ตอนที่สอง ไม่อยากมีครอบครัว

โรงแรมxxx

ฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานคร

ฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพู

ฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัว

ที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียว

และการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหาร

ไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็แค่ใช้เงินซื้อเท่านั้นเพราะเขาคิดว่าการมีครอบครัวทำให้เขาจะต้องหลุดโฟกัสกับการงานและเวลาส่วนตัว

เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบ​ โลกส่วนตัวสูง​ ชอบความเพอเฟคยิ่งเรื่องงานยิ่งเนี้ยบและคนที่ทำงานกับเขาได้ก็ต้องเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดเรื่องงานได้เป็นอย่างดีไม่อย่างนั้นก็จะถูกเขาอาละวาดใส่จนอยู่ไม่ได้

เวลานี้เขานั่งไขว่ห้างอยู่ในชุดคลุมสีดำนั่งจิบไวน์ราคาแพงอย่างสบายใจดวงตากลมโตนัยห์ตาฟ้าดูหวานปานผู้หญิงจ้องมองไปที่แสงสีของเมืองกรุงในตอนกลางคืน

เขาจำได้ว่าไม่ได้สัมผัสบรรยากาศที่นี่มาหลายปีแล้วหลังจากที่ยายของเขาเสียก็ไม่เคยได้กลับมาที่นี่อีกเลยเพราะงานรัดตัวจนวุ่นวาย

ครั้งนี้ที่มาเมืองไทยได้ก็เพราะเห็นว่างานสำคัญไม่ค่อยมีแล้วและใกล้จะครบรอบวันจากไปของคนเป็นยายจึงเลือกมาที่เมืองไทยในช่วงนี้

"ที่พักที่เขาใหญ่ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับนาย"

โรฮานเดินเข้ามารายงานคนเป็นนายเรื่องที่พักที่คนเป็นนายสั่งให้จัดการเมื่อมาถึงที่นี่

โรฮานคนสนิทมือขวาของฟาทิท​ เป็นคนตุรกีและเป็นหนุ่มโสดที่นิสัยค่อนข้างเหมือนเจ้านายผิดแค่ใจเย็นกว่ามากเขาอายุ​ 38​ เป็นบอดี้การ์ดหนุ่มหน้าหล่อสาวที่ไหนเห็นเป็นต้องเหลียวแต่สายตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

โรฮานสูงใหญ่บึกบึนกว่าคนเป็นนายพอสมควรใบหน้าดุคิ้วเข้มตาคมนัยห์ตาสีน้ำข้าวผมหยิกยาวประบ่ารวบมัดตึงใบหน้ามีไรหนวดเคราเฟิ้มจมูกโด่งริมฝีปากไม่หนามากสีออกอมชมพู

โรฮานเป็นลูกชายของคนสนิทเก่าพ่อของฟาทิทเมื่อมีพ่อเป็นบอดี้การ์ดตัวเขาก็เลยซึมซับการต่อสู้และชีวิตบอดี้การ์ดมาตั้งแต่เด็กที่ว่านิสัยเหมือนเจ้านายคือบ้างานและรักความเป็นส่วนตัวพอกันแต่โรฮานเป็นคนที่ค่อนข้างสุขุม​ เยือกเย็นจะดูดุดันและว่องไวเมื่อมีอันตรายเท่านั้น

"อืม..พรุ่งนี้เราก็ออกเดินทางกันแต่เช้าเลย"

ใบหน้าคมพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะยกมือหนาปัดให้โรฮานไปพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้เขาต้องการออกเดินทางแต่เช้าตรู่

หลังจากที่มือขวาคนสนิทออกจากห้องไปฟาทิทก็ยกแก้วไวน์ถือเอาไว้พร้อมจิบเบาๆส่วนอีกมือก็ยกมือถือขึ้นมาเปิดรูปคนเป็นยายดูด้วยความคิดถึง

ในรูปเป็นหญิงชราผมขาววัยแปดสิบใบหน้าเหี่ยวย่นยิ้มแป้นอย่างมีความสุขเธอยืนตัวตรงไม่หลังค่อมหรือดูอ่อนแอเหมือนผู้สูงวัยทั่วไปด้วยดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

หากตอนนี้ยายของเขายังอยู่เมื่อรู้ว่าเขากลับมาเมืองไทยคงไม่วายเร่งเร้าให้รีบเข้าไปหา

ทั้งยังเตรียมอาหารโปรดมากมายไว้รอแต่ตอนนี้ไม่มีบรรยากาศแบบนั้นแล้วคิดแล้วเขาก็ใจหายไม่คิดว่ายายของเขาที่ยังแข็งแรงจะมาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ

หากเขาย้อนเวลากลับไปได้เขาจะใช้เวลากับยายของเขาให้มากที่สุดเพราะเมื่อเขาเด็กๆยายของเขาก็ทุ่มเวลาทั้งหมดให้เขาเช่นกันเพราะคนเป็นพ่อและแม่ยุ่งอยู่แต่กับงาน

"หากคุณยายยังอยู่ผมคงมีลูกแล้วใช่ไหมครับ"

ฟาทิทพูดพร้อมอมยิ้มอ่อนต่อหน้ารูปในมือเขายังจำคำขอร้องของยายเขาได้ดีเมื่อหลายปีก่อน

เหตุการณ์ครั้งนั้น

"เราควรจะรีบหาภรรยาแต่งงานมีลูกได้แล้วนะลูก"  หลังจากที่ลูกเขยและลูกสาวเสียชีวิตจากเหตุเครื่องบินตกฉวีวรรณก็อยากให้หลานที่เป็นทายาทคนเดียวนั้นเริ่มมีทายาทได้แล้วเพราะอายุอานามก็เหมาะแก่การมีครอบครัว

"ผมไม่สนใจที่จะมีครอบครัวอยู่แล้วครับคุณยาย"  ฟาทิทที่นั่งอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คตอบปัดคนเป็นยายอย่างไม่ใส่ใจเรื่องทายาทเขาก็เคยคิดเอาไว้เหมือนกันแต่ไม่ใช่ตอนนี้ส่วนเรื่องมีครอบครัวตัดทิ้งไปได้เลยเพราะเขาไม่สนใจจะมีอยู่แล้ว

"ไม่ได้...ยังไงเราก็ต้องมีทายาทไม่อย่างนั้นใครจะเป็นคนบริหารงานต่อจากเรา"  ฉวีวรรณเห็นจะให้เป็นอย่างที่หลานคนเดียวว่าไม่ได้

"ผมมีได้นะครับแต่ผมคงไม่มีภรรยา"  ชายหนุ่มปิดจอโน๊ตบุ๊คก่อนจะเงยหน้ามาคุยกับคนเป็นยายจริงจังถึงวิธีที่เขาเคยคิดเอาไว้

"เราจะทำยังไง"  ฉวีวรรณมองหลานชายด้วยสายตาสงสัย

และแล้วฟาทิทก็เสนอวิธีของเขาให้กับยายได้ฟังเขาเสนอว่าเขาจะให้สเปริ์มและให้ยายของเขาหาผู้หญิงที่ยายเขาคิดว่าสมบูรณ์แข็งแรงมาเป็นแม่อุ้มท้องลูกของเขาโดยการทำกิฟท์หลังจากเด็กคลอดมาแล้วเขาก็จะขอเลี้ยงลูกเพียงคนเดียว

คราแรกที่ฉวีวรรณได้ฟังก็ตกใจไม่น้อยแต่ไม่นานก็ต้องยอมข้อเสนอเดียวของเขาเพราะหากยายของเขาไม่เห็นด้วยเขาก็ไม่ยอมทำวิธีอื่น

สามวันต่อมา

"กลับมาแล้วค่า.." พลอยฝนอุ้มหลานสาวตัวจ้ำม่ำน่ารักราวกับตุ๊กตาเพราะมีผิวขาวตากลมโตนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลผมสีน้ำตาลถักเปียสองข้างวัยสามขวบเข้ามาในคลินิกหลังจากที่ไปรับมาจากศูนย์เด็กเล็ก

พอพลอยฝนวางเจ้าก้อนกลมได้เด็กหญิงตะวันฉายก็วิ่งตัวป้อมไปหาคนเป็นแม่ด้วยความรวดเร็วพร้อมส่งเสียงใสแจ๋วเอ่ยคำหวานให้คนเป็นแม่ได้ชื่นใจหายเหนื่อย

"คุณแม่ขา...ตะวันคิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ"

ฟอด...   

"ปากหวานกับแม่อีกแล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไงคะ"  พรฟ้าอุ้มลูกสาวสุดที่รักก่อนจะกดจมูกหอมไปที่แก้มพองๆของเด็กหญิงฟอดใหญ่