้า เจ้านายของเราจะมาที่นี่แล้วนั่งแถวที่สองริมหน้าต่าง เพราะตรงนั้นจะมีแสงแดดส่องถึงดีที่สุด"
"เวลานี้ เจ้านายเราชอบดื่มกาแฟดำคั่วมือไม่ใส่น้ำตาลเสมอค่ะ"
"กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล?"
นาตาชา โรมานอฟฟ์ตีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของเซเลน่า "กาแฟดำรสออกเปรี้ยวและขมจัดมากแบบไม่ใส่น้ำตาล เจ้านายของคุณชอบรสชาตินี้จริงๆเหรอคะ?"
"ใครจะไปรู้ล่ะคะ?"
เซเลน่าเคลียร์บัญชีเคาน์เตอร์บาร์ที่เปิดไว้ตั้งแต่เช้าอย่างเรียบร้อยแล้ว
เธอเงยหน้ามองนาตาชา โรมานอฟฟ์ พนักงานที่เข้ามาใหม่ แล้วแนะนำตัว "โดยปกติ เจ้านายจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งเช้า"
"บางครั้งเขาก็จะทานอาหารกลางวันที่นี่ค่ะ เขาชอบทานไก่ทอด ผลไม้ที่ชอบที่สุดคือแตงโม"
"นอกจากนี้ ถึงแม้ว่าเจ้านายของเราจะอายุแค่สิบเก้าปี แต่ยังโสดนะคะ ดังนั้นหากคุณอยากจะลงมือจีบ ก็รีบทำนะคะ ช้าหมดอดไม่รู้นะ"
"ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าคุณไม่ได้เป็นคนเดียวที่มาถามฉันเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจ้านายเราหรอก"
"มีสาวๆ อีกเยอะเลยที่อยากออกเดทกับเขา"
นาตาชา โรมานอฟฟ์เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเซเลน่า "แสดงว่าเจ้านายของเราดังขนาดนั้นเชียว?"
"แน่นอนที่สุดค่ะ เขายังหนุ่ม มีฐานะร่ำรวย แล้วก็หล่อเอามาก ด้วยกิริยามารยาทและการสนทนาอันสง่างาม แถมเวลาคุยเขายังแฝงกลิ่นอายของความลึกลับและเศร้าหมองอ่อนๆ"
"โอ้ พระเจ้า แบบนี้สาวๆ จะต้านทานไหวได้ยังไงเนี่ย?"
"ใครบ้างจะไม่อยากพิชิตเจ้าชายลึกลับจากตะวันออกคนนี้? ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อเขาสามารถเปิดร้านกาแฟขนาดใหญ่ได้ในแมนฮัตตัน สถานที่ที่ราคาที่ดินแพงหูฉี่แบบนี้"
"แล้วยังจริงใจ ใจกว้างกับคนอื่นขนาดนี้ ถ้าได้คบเป็นแฟนก็ช่วยประหยัดเวลาทำงานให้ตายกันไปข้างได้เป็นสิบๆ ปีเลยล่ะค่ะ"
นาตาชา โรมานอฟฟ์หยิบกาแฟขึ้นมาแล้วเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มหลังจากที่ฟังเซเลน่าอวยซูเฉอราวกับไม่มีสิ่งใดจะติเลย "แล้วอย่างคุณล่ะคะ เซเลน่า คุณไม่อยากออกเดทกับเจ้านายของคุณเหรอ?"
"ฉันเหรอคะ?"
เซเลน่าฟังคำถามของนาตาชา โรมานอฟฟ์แล้วยิ้มแบบไม่อิดออด "ถ้าเจ้านายของเราอยากคบกับฉันนะคะ"
"เขาแค่ต้องกวักนิ้วเรียกเบาๆ ฉันก็จะไม่ปฏิเสธแน่ๆ ถึงขั้นอาจจะเอาตัวเองล้างจนสะอาดหมดจดแล้วส่งตัวเองถึงห้องนอนของเจ้านายเลยด้วยซ้ำ"
"รู้อะไรมั้ยคะ? สาวๆ มากมายในร้าน แม้แต่บางคนที่จงใจมาที่นี่ในตอนเช้า ส่วนใหญ่ก็มาเพราะเจ้านายของเรานี่ล่ะค่ะ"
"ทุกคนรู้และเข้าใจดีว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันเป็นยังไง พวกเราไม่ได้เป็นเด็กสาวอายุสิบหกสิบเจ็ดอีกต่อไปแล้วนี่คะ"
เซเลน่าพูดถึงตรงนี้แล้วลังเลไปนานสองสามวินาที "แต่ก็อย่างที่บอก ฉันยังคงอยากใช้ความพยายามของตัวเองเพื่อเป็นผู้จัดการร้านกาแฟแห่งนี้ให้ได้อยู่ค่ะ"
"หลังจากเป็นผู้จัดการร้าน ไม่เพียงแต่เงินเดือนจะเพิ่มขึ้นเป็น 500 ดอลลาร์ต่อสัปดาห์เท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่า คุณจะได้เงินส่วนแบ่งด้วยค่ะ"
"ตราบใดที่ฉันได้เป็นผู้จัดการร้าน ฉันก็สามารถให้ครอบครัวได้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิมได้แน่ค่ะ"
"อย่างน้อย ฉันจะสามารถจ่ายค่าเทอมมหาวิทยาลัยของน้องสาวในปีหน้าได้"
เซเลน่าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมอยู่ๆ ถึงได้เล่าเรื่องแบบนี้ให้นาตาชา โรมานอฟฟ์ ซึ่งเพิ่งเข้ามาทำงานตอนเช้านี้ฟัง
แต่เธอสัมผัสได้ว่า นาตาชา โรมานอฟฟ์ ที่ดูโตกว่าเธอเพียงไม่กี่ปี เป็นคนดีคนหนึ่ง
แถมยังแตกต่างกับสาวๆในร้านคนอื่นๆ
เซเลน่าโตมาในครอบครัวที่มีพ่อ/แม่แค่คนเดียว ทำให้เธอมักจะถูกดึงดูดโดย "ความอ่อนโยนราวกับแม่" ที่แผ่ออกมาจากตัวนาตาชา โรมานอฟฟ์อย่างอธิบายไม่ถูก
จนหลงเข้ามาชอบเธออย่างไม่รู้ตัว
อ่า....ชอบมากราวกับพี่สาว
ดูเป็นเรื่องแปลกๆ เพราะว่า เพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงเที่ยงเลยด้วยซ้ำ
ทั้งสองคุยกันสักพักใหญ่ พอถึงเวลาอาหารกลางวัน พนักงานคนอื่นก็เข้ามาเปลี่ยนกะ นาตาชา โรมานอฟฟ์เลยยิ้มลาแล้วไปเตรียมอาหารกลางวัน
เธอยิ้มแล้วปฏิเสธคำชวนของเซเลน่า โดยเลือกที่จะกลับ "บ้าน" ไปทำมื้อเที่ยงทานคนเดียว
เซเลน่าเห็นนาตาชา โรมานอฟฟ์เดินจากไป จึงเตรียมจะไปหาอะไรทานคนเดียวบ้าง
เพราะสำหรับนาตาชา โรมานอฟฟ์ ถึงช่วงพักเที่ยงเธอก็ต้องกลับไปเตรียมอาหารมื้อกลางวันให้น้องชาย
เซเลน่าคิดว่า มันเหมาะสมดีแล้ว
ไม่แปลกใจเลยที่เธอถูกคอกับนาตาชา โรมานอฟฟ์มากขนาดนี้
เธอต้องดูแลน้องชาย ส่วนเธอก็ต้องดูแลน้องสาว
ต้องหาเงินส่งน้องสาวเรียนมหาวิทยาลัยเหมือนกันอีก
โอ้โห นาตาชา โรมานอฟฟ์มันก็คือฉันในอีกเวอร์ชั่นชัดๆ
อืม!
ตัดสินใจแล้วล่ะ หากวันหลังนาตาชา โรมานอฟฟ์มาทำงานเสริมพิเศษที่นี่ ถึงแม้เธอจะมาสายไปกี่นาที ฉันก็จะช่วยเธอปิดบังเป็นความลับ
อีกมุมถนนหนึ่ง ภายในรถสีเข้มคันหนึ่ง
นาตาชา โรมานอฟฟ์หยิบกล่องอาหารเที่ยงขึ้น แล้วจ้องมองแซนด์วิชที่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้า
เธอลังเลอยู่สองสามวินาที ก่อนจะหยิบแซนด์วิชขึ้นมากิน พร้อมโทรหานิค ฟิวรี่
อืม เธอได้สัมผัสใกล้ชิดกับซูเฉอ เจ้าของสมุดไดอารี่เล่มนั้นแล้ว ซึ่งทำให้พอจะแสดงความคิดเห็นบางอย่างเกี่ยวกับเขาได้บ้างล่ะนะ
ถึงอย่างนั้น เรื่องที่ซูเฉอชอบพวกไก่ทอดและแตงโมเป็นพิเศษแบบนี้ นาตาชา โรมานอฟฟ์ยังรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอกนิค ฟิวรี่ก็ได้
ไม่งั้นถ้ารวมเรื่องที่เขาเคยทำงานเก็บฝ้ายเข้าไปด้วย ครบเครื่องสามองค์ประกอบเลยนะ!
ถึงแม้ว่านิค ฟิวรี่จะเป็นผู้อำนวยการชีลด์ก็เถอะ เรื่องแบบนี้...
ใครจะไปรู้ล่ะ!
ตอนเที่ยง
"เจ้านายของเราอยู่แต่ที่นี่ทุกเช้าเลยเหรอคะ?"
นาตาชา โรมานอฟฟ์ที่สวมชุดพนักงานร้านกาแฟหันไปถามเซเลน่าพร้อมรอยยิ้มราวกับกำลังพูดคุยเล่นๆ เธอสังเกตเห็นซูเฉอที่กำลังจะออกจากร้าน
"แน่นอนค่ะ นี่เป็นนิสัยส่วนตัวของเจ้านาย"
เซเลน่าที่ใฝ่ฝันจะเป็นผู้จัดการร้านกาแฟเถาฮวาหลินแห่งนี้รีบอธิบายพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อต้องเผชิญกับคำถามจากนาตาชา โรมานอฟฟ์ "ทุกเช้า เจ้านายของเราจะมาที่นี่แล้วนั่งแถวที่สองริมหน้าต่าง เพราะตรงนั้นจะมีแสงแดดส่องถึงดีที่สุด"
"เวลานี้ เจ้านายเราชอบดื่มกาแฟดำคั่วมือไม่ใส่น้ำตาลเสมอค่ะ"
"กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล?"
นาตาชา โรมานอฟฟ์ตีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของเซเลน่า "กาแฟดำรสออกเปรี้ยวและขมจัดมากแบบไม่ใส่น้ำตาล เจ้านายของคุณชอบรสชาตินี้จริงๆเหรอคะ?"
"ใครจะไปรู้ล่ะคะ?"
เซเลน่าเคลียร์บัญชีเคาน์เตอร์บาร์ที่เปิดไว้ตั้งแต่เช้าอย่างเรียบร้อยแล้ว
เธอเงยหน้ามองนาตาชา โรมานอฟฟ์ พนักงานที่เข้ามาใหม่ แล้วแนะนำตัว "โดยปกติ เจ้านายจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งเช้า"
"บางครั้งเขาก็จะทานอาหารกลางวันที่นี่ค่ะ เขาชอบทานไก่ทอด ผลไม้ที่ชอบที่สุดคือแตงโม"
"นอกจากนี้ ถึงแม้ว่าเจ้านายของเราจะอายุแค่สิบเก้าปี แต่ยังโสดนะคะ ดังนั้นหากคุณอยากจะลงมือจีบ ก็รีบทำนะคะ ช้าหมดอดไม่รู้นะ"
"ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าคุณไม่ได้เป็นคนเดียวที่มาถามฉันเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจ้านายเราหรอก"
"มีสาวๆ อีกเยอะเลยที่อยากออกเดทกับเขา"
นาตาชา โรมานอฟฟ์เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเซเลน่า "แสดงว่าเจ้านายของเราดังขนาดนั้นเชียว?"
"แน่นอนที่สุดค่ะ เขายังหนุ่ม มีฐานะร่ำรวย แล้วก็หล่อเอามาก ด้วยกิริยามารยาทและการสนทนาอันสง่างาม แถมเวลาคุยเขายังแฝงกลิ่นอายของความลึกลับและเศร้าหมองอ่อนๆ"
"โอ้ พระเจ้า แบบนี้สาวๆ จะต้านทานไหวได้ยังไงเนี่ย?"
"ใครบ้างจะไม่อยากพิชิตเจ้าชายลึกลับจากตะวันออกคนนี้? ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อเขาสามารถเปิดร้านกาแฟขนาดใหญ่ได้ในแมนฮัตตัน สถานที่ที่ราคาที่ดินแพงหูฉี่แบบนี้"
"แล้วยังจริงใจ ใจกว้างกับคนอื่นขนาดนี้ ถ้าได้คบเป็นแฟนก็ช่วยประหยัดเวลาทำงานให้ตายกันไปข้างได้เป็นสิบๆ ปีเลยล่ะค่ะ"
นาตาชา โรมานอฟฟ์หยิบกาแฟขึ้นมาแล้วเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มหลังจากที่ฟังเซเลน่าอวยซูเฉอราวกับไม่มีสิ่งใดจะติเลย "แล้วอย่างคุณล่ะคะ เซเลน่า คุณไม่อยากออกเดทกับเจ้านายของคุณเหรอ?"
"ฉันเหรอคะ?"
เซเลน่าฟังคำถามของนาตาชา โรมานอฟฟ์แล้วยิ้มแบบไม่อิดออด "ถ้าเจ้านายของเราอยากคบกับฉันนะคะ"
"เขาแค่ต้องกวักนิ้วเรียกเบาๆ ฉันก็จะไม่ปฏิเสธแน่ๆ ถึงขั้นอาจจะเอาตัวเองล้างจนสะอาดหมดจดแล้วส่งตัวเองถึงห้องนอนของเจ้านายเลยด้วยซ้ำ"
"รู้อะไรมั้ยคะ? สาวๆ มากมายในร้าน แม้แต่บางคนที่จงใจมาที่นี่ในตอนเช้า ส่วนใหญ่ก็มาเพราะเจ้านายของเรานี่ล่ะค่ะ"
"ทุกคนรู้และเข้าใจดีว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันเป็นยังไง พวกเราไม่ได้เป็นเด็กสาวอายุสิบหกสิบเจ็ดอีกต่อไปแล้วนี่คะ"
เซเลน่าพูดถึงตรงนี้แล้วลังเลไปนานสองสามวินาที "แต่ก็อย่างที่บอก ฉันยังคงอยากใช้ความพยายามของตัวเองเพื่อเป็นผู้จัดการร้านกาแฟแห่งนี้ให้ได้อยู่ค่ะ"
"หลังจากเป็นผู้จัดการร้าน ไม่เพียงแต่เงินเดือนจะเพิ่มขึ้นเป็น 500 ดอลลาร์ต่อสัปดาห์เท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่า คุณจะได้เงินส่วนแบ่งด้วยค่ะ"
"ตราบใดที่ฉันได้เป็นผู้จัดการร้าน ฉันก็สามารถให้ครอบครัวได้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิมได้แน่ค่ะ"
"อย่างน้อย ฉันจะสามารถจ่ายค่าเทอมมหาวิทยาลัยของน้องสาวในปีหน้าได้"
เซเลน่าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมอยู่ๆ ถึงได้เล่าเรื่องแบบนี้ให้นาตาชา โรมานอฟฟ์ ซึ่งเพิ่งเข้ามาทำงานตอนเช้านี้ฟัง
แต่เธอสัมผัสได้ว่า นาตาชา โรมานอฟฟ์ ที่ดูโตกว่าเธอเพียงไม่กี่ปี เป็นคนดีคนหนึ่ง
แถมยังแตกต่างกับสาวๆในร้านคนอื่นๆ
เซเลน่าโตมาในครอบครัวที่มีพ่อ/แม่แค่คนเดียว ทำให้เธอมักจะถูกดึงดูดโดย "ความอ่อนโยนราวกับแม่" ที่แผ่ออกมาจากตัวนาตาชา โรมานอฟฟ์อย่างอธิบายไม่ถูก
จนหลงเข้ามาชอบเธออย่างไม่รู้ตัว
อ่า....ชอบมากราวกับพี่สาว
ดูเป็นเรื่องแปลกๆ เพราะว่า เพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงเที่ยงเลยด้วยซ้ำ
ทั้งสองคุยกันสักพักใหญ่ พอถึงเวลาอาหารกลางวัน พนักงานคนอื่นก็เข้ามาเปลี่ยนกะ นาตาชา โรมานอฟฟ์เลยยิ้มลาแล้วไปเตรียมอาหารกลางวัน
เธอยิ้มแล้วปฏิเสธคำชวนของเซเลน่า โดยเลือกที่จะกลับ "บ้าน" ไปทำมื้อเที่ยงทานคนเดียว
เซเลน่าเห็นนาตาชา โรมานอฟฟ์เดินจากไป จึงเตรียมจะไปหาอะไรทานคนเดียวบ้าง
เพราะสำหรับนาตาชา โรมานอฟฟ์ ถึงช่วงพักเที่ยงเธอก็ต้องกลับไปเตรียมอาหารมื้อกลางวันให้น้องชาย
เซเลน่าคิดว่า มันเหมาะสมดีแล้ว
ไม่แปลกใจเลยที่เธอถูกคอกับนาตาชา โรมานอฟฟ์มากขนาดนี้
เธอต้องดูแลน้องชาย ส่วนเธอก็ต้องดูแลน้องสาว
ต้องหาเงินส่งน้องสาวเรียนมหาวิทยาลัยเหมือนกันอีก
โอ้โห นาตาชา โรมานอฟฟ์มันก็คือฉันในอีกเวอร์ชั่นชัดๆ
อืม!
ตัดสินใจแล้วล่ะ หากวันหลังนาตาชา โรมานอฟฟ์มาทำงานเสริมพิเศษที่นี่ ถึงแม้เธอจะมาสายไปกี่นาที ฉันก็จะช่วยเธอปิดบังเป็นความลับ
อีกมุมถนนหนึ่ง ภายในรถสีเข้มคันหนึ่ง
นาตาชา โรมานอฟฟ์หยิบกล่องอาหารเที่ยงขึ้น แล้วจ้องมองแซนด์วิชที่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้า
เธอลังเลอยู่สองสามวินาที ก่อนจะหยิบแซนด์วิชขึ้นมากิน พร้อมโทรหานิค ฟิวรี่
อืม เธอได้สัมผัสใกล้ชิดกับซูเฉอ เจ้าของสมุดไดอารี่เล่มนั้นแล้ว ซึ่งทำให้พอจะแสดงความคิดเห็นบางอย่างเกี่ยวกับเขาได้บ้างล่ะนะ
ถึงอย่างนั้น เรื่องที่ซูเฉอชอบพวกไก่ทอดและแตงโมเป็นพิเศษแบบนี้ นาตาชา โรมานอฟฟ์ยังรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอกนิค ฟิวรี่ก็ได้
ไม่งั้นถ้ารวมเรื่องที่เขาเคยทำงานเก็บฝ้ายเข้าไปด้วย ครบเครื่องสามองค์ประกอบเลยนะ!
ถึงแม้ว่านิค ฟิวรี่จะเป็นผู้อำนวยการชีลด์ก็เถอะ เรื่องแบบนี้...
ใครจะไปรู้ล่ะ!
.
.
.
.
////
ที่กลุ่ม 220 แล้วงับ
