ตอนที่สี่ ชุดวาบหวิว
"......" ร่างบางยืนเงียบด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวครู่หนึ่งก่อนจะลากกระเป๋าที่เขาเตรียมมาให้เธอไปที่หน้าห้องน้ำและเข้าไปจัดการตัวเองตามคำสั่งที่เขาบอกด้วยความลำบากใจ
"หา..." มือน้อยที่ค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้เธอถึงกับแทบจะร้องให้เพราะในกระเป๋าไม่มีเสื้อผ้าในแบบคนปกติใส่ในชีวิตประจำวันเลยสักชิ้นมีแต่ชุดนอนวาบหวิวหลากสีที่เธอเห็นแล้วก็อายจนหน้าแดง
"ชุดนี้ละกัน" เมื่อเลือกอยู่พักใหญ่จึงได้ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวยาวสีขาวที่คลุมทั้งตัวก็จริงแต่ก็เป็นซีทรูที่บางจนเห็นทะลุปรุโปร่งหญิงสาวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับชุดซีทรูบางกับอีกชุดที่เป็นชุดชั้นในวาบหวิวสีดำที่ดูจะปกปิดของสงวนมิดชิดดีกว่าตัวอื่นและผ้าขนหนูผืนขาวสองผืนอีกผืนคิดว่าเอาไว้เช็ดตัวและอีกผืนเธอจะเอาไว้ใช้คลุมตอนนี้คงจะแก้ขัดเขินของเธอได้พอสมควร
"หึ่.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางพักใหญ่เมื่อสาวเจ้าเข้าห้องน้ำไปได้เขาก็สบถขำอย่างพึงพอใจ
ใจจริงเขาไม่ได้คิดอยากจะช่วยชีวิตของอิทธิกรแม้แต่น้อยเพราะไม่ชอบหน้าด้วยเรื่องหมางใจกันแต่ก่อนทั้งตอนนี้อิทธิกรยังทำน้องเขาเจ็บปางตายอีกแต่คิดไปคิดมาการที่จะปล่อยให้อิทธิกรตายมันก็คงจะทรมานน้อยไป
หากอิทธิกรฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าน้องสาวตัวเองทำอย่างไรเพื่อช่วยชีวิตตัวเองไว้บ้างคงจะเจ็บปวดไปตลอดชีวิต...เมื่ออิทธิกรทำเขาเคยปวดใจเขาก็จะทำกลับคืนให้ปวดใจไม่ต่างกัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"จะเดินออกไปยังไงล่ะ" เจ้าเอยอาบน้ำเสร็จพักใหญ่แล้วแต่เธอยังคงยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดกับชุดที่ใส่อยู่พอสมควรแม้นจะมีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันอยู่ที่ตัวก็เถอะการที่จะให้มาแต่งตัวแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายที่เธอไม่ได้สนิทสนมเธอก็ค่อนข้างที่จะหน้าบางกับสถานการณ์ตอนนี้อยู่พอสมควร
ปั้งๆๆ เสียงเคาะประตูที่ดังจากข้างนอกทำเอาสาวเจ้าที่ยืนกังวลอยู่ในห้องน้ำสะดุ้งเฮือก
"ฉันให้เวลาห้านาทีถ้าเธอไม่ออกมาฉันจะพังประตูเข้าไป" เหนือเมฆเห็นว่าเลยเวลาที่เขาให้หญิงสาวไปมากพอสมควรไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ถึงยังไม่ยอมออกมาเสียที
แกร๊กก
"มีชุดอื่นให้เอยใส่หรือเปล่าคะคือว่า.. " เจ้าเอยรีบเปิดประตูมายืนต่อหน้าชายหนุ่มก่อนจะหลุบสายตาลงเพราะตอนนี้ชายหนุ่มเผยร่างกำยำเปล่าเปลือยมีแค่ผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น
"อย่าเรื่องมากไปรอที่เตียงฉันจะอาบน้ำ" ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยคเสียงทุ้มก็เอ่ยโพร่งตัดประโยคก่อนจะใช้มือหนาดึงร่างบางออกมาด้านนอกและก้าวเข้าไปในห้องน้ำหน้าตาเฉยอย่างไม่สนคำขอของอีกฝ่าย
ครื้นนนน.. ซ่าาาาาา
ระหว่างที่หญิงสาวนั่งกอดเข่าอยู่ปายเตียงตอนนี้ฝนด้านนอกก็เริ่มตกลงมาเม็ดใหญ่ทั้งเสียงฟ้าที่คำรามยังดังขึ้นเรื่อยๆจนเธอสะดุ้งกับเสียงของมันทุกทีภาวนาอย่างเดียวว่าตอนนี้อย่าให้ไฟดับเพราะเธอคงจะอยู่ลำบากแน่ด้วยเพราะกลัวความมืดฝังใจตั้งแต่เด็กๆ
"เสื้อนี่... เอยยืมก่อนแล้วกันนะคะคุณเหนือ" สายตาของเจ้าเอยมองไปเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเหนือเมฆที่ถอดโยนพาดไว้กับตระกร้าหวายที่มุมห้องจึงเดินไปหยิบมากางขึ้นดูก่อนจะใช้จมูกมนสูดดมกลิ่นสำรวจดูว่าเธอจะพอเอามันมาใส่ซ้ำได้หรือเปล่า
ปรากฏว่าเสื้อของเขายังไม่มีกลิ่นเหม็นแม้แต่น้อยมีเพียงกลิ่นหอมอ่อนๆที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นน้ำหอมผู้ชายจึงรีบถอดผ้าขนหนูที่พันตัวออกและสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของชายหนุ่มทับลงที่ชุดซีทรูของเธออีกทีและเดินกลับมานั่งที่ปลายเตียง
เมื่อหมดเรื่องกังวลเรื่องเสื้อผ้าไปได้ตอนนี้เธอก็กังวลเกี่ยวกับการที่จะต้องเป็นผู้หญิงของเหนือเมฆต่อ
เพราะตั้งแต่เกิดมาผู้ชายที่เธออยู่ใกล้ชิดที่สุดเห็นจะเป็นพ่อกับพี่ชายความกังวลที่อัดอั้นอยู่ในใจทำให้ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลออีกครั้งและมือเรียวก็ต้องรีบปาดมันลวกๆด้วยกลัวว่าหากเหนือเมฆออกมาจากห้องน้ำเห็นเธอร้องให้เธอคงถูกดุเป็นแน่
"เฮ้อ.. ฟู่วว.." หญิงสาวนั่งกุมมือหลับตาหายใจเข้าออกลึกๆพักใหญ่ทำใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำเพื่อเป็นการช่วยชีวิตพี่ชายของเธอ
ฟึ่บบ...
"อ๊ายยยย..." พอลืมตาขึ้นมาได้จู่ๆไฟก็เกิดดับขึ้นมาดื้อๆหญิงสาวตกใจจนกรีดร้อออกมาจนสุดเสียง
"เป็นอะไรของเธอ" ร่างสูงพึ่งอาบน้ำเสร็จรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวแสงจากฟ้าที่กำลังแล่บทำให้เขามองเห็นว่าตอนนี้เจ้าเอยกำลังนั่งขดอยู่ตรงปลายเตียงจึงเดินดุ่มเข้าไปหา
"เอยมองไม่เห็นค่ะ..คุณเหนืออยู่ตรงไหน" สาวเจ้าพูดเสียงสั่น
"ฉันอยู่นี่" มือหนายื่นแตะมือหญิงสาวที่ก้มหน้างุด
"มีไฟฉายหรือเปล่าคะช่วยเปิดไฟให้สว่างหน่อยได้หรือเปล่า..อืม.." มือเรียวทั้งสองรีบปัดป่ายกอบกุมเกาะร่างสูงเอาไว้แน่นและหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"เป็นอะไรของเธอ" เหนือเมฆสัมผัสได้ว่าหญิงสาวกำลังตัวสั่นเทาเป็นลูกนก
"เอยกลัวความมืด..หายใจไม่ออก.." ตอนนี้ความกลัวกัดกินจนเจ้าเอยเริ่มนึกถึงภาพในอดีตภาพที่เธออยู่ในบ้านมืดๆคนเดียวร้องหาทุกคนแต่ไม่มีใครเข้ามาหาเธอเลยสักคนมันชัดขึ้นเรื่อยๆจนเธอเริ่มอึดอัดและเริ่มหายใจไม่ออก
"นี่..ลืมตามองฉัน..เจ้าเอยฉันบอกให้ลืมตา" เหนือเมฆเห็นหญิงสาวอาการไม่ค่อยดีจึงเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่จำได้ว่าวางไว้ตรงโซฟาปายเตียงขึ้นมาเปิดแฟลชให้แสงสว่างและรีบเขย่าตัวให้หญิงสาวนั้นรีบลืมตา
"อืม.." ฟู่วว.. เมื่อลืมตามาเห็นแสงสว่างในห้องได้เจ้าเอยก็เริ่มสงบลงและเริ่มสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว
"จะดึงมันให้หลุดให้ได้ใช่ไหม" เหนือเมฆเห็นว่าอาการของหญิงสาวดีขึ้นแล้วแต่ดูท่าเธอยังจะไม่ยอมปล่อยมือจากขอบผ้าขนหนูที่พันเอวของเขาเสียทีจึงต้องเอ่ยเตือน
"เอ่อ.. " เจ้าเอยรีบละมือจากสิ่งที่เกาะอยู่อย่างรวดเร็วก่อนจะนั่งเงียบสงบอารมณ์ให้เป็นปกติโดยเร็ว
"ใครให้เธอเอาเสื้อฉันมาใส่" ร่างสูงยืนกอดอกโชว์แผงกล้ามหน้าท้องมองไปที่เสื้อของเขาที่หญิงสาวนำมาสวมใส่
"เอยไม่ชินกับชุดแบบนั้นค่ะ" สาวเจ้าเอ่ยตามตรง
"ช่างมันเถอะ...พร้อมรึยัง" เหนือเมฆหย่อนก้นลงนั่งข้างๆหญิงสาวก่อนจะหันหน้ามาถามเธอถึงความพร้อมและหวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธ
