ตอนที่สี่ คนโรคจิต

วันต่อมา

"ฮึก..ฮือๆๆ" ตั้งแต่ตื่นมาได้หญิงสาวก็นอนร้องให้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวทั้งกายและใจไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะต้องมาเจอเหตุการณ์โหดร้ายอย่างเมื่อคืนนี้

"ขอบใจนะที่ให้ผมเป็นคนแรกของคุณ" แขนแกร่งยังคงกอดกุมร่างบางไม่ยอมปล่อยทั้งยังเอ่ยให้หญิงสาวให้เจ็บปวดใจเล่น

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต" มือเรียวยกกุมริมฝีปากหนาเอาไว้อย่างไม่พอใจ

"หึ่..ทำใจเอาไว้เลยว่าคุณจะต้องพบเจอคนโรคจิตอย่างผมอยู่ตลอด.." มือหนายกบีบข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่นก่อนจะดึงมันออกจากปากของเขา

"ฮือๆๆ.." สิ้นเสียงแหบพร่าของคนข้างๆแพงขวัญก็ปล่อยก็ร้องให้โฮจนตัวโยน

วันต่อมา

“กลับไปสิรถนั่นผมให้คนซ่อมให้แล้วขับแล้วขับกลับได้เลยนับว่าผมใจดีกับคุณนะแล้วอย่าคิดแจ้งความเพราะถ้าคุณแจ้งความล่ะก็ตัวคุณเองนั่นแหละที่จะเสียหาย”  เช้าของวันนี้แพทริคขับรถมาส่งหญิงสาวจุดเดิมที่เขาจับตัวเธอมา

“.....” หลังจากที่แพงขวัญลงรถได้เธอก้เข้ามานั่งในรถคันเก่าของเธอก่อนจะนั่งร้องให้ตัวโยนพักใหญ่และตัดสินใจขับรถกลับกรุงเทพทันทีอยากจะให้เรื่องบ้าๆนี้เป็นเพียงแค่ความฝันแต่มันก็ไม่ใช่

22.00 น.

"ทำไมถึงกลับมากะทันหันล่ะลูก" พงษ์พัฒน์นักธุรกิจนำเข้ารถหรูวัย58 เข้ามาคุยกับลูกสาวสุดที่รักของตนในห้องนอนหลังจากที่ลูกสาวของเขาอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว

"คือ..ที่นั่นฝนตกลมแรงน่ะค่ะแพงไม่อยากอยู่คนเดียว" ร่างบางโผกอดคนเป็นพ่อเพราะไม่ค่อยอยากสบตาคนเป็นพ่อตอนนี้เท่าไรหากมองไปพ่อเธอก็จะรู้ทันทีว่าเธอกำลังมีเรื่องเครียดภายในใจ

เธอไม่คิดที่จะปริปากบอกกับพ่อเธอเรื่องที่ไปเจอมาเพราะไม่อยากให้พ่อของเธอเครียดอีกอย่างเธอเองก็เกรงคำขู่ของคนโรคจิตคนนั้นเหมือนกันคิดเสียว่ามันเป็นความโชคร้ายของเธอเท่านั้นจากนี้เธอเองก็คงจะไม่ต้องเจอกับบุคคลอันตรายแบบนั้นอีก

"เอาไว้วันหลังพ่อว่างจะไปเป็นเพื่อนแล้วกันนะ...ลูกพักผ่อนเถอะพ่อไม่กวนแล้ว” พงษ์พัฒน์ว่าจบก็จูบกระหม่อมลูกสาวของเขาก่อนจะออกไปและปิดไฟให้แพงขวัญได้นอนพักผ่อน

“...จากนี้หนูจะเข้มแข็งค่ะ”  พ่อของเธอออกไปจากห้องได้หญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยน้ำตาควาทเจ็บปวกดนี้จะทำให้เธออ่อนแอแค่ไม่กี่วันและเธอจะกลับมาเป็นคนเข้มแข็งลืมทุกอย่างให้ได้

วันต่อมา

"ไหนว่าจะไปเป็นอาทิตย์ไงครับ"  คามินแฟนหนุ่มวัย35ปีของแพงขวัญเข้ามานั่งคุยกับหญิงสาวขณะที่นั่งอยู่ในงานการกุศลของเหล่านักธุรกิจเซเลปคนดัง

คามิน เดชพิพัฒน์โสภณ อายุ 35 ปีนักธุรกิจเจ้าของโรงแรมหรูที่ใช้จัดงานในวันนี้ เขาเริ่มคบหากับแพงขวัญตั้งแต่เธอเริ่มเข้าปีสี่โดยรู้จักผ่านพ่อของเธอ

คามินเป็นชายหนุ่มรูปหล่อหน้าไทยแท้หล่อเข้ม สูงใหญ่ราวต่างชาติ ใบหน้าคมเข้มตัดผมลองทรงเซ็ทเนี้ยบ ดวงตาคมประดุจเหยี่ยวคิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหนา ผิวสีแทนเป็นคนค่อนข้างอัธยาศัยดีอบอุ่น นอกเหนือจากการบริหารโรงแรมเวลาว่างเขาก็ชอบทำอาหารเป็นที่สุดเพราะคุณย่าที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็กๆเป็นครูสอนทำอาหารไทยต้นตำหรับ

"ก็พายุเล่นมาน่ากลัวขนาดนั้นแพงก็ไม่อยากอยู่สักเท่าไรค่ะ"  แพงขวัญที่อยุ่ในชุดราตรีสายเดี่ยวกระโปรงยาวแหวกข้างถึงขาอ่อนสีโรสโกลพร้อมส้นสูงหัวแหลมแบรนด์ดังนั่งคุยกับคามินท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์มากนักด้วยวันนี้ไม่อยากจะออกงานแต่ก็ถูกคุณพ่อของเธอบังคับเพราะต้องการให้เจอกับหุ้นส่วนคนใหม่ของเขา

"อ่อ..เข้าใจแล้ววันหลังก็รอให้พี่ว่างสิครับเราจะได้ไปด้วยกัน”

"ค่ะ..เดี๋ยวแพงขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" แพงขวัญสังเกตเห็นรอยแดงใกล้ๆกับหัวไหล่ที่เป็นรอยฟันของคนโรคจิตจึงรีบขอตัวจากคามินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำการปกปิดรอยนั้นด้วยรองพื้นอย่างรวดเร็ว

“ครับ” คามินมองตามหลังแฟนสาวของเขาด้วยรอยยิ้มที่เธอสวยน่ารักมากขึ้นทุกวันในสายตาของเขาและก่อนหน้านี้เขานั้นคุยกับคุณพ่อของเธอเรื่องที่จะขอหมั้นกับเธอแล้วเมื่อครู่กะว่าจะบอกกับเธอแต่หญิงสาวก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเสียก่อน

ครู่ต่อมา

"คามิน...นี่คุณแพทริคเจ้าของบริษัทส่งออกเรือยอร์ชที่ใหญ่ที่สุดในอังกฤษที่อาเซ็นสัญญาร่วมหุ้นด้วย...คุณแพทริคนี่คามินเจ้าของโรงแรมที่นี่แล้วก็เป็นว่าที่ลูกเขยผมด้วย" หลังจากที่แพงขวัญลุกออกจากโต๊ะได้ไม่เท่าไรพงษ์พัฒน์ก็พาชายหนุ่มต่างชาติมาแนะนำให้คามินได้รู้จัก

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณคามิน"

"เช่นกันครับ" แพทริคยื่นมือทำความรู้จักกับคามินด้วยสีหน้าที่เป็นมิตรแต่ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วยความคิดมากมายไม่คาดคิดว่าแพงขวัญจะมีแฟนแล้วจึงทำให้เขาต้องพลิกแพลงคิดแผนใหม่อย่างรวดเร็ว

"นั่น..ลูกสาวผมมาพอดี..แพงมานี่สิลูก..นี่คุณแพทริคคนที่พ่อบอกว่าจะร่วมหุ้นด้วยไงลูก" พงษ์พัฒน์เห็นแพงขวัญเดินกลับมาก็รีบแนะนำตัวลูกสาวของเขาและแพทริคให้ได้รู้จักกันเอาไว้...ภาพชายต่างชาติตรงหน้าทำให้แพงขวัญตัวชาวาบไม่รู้ว่าทำไมคนโรคจิตที่ทำร้ายเธอวันนั้นกลายมาเป็นคนทำธุรกิจร่วมกับของพ่อเธอได้และเขาเข้ามาในชีวิตพวกเธอแบบนี้เขาต้องการอะไรกันแน่

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" แพทริคยื่นมือทำความรู้จักกับแพงขวัญในขณะที่เธอยืนตัวเกร็งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้

"อ..เอ่อ..เช่นกันค่ะ" แพงขวัญยื่นมือจับอีกฝ่ายอย่างจำใจเพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเธอมีพิรุจก่อนจะกัดฟันเอ่ยตอบรับทำความรู้จักกับอีกฝ่าย