ตอนที่ห้า เสียเลือดมาก

"อืม.."  หัวใจดวงน้อยของเธอตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำเธอพยายามตั้งสติแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดีเพราะเธอไม่เสี่ยงที่จะโวยวายด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่นมาตกใจและเป็นอันตรายไปด้วย

"คุณเป็นหมอใช่หรือเปล่า"

"อืม.."  พรฟ้าพยักหน้าหงึกหงักดวงตาของเธอตอนนี้ดูตื่นตระหนกจนเห็นได้ชัด

"นายของผมบาดเจ็บหนักเค้าถูกยิงต้องผ่าตัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมแล้วไปกับผม"

โรฮานเอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยความร้อนใจ

"ถ้าคนไข้ต้องผ่าตัดคุณต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลเกิดให้ฉันทำโดยที่อุปกรณ์ไม่พร้อมเสียเลือดมากจะทำยังไง"

พรฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าไม่พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลเนื่องจากบาดเจ็บถึงขั้นผ่าตัดใจของเธอตอนนี้ชักกลัวเสียแล้วว่าเขาจะเป็นพวกโจรหรือผู้ร้ายที่หนีคดี

"ยังไงคุณก็ไปกับพวกผมก่อน"

โรฮานเริ่มหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่บอกแต่โดยดีจึงชูปืนขึ้นมาไว้ตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวและทำตามคำสั่งของเขา

"ฉันขอเรียกน้องสาวฉันให้ดูลูกก่อนจะได้หรือเปล่า"

หัวใจของพรฟ้าตอนนี้แทบจะเต้นกระเด็นออกมาข้างนอก

"น้องสาวคุณอยู่ที่ไหน"

"อีกห้อง"  มือน้อยชี้ไปอีกห้องข้างๆที่อยู่ติดกัน

ไม่นานนักพรฟ้าพลอยฝนรวมถึงเจ้าก้อนกมที่หลับอุตุอยู่ก็มาถึงที่บ้านพักของฟาทิทเพราะโรฮานคิดไปคิดมาแล้วหากปล่อยให้น้องสาวของพรฟ้าอยู่ที่บ้านไม่วายแจ้งความเป็ยแน่เขาจึงขนทุกคนมาที่นี่หมดแล้วค่อยว่ากันอีกที

ครู่ต่อมา

โรฮานเดินพาพลอยฝนที่อุ้มหลานที่กำลังหลับเข้ามาในห้องนอนที่ว่างอยู่เพื่อให้พวกเธออยู่ในนี้ระหว่างที่พรฟ้าทำการรักษาฟาทิท

"ฝากดูตะวันด้วย"

"พี่ฟ้า"  พลอยฝนสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะรู้สึกกลัวอย่างมากที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้

"ไม่ต้องห่วง..แล้วทุกอย่างโอเค"  พรฟ้าบอกกับน้องสาวก่อนจะปิดประตูแล้วเดินตามโรฮานออกไป

"นายเป็นยังไงบ้าง"   โรฮานเข้าห้องเจ้านายของเขามาพร้อมอุปกรณ์การรักษาพะลุงพะลังพร้อมหมอสาวด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวล

"เสียเลือดเยอะมากเลย"   มัคซิมเอ่ยตอบโรฮานด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนักเขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวคนเป็นนานจนสะอาดพอประมาณแล้วแต่ดูเหมือนจะยังไม่สะอาดเพราะเลือดยังคงไหลมาอยู่เรื่อยๆ

"นายคุณกรุ๊ปเลือดอะไรคะ"   พรฟ้าเดินเข้ามาดูร่างใหญ่ที่นอนนิ่งไม่สวมเสื้อเผยเนื้อหนังแผงกล้ามอยู่บนเตียงกลิ่นเลือดตอนนี้คละคลุ้งเต็มห้องไปหมดจนเธอก็หวั่นใจกลัวว่าคนเจ็บจะช็อก

"AB"

"ฉันขอโทรหาโรงพยาบาลได้หรือเปล่าคะ... ฉันแค่จะขอเบิกเลือดจากหมอที่รู้จักเท่านั้นค่ะถ้าไม่อย่างนั้นนายคุณอาจจะช็อกได้"

พรฟ้าเห็นว่ายังไงคนเจ็บก็ต้องให้เลือดจึงตั้งใจว่าจะโทรไปขอเบิกเลือดที่โรงพยาบาลเอกชนที่เธอเคยทำงานมาก่อน

"อืม.. งั้นก็จัดการเลย"

โรฮานพยักหน้ารับ

"คุณเอาบัตรฉันไปแล้วรับเลือดมานะคะ..ส่วนคุณอยู่เป็นลูกมือฉันค่ะ"

พรฟ้ายื่นmdcardให้มัคซิมเพื่อไปยืนยันว่ามาจากเธอเมื่อขอรับเลือดและให้โรฮานอยู่เป็นลูกมือเพราะตอนนี้เธอจะเริ่มตรวจดูร่างกายของเขาจริงจังแล้วว่าบาดเจ็บส่วนไหนบ้าง

หลังจากที่พรฟ้าโทรคุยกับทางโรงพยาบาลและมัคซิมได้ออกไปแล้วเธอและโรฮานก็ช่วยกันพลิกร่างใหญ่ให้นอนคว่ำและเริ่มลงมือตรวจบาดแผล

"ดีที่ไม่ถูกจุดสำคัญ...คุณเป็นลูกมือฉันหน่อยแล้วกัน"

พรฟ้าเช็กบริเวณบาดแผลก็เห็นว่าตนพอจะผ่าตัดได้เพราะกระสุนไม่ได้ถูกจุดสำคัญจึงเริ่มวางเครื่องมือผ่าตัดและลงมือทันทีโดยมีโรฮานเป็นลูกมืออยู่ไม่ห่าง

กว่าการรักษาจะผ่านพ้นก็กินเวลาเกือบรุ่งสางตอนนี้ฟาทิทมีผ้าพันแผลทั้งที่เอวที่หัวไหล่และที่หัวนอนแน่นิ่งให้เลือดพร้อมน้ำเกลือโดยมีพรฟ้าดูแลอยู่ไม่ห่างพร้อมโรฮาน

เช้าวันต่อมา

"ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วจะให้พวกเรากลับได้หรือยัง"

พรฟ้าเอ่ยถามโรฮานขณะที่เธอเช็ดตัวให้ฟาทิทเสร็จ

"ไม่ได้คุณต้องรักษานายผมจนหายผมถึงจะปล่อยคุณกลับ"

"แต่"  สีหน้าหมอสาวบึ้งตึงขึ้นในทันทีเพราะคิดว่าตนเองน้องสาวและลูกจะได้กลับแล้วเสียอีก

"ถ้าพวกคุณยอมทำตามที่พวกผมบอกแต่โดยดีคุณก็จะอยู่รอดปลอดภัย"

โรฮานไม่ได้อยากทำให้ใครกลัวแต่สถานการณ์แบบนี้เขาจำเป็นต้องทำ

"แต่ฉันเปิดคลินิกยังไงก็ต้องดูแล"

พรฟ้าอยากให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเธอก็มีงานที่เธอต้องรับผิดชอบเหมือนกัน

"ผมรู้ว่าที่นั่นมีหมอสามคนขาดคุณสักคนคงไม่เป็นอะไรต้องการค่าจ้างเท่าไรผมไม่เกี่ยง" โรฮานไม่เกี่ยงเรื่องเงินค่าจ้างอยู่แล้วเพราะตอนนี้ขอแค่เธออยู่ดูแลนายเขาให้ดีเป็นพอ

"น้องสาวฉันก็เป็นหมอที่นั่นถ้าคุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่ก็ต้องให้เธอกลับไปทำงาน" พรฟ้าจำต้องมีข้อแม้หากจะให้เธออยู่น้องเธอก็ต้องไปที่คลินิคไม่อย่างนั้นอลินได้ปวดหัวแย่

"ได้..ผมจะเป็นคนไปรับไปส่งเธอเอง"  โรฮานเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงแต่ยังไงพลอยฝนก็ต้องกลับมาพักที่นี่